Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Storni Alfonsina. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Storni Alfonsina. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

AMANTES ACUÁTICOS - PIZARNIK - GAITÁN DURÁN - BELLI - STORNI! Μμμμμμμ... Χορεύουμε ποιητικά, απαγγέλοντας ερωτικά! Όνειρο ο χορός στο νερό...


Plamen Temelkov





I

Y sobre todo mirar con inocencia. Como si no pasara nada, lo cual es cierto.

II

Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche.


IV

Como cuando se abre una flor y revela el corazón que no tiene.

V

Todos los gestos de mi cuerpo y de mi voz para hacer de mí la ofrenda, el ramo que abandona el viento en el umbral.

VI

Cubre la memoria de tu cara con la máscara de la que serás y asusta a la niña que fuiste.

VII

La noche de los dos se dispersó con la niebla. Es la estación de los alimentos fríos.

VIII

Y la sed, mi memoria es de la sed, yo abajo, en el fondo, en el pozo, yo bebía, recuerdo.

IX

Caer como un animal herido en el lugar que iba a ser de revelaciones.


Alejandra Pizarnik

Amantes

Somos como son los que se aman.
Al desnudarnos descubrimos dos monstruosos
desconocidos que se estrechan a tientas,
cicatrices con que el rencoroso deseo
señala a los que sin descanso se aman:
el tedio, la sospecha que invencible nos ata
en su red, como en la falta dos dioses adúlteros.
Enamorados como dos locos,
dos astros sanguinarios, dos dinastías
que hambrientas se disputan un reino,
queremos ser justicia, nos acechamos feroces,
nos engañamos, nos inferimos las viles injurias
con que el cielo afrenta a los que se aman.
Sólo para que mil veces nos incendie
el abrazo que en el mundo son los que se aman
mil veces morimos cada día.

Jorge Durán Gaitán

Abandonados

Tocamos la noche con las manos
escurriéndonos la oscuridad entre los dedos,
sobándola como la piel de una oveja negra.

Nos hemos abandonado al desamor,
al desgano de vivir colectando horas en el vacío,
en los días que se dejan pasar y se vuelven a repetir,
intrascendentes,
sin huellas, ni sol, ni explosiones radiantes de claridad.

Nos hemos abandonado dolorosamente a la soledad,
sintiendo la necesidad del amor por debajo de las uñas,
el hueco de un sacabocados en el pecho,
el recuerdo y el ruido como dentro de un caracol
que ha vivido ya demasiado en una pecera de ciudad
y apenas si lleva el eco del mar en su laberinto de concha.

¿Cómo volver a recapturar el tiempo?

¿Interponerle el cuerpo fuerte del deseo y la angustia,
hacerlo retroceder acobardado
por nuestra inquebrantable decisión?

Pero… quién sabe si podremos recapturar el momento
que perdimos.

Nadie puede predecir el pasado
cuando ya quizás no somos los mismos,
cuando ya quizás hemos olvidado
el nombre de la calle
donde
alguna vez
pudimos
encontrarnos.

Gioconda Belli

¡Aymé!

Y sabías amar, y eras prudente,
y era la primavera y eras bueno,
y estaba el cielo azul, resplandeciente.

Y besabas mis manos con dulzura,
y mirabas mis ojos con tus ojos,
que mordían a veces de amargura.

Y yo pasaba como el mismo hielo...
Yo pasaba sin ver en dónde estaba
ni el cruel infierno ni el amable cielo.

Yo no sentía nada... En el vacío
vagaba con el alma condenada
a mi dolor satánico y sombrío.

Y te dejé marchar calladamente,
a ti, que amar sabías y eras bueno,
y eras dulce, magnánimo y prudente.

Toda palabra en ruego te fue poca,
pero el dolor cerraba mis oídos...
Ah, estaba el alma como dura roca.

Alfonsina Storni



Read more!

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Alfonsina y el mar!


Η ποιήτρια Alfonsina Storni

Η Αλφοσίνα και η θάλασσα

Από τη μαλακή άμμο
Που γλείφει τη θάλασσα
Η μικρή της πατημασιά
Δεν επιστρέφει πια
Ένα μονοπάτι μόνο
Από θλίψη και σιωπή θα φτάσει
Μέχρι τα βαθιά νερά
Ένα μονοπάτι μόνο
Από βουβές θλίψεις θα φτάσει
Ως τον αφρό.

Ο Θεός ξέρει πόση στεναχώρια
Σε συντρόφεψε
Ποιοι παλιοί πόνοι
Κρύφτηκαν στη φωνή σου
Για να ξαπλώσεις
Νανουρισμένη απ' το τραγούδι
Από τα θαλασσινά κοχύλια
Το τραγούδι που τραγουδά
Στα σκούρα βάθη της θάλασσας
Το κοχύλι.

Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούργια ποιήματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.

Πέντε μικρές σειρήνες
Θα σε σηκώσουν
Από δρόμους των φυκιών
Και των κοραλιών
Και φωσφορίζοντα
Θαλασσινά αλογάκια θα κάνουν
'Εναν γύρο στο πλευρό σου
Και οι κάτοικοι
Του νερού θα παίζουν
Σύντομα μαζί σου

Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούρια ποίηματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.

των Ariel Ramirez και Felix Luna
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



Chabuca Granda



Κι άλλη μια καλή εκτέλεση από την επίσης Περουβιανή, Tania Libertad


Read more!

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Voy a dormir...Alfonsina Storni. To ύστατο ποίημα...


catedral 2005


Πάω να κοιμηθώ

Δόντια λουλουδιών, σκουφί δροσιάς,
χέρια χλόης, εσύ, αβρή μου νόνα,
κράτησέ μου τα γήινα σεντόνια
και το πάπλωμα από βρύα ξεβοτανισμένα.

Πάω να κοιμηθώ, νόνα μου, ξάπλωσέ με.
Βάλε μου μια λάμπα προσκεφάλι'
έναν αστερισμό' όποιον σου αρέσει'
όλοι είναι καλοί' χαμήλωσέ τονα λιγάκι.

Άσε με μόνη: ακούς να σκάνε τα μπουμπούκια...
σε λικνίζει ένα τιτίβισμα γαλάζιο από ψηλά
κι ένα πουλί σε γυροφέρνει

για να ξεχάσεις... Ευχαριστώ. Α, μια παράκληση:
αν αυτός τηλεφωνήσει πάλι
πες του να μην επιμένει, ότι έχω φύγει...

Alfonsina Storni (1892-1938)

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Αφιερωμένο στην ψυχή που το αναζητούσε... :)



Read more!

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

Alfonsina y el Mar...Πηγαίνεις Αλφονσίνα Με τη μοναξιά σου Ποιά καινούργια ποιήματα Πήγες να ψάξεις; Μια φωνή παλιά Από άνεμο κι αλάτι...


Η Αλφοσίνα και η θάλασσα

Από τη μαλακή άμμο
Που γλείφει τη θάλασσα
Η μικρή της πατημασιά
Δεν επιστρέφει πια
Ένα μονοπάτι μόνο
Από θλίψη και σιωπή θα φτάσει
Μέχρι τα βαθιά νερά
Ένα μονοπάτι μόνο
Από βουβές θλίψεις θα φτάσει
Ως τον αφρό.

Ο Θεός ξέρει πόση στεναχώρια
Σε συντρόφεψε
Ποιοι παλιοί πόνοι
Κρύφτηκαν στη φωνή σου
Για να ξαπλώσεις
Νανουρισμένη απ' το τραγούδι
Από τα θαλασσινά κοχύλια
Το τραγούδι που τραγουδά
Στα σκούρα βάθη της θάλασσας
Το κοχύλι.

Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούργια ποιήματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.

Πέντε μικρές σειρήνες
Θα σε σηκώσουν
Από δρόμους των φυκιών
Και των κοραλιών
Και φωσφορίζοντα
Θαλασσινά αλογάκια θα κάνουν
'Εναν γύρο στο πλευρό σου
Και οι κάτοικοι
Του νερού θα παίζουν
Σύντομα μαζί σου

Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούρια ποίηματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.

των Ariel Ramirez και Felix Luna
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



H πολυτάραχη ζωή της Alfonsina Storni εδώ



Αφιερωμένο στον Γιώργο Κεντρωτή που μας ταξιδεύει μουσικά κυρίως, στο ΝΑΠΟΛΗ ΚΑΙ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ


Read more!

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Alfonsina y el Mar...H ποιήτρια Alfonsina Storni !

Η ποιήτρια


Alfonsina y el Mar
των Ariel Ramirez και Felix Luna Αγαπημένες εκτελέσεις:
Paloma San Basilio, Alfonsina y el mar
Mercedes Sosa
Alfonsina y el mar, Νάνα Μούσχουρη

Η φιλία με τον Quiroga ήταν μια φιλία μεταξύ δύο διαφορετικών όντων. Διηγείται η Norah Lange ότι σε μια από τις συγκεντρώσεις τους, όπου πήγαιναν όλοι οι συγγραφείς της εποχής, έπαιξαν κάποιο βράδυ ένα παιχνίδι σαλονιού. Το παιχνίδι συνίστατο στο ότι η Alfonsina και ο Ηoracio έπρεπε να φίλησουν ταυτόχρονα τα πρόσωπα ενός ρολογιού που κρέμονταν από μια αλυσίδα που στήριζε ο Horacio. Αυτός με μια γρήγορη χειρονομία,ταχυδακτυλουργική, τράβηξε το ρολόι προς τα πάνω, ακριβώς τη στιγμή που η Alfonsina το πλησίαζε με τα χείλη της και όλα τελείωσαν σε ένα φιλί. Ο Quiroga την αναφέρει συχνά στις επιστολές του, κυρίως μεταξύ των ετών 1919 και 1922, και η αναφορά του την ξεχωρίζει από μια ομάδα όπου υπήρξαν όχι μόνο άλλες γυναίκες αλλά και άλλες συγγραφείς. Εντούτοις, όταν ο Quiroga αποφασίζει να επιστρέψει στις Αποστολές το 1925, η Alfonsina δεν τον συνοδεύει. Ο Quiroga της ζητά να πάει μαζί του και αυτή, αναποφάσιστη, συμβουλεύεται το φίλο της, τον ζωγράφο Benito Quinquela Martin. Εκείνος, άντρας συντηρητικός και στατικός, της είπε: « Μ' αυτόν τον τρελό; Όχι! »

Μέχρι το σπίτι της οδού της Κούβας φτάνει ένα βράδυ η Χιλιανή Gabriela Mistral. Η συνάντηση θα πρέπει να ήταν σημαντική για τη Χιλιανή δεδομένου ότι μόλις είχε δημοσιεύσει την ιστορία της στο El Mercurio. Κάλεσε στο τηλέφωνο την Alfonsina πριν να πάει, και την εντυπωσίασε ευχάριστα η φωνή της, γιατί της είχαν πει ότι ήταν άσχημη και έτσι περίμενε ένα πρόσωπο που δε θα ταίριαζε με τη φωνή. Γι αυτό όταν η πόρτα άνοιξε ρώτησε για την Alfonsina, επειδή η εικόνα ήταν αντίθετη με την προειδοποίηση. « Ασυνήθιστο κεφάλι, θυμάται, αλλά όχι από άχαρα χαρακτηριστικά, αλλά από ένα μαλλί εξ ολοκλήρου ασημόχρωμο, που φτιάχνει το πλαίσιο ενός προσώπου εικοσιπέντε ετών ». Επιμένει: « Ομορφότερο μαλλί δεν έχω δει, είναι παράξενο πως έβγαζε το φως του φεγγαριού μέρα μεσημέρι. Ήταν χρυσαφένιο και κάποια ξανθιά γλύκα έμενε ακόμα στα άγρια συρματοπλέγματα. Τα μάτια μπλε, η σηκωτή γαλλική μύτη, πολύ χαριτωμένη και το ρόδινο δέρμα της δίνουν μια παιδικότητα, πράγμα που αρνείται την οξυδερκή συνομιλία της ώριμης γυναίκας ». Η Χιλιανή εντυπωσιάζεται από την απλότητά της, από τη μετριοπάθεια, από την ελάχιστη εκδήλωση συγκίνησης, από τη βαθύτητα σκέψης χωρίς σπουδαιοφάνεια. Και πάνω απ' όλα από τις πληροφορίες της, πραγματικά μια γυναίκα της μεγάλης πόλης « που έχει περάσει αγγίζοντας τα πάντα και ενσωματώνοντάς τα ».

Σε φιλική παρέα στο καφέ Tortoni, γνώρισε τον Federico Garcia Lorca, κατά τη διάρκεια της παραμονής του ποιητή στο Μπουένος Άιρες μεταξύ του Οκτωβρίου του 1933 και του Φεβρουαρίου του 1934. Του αφιέρωσε ένα ποίημα, « Το πορτραίτο του Garcia Lorca », που δημοσιεύθηκε κατόπιν στον « Κόσμο των επτά πηγών » (1934). Εκεί λέει :

« Εισβάλλει ένας Έλληνας
απ' τα απόμακρα μάτια του (...).
πηδά στο λαιμό του
προς τα έξω
ζητώντας
τον μισοφέγγαρο σουγιά
κοφτερό νερό(...)
Αφήστε να πετάξει το κεφάλι
το κεφάλι μόνο
πληγή από θαλασσινές θλίψεις
μαύρες...».

Στις 20 Μαΐου του 1935 η Alfonsina εγχειρίστηκε από καρκίνο του μαστού.

Το 1936 αυτοκτόνησε ο Horacio Quiroga και εκείνη του αφιέρωσε ένα ποίημα με συγκινητικούς στίχους, που προφήτευαν το τέλος του:

Το να πεθάνει κανείς όπως εσύ, Horacio, στα λογικά σου
Κι έτσι όπως στις ιστορίες σου, δεν είναι κακό'
Μια αχτίδα στο χρόνο και τελειώνει η γιορτή...
Εκεί θα πουν.
Περισσότερο σαπίζει ο φόβος, Horacio, παρά ο θάνατος
Που στις πλάτες πηγαίνει
Ήπιατε καλά, που μετά χαμογελάσατε...
Εκεί θα πουν.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1938, στην Κολονία στην Ουρουγουάη, η Alfonsina λαμβάνει μια σημαντική πρόσκληση. Το Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης έχει οργανώσει μια τελετή που θα συνδέσει τις τρεις μεγάλες αμερικανίδες ποιήτριες του καιρού, σε μια συνεδρίαση χωρίς προηγούμενο: την Alfonsina, Juana de Ibarbourou y Gabriela Mistral. Η πρόσκληση ζητά « να κάνει στο κοινό μια ομιλία για τη μορφή και τον τρόπο της να δημιουργεί ». Πρέπει να προετοιμαστεί σε μια ημέρα και, γεμάτη ενθουσιασμό, γράφει την ομιλία της σε μια βαλίτσα που έχει βάλει στα γόνατα. Διασκεδάζοντας, βρίσκει έναν τίτλο που της φαίνεται πολύ κατάλληλος : « Ανάμεσα σε δυο βαλίτσες μισάνοιχτες και του ρολογιού τους δείχτες ».

Στις 21 Νοεμβρίου του 1938, η Εθνική Γερουσία αποτίει ξανά φόρο τιμής στην ποιήτρια με τα λόγια του Γερουσιαστή Σοσιαλιστή Alfredo Palacios. Αυτός είπε:

« Η πρόοδός μας, η υλική καταπλήσσει δικούς μας και ξένους. Έχουμε κατασκευάσει απέραντες μεγαλουπόλεις. Εκατοντάδες εκατομμύρια κεφαλιών βοοειδών βόσκουν στην απέραντη αργεντινή πεδιάδα, την πιο γόνιμη στη γη' αλλά συχνά υπαγάγαμε τις πνευματικές αξίες στις χρηστικές αξίες και δεν πετύχαμε, με όλο τον πλούτο μας, να δημιουργήσουμε μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα όπου μπορεί να ευημερήσει εκείνο το ευαίσθητο (ντελικάτο) φυτό που είναι ένας ποιητής ».

Μετ.Μαριάννα Τζανάκη

Δείτε όλο το άρθρο και το τραγούδι με την ελληνική μετάφραση
εδώ


Read more!