Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ο ουρανός στην ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη... Μέσα στον απέραντο ουρανό ο λίγος χρόνος των πουλιών!


Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανό...

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου
Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του
Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε
Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε
Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας
Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε
Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι


Ὄνειρο

Σὰν ἄσπρο σύννεφο
ἡ σκιά σου σκεπάζει τὸν ὕπνο
ποὺ σ᾿ ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι·
ἀκούω πὼς τραγουδᾶς κάτω ἀπ᾿ τὸν ἥλιο,
μὰ μὲς στὴ φωνή σου λιγώνω
καὶ δὲ βλέπω τὸν οὐρανό


Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια...

Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια κελαηδᾶ
Σὰν νὰ ἦταν τὸ νερὸ τῆς βρύσης
Σὰν νὰ ἦταν ὁ βοσκὸς τοῦ παραμυθιοῦ
Ποὺ ἔτρεφε γένια ὁλόασπρα
Καὶ μάζευε παιδιὰ νὰ τὰ στείλει στὸν οὐρανὸ
Νὰ τὰ δεῖ ἐκεῖ πρὶν αὐτὸς ἀποθάνει


Πάλι ὁ οὐρανός...

Πάλι ὁ οὐρανὸς ἀνοίγει ἐδῶ τὴν πύλη.
Πάλι σηκώνει τὴ σημαία
Ἐμεῖς μπαίνουμε χωρὶς φόβο
Τὰ μάτια τὰ πουλιὰ μαζί μας μπαίνουν
Ἀστράφτει ἡ πολιτεία ἀστράφτει ὁ νοῦς μας
Ἡ φαντασία τοὺς κήπους πλημμυράει
Εἶναι παιδιὰ ποὺ στέκονται στὶς βρύσες
Κορυδαλλοὶ στοὺς ὄρθρους ἀκουμπᾶνε
Στὶς λεμονιὲς ἄγγελοι χορτάτοι
Εἶναι ἀηδόνια ποὺ παντοῦ ξυπνᾶνε
Φλογέρες παίζουν ἔντομα βουίζουν
Εἶναι τραγούδια ἡ στάχτη τῶν νεκρῶν
Καὶ οἱ νεκροὶ κάπου ἀναγεννιοῦνται πάλι
Ὁλοῦθε μᾶς μαζεύει ὁ Θεὸς
Ἔχουμε χέρια καθαρὰ καὶ πᾶμε.


Ἔπος

Φύλλα δέντρου
Φτερὰ πουλιοῦ
Ἄνεμος
Ἔπειτα θάλασσα
Κύματα
Χρόνος γαλάζιος
Ὁρίζοντες παντοῦ
Καὶ μπροστά μας
Ὁ οὐρανός


Ὁ ἄνεμος καὶ ἡ ἄνοιξη

Ὁ ἄνεμος ρέει μέσα στὴν καρδιά μας
Σὰν οὐρανὸς ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο
Δέντρα προσπαθοῦν νὰ τοῦ δέσουν τὰ χέρια
Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν

Ὁ ἄνεμος ἀναπνέει μέσα στὴν καρδιά μας
Σὰν στρατὸς ποὺ ὁρμάει στὸν ἀγῶνα
Τὸν καλωσορίζει ἡ ἄνοιξη στὴν κοιλάδα
Τὸν χαιρετᾶνε τ᾿ ἀρώματα τῆς γῆς

H ἄνοιξη εἶναι μία παρθένα ποὺ δὲν τὴν ξέραμε
Καὶ ὅλους μᾶς φίλησε μὲ θάρρος προτοῦ τὸ ζητήσουμε
Τώρα ἀγκαλιάζει τὸν ἄνεμο καὶ κάνει σὰν τρελὴ
Κι ἀναγκάζει κι ἐμᾶς νὰ τὸν ἀγαπήσουμε


Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν

Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ
Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν
Εἶναι λύπη;
Εἶναι χαρά;
Τὸ φῶς ἔρχεται
Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ
Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει
Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας
Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ
Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ
Μέσα στὸν αἰθέρα.

(24.5.1936)


Πνοή

Ἕνας οὐρανὸς ἀνασαίνει γιὰ σᾶς,
ματάκια μου,
τώρα ποὺ ἀπομείνατε ὀρφανὰ
ἀπὸ κάθε καημό,
καὶ ἀγκαλιάζετε μονάχα ἕνα χρῶμα


Φιλίες
Στὸν Ἀναστάσιο Δρίβα

Ὁ ἀγαπημένος οὐρανὸς
τόσο ἀφελὴς τόσο ἀγαθὸς
μὲ τὸ ἄπλετό του φῶς μᾶς ἐνοχλεῖ·
δὲ συγχωρεῖ
νὰ ἐρωτευτοῦμε τὴ ζωή,
μὲ προθυμία


Γιῶργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941):
ποιητής, φιλόσοφος καὶ δοκιμιογράφος.

Τα ποιήματα είναι από εδώ

Οι φωτογραφίες είναι απ' το μπαλκόνι μου και είναι ο Υμηττός απέναντι, ο Λυκαβηττός, η Καστέλα, η θάλασσα... εκτός από μία που είναι από φιλικό μπαλκόνι στον Πόρο.

8 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Τι κανεις Μαριαννα μου;;
Ειχα καιρο να περασω και μου ελειψες :):)

Οι φωτογραφιες υπεροχες!!!!
Τα ποιηματα θα τα διαβασω τωρα, πριν κλεισω το γραφειο μου να παω σπιτι. Να τελειωσει ποιητικα η εβδομαδα :):)

Καλο Σαββατοκυριακο!!!!

BOSKO είπε...

Την ποίηση του Σαραντάρη την "κατέχω" νομίζω, μέσω της μουσικής κυρίως. Αυτές που κοσμούν κυριολεκτικά το post είναι οι φωτογραφίες σου! Εύγε!

μαριάννα είπε...

Κατερινάκι μου κι εγώ σε πεθύμησα! Χαίρομαι πολύ που είσαι καλά! Ευχαριστώ για το γλυκό σου λόγο! Φιλιά στο μωράκι σου!

μαριάννα είπε...

Μποσκάκι μου! Το ξέρω ότι την γνωρίζεις καλά την ποίηση του Σαραντάρη και όχι μόνο. Τυχαίο; ;)
Πέρασα ένα λούκι υγείας για πολλές μέρες καθηλωμένη στο σπίτι από μέση(τέζα λέμε) και στη συνέχεια κάτι ζαλάδες που τις έχω ακόμα. Γιατί το παίζω πρωτογονισμός και παίρνω φάρμακα στην εσχατιά και μόνο. :))))
Μόλις συνέλθω θα σου τηλεφωνήσω να δούμε μαζί τους ουρανούς μου... απ' το μπαλκόνι είναι καλύτεροι.
Φιλιά!

BOSKO είπε...

μαριάννα...
και στα θέματα μέσης έχω γίνει εξπέρ. Ξεκούραση και αν σου συστήσουν αναλγητικές-αντιφλεγμονώδεις ενέσεις, να τις πάρεις μόνο όταν φτάσεις στο αμήν (το απεύχομαι). Περαστικά σου!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Ωραίος ο ουρανός, περισσότερο βέβαια ο πραγματικός παρά ο ποιητικός, αλλά η πόλη που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες σας, τι άσχημη Θεέ μου!

μαριάννα είπε...

Εμ τυχαία λέτε φωτογραφίζουμε τον ουρανό; :)
Έχει βέβαια πολλά όμορφα σημεία ακόμα, αλλά ναι... την κατέστρεψαν τη ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.
Καλησπέρες!

Θράσος είπε...

Τι υπέροχη ποίηση. Παραγνωρισμένος, αλλά πολύ αγαπημένος ο Σαραντάρης