Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Luis García Montero: Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος εκεί όπου εσύ με περιμένεις και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου...

Στους πατεράδες μας...

Ίσως να είναι το πιο συγκινητικό και αναμφισβήτητα το πιο τρυφερό ποίημα που έχω διαβάσει ενός γιου στον πατέρα του, με τον οποίον υπήρξαν αντίθετοι. Και όμως... τελικά ανακαλύπτει πόσο του μοιάζει. Κάθε στίχος είναι ένα διαμάντι. Ένα δείγμα εξαιρετικής ποίησης. Ποίησης με ντουέντε. Στους φαινομενικά απλούς στίχους περιγράφεται ιστορία ζωής.
Εύχομαι όλοι οι πατεράδες στον κόσμο να αξιωθούν ένα τέτοιο ποίημα απ' τους γιους τους!

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ GARCIA

Ακόμα μια φορά
έρχεσαι να με περιμένεις.

Ακριβώς όπως τότε
όταν με καθυστερούσαν τα παιδικά
μαγαζιά της θάλασσας
ή οι σιωπηλές όχθες
κάποιας βιτρίνας.
Το παιδί ζει έναν κόσμο δικό του,
έναν χρόνο που αιφνιδιάζεται
από την άμπωτη
καθώς το νερό σταματά ανάμεσα στα βράχια.

Πήγαινες εσύ μπροστά,
με την παντοτινή σου βιασύνη,
και στο κυνήγι του ονείρου σου
χιόνιζε στα βουνά
και το χιόνι έπεφτε
με την παντοτινή του αλήθεια.

Ακόμα μια φορά
έρχεσαι να με περιμένεις.

Δίπλα στο χρυσό ρολόι του γάμου σου
γεννήθηκε ο χρόνος μου·
δίπλα στη στρατιωτική στολή,
η αθλιότητα του στίχου μου,
και μαζί με το ρυθμικό τραγούδι στο αυτοκίνητο,
ευτυχισμένο και ομαδικό σαν ένας ύμνος,
μια θλίψη του αγοριού
που προτιμά να μένει έναν τόνο πίσω,
καταδικασμένο να ζει τις μοναξιές.

Ευέξαπτοι, πιστοί, εύθικτοι,
πνιγμένοι στο δίκιο, αισθηματίες,
ακραίοι από μια γεωγραφία ίδια
και πολύ ερωτευμένοι,
έχω ζήσει τη νύχτα
με την ίδια ηλιόλουστη απλότητα
που εσύ κυνηγούσες τη μέρα
κι έχω αναζητήσει το φως
με τα μαθήματα των σκιών σου.
Η λέξη θυμάμαι γεννήθηκε στο βορρά,
σ' έναν κρύο δρόμο στην πόλη των Μπούργκος,
και το μέλλον μοιάζει ένας πελαργός
στον άνεμο του νότου.
Αλλά ο βορράς και ο νότος
είναι δυο σταγόνες νερό.

Ακόμα μια φορά
έρχεσαι να με περιμένεις,
όταν το δέρμα του μέλλοντός μου
γράφεται με το νόμο
των ογδόντα σου χρόνων.
Εγώ υπήρξα
ένας φίλος από τους πολλούς καταδικασμένος να είμαι μόνος.
Εσύ ήσουν
ένας μοναχικός νέος χαμένος σ' ένα στρατό.

Και βρίσκεσαι εδώ,
πολύ νέος ή πολύ γέρος,
με τον κόσμο στην πλάτη σου
και τα χέρια απλωμένα,
περήφανος για μένα.

Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος
εκεί όπου εσύ με περιμένεις
και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου,
θα μου άρεσε να σου δώσω μια στιγμή ειρήνης.

Ανάμεσα σ' εσένα κι εμένα, το δέντρο της περηφάνιας
συνηθίζει να βλασταίνει σ' έναν κήπο άγριο,
ανάμεσα σε παράξενα είδη
που ζουν στον έρωτα του εξωτισμού.

Αλλά ο βορράς κι ο νότος είναι δυο σταγόνες νερό.
Έρχομαι να σε υποδεχτώ επίσης στα γηρατειά μου.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

11 σχόλια:

Θράσος είπε...

Το τελευταίο δίστιχο είναι συγκλονιστικό...

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για την σχέση με τους γονείς σου χωρίς να είσαι μελοδραματικός.

(Καλά που τους ξέρεις όλους αυτούς;)

Αλεξάνδρα είπε...

Πράγματι Μαριάννα είναι πολύ όμορφο το ποίημα. Να είσαι καλά που το μετέφρασες και μπόρεσα να το διαβάσω και να ξεφύγω απ΄τα πλοκάμια της καθημερινότητας...

Καλή εβδομάδα!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Όταν χτυπά με το μαγικό ραβδί της η νεράιδα, μια αποκάλυψη συγκλονιστική πάντα θα φέρει!
Και νάτο:
το ποίημα που μοσχοβολά αθανασία και λυρισμό!

flamencologio είπε...

πολύ όμορφο. θάθελα να δεις ένα διήγημά μου.

xrysoula_v είπε...

Αρχισα ήδη να μπαίνω στην ηλικία που είχαν οι γονείς μου, όταν με πλήγωσαν πιο πολύ. Εφηβεία και νεανικά χρόνια μου, κοντά στη δική τους ωριμότητα και ολική προσωπική παραίτηση ζωής, από την πλευρά τους. Ηλικίες και νοοτροπία αντικρουοώμες, σχεδόν πάντα εμπόλεμες μεταξύ τους -κι ας έχουν η μια ανάγκη την άλλη.
Ευνοούμενοι είναι όσοι σπάζουν το κέλυφος του εγωισμού, της μονοσήμαντης αλήθειας τους και πλησιάζουν ουσιαστικά ο ένας τον άλλον. Σε κάθε εποχή, σε κάθε γενιά, για ν' αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο.
"Δεν είχα χρόνο να διαβάσω τώρα, τα λογοτεχνικά βιβλία που μου χάρισε απλόχερα η θετή μητέρα μου -κι αυτή τα χάρισε όλα σε δημοτική βιβλιοθήκη", μου εμπιστεύτηκε με βαθύ παράπονο ένας 16άρης ναρός φίλος μου.
"Ας μην ξεχνάμε ποτέ, ότι τα παιδιά μας είναι οι αυριανοί γονείς μας", υπογραμμίζει ο κλινικός ψυχολόγος Μηνάς Νιτσόπουλος.

Ομορφο ποίημα, που σε ωθεί να σκεφτείς δημιουργικά. Σ' ευχαριστώ γι' αυτές τις ξεχωριστές στιγμές, που μου χαρίζεις με τρόπο μοναδικό, Μαριάνα!

μαριάννα είπε...

Θράσος

Καλά ο Μοντέρο είναι το άλλο μου μισό στην ποίηση. Το απόλυτο. Δεν με έχει εκφράσει ποιητής σύγχρονος, περισσότερο. Λες και διαβάζει τις σκέψεις μου και εκφράζει με το ντουέντε του αυτά που δεν μπορώ εγώ να γράψω, αλλά που πολύ θα ήθελα ομολογώ... :)
Κι αυτό που λατρεύω σ' αυτόν είναι αυτό που είπες. Ότι βάζει μαχαίρι στο κόκαλο και με κάνει να κλαίω, χωρίς μελόδραμα. Γιατί όταν το κλαψο...κάνεις το ποίημα, το 'χασες. ;)

μαριάννα είπε...

Αλεξάνδρα

Να 'σαι καλά κοπελιά μου! Να χαίρονται τον μπαμπάκα τους τα παιδάκια σου κι εσύ!

μαριάννα είπε...

Στρατή μου

κανονικά έπρεπε να στο αφιερώσω, αλλά το θέμα ήταν συγκεκριμένο, οπότε επιφυλάσσομαι.

Σ' ευχαριστώ ;)

μαριάννα είπε...

Νίκο μου καλημέρα! θα το δω...

μαριάννα είπε...

Χρυσούλα μου πάντα τα σχόλιά σου βάζουν θέματα όμορφα και προβληματισμούς.
Κάθε φράση μπορεί να ανάψει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Θα σταθώ στο λεχθέν του Μηνά Νιτσόπουλου.

"Ας μην ξεχνάμε ποτέ, ότι τα παιδιά μας είναι οι αυριανοί γονείς μας".

Θα αφαιρούσα το τελευταίο «μας». Με το «μας» παραπέμπει σε συναλλαγή. Τα μεγαλώνω καλά για να με γηρομομήσουν καλά.

Ενώ χωρίς αυτό σημαίνει ότι τα μεγαλώνω σωστά για να γίνουν σωστοί αυριανοί γονείς.

xrysoula_v είπε...

Εχεις δίκιο, Μαριάνα, και ίσως είναι δική μου παράλειψη, που δεν πρόσθεσα τη συνέχεια της φράσης του Μηνά Νιτσόπυολου.
"Τα παιδιά, όχι μόνο μιμούνται και θυμούνται τις αυστηρές ή και άδικες συμπεριφορές των γονιών τους, αλλά τις κρατού ως αποθεματικό ζωής.
Γι' αυτό ας αποφεύγουμε φράσεις, όπως 'εγώ στην ηλικία σου' και ας αφήσουμε ελεύθερα τα παιδιά μας. Βέβαια, η ελευθερία πρέπει να δίνεται με σιδερένια πυγμή ντυμένη βελούδινο γάντι, κάτι που σημαίνει ότι σε καθοδηγώ και σε απελευθερώνω, χωρίς να σ' αφήνω μόνο. Γιατί ΑΓΑΠΩ σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΩ".

Ας το πω πιο απλά. Αν δεν δώσουμε κατανόηση, τι είδους κατανόηση μπορούμε να περιμένουμε να λάβουμε;

Και σε μια, κάπως... αυθαίρετη δική μου σκέψη, τολμώ να πω ότι υπάρχει μια διαχρονική αλληλουχία στις διαπροσωπικές σχέσεις μας. Δηλαδή, λίγο πολύ όλες οι γενιές, λειτουργούμε σαν ένα "γονεϊκό ντόμινο" αλληλεπίδρασης -αρνητικης ή θετικής. Αναλόγως.

Φερ' ειπείν, η Μαριάνα των Εκφραστών συνέβαλε ώστε η Χρυσούλα να γράφει κάλές (;) μαντινάδες και όχι ο μαγνητισμός κάποιου μακρινου αστεριού!

Τώρα, σχόλιο είναι αυτό ΄ξ διατριβή διδακτωρικού;