ΤA ΣΕΝΤΟΝΙΑ
Kαι τα σεντόνια νιώθουν το κορμί
όταν o έρωτας φλέγεται μυστικός
εξ' αιτίας της παραμονής του σε κάποιο δωμάτιο.
Έχουν δει υπέροχους μηρούς,
μακριά δάχτυλα να τους κεντρίζουν στη νύχτα,
ψιχάλες από ιδρώτα που τις μεταφέρουν,
μαλλιά που τινάζονται όπως οι ποταμοί
που ποτέ δεν σταματούν να διψούν.
Έχουν δει στομάχια παλλόμενα
και τον αέρα να περιστρέφεται στα πράγματα
σαν ανήσυχο ζώο.
Έχουν αγγίξει την πλάτη και το κεφάλι
της απόλαυσης που έχει το ανθρώπινο βάρος.
Έχουν νιώσει τα νύχια να τους μπήγονται
τα χτυπήματα των χεριών που ψάχνονται
και δε θέλουν να χαλαρώσουν ενώ διαρκεί
η αιωνιότητα ζεματιστή για μια στιγμή.
Τους αρέσει επίσης να τα φιλούν
εκείνοι που κλειδώθηκαν να ξεγυμνώσουν την ψυχή τους.
Εκείνοι που ναι τους γνωρίζουν μέχρι τον πάτο.
Εκείνοι που δεν θα γυρίσουν να τους δουν ποτέ.
Εκείνοι που δεν τους συμπλήρωσαν και τους παρατηρούν
από μια κόχη της πληγής του κενού.
Ή εκείνοι που παρέμειναν στην αγκαλιά της ικανοποίησης νυσταγμένοι.
Έχουν ακούσει τη φωνή των εραστών
όταν ήρεμα αποσύρονται.
Τα βήματα κάποιου που κατεβαίνει μια σκάλα.
Αυτά επίσης, όπως αυτοί, έχουν κρυώσει.
Έχουν πεινάσει για κάποιο στήθος.
Είναι μαλακά από τη χρήση,
σαν το δέρμα μιας γυναίκας πολύ κουρασμένης.
Ω, σεντόνια που δεν έχουν κανέναν
να τους υποσχεθεί ότι θα επιστρέψει μια μέρα,
ούτε τους αγοράζουν αρώματα ούτε τους στέλνουν
λουλούδια στα γενέθλιά τους που δεν υπάρχουν.
Ω, σεντόνια ευτυχισμένα,
που στους αφρούς ενός πλυντηρίου
χάνουν όλη τη γοητεία από τις νύχτες τους
και ακόμα υπάρχει κάποιος που τους φωνάζει:
Βόηθα με Θε μου, τι βρόμα, πόσο αίμα!
Herminio Martínez
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Octavio Paz y Herminio Martínez, 1985
Ο Herminio Martínez, πολυβραβευμένος ποιητής και διηγηματογράφος, γεννήθηκε στο Μεξικό στις 13 Μαρτίου του 1949.
Το ποίημα που διάλεξα να μεταφράσω, μου άρεσε πολύ για την πρωτοτυπία και την έμπνευση να δώσει πνοή στα άψυχα σεντόνια που ζουν τόσους έρωτες, μα και τόσες μοναχικές στιγμές...
Πάντα με συγκινούσαν τα άψυχα όταν μιλούσαν με τις φωνές των ποιητών.
Υπάρχει και ένα εκπληκτικό τραγούδι που έχει γράψει ο Άλκης Αλκαίος που περιγράφει μέσω των αψύχων αντικειμένων, ένα φλογισμένο πάθος του εραστή που ζει στιγμές μόνο τον έρωτά του. Συγκλονιστικός στίχος ειδικά για όσους έχουν βιώσει την τραγωδία του παράνομου έρωτα. Ένας μοναδικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ντύνει με τη τρεμάμενη φωνή του πάθους και τη μουσική του, το ανατριχιαστικό ερωτικό πλάνο.
Nα γράφεις, να τηλεφωνείς...
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου όταν έρχεσαι
Και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου
Τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες να μην στέκεσαι
Κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου
Τρελό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου
Τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου
Τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου
Κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς
Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς
Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς
Κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες όταν γδύνεσαι
και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει
Τα Φώτα παίζουνε την ώρα που μου δίνεσαι
Και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει
Μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου
Και η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου
Κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου
Για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου
Να γράφεις να τηλεφωνείς...
Μια πάχνη πέφτει στον καθρέφτη μου όταν ντύνεσαι
Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει
Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι
Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει
Περισσότερα βιογραφικά εδώ για τους ισπανόφωνους
Read more!
.jpg)
