Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Pizarnik Alejandra. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Pizarnik Alejandra. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

AMANTES ACUÁTICOS - PIZARNIK - GAITÁN DURÁN - BELLI - STORNI! Μμμμμμμ... Χορεύουμε ποιητικά, απαγγέλοντας ερωτικά! Όνειρο ο χορός στο νερό...


Plamen Temelkov





I

Y sobre todo mirar con inocencia. Como si no pasara nada, lo cual es cierto.

II

Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche.


IV

Como cuando se abre una flor y revela el corazón que no tiene.

V

Todos los gestos de mi cuerpo y de mi voz para hacer de mí la ofrenda, el ramo que abandona el viento en el umbral.

VI

Cubre la memoria de tu cara con la máscara de la que serás y asusta a la niña que fuiste.

VII

La noche de los dos se dispersó con la niebla. Es la estación de los alimentos fríos.

VIII

Y la sed, mi memoria es de la sed, yo abajo, en el fondo, en el pozo, yo bebía, recuerdo.

IX

Caer como un animal herido en el lugar que iba a ser de revelaciones.


Alejandra Pizarnik

Amantes

Somos como son los que se aman.
Al desnudarnos descubrimos dos monstruosos
desconocidos que se estrechan a tientas,
cicatrices con que el rencoroso deseo
señala a los que sin descanso se aman:
el tedio, la sospecha que invencible nos ata
en su red, como en la falta dos dioses adúlteros.
Enamorados como dos locos,
dos astros sanguinarios, dos dinastías
que hambrientas se disputan un reino,
queremos ser justicia, nos acechamos feroces,
nos engañamos, nos inferimos las viles injurias
con que el cielo afrenta a los que se aman.
Sólo para que mil veces nos incendie
el abrazo que en el mundo son los que se aman
mil veces morimos cada día.

Jorge Durán Gaitán

Abandonados

Tocamos la noche con las manos
escurriéndonos la oscuridad entre los dedos,
sobándola como la piel de una oveja negra.

Nos hemos abandonado al desamor,
al desgano de vivir colectando horas en el vacío,
en los días que se dejan pasar y se vuelven a repetir,
intrascendentes,
sin huellas, ni sol, ni explosiones radiantes de claridad.

Nos hemos abandonado dolorosamente a la soledad,
sintiendo la necesidad del amor por debajo de las uñas,
el hueco de un sacabocados en el pecho,
el recuerdo y el ruido como dentro de un caracol
que ha vivido ya demasiado en una pecera de ciudad
y apenas si lleva el eco del mar en su laberinto de concha.

¿Cómo volver a recapturar el tiempo?

¿Interponerle el cuerpo fuerte del deseo y la angustia,
hacerlo retroceder acobardado
por nuestra inquebrantable decisión?

Pero… quién sabe si podremos recapturar el momento
que perdimos.

Nadie puede predecir el pasado
cuando ya quizás no somos los mismos,
cuando ya quizás hemos olvidado
el nombre de la calle
donde
alguna vez
pudimos
encontrarnos.

Gioconda Belli

¡Aymé!

Y sabías amar, y eras prudente,
y era la primavera y eras bueno,
y estaba el cielo azul, resplandeciente.

Y besabas mis manos con dulzura,
y mirabas mis ojos con tus ojos,
que mordían a veces de amargura.

Y yo pasaba como el mismo hielo...
Yo pasaba sin ver en dónde estaba
ni el cruel infierno ni el amable cielo.

Yo no sentía nada... En el vacío
vagaba con el alma condenada
a mi dolor satánico y sombrío.

Y te dejé marchar calladamente,
a ti, que amar sabías y eras bueno,
y eras dulce, magnánimo y prudente.

Toda palabra en ruego te fue poca,
pero el dolor cerraba mis oídos...
Ah, estaba el alma como dura roca.

Alfonsina Storni



Read more!

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

...γέλα κουνώντας το μαντήλι,κλαίγε ξεσπώντας σε γέλια...κλείσε τις πόρτες του προσώπου σου για να μην πουν πως εκείνη η ερωτευμένη γυναίκα ήσουν εσύ






Η ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ

Αυτή η ζοφερή μανία να ζήσεις
αυτή η βαθιά ιδιοτροπία να ζήσεις,
σε σέρνει Alejandra, μην το αρνείσαι.

σήμερα κοιτάχτηκες στον καθρέφτη
και ήσουν θλιμμένη, ήσουν μόνη
και το φως ούρλιαζε, ο αέρας τραγουδούσε
αλλά ο έρωτάς σου δεν επέστρεψε

θα στείλεις μηνύματα, θα χαμογελάσεις
θα τρέμουν τα χέρια σου, έτσι θα επιστρέψει
ο αγαπημένος, τόσο αγαπημένος

ακούς την σεληνιασμένη σειρήνα που λήστεψε
το καράβι με γενειάδες αφρού
όπου πέθαναν τα γέλια
θυμάσαι την τελευταία αγκαλιά
ω καμιά αγωνία
γέλα κουνώντας το μαντήλι,κλαίγε ξεσπώντας σε γέλια
αλλά κλείσε τις πόρτες του προσώπου σου
για να μην πουν μετά
πως εκείνη η ερωτευμένη γυναίκα ήσουν εσύ.

σε κατατρώνε από τύψεις οι μέρες
σ' ενοχοποιούν οι νύχτες
σε πληγώνει η ζωή, τόσο τόσο
απελπισμένη. Πού πας;
απελπισμένη. Τίποτα πια!

(Alejandra Pizarnik, από την Τελευταία Αθωότητα, 1956)
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη




Read more!

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Ζωή, ζωή μου, αφήσου να πέσεις, αφήσου να πονέσεις, ζωή μου, αφήσου να ενωθείς με τη φωτιά, με την ανεπιτήδευτη σιωπή...




Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida,
déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo,
de piedras verdes en la casa de la noche,
déjate caer y doler, mi vida.

Ζωή, ζωή μου, αφήσου να πέσεις, αφήσου να πονέσεις, ζωή μου,
αφήσου να ενωθείς με τη φωτιά, με την ανεπιτήδευτη σιωπή,
με τις πράσινες πέτρες στο σπίτι της νύχτας,
αφήσου να πέσεις και να πονέσεις, ζωή μου.

Alejandra Pizarnik
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη


Read more!

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Ανελέητη παραφροσύνη να αγαπήσεις μια σκιά. Η σκιά δεν πεθαίνει. Κι ο έρωτάς μου αγκαλιάζει μόνο αυτό που ρέει όπως η λάβα της κόλασης


Alejandra Pizarnik
Φωτό: Ana Teresa Ortega


Οι χαμένες περιπέτειες


Γιορτή στο κενό


Όπως ο άνεμος χωρίς φτερά κλειδωμένος στα μάτια μου

είναι το κάλεσμα του θανάτου.
Μόνο ένας άγγελος θα με ενώσει με τον ήλιο.
Όπου ο άγγελος,
όπου η λέξη του.


Ω για να διαπεράσει με το κρασί την απαλή ανάγκη της ύπαρξης.



Η έλλειψη


Εγώ δεν ξέρω για πουλιά,

δεν γνωρίζω την ιστορία της φωτιάς.
Αλλά πιστεύω ότι η μοναξιά μου θα έπρεπε να έχει φτερά.


Εξορία


στον Raul Gustavo Aguirre


Αυτή η μανία να με ξέρουν άγγελο,

χωρίς ηλικία,
χωρίς θάνατο που να τον ζήσω,
χωρίς συμπόνια για τ' όνομά μου
ούτε για τα κόκαλά μου που κλαίνε περιπλανώμενα.

Και ποιος δεν έχει μια αγάπη;

Και ποιος δε χαίρεται ανάμεσα στις παπαρούνες;
Και ποιος δεν έχει μια φωτιά να κουρνιάσει, ένα θάνατο,
ένα φόβο, κάτι φρικτό,
ακόμα κι αν είναι με πούπουλα,
ακόμα κι αν είναι με χαμόγελα;

Ανελέητη παραφροσύνη να αγαπήσεις μια σκιά.

Η σκιά δεν πεθαίνει.
Κι ο έρωτάς μου
αγκαλιάζει μόνο αυτό που ρέει
όπως η λάβα της κόλασης:
ένα σιωπηλό σπίτι,
φαντάσματα σε γλυκιά διέγερση,
ιερείς αφρού,
και πάνω απ' όλα άγγελοι,
όμορφοι άγγελοι σαν μαχαίρια
που ανυψώνονται τη νύχτα
και ρημάζουν την ελπίδα.


Η μοναδική πληγή


Ποιό πεσμένο κτήνος κατάπληκτο

σέρνεται από το αίμα μου
και θέλει να σωθεί;

Εδώ είναι το δύσκολο:

να περπατήσει στους δρόμους
και να ορίσει τον ουρανό ή τη γη.


Alejandra Pizarnik

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη




Alejandra Pizarnik


Alejandra Pizarnik γεννήθηκε στο Buenos Aires, στις 29 Απριλίου του 1936, σε μια οικογένεια μεταναστών της ανατολικής Ευρώπης. Σπούδασε Φιλοσοφία και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Buenos Aires και αργότερα ζωγραφική με τον Juan Batlle Planas. Ανάμεσα στο 1960 και 1964, η Pizarnik έζησε στο Παρίσι όπου εργάστηκε για το περιοδικό "Cuadernos" και κάποιες γαλλικές εκδόσεις, δημοσίευσε ποιήματα και κριτικές σε διάφορα ημερολόγια, μετάφρασε Antonin Artaud, Henri Michaux, Aime Cesaire, e Yves Bonnefoy και σπούδασε Ιστορία της Θρησκείας γαλλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Μετά, κατά την επιστροφή της στο Buenos Aires, η Pizarnik εξέδωσε τις τρεις κυριότερες ποιητικές συλλογές της, "Los trabajos y las noches", "Extracciοn de la piedra de locura" y "El infierno musical", καθώς και την εργασία της στην πρόζα "La condesa sangrienta". En 1969 έλαβε μια υποτροφία Guggenheim, και το 1971 μία Fullbright. Στις 25 Σεπτέμβρη του 1972 κι ενώ περνούσε ένα Σαββατοκύριακο έξω από την ψυχιατρική κλινική, στην οποία ζούσε ως εσωτερική ασθενής, η Pizarnik αυτοκτόνησε, παίρνοντας υπερβολική δόση ναρκωτικών.


Read more!