Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νικολακοπούλου Λίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νικολακοπούλου Λίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο! Με το φεγγάρι τράβαγε και τ' άστρα λιτανεία κι απ' τ΄άσπρα-μαύρα του Θεού χιλιόμετρα ταινία



 Το καταπληκτικό τραγούδι που θα πέσει στους τίτλους του ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη για τον Νίκο Κούνδουρο με τίτλο «Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο», ηχογραφήθηκε πριν λίγες μέρες και έχουμε τη χαρά να μπορούμε να το ακούσουμε! Ευχαριστώ πολύ τον Αντώνη για τη γενναιόδωρη παραχώρηση! Γνωρίζει από πρώτο χέρι την ανυπομονησία μου και συμπάσχει. :)
Εύχομαι καλοτάξιδη η ταινία και το τραγούδι τους στην όμορφη θάλασσα της τέχνης. Εγγύηση επιτυχίας αποτελούν όλα τα ονόματα των συντελεστών...


Το τραγούδι του ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Κούνδουρο λοιπόν, με την θεία φωνή του Παντελή Θεοχαρίδη στην πραγματικά όμορφη μουσική του Ηλία Λιούγκου και σε στίχους της υπέροχης Λίνας Νικολακοπούλου! Με το καλό και στην ταινία!

Με λένε Νίκο

Ένα βουνό
μιά θάλασσα
και κάποιο πανηγύρι
όμορφος σαν τον άγγελο
με μάτια θαλασσί
με μαύρο το πουκάμισο
και μιάς ρακής ποτήρι
σαν μέθυσε απ' τον έρωτα
μιά λύρα αρπάει χρυσή

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

Με το φεγγάρι
τράβαγε
και τ' άστρα λιτανεία
κι απ' τ΄άσπρα-μαύρα του Θεού
χιλιόμετρα ταινία
πιάνει φως κι ασβέστη, γράφει
κι όταν δύσει ο ήλιος, βάφει
με το αλάτι των κυμάτων
πλάθει Οδύσσειες σωμάτων

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

Μουσική: Ηλίας Λιούγκος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης
από το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη:
Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο




Read more!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν του ανθρώπου η φύση... Ανθρώπων έργα...



Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
τ' ανθρώπου η φύση.


Read more!