YO APOYO LA HUELGA GENERAL DEL 14 DE NOVIEMBRE

Όταν οι άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού παίρνουν τα ηνία δεν μπορεί... κάτι θ' αλλάξει! Δεν είναι τυχαίο ότι μπροστάρηδες στην αυριανή γενική απεργία είναι οι αγαπημένοι σύγχρονοι Ισπανοί ποιητές: ο Luis García Montero και ο Benjamín Prado! Στον αγώνα και η συγγραφέας Almudena Grandes, γυναίκα του Montero και ο αγαπημένος Pedro Almodóvar!

Αντίθετα με τους πνευματικούς ανθρώπους της Ελλάδας που αυτή την κρίσιμη ώρα, λάμπουν... δια της απουσίας τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Τόση απουσία "πνεύματος", ίσως είναι μοναδική  στην ιστορία του τόπου...

Read more!

En cualquier invierno se esconde un calor hecho a nuestra medida....Luis García Montero, Un invierno propio

Σε κάθε χειμώνα κρύβεται μια ζεστασιά φτιαγμένη στα δικά μας μέτρα

Δε χιονίζει πια. Η νύχτα

ξεκουράζεται στη λευκότητα κάποιων σεντονιών 

στο σχήμα της πόλης.

Πίσω απ' το παράθυρο δεν είμαι μόνος.

Έχω μερικές στέγες, γωνιές φωτεινές,

και περνούν περαστικοί

με βιασύνη και πολλές τσάντες δώρων

σε αναζήτηση ενός δείπνου οικογενειακού.

Στο φως της νύχτας

τρεμοσβήνει το χιόνι. Τρεμοσβήνει

η οθόνη του κινητού. Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, 

να εκπληρωθούν τα όνειρά σου, 

δικαιοσύνη στον κόσμο, 

η διεύθυνση της τράπεζας εύχεται στους πελάτες της...

Τρεμοσβήνουν μηνύματα και ταξιδεύουν

με τις σύντομες ευχές τους

σ' αυτή τη θρησκεία της απόστασης.

Να τελειώσει η κρίση,

δημοκρατία, υγεία και την αγάπη των δικών σου, 

αύριο δεν θα γίνει αυτό που ο Θεός θέλει, 

αυτή η χρονιά είναι η δική μας και είναι γενναία, 

τόλμησε να γεννηθεί απ' αυτήν που έπεσε, 

σήμερα θυμάμαι εσένα.

Τρεμοσβήνει η ζωή, τα χρόνια τρεμοσβήνουν, 

οι ιστορίες, χαρτιά στον άνεμο, 

ξεριζωμένα δέντρα που περνούν 

στον άνεμο που περνά

όπως περνούν τα φύλλα και το χιόνι.

Ο ναυαγός χαμένος σ' ένα νησί

προσπαθεί να δώσει σήματα με τον καπνό

μιας φωτιάς, ή ρίχνει

ένα μπουκάλι στη θάλασσα.

Στη μέση του πουθενά,

ενώ τα κύματα φτάνουν σαν αριθμοί

σε μια όχθη ηλεκτρονική,

επίσης πλησιάζω τη θάλασσα και στέλνω τα μηνύματά μου.

Με τα γένια μεγαλωμένα

και το πουκάμισο σκισμένο,

ξυπόλυτος στην άμμο ενός νησιού,

εξαρτημένος απ' το κυνήγι μου, το ψάρεμά μου και το δίκτυό μου, 

τίποτα δε λέω στους άλλους 

εκτός απ' το ότι είμαι εδώ, 

συνεχίζω ναυαγισμένος κάπου στον κόσμο 

και σημειώνω τις μέρες 

στον κορμό ενός δέντρου, 

να μην ξεχαστούν, 

ξεριζωμένες μέρες που περνούν με τον άνεμο, 

με τον άνεμο που επιμένει και ψιθυρίζει 

έπρεπε να μιλήσεις, 

έπρεπε να μιλήσετε 

γιατί σε κάθε χειμώνα 

υπάρχει μια ζεστασιά κατάλληλη 

φτιαγμένη στα δικά σας μέτρα.

Luis García Montero, Un invierno propio, 2011
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Φωτό: Leyendo libro 

Read more!

Luis García Montero: Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος εκεί όπου εσύ με περιμένεις και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου...

Στους πατεράδες μας...

Ίσως να είναι το πιο συγκινητικό και αναμφισβήτητα το πιο τρυφερό ποίημα που έχω διαβάσει ενός γιου στον πατέρα του, με τον οποίον υπήρξαν αντίθετοι. Και όμως... τελικά ανακαλύπτει πόσο του μοιάζει. Κάθε στίχος είναι ένα διαμάντι. Ένα δείγμα εξαιρετικής ποίησης. Ποίησης με ντουέντε. Στους φαινομενικά απλούς στίχους περιγράφεται ιστορία ζωής.

Εύχομαι όλοι οι πατεράδες στον κόσμο να αξιωθούν ένα τέτοιο ποίημα απ' τους γιους τους!

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ GARCIA

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις.

Ακριβώς όπως τότε

όταν με καθυστερούσαν τα παιδικά

μαγαζιά της θάλασσας

ή οι σιωπηλές όχθες

κάποιας βιτρίνας.

Το παιδί ζει έναν κόσμο δικό του,

έναν χρόνο που αιφνιδιάζεται

από την άμπωτη

καθώς το νερό σταματά ανάμεσα στα βράχια.

Πήγαινες εσύ μπροστά,

με την παντοτινή σου βιασύνη,

και στο κυνήγι του ονείρου σου

χιόνιζε στα βουνά

και το χιόνι έπεφτε

με την παντοτινή του αλήθεια.

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις.

Δίπλα στο χρυσό ρολόι του γάμου σου

γεννήθηκε ο χρόνος μου·

δίπλα στη στρατιωτική στολή,

η αθλιότητα του στίχου μου,

και μαζί με το ρυθμικό τραγούδι στο αυτοκίνητο,

ευτυχισμένο και ομαδικό σαν ένας ύμνος,

μια θλίψη του αγοριού

που προτιμά να μένει έναν τόνο πίσω,

καταδικασμένο να ζει τις μοναξιές.

Ευέξαπτοι, πιστοί, εύθικτοι,

πνιγμένοι στο δίκιο, αισθηματίες,

ακραίοι από μια γεωγραφία ίδια

και πολύ ερωτευμένοι,

έχω ζήσει τη νύχτα

με την ίδια ηλιόλουστη απλότητα

που εσύ κυνηγούσες τη μέρα

κι έχω αναζητήσει το φως

με τα μαθήματα των σκιών σου.

Η λέξη θυμάμαι γεννήθηκε στο βορρά,

σ' έναν κρύο δρόμο στην πόλη των Μπούργκος,

και το μέλλον μοιάζει ένας πελαργός

στον άνεμο του νότου.

Αλλά ο βορράς και ο νότος

είναι δυο σταγόνες νερό.

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις,

όταν το δέρμα του μέλλοντός μου

γράφεται με το νόμο

των ογδόντα σου χρόνων.

Εγώ υπήρξα

ένας φίλος από τους πολλούς καταδικασμένος να είμαι μόνος.

Εσύ ήσουν

ένας μοναχικός νέος χαμένος σ' ένα στρατό.

Και βρίσκεσαι εδώ,

πολύ νέος ή πολύ γέρος,

με τον κόσμο στην πλάτη σου

και τα χέρια απλωμένα,

περήφανος για μένα.

Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος

εκεί όπου εσύ με περιμένεις

και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου,

θα μου άρεσε να σου δώσω μια στιγμή ειρήνης.

Ανάμεσα σ' εσένα κι εμένα, το δέντρο της περηφάνιας

συνηθίζει να βλασταίνει σ' έναν κήπο άγριο,

ανάμεσα σε παράξενα είδη

που ζουν στον έρωτα του εξωτισμού.

Αλλά ο βορράς κι ο νότος είναι δυο σταγόνες νερό.

Έρχομαι να σε υποδεχτώ επίσης στα γηρατειά μου.

Luis García Montero

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Θ' αφιερώσει τα χρόνια του να ψάχνει ανάμεσα στις σκιές ένα δίκιο καθάριο και ν' ανακαλύπτει στ' αναποφάσιστα μάτια την ανοιχτή αποσκευή ενός ποιήματος, την παράξενη ταραχή του, αφού στη ζωή συμβαίνουν τα πράγματα που διαδραματίζονται στη λογοτεχνία.

Χρόνια πολλά στους ποιητές!

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

Τί μπορεί να εξηγηθεί
σ' αυτόν το λαβύρινθο με τις βαλίτσες και τα κλειδιά;
Μόνο οι σταθμοί κινδύνου
και η ανάγκη.

Είναι ήδη τέσσερις και δέκα. Ο καθηγητής,
που κάθε μέρα μαθαίνει να ζει φωναχτά,
απαγγέλει τα επιλεγμένα ποιήματα.
Υπάρχει σιωπή στην τάξη
και ματιές που διασχίζουν τη σιωπή.

Να αμφιβάλλουμε είναι αναγκαίο.
Η υποψία μας χαρίζει
ένα ωραίο μάθημα, αλλά βολεύει
που κανένας δεν επιβάλλει ένα κρύο,
που καθένας διαλέγει τις αμφιβολίες του και τα κλειδιά τους
για να μην προκύψουν οι βαλίτσες,
στο άνοιγμα τους άδειες.

Κι ούτε είναι σωστό
να ζητάμε απ' το μαγιάτικο ήλιο να μην αφήσει
τη φλούδα μιας βεβαιότητας στο παράθυρο.
Ποτέ δεν υπήρξε δίκαιο
να ξεχνάμε αυτό που είμαστε,
εκείνο πρέπει να υπερασπιστούμε
για να μη μυρίζουν οι λέξεις
που λέμε κλεισούρα.
Όποιος ζει χρειάζεται εμπιστοσύνη.

Με τα χαμένα κλειδιά ανοίγουμε τη μνήμη.
Το ποίημα διασχίζει μια ήπειρο,
παίρνει ένα δωμάτιο,
αδειάζει τη βαλίτσα του.

Πάντα νεοφερμένο,
στην αμφισβήτηση των δογμάτων και στην επιβεβαίωση του τίποτα,
ο καθηγητής προσπαθεί,
να πει περισσότερες αλήθειες, χωρίς να ψεύδεται,
να δώσει περισσότερα οράματα, χωρίς να τα καταστρέφει.
Θ' αφιερώσει τα χρόνια του
να ψάχνει ανάμεσα στις σκιές
ένα δίκιο καθάριο
και ν' ανακαλύπτει στ' αναποφάσιστα μάτια
την ανοιχτή αποσκευή ενός ποιήματος,
την παράξενη ταραχή του,
αφού στη ζωή συμβαίνουν
τα πράγματα που διαδραματίζονται στη λογοτεχνία.

Τα μάτια ενός μαθητή
είναι ταξιδιώτες βιαστικοί. Μόνο κάνουν
ερωτήσεις σαν κινούμενη άμμος,
ερωτήσεις για τον επόμενο σταθμό
σ' ένα ταξίδι μακρινής διαδρομής.

Luis García Montero

Μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Και θυμάμαι τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια όπως γρατζουνάω το δέρμα σου, με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει κάποτε αποκαλύπτοντας ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης και τη συνενοχή.

Στις μέρες της βροχής

Στη Mari Carmen

Θα ξέρεις δια της παρούσης ότι θα επιδεινωθεί η ζωή.
Mariano Maresca

Αρκετά περίεργα
η ζωή είχε περάσει χλιαρά
μέσα απ' το κορμί σου στο δικό μου.

Ακούω την κρύα βροχή να μαζεύεται
πάνω στις τσίγκινες στέγες
και η νύχτα με παγιδεύει
στον αιώνιο ιδρώτα της ησυχίας της.
Ίσως
θα έπρεπε να σε ξυπνήσω, να σε κάνω να μοιραστείς
αυτό το προαίσθημα
της μακρινής ομορφιάς
με το οποίο μπερδεύτηκα μόλις μια στιγμή
πριν επιστρέψω σε σένα
που εγκαταλείπεσαι
στην υπέροχη παρουσία
της αναπνοής σου.

Περνούν αργά τ' αυτοκίνητα.
Ακούω επίσης
την καρδιά σου μακρινή
να περνά χαράματα μέσα απ' τη βροχή
και με φοβίζει η σκιά
της τόσης οικειότητας.

Είναι αργά.
Ένας γράφει τη ζωή του σ' ένα ποίημα,
αναλύει τον έρωτα
και προσαρμόζεται
να συνεχίσει ως έχει, μαζί με το κορμί σου
που ίσως με θυμάται ακόμα
γυμνό μέσα στα σεντόνια,

ή τις βροχερές νύχτες, που μας επιβεβαιώνουν
ότι η ζωή, ενδεχομένως υπέροχη,
δεν είναι πάντα διαθέσιμη
και ότι μερικές φορές προκύπτει ακόμη και μεγάλη,
φοβερή όπως τώρα,
εν τω μεταξύ, να φοβάμαι να σε φιλήσω τυχαία.

Το ξέρω. Γίναμε ξένοι
μας μιλούν σημάδια πολύ οικεία,
αγχωμένοι στους δρόμους
μιας νέας πόλης,
ελπίζοντας ότι ίσως να μας φωτογραφίσουν
μπροστά σ' αυτό τον έρωτα και τις ουλές του,
αυτό που συγχέουμε με τα δικά μας αισθήματα
ή ίσως
-τις νύχτες της τρέλας-
με μια αίσθηση υγρασίας στα μάτια.

Ωστόσο με λίγα λόγια συνοψίζονται
σχεδόν όλες οι μέρες,
των συλλαβών τους συμπεριλαμβανομένων
στους στίχους μου και στην ευτυχία.
Χλιαρά τα χρόνια
μας αποκαλύπτουν
ότι τίποτα πια δεν υπάρχει χωρίς τον ιδρώτα σου και τον δικό μου,
ότι είμαστε ακόμη πολύ σεμνότυφοι
όταν εκπλησσόμεθα
φοβούμενοι το πάθος,
γεμάτοι άσχημα, ανομολόγητα ένστικτα.

Γι αυτό, ενώ βρέχει,
ευχαριστώ το κορμί σου μες στα σεντόνια
κι αυτό το μελαγχολικό πάθος
να χαϊδεύω τους μηρούς σου,
αρκετά παράξενους
και υπέροχους σαν ένα όνειρο
που μόλις φτάνει.



II


Ο Νοέμβριος
μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί επιστρέφει πάλι
πάνω στις τέντες,
στις καρφίτσες από μίμηση μαργάρου,
στα φτηνά ντεμισεζόν παλτά
όπου εσύ κρυβόσουν
ξαφνικά και ο πόθος μου.

Κι επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης,
όπως η μελωδία
από ένα παλιό τραγούδι που θυμόμαστε.
Ξέρεις πια ότι το φθινόπωρο,
παραπάνω από το μουσκεμένο
φτέρωμα των δένδρων,
παραπάνω απ' το φως κι απ' τη γη την ίδια,
ήταν ένα ακυρωμένο ραντεβού, χαμένο ανάμεσά μας.

Τώρα
μας αγκαλιάζει ο χρόνος ασθενικά στα πόδια,
σπάζοντάς μας το βήμα, απομακρύνοντας τα φύλλα
των αναρρηχητικών,
ενώ όλα είναι ίδια και μας αναγγέλει
εκείνη την παλιά ανάμνηση μπερδεμένη από τις ώρες,
εκείνα τα καραβάνια
των ημερών χωρίς αίσθηση
που περνούσαν βουίζοντας μπροστά από τα μάτια,
που έφερναν μαζί τους
μονάχα δυο κορμιά ερωτευμένα ή φοβισμένα.

Και δεν είναι πια η συνήθεια να με πλησιάζεις,
παίρνοντάς μου τη ζώνη, ποθώντας σε
μ' έναν πόθο γαλάζιο σαν ένας άνεμος ήσυχος
ή να περνάς αργά
όταν βαραίνουν τα φύλλα κάτω απ' τα πόδια
και οι καμπάνες τρίζουν
σκαλωμένες στα δέντρα.

Και δεν είναι η συνήθεια να σ' ακολουθήσω,
να μάθω να σταματώ στις βιτρίνες
και να ακούω τη φωνή σου να φτάνει, κατρακυλώντας στο αυτί
σώζοντας την απόσταση
που ταιριάζει ανάμεσα σε δυο κορμιά.
Ήταν η ζωή λοιπόν
εκείνη που μας θύμιζε,
με τις ξεκάθαρες σειρήνες των καραβιών της
και τα κοσμήματά της,
ότι ακολουθούσε σφύζοντας ανάμεσά μας,
κατεστραμμένη,
νεφελώδης και εφήμερη
όπως το ξηρό σπέρμα
πάνω στο κρύο πια δέρμα
ότι τόσο έxουμε αγαπηθεί και σχεδόν πάντα.
Ή ίσως προτιμάμε
μια γιορτή έρωτα όπου συναντιόμαστε
για να καταφέρουμε να δούμε
αυτό που δεν ιδώθηκε ποτέ..

Δεν γνωρίζεις ότι το σώμα σου
τις νύχτες χωρίς καιρό όπως αυτή,
συγχέεται ξαφνικά με το χάραμα,
που το κρατά κοιμισμένο δίπλα μου.

Αλλά ο Νοέμβρης επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης
(τα ίχνη του έρωτα πάνω στους ώμους
όπως ένα καραβάνι με ανάκατες λεπτομέρειες),
και ίσως μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί όλα είναι πιο σαφή.


Θυμάμαι
τις πρώτες αγκαλιές, μόνοι,
κολλημένοι στον τοίχο,
δραπετεύοντας από τη βροχή
μιας παλιάς πόλης,
φρεσκοερωτευμένοι ακόμη,
ευτυχισμένοι και νευρικοί.
Ή την ξαφνική υγρασία των μαλλιών σου
μουσκεμένα από έρωτα κι από την καταιγίδα
στους ανοιχτούς κάμπους
ίδια με τα κορμιά μας στην έξαψη του Αυγούστου.
Και τις νύχτες της κακόκεφης ειρήνης
όπου αγωνίζεται ο έρωτας ενάντια στο κρύο,
τουρτουρίζοντας κάτω από τα σύννεφα
πάνω στο κρεβάτι της παγωνιάς.
Και θυμάμαι
τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια
όπως γρατζουνάω τη σάρκα σου,
με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει
κάποτε αποκαλύπτοντας
ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης
και τη συνενοχή.

Ανοίγουμε το μπαλκόνι
αλυχτώντας στο φεγγάρι
με το κορμί τεντωμένο ψηλά,
όμορφοι σαν λύκοι
που τώρα καταλαβαίνουν την κατεύθυνση απ΄την οποία έρχονται,
που τώρα γνωρίζουν την εποχή στην οποία ζουν.

Είναι ένα φως διαφορετικό
από τα περιβάλλοντα.

Πάνω στο δέρμα σου συνθλίβονται
οι σταγόνες της βροχής
και η γη εκτείνεται κηλιδωμένη σαν μια τίγρη.



III
Μας επισκέπτεται ο έρωτας. Έχει το σπίτι
μια ανάμνηση τυφλή
του ήλιου πάνω στα μπράτσα
και το μελαγχολικό πάθος των βοτάνων στο δέρμα.

Θα πρέπει ν' αγκαλιάσουμε σοβαρά
αυτό το γκρίζο πρωινό όλων των νοσταλγιών
και να συμβιβαστούμε με το φως
το οποίο αρχίζει να μας εκνευρίζει
κάτω από τις πόρτες
σαν ένας μυστικός θεατής τον οποίον πρέπει να ανεχτούμε.

Είναι πάρα πολλά πράγματα.
Φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά αδιάφορα,
ξένος ανάμεσά μας
που έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για τη ζωή
για να φτάσουμε έγκαιρα στ' ανοιχτά της μάτια,
στη ροζ θηλή της
στην υπέροχη πια καμπύλη των κορμιών
που ψάχναμε μαζί,
βιαστικά,
ανοίγοντας φερμουάρ
μ' αυτήν την ανυπομονησία των ερωτευμένων.

Ο ήλιος
που δείχνει την αβέβαιη σάρκα των χειλιών σου
πλησιάζει έρποντας και μου θυμίζει
πως είναι δυνατόν να ξανατρέξουμε
ενώ σβήνονται αργά τα τελευταία αστέρια.
Πριν να γεννηθείς και να γεννηθώ
κάποιος έπρεπε να ζήσει σ' αυτά τα δωμάτια
να τα υποφέρει ακριβώς μόνο τις βδομάδες,
που κατοικήθηκαν από πόθους μισοπραγματοποιημένους.

Οι άνθρωποι της μοναξιάς.

Ίσως όλα να αξίζουν
αν μια μέρα...

Εμείς
που τίποτα δεν κάναμε, ούτε καν ένα σπίτι.

Είναι πιο σοφός ο έρωτας όταν ξημερώνει,
όταν πια αρχίζει να ακούγεται το πρωί,
στον μακρύ δρόμο, τον έρημο απ' τη σάρκα σου.

Luis García Montero
Mετ. Μαριάννα Τζανάκη

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Read more!

Francisco Ayala! «Συγχωρείστε με που βρίσκομαι ακόμα στον κόσμο. Σ' αυτή την ηλικία είναι σχεδόν θράσος.» Πλήρης ημερών «έφυγε» ο αγαπημένος συγγραφέας... Q.D.E.P !

 "Perdonen por estar aún en el mundo. A esta edad es casi una insolencia"

El Rey da el pésame a la viuda de Francisco Ayala en presencia de Zapatero, a la derecha.

El príncipe de Asturias conversa con Carolyn Richmond, viuda del escritor Francisco Ayala, en presencia de la cuidadora del escritor, Fátima, el presidente del Gobierno, José Luis Rodríguez Zapatero, la ministra de Cultura, Angeles González-Sinde, el alcalde de Madrid, Alberto Ruiz-Gallardón

Σηκώθηκε σχετικά αργά, ως συνήθως. Την ώρα εκείνη είχε ήδη φτάσει η Fátima, η διακριτική και στοργική γυναίκα, Μαροκινής εθνικότητας, που φρόντιζε εδώ και εξήμισι χρόνια τον γραναδίνο συγγραφέα. Ο Francisco Ayala ζήτησε πρωινό: καφέ, χυμό, ένα χτυπητό αυγό σε στυλ γαλλικής ομελέτας και την ατέλειωτη μαγκνταλένα του Προυστ(magdalena proustiana), την οποία δεν τελείωσε, και έμεινε τριμμένη στο τραπεζομάντιλο. Μετά το πρωινό κατά τις εντεκάμισι το πρωί, γύρισε για να βάλει τη μάσκα οξυγόνου και στις δώδεκα, κατά την ώρα του Angelus, αποφάσισε να την αφαιρέσει. Η Fátima τον ρώτησε γιατί την έβγαλε, και εκείνος απάντησε: «Επειδή πρόκειται να πεθάνω». Η Fátima επέμεινε:
- «Πότε;»
- «Τώρα, πρόκειται να πεθάνω», απάντησε. Ο Αγιάλα πήρε τα χέρια της Fátima, τα έκλεισε στα δικά του και τα φίλησε τρεις φορές, ζητώντας συγγνώμη: «Συγγνώμη για όλα, συγγνώμη για όλα, συγγνώμη για όλα.» Η Fátima κάλεσε την ψυχή του Don Francisco, την Carolyn, η οποία μόλις ήρθε έπιασε το χέρι της. Με απόλυτη νηφαλιότητα, ο Αγιάλα πέθανε σφίγγοντας το χέρι της "γρηούλας του», όπως αποκαλούσε ιδιωτικά τη σύζυγό του. Το χέρι της αιώνιας αγάπης, της αληθινής, της μοναδικής. Πέθανε καθισμένος στον καναπέ, κοιτώντας τα μάτια της, όπως οι Τιτάνες. Με απλότητα ευλογημένη και συντροφικότητα. Αθόρυβα και ταπεινά. Απολύτως διαυγής.

Πηγή: ABC.es

Ο συγγραφέας και ακαδημαϊκός Francisco Ayala, είχε παρευρεθεί στα 103 χρόνια του, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Luis García Montero "Vista cansada" (Κουρασμένη Όραση, Εκδόσεις Visor), στην περιβόητη Φοιτητική Εστία(la Residencia de Estudiantes) της Μαδρίτης στις 26 Μαρτίου του 2008, όπου μίλησε κάνοντας χιούμορ κι έχοντας μια διαύγεια απίστευτη. Το βίντεο είναι πραγματικά ένα ντοκουμέντο αισιοδοξίας και χαράς. Δυο στοιχεία που χάριζε απλόχερα ο Francisco Ayala στους ανθρώπους με την παρουσία του.

Luis García Montero: Αντίο σε ένα λογοτεχνικό αιώνα. Η διαύγεια και η σεμνότητα

Μου χρειάστηκαν πολλές ώρες φιλίας με τον Φρανθίσκο Αγιάλα, ώστε η εμπιστοσύνη μιας σχεδόν καθημερινής συνομιλίας να προσπεράσει τη συγκίνηση της ιστορικής του φυσιογνωμίας. Για έναν λογοτεχνοχτυπημένο όπως εγώ, στα όρια του φετιχισμού, το πέρασμα στον ενικό ήταν ευκολότερο να επιτευχθεί μέσα από μια πραγματική φυσικότητα. Μερικές φορές του έλεγα -κι εκείνος μου απαντούσε μ' ένα ήρεμο χαμόγελο- το ότι με εντυπωσίαζε πολύ να πίνω ποτό και να τρώω ελιές μ' έναν άνδρα από μιαν άλλη εποχή.

Επρόκειτο για ένα συναίσθημα μεγαλύτερο από τον καθαρό λογοτεχνικό θαυμασμό. Πέραν του ότι είναι ο μυθιστοριογράφος των «Κυνηγός στην  αυγή», «Το κεφάλι του προβάτου» ή «Ο κήπος των απολαύσεων», ο Francisco Ayala ήταν το τελευταίο αστέρι μιας εκθαμβωτικής εποχής της ισπανικής λογοτεχνίας.

Μιλάω, του σχολίαζα εγώ, με τον επιτετραμμένο του λογοτεχνικού περιοδικού La Gaceta Literaria το 1927, να κριτικάρει την πρεμιέρα της Mariana Pineda, του δράματος του Federico García Lorca. Μιλάω με το αγόρι που καθόταν στα γόνατα του Manuel Azaña και του Jose Ortega y Gasset. Μ' έναν τολμηρό συγγραφέα που προκάλεσε την οργή του Luis Cernuda με τα σχόλιά του σχετικά με το «Το Προφίλ του Αέρα». Ή με τον νεαρό avant garde που μόλις έγινε γνωστή στη Γερμανία η άνοδος του ναζισμού, αποφάσισε να αφιερωθεί στην πολιτική φιλοσοφία, στην υπεράσπιση της φιλελεύθερης συνείδησης και την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού ισπανικού κράτους.

Διανοούμενος και πολίτης του εικοστού αιώνα, η ζωή τον οδήγησε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, και πάντα έβγαινε νικητής απ' αυτές, με μια εκπληκτική ανθρώπινη και λογοτεχνική αξιοπρέπεια. Συγκινητική ήταν η ηθική ακεραιότητα με την οποία βίωσε τη δημοκρατική δέσμευσή του κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Έξυπνη, η λογοτεχνική κατεύθυνση με την οποία ανταποκρίθηκε στους πολέμους της Ισπανίας και της Ευρώπης, αφήνοντας την avant garde πρόζα για τις αναζητήσεις του κριτικού ρεαλισμού. Καταπληκτικός, ο τρόπος που έζησε στην εξορία, όχι σαν μια απλή καταδίκη στη νοσταλγία, αλλά ως μια προοπτική που θα του επέτρεπε να κατανοήσει τις μεγάλες μεταβολές που προκαλούνται από την τεχνολογική ενοποίηση του κόσμου.

Όλα τα συγκέντρωσε με πνευματική διαύγεια και προσωπική εντιμότητα. Πάντα υπήρχε μέσα του, αυτό το παιδί που έζησε στη Γρανάδα, που είχε μάθει την αξιοπρέπεια εν μέσω των οικονομικών δυσκολιών των γονιών του, βασιζόμενος στον εαυτό του και χωρίς να ζητήσει ποτέ, τίποτα από κανέναν. Μια ακραία αντίληψη της ατομικής ευθύνης, αυτό ήταν ο Φρανθίσκο ως πολίτης και ως συγγραφέας. Μιλώντας μαζί του πήγαινα υποθετικά από τον Julián Besteiro στον Juan Negrín και από τον Ramón Gómez de la Serna στον Jorge Luis Borges, από τον Juan Ramón Jiménez του Puerto Rico στον Antonio Machado του Collioure.

Στις αρχές του XXI αιώνα, δίπλα σε μια οθόνη υπολογιστή ή ένα υπερσύγχρονο μηχάνημα για την ανάγνωση με τα μάτια των αιωνόβιων, κάποιος είχε την αίσθηση ότι ζει εκ των έσω την ασημένια εποχή της ισπανικής λογοτεχνίας. Μου χρειάστηκαν πολλές ώρες φιλίας για να αντικατασταθεί ο ενθουσιασμός και ο λογοτεχνικός φετιχισμός από φυσικότητα. Και η φυσικότητα επέτρεψε ώστε η μαρτυρία του παρελθόντος να δώσει τη θέση της στο προσωπικό παράδειγμα. Μέχρι την προτελευταία ημέρα, μέχρι το προηγούμενο πρωί πριν από το θάνατό του, είχε στα μάτια του και στη σβησμένη φωνή του τη ζωντανή φλόγα της περιέργειας για τα γεγονότα του κόσμου. Γελούσε με καλή διάθεση με τα ταξίδια μου, τις ανησυχίες μου, τις πολιτικές αυταπάτες μου. Μας έλεγε ότι ζούσε στην επόμενη γενιά, αλλά αποτελούσε μέρος του παρόντος και των ερωτημάτων για το μέλλον. Έτσι, ο κόσμος των φίλων του και η οικογένειά του ήταν ο κόσμος του. Τώρα, όταν μαζί του πεθαίνει μια άλλη εποχή, μου απομένει ένα τεράστιο κενό. Αλλά αυτό το κενό δεν το προκαλεί η απώλεια των μεγάλων ανδρών και των μεγάλων έργων. Είναι το κενό του φίλου, το άδειο μπουκάλι ουίσκι που μόλις λίγες μέρες πριν αφήσαμε μισογεμάτο, το κενό από τις νύχτες της φιλίας με την Carolyn Richmond και τον Francisco Ayala. Θα χρειαστούν πολλές ώρες ώστε η ιστορική συγκίνηση να μπορέσει να παρηγορήσει για την απουσία του φίλου που έφυγε.

Ο Luis García Montero είναι ποιητής-συγγραφέας. Συντονιστής των εκδηλώσεων για την εκατονταετηρίδα του Francisco Ayala.

Πηγή: El País
Μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Δημοκρατία! Έρχεται σε μένα η λέξη σου... Απ' τα βιβλία του Φρόυντ και του Μαρξ, απ' τις κιθάρες των τραγουδοποιών, απ' αυτούς που βγαίνουν στο δρόμο

Francisco de Goya y Lucientes (Fuendetodos, Zaragoza,1746 – Burdeos, Francia,1828)

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Έρχεται σε μένα η λέξη σου
στ' ανοιχτά χείλη που με ψάχνουν
για να δαγκώσω το ρόδο τα χαράματα.

Έρχεται σε μένα,
στα μάτια του νέου που σηκώνει το χέρι
και ζητά τη λέξη,
κι εμπιστεύεται δίχως άλλο τις λέξεις.

Απ' τ' απαγορευμένα χρόνια,
από τα θλιβερά ψέματα που λέκιαζαν τον αέρα
σαν βρώμικα πουλιά,
απ' αυτούς που σηκώνονται με το κρύο στα μάγουλα
και απ' τον εξόριστο που επιστρέφει,
απ' την πληγωμένη του ανάμνηση στο κατέβασμα απ' τ' αεροπλάνο
έρχεται σε μένα η λέξη σου.

Σε μένα
που θέλησα να γίνω σήμερα
σε πρώτο πρόσωπο συντελεσμένου μέλλοντα
με ένα βιβλίο του έρωτα στην τσάντα.

Απ' τα βιβλία του Φρόυντ και του Μαρξ,
απ' τις κιθάρες των τραγουδοποιών,
απ' αυτούς που βγαίνουν στο δρόμο
και δε νιώθουν φρουρούμενοι,
απ' τη ζέστη του κορμιού που έμαθα να σέβομαι
ενώ το αφόπλιζα με το κορμί μου,
απ' τ' αστραφτερά μάτια των παλιών ταπεινωμένων,
απ' τις ελεύθερες σημαίες στις πλατείες
ίδιες με χρωματιστά ψάρια,
από μια χώρα υπεροπτική,
μεγαλύτερη σε ηλικία, όμως είκοσι χρόνων,
απ' τα ταξίδια στο Λονδίνο και το Παρίσι,
απ' τα ποιήματα του Θερνούδα,
έρχεται σε μένα η λέξη σου.

Η λέξη σου πιο καθαρή, πιο χαρούμενη,
γιατί είναι η χαρούμενη εποχή των καθαρών λέξεων.
Οι γύπες έχασαν το φοβισμένο ψοφίμι τους.
Φαίνεται πως δεν έχουν πού να πάνε
και πετούν να κρυφτούν,
να κρυφτούν,
μακριά από μας,
στον πιο κρύο τάφο του παρελθόντος.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Ramon Casas i Carbó (Barcelona 1866 - 1932)

Read more!

L.G. Montero: Αυτοί που ζουν ήσυχοι μπορούν να κοιτούν στα μάτια την άνοιξη της σκοτεινιάς μου, και το ταραγμένο χρώμα ενός κόσμου που δεν κοιμάται.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Και τί να πω για σένα,
φίλη μου,
συντρόφισσα των χρόνων μου στο Πανεπιστήμιο
κι αργότερα φίδι φυλαγμένο
στις συζητήσεις,
ίδιο με μια επιδημία στους δρόμους.
Και τί να πω,
εκτός του ότι σε γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια
και ζω δίπλα σου.

Όταν τραβιέμαι απομονωμένος
από τις ακρότητες της ζωής μου,
ενσυνείδητα,
να μιλήσω μαζί σου,
γιατί μετά τις ερωτήσεις
και τα παράπονα,
η ανάμνηση είναι επίσης καινούργια λέξη,
και το ν' αλλάζω, ν' αποφασίζω και να αισθάνομαι εγώ ο ίδιος
δεν μπερδεύεται με τα καυτά κάρβουνα
κάποιου οδυνηρού θέματος.
Εσύ, που ξέρεις να γελάς, να κρατάς σιωπή
ή να στρίβεις τραγούδια στο τέλος μιας νύχτας,
ποτέ δεν μ' απογοητεύεις όταν σε χρειάζομαι.

Εγώ ξέρω ότι σε ανησυχεί το μέλλον σου
και ότι πρέπει να σωθείς στους καιρούς της αφροσύνης.
Γι αυτό σε υπερασπίζομαι απ' τους λιβελογράφους.
Όταν είμαστε διεφθαρμένοι σε αποκαλούμε διεφθαρμένη.
Η δική μας άθλια φιλαργυρία μένει πίσω
κατηγορώντας σε ως φιλάργυρη,
και τίποτα δεν είναι πιο πρόστυχο
από το να ψεύδονται στ' όνομά σου
για να αποκαλούν μετά ψεύτρα,
εσένα, γυναίκα κακόφημη,
που μόνο προσπάθησες να περάσεις καλά,
αγκαλιάζοντας τον κόσμο
σε μια κατεστραμμένη γιορτή.

Δε γίνεται να ειπωθεί ότι μαζί μας
τα χέρια της ζωής έπλασαν
μια ιστορία έρωτα.
Γνωριζόμαστε αρκετά.
Αλλά είναι αλήθεια πως κάποια νύχτα,
με τις δικαιολογίες της μοναξιάς,
ανεβήκαμε μαζί στο δωμάτιό σου
κι επωφεληθήκαμε.

Πάντα με συναρπάζει ν' ανακαλύπτω
το φως της αθωότητάς μου στην αθωότητά σου,
αυτό το φως που σβήνουμε
για να ψάξουμε τη λάμψη,
αυτή που υπάρχει, της άτολμης παράδοσης
και της πρώτης φοράς
στο αγκάλιασμά μας.

Και όταν τις Κυριακές ευλογούσαν
το υπερήφανο αύριο των υπηκόων αυτής της χώρας,
μου άρεσε να περνάω
ανάμεσα στο θόρυβο και τις ματιές.
Αυτοί που ζουν ήσυχοι μπορούν να κοιτούν στα μάτια
την άνοιξη της σκοτεινιάς μου,
και το ταραγμένο χρώμα
ενός κόσμου που δεν κοιμάται.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Luis García Montero, Vista Cansada! Κουρασμένη όραση. Δωμάτιο με θέα στο κορμί σου...

ΕΠΕΤΕΙΟΣ(2004)

Αν διαρκεί ήδη δέκα χρόνια
η πρώτη μας νύχτα,
δεν πρέπει να παραξενεύομαι
απ' το ότι το φως διατηρεί ακόμα
μια ανησυχία, ένα σακάκι κουστουμιού
ταπεινωμένο στο δάπεδο ενός ξενοδοχείου
και το ξύπνημα του άντρα που δεν μπόρεσε να κοιμηθεί.

Έχουν περάσει οι μήνες, οι ζωές κι ο κόσμος,
οι νουβέλες, τα βιβλία της ποίησης,
οι πόλεις που ανάβουν στα χέρια μου,
η καρδιά που τρέμει υποταγμένη στα δικά σου,
τα τρένα χωρίς έρωτα,
τα πλοία, τ' αεροπλάνα,
και τίποτα δεν έχει φτάσει
αυτή τη νύχτα του ξενοδοχείου στην οποία ζω
παύοντας να είμαι εγώ
για ν' αποκαλούμαι με τ' όνομά σου,
ενώ ακούω την αλήθεια της θάλασσας
και σκέφτομαι το μέλλον.

Είναι ένα μέλλον το οποίο πια γνωρίζω,
τα επόμενα δέκα χρόνια.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Από την Κουρασμένη Όραση
Ενότητα: Δωμάτιο με θέα στο κορμί σου

Read more!

Enrique Morente και Luis García Montero στο φεστιβάλ ETNOSUR

Φρέσκο και λαχταριστό το βιντεάκι, αφιερωμένο στη Χουανίτα. Αν βρίσκαμε εκεί στη Γρανάδα, τώρα που έχουμε τα μέσα, και τους... στίχοι, θα ήμασταν ευτυχέστερες! Και δεν είναι τυχαίο που όλοι οι καλοί είναι μαζί... ;)

Read more!

Luis García Montero: Aunque tú no lo sepas... Αν κι εσύ δεν το ξέρεις... Από ένα ποίημα έγινε ένα τραγούδι, μια νουβέλα, μια ταινία!

Ζωντανή εκτέλεση: "Aunque tú no lo sepas", Quique González y Enrique Urquijo

Ο Luis García Montero έγραψε στη Málaga αυτό το ποίημα, που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του, «Habitaciones Separadas-Χωριστά Δωμάτια». Ο Quique González, διάλεξε αυτό το ποίημα για να βασίσει ένα τραγούδι, που το έδωσε στον Enrique Urquijo, το οποίο περιέχεται στο δίσκο του «Desde que no nos vemos, Από τότε που δε βλεπόμαστε».

Αν κι εσύ δεν το ξέρεις

Όπως το φως ενός ονείρου,
που δεν σημαδεύει τον κόσμο, αλλά υπάρχει,
έτσι έχω ζήσει εγώ
οραματιζόμενος
ένα μέρος από σένα, που δεν γνωρίζεις,
τη ζωή που έχεις ζήσει στις σκέψεις μου...

Κι αν κι εσύ δεν το ξέρεις, σ' έχω δει
να διασχίζεις την πόρτα χωρίς να λες όχι,
ζητώντας μου ένα τασάκι, περιεργαζόμενη τα βιβλία,
ανταποκρινόμενη στον πόθο των χειλιών μου
με τα χείλη σου από ουίσκι
ακολουθώντας τα βήματά μου ως το υπνοδωμάτιο.

Έχουμε μιλήσει, επίσης,
στο κρεβάτι, χωρίς βιασύνη, πολλά βράδια
αυτό το κρεβάτι του έρωτα που δεν γνωρίζεις,
που μένει το ίδιο
κρύο όταν εσύ φεύγεις.

Αν κι εσύ δεν το ξέρεις σ' επινοούσα μαζί μου,
κάναμε χιλιάδες σχέδια, περπατήσαμε
σε όλες τις πόλεις που σου άρεσαν,
θυμηθήκαμε τραγούδια, διαλέξαμε παραιτήσεις,
μαθαίνοντας κι οι δυο να συμβιώνουμε
ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη σκέψη.

Επιτηρούμενη στη σκιά του ωραρίου σου
ή στη νύχτα ενός μπαρ αιφνιδιάζοντάς με.
Έτσι έχω ζήσει εγώ,
όπως το φως του ονείρου
που δεν θυμάσαι όταν ξυπνάς.

Luis García Montero, Habitaciones separadas(1994)
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Aunque tú no lo sepas es el título de un poema, una canción y una película.

El poema pertenece al libro Habitaciones separadas(1994) de Luis García Montero. Inspirado por este poema, Quique González compuso una canción con el mismo título para Enrique Urquijo, que éste publicó con su grupo Los Problemas en el disco Desde que no nos vemos (1998). Quique González suele interpretarla en sus conciertos e incluyó una versión en su disco Pájaros mojados (2002) y otra en directo en Ajuste de cuentas (2006).

Por otra parte, el poema también sirvió de inspiración para el relato «El lenguaje de los balcones» que Almudena Grandes, mujer de García Montero, incluyó en su libro Modelos de mujer (1996). Basándose en este relato, Juan Vicente Córdoba dirigió en (2000) la película Aunque tú no lo sepas, que fue presentada en la sección Zabaltegi del Festival de San Sebastián.

Enrique Urquijo y los problemas - Aunque tu no lo sepas

Απόσπασμα από την ταινία του Juan Vicente Córdoba "Aunque tu no lo sepas"(2000), που βασίστηκε στο διήγημα της γυναίκας του Μοντέρο, της Αλμουδένα Γκράντες, που το τροποποίησε μόλις ερωτεύθηκε τον Μοντέρο και άλλαξε με στίχους από αυτό το ποίημα, την ιστορία του διηγήματός της με τίτλο «Η γλώσσα των μπαλκονιών» που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο της «Πρότυπα γυναικών». Το αφιερώνει μάλιστα στον άντρα της με την παρακάτω αφιέρωση:

«A Luis, que entró en mi vida Στον Λουίς, που μπήκε στη ζωή μου
y cambió el argumento de esta novela και άλλαξε την πλοκή αυτής της νουβέλας.
Y el argumento de mi vida Και την πλοκή της ζωής μου».

Εδώ ο ποιητής Luis García Montero, διαβάζει το ποίημά του και μετά ο Quique González το τραγουδάει.

Read more!

Luis García Montero και Joaquín Sabina: Nube Negra: Μαύρο Σύννεφο! ...όταν παίζω την τύχη μου στον στίχο που δεν γράφω...

Luis García Montero, Ángel González y Joaquín Sabina

Μαύρο Σύννεφο

Όταν ψάχνω το καλοκαίρι σ' ένα όνειρο κενό
όταν καίει το κρύο αν μου πιάσεις το χέρι,
όταν το φως κουρασμένο έχει σκιές του χθες,
όταν το χάραμα είναι άλλη μια νύχτα παγωμένη,

όταν παίζω την τύχη μου στον στίχο που δεν γράφω,
όταν μόνο παίρνω ειδήσεις θανάτου,
όταν κόβει το σπαθί αυτό που πια δεν υπάρχει,
όταν μαδάω το θλιμμένο τσαμπί του τίποτα.

Μπορώ μόνο να σου ζητήσω να με περιμένεις
στην άλλη πλευρά του μαύρου σύννεφου,
εκεί όπου δεν υπάρχουν έμποροι
που πουλούν μοναξιές του τζιν.

Στην άλλη πλευρά των σκοταδιών,
στην άλλη πλευρά του φεγγαριού σε χάση
εκεί όπου γράφονται τα τραγούδια
με άσπρο καπνό από το μαύρο σύννεφο.

Όταν νιώθω οίκτο γι αυτό που νιώθω,
όταν ο άνεμος δε φυσάει σε καμιά πόλη,
όταν πια δεν αγαπιέται ούτε αυτό που γιορτάζεται,
όταν το μαύρο σύννεφο βολεύεται στο κρεβάτι μου,

όταν ξυπνάω και ορκίζομαι απ' το φόβο του σήμερα
όταν είμαι αυτό που είμαι σ' ένα σπασμένο καθρέφτη
όταν κλείνω το σπίτι, επειδή νιώθω πληγωμένος,
όταν είναι χαμένος χρόνος να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει.

Letras: Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Música: Joaquín Sabina, Pancho Varona y Antonio García de Diego

Read more!

Madre! Montero!...στο πλευρό σου αναζητώ αυτή την παλιά νοσταλγία να είμαι καλός, να μην είμαι εγώ, να γνωρίσεις το γιο που αξίζεις

Joaquin Sorolla (1863 - 1923) Madre e hijo en la playa

ΜΗΤΕΡΑ

Ανάμεσα στο τίποτα,
όταν μου το επιτρέψουν
οι ανόητοι δαίμονες του χρόνου μου
θα τηρήσω ένα λόγο που ποτέ δεν μου ζήτησες.
Θα σε πάω στο Παρίσι.
Γιατί ίσως, τότε,
στα Ηλύσια Πεδία
ή στα νερά του Σηκουάνα,
με τη Notre Dame στο βάθος ή με τον πύργο του Eiffel,
θα δω πάλι τη λάμψη
την νεανική στα μάτια σου,
το εφηβικό φως
να κατεβαίνει απ' το τραμ
με σακούλες και ψώνια και χαιρετισμούς
και λίγο παραπάνω από είκοσι χρόνων.

Σήμερα σε θυμάμαι έτσι,
όπως τις μέρες χωρίς σχολείο,
σημαία όμορφη μιας χώρας δύσκολης,
λεπτή βροχή τα Σάββατα.

Ποτέ δεν κράτησες πολλά για σένα.
Ούτε καν θέλησες μια νύχτα,
μία πόλη ή ένα ταξίδι.
Ο χρόνος σου καθόταν στο τραπέζι μας
και έπρεπε να τον μοιράσεις σαν το ψωμί,
μεταξύ των παιδιών σου και του φόβου σου.
Έξι φορές ήταν ο φόβος
που η αρρώστια, η ανημποριά ή η δυστυχία
θέλησαν να καθίσουν στο τραπέζι μας.

Να μη βγαίνεις έξω, πού πας τώρα,
πρέπει να είσαι προσεκτικός
με τους έρωτες και τους δρόμους
παράτα πια την πολιτική
ή τη φωλιά του λύκου.
Και χωρίς αμφιβολία
αυτό που δεν τολμούσες να ζητήσεις
κοιμάται στην καρδιά του καθενός.

Επειδή η αγάπη κληρονομείται
σαν ένα παλτό χωρίς κουμπιά,
και θα μου άρεσε να σε συνοδεύσω
σε αίθουσες μουσείων,
πιο υπάκουος και φρεσκοχτενισμένος,
για να συναντήσω στη Μόνα Λίζα
το όνειρο και το χαμόγελο
της ταυτότητας μιας πολυάριθμης φαμίλιας.

Θα σε πάω στο Παρίσι
ή στην πόλη που κοιμάμαι
στο φλιτζάνι του απογευματινού τσαγιού σου,
με τα κρύσταλλά σου
μιας αστικής οικογένειας
περισσότερες προσδοκίες παρά χρήματα,
με τα δόντια σου λεκιασμένα απ' το άλικο χρώμα,
με τις σπουδές σου στη Φιλοσοφική
και στη Λογοτεχνία, je m`apelle
Elisa, j' ai cherché
la lune, la mer, la vie,
la pluie, mon coeur,
και τα πάντα διακόπηκαν.

Όμως είμαστε πραγματικά άδικοι
όταν ξέρουμε πως η αγάπη
δεν θα χρεώσει λογαριασμό.
Αλλά η ξερή κοίτη του ποταμού
επίσης, μπορεί να ξεχειλίσει,
όπως τα ποτάμια της Γρανάδας,
και στο πλευρό σου αναζητώ
αυτή την παλιά νοσταλγία να είμαι καλός,
να μην είμαι εγώ,
να γνωρίσεις το γιο που αξίζεις.

Θα σε πάω στο Παρίσι. Στη μνήμη μου
έχεις χαράξει κάτι,
το ότι λησμονήθηκες στη ζωή·
ζητώντας σε, ταξιδεύω στις πόλεις σου.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Αφήνει την ευημερία του καφέ του χαμογελά σε όποιον τον κοιτάζει, παρηγοριέται, γιατί έχει ένα μυστικό...Ζωή είναι να προχωράς διπλώνοντας σημαίες.

Ο άντρας της Δευτέρας με το μυστικό

Αυτή τη Δευτέρα του Απρίλη την εύκρατη κι εργατική
πολύ νωρίς το πρωί, χωρίς να έχει κοιμηθεί·
στην καφετέρια διασταυρώνεται ο γύπας
των εργασιακών ωραρίων,
ανάμεσα σε φλυτζάνια, φρυγανισμένες φέτες κι εφημερίδες
συζητούνται οι τελευταίες ειδήσεις,
και ο άντρας του μυστικού
καταδύεται στο τούνελ μιας νέας βδομάδας.
Αφήνει την ευημερία του καφέ του
χαμογελά σε όποιον τον κοιτάζει, παρηγοριέται,
γιατί έχει ένα μυστικό.

Τα νεανικά κορμιά είναι παρόντα,
αλλά μας έχει επιβληθεί από το παρελθόν
η αυθαίρετη αφέλεια των συζητήσεών τους.
Ο άντρας με το μυστικό το καταλαβαίνει
στο δρόμο για τη δουλειά,
όταν οι μαθητές γεμίζουν το λεωφορείο
κι ένας σαματάς των κορμιών με το πλυμένο πρόσωπο
εξουσιοδοτείται από τη Δευτέρα.
Τους βλέπει να μεγαλώνουν, παρατηρεί
μια κραυγή μυστηρίου στα μάτια τους,
μετά μια ανησυχία ξεθωριασμένη
από την χρήση χρόνου.
Ζωή είναι να προχωράς διπλώνοντας σημαίες.

Ο άντρας με τ' αναμμμένα μάτια
τραυματίζεται με τ' ακαδημαϊκά τριαντάφυλλα,
καταφέρνει ανάμεσα σε χαιρετισμούς, μαχαιριές και κυπαρίσσια
να διασχίσει την πανεπιστημιούπολη,
να διατρέξει τους διαδρόμους σε αναζήτηση της τάξης του
για το μάθημά του,
αλλά έχει ένα μυστικό
και το θέμα δεκαεννέα μετατρέπεται
σε υλικό έκπληξης,
ποιήματα που δραπετεύουν απ' τη σελίδα,
στίχοι που φτάνουν στην κορυφή
μιας ματιάς σε αγωνία,
κάποιος που αφήνει σημειώσεις
και βιβλία κειμένου,
για να κλείσει τα χέρια μέχρι να πληγωθούν
με άλλο ζωντανό τριαντάφυλλο
πολύ πιο ανηλεές,
το τριαντάφυλλο ενός μυστικού στην ψυχή μιας Δευτέρας.

Ανοίγει την πόρτα του γραφείου
και τα βιβλία χαμογελούν σαν παλιοί συνένοχοι.
Σ' αυτά έχει διαβάσει αυτό που νιώθει,
μόνο λογοτεχνία ανατρεπτική.
Αλλά αυτή τη φορά όχι,
σήμερα το πρωί όχι,
και ο άντρας του μυστικού σηκώθηκε,
κοιτάχτηκε στον καθρέφτη,
και ανακάλυψε το αίνιγμα
των παράξενων αναμμένων ματιών του,
και είπε πως όχι,
αυτή τη φορά όχι.

Και η πόλη; Άνοιχτή
απ' το φως, κορμί τεντωμένο,
έχει αλλάξει δέρμα στο παράθυρο.
Και δεν θα είναι υπομονή, ούτε δρομάκι νυχτερινό,
ούτε εργατική μέρα κυκλοφορίας αμφίβολης.
Έτσι πάει στο τηλέφωνο,
ψάχνει το μπλε μελάνι στο σημειωμένο νούμερο
στην άδεια οδήγησης,
η κατάσταση μιας Δευτέρας
που πια δεν έχει επιθυμία ημερομηνίας
αλλά γεύσης από φρούτα στα χείλη.
Ο άντρας με το μυστικό σημειώνει και λέει:
«Καλημέρα, εγώ είμαι, τελείωσα».

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Mε πόση αγριότητα και σε πόσο βασανιστική ώρα βγαίνουν τα είκοσι σου χρόνια απ' τη φωτογραφία για να μου ζητήσουν λογαριασμό.

Charlotte Casiraghi

Σαρανταριά

Mε πόση αγριότητα και σε πόσο βασανιστική ώρα
βγαίνουν τα είκοσι σου χρόνια απ' τη φωτογραφία
για να μου ζητήσουν λογαριασμό.
Στα μάτια τα πληγωμένα από το φως
στηρίζεις τη ματιά των σκιών μου,
στην αυθάδεια των προφητειών σου
απαξιώνεις την αφοσίωσή των αναμνήσεών μου,
στο διάφανο δέρμα
κατακλύζεις την κόπωση του δέρματός μου
και ορίζεις τα χρόνια μου με προδοσίες.

Μην σκανδαλίζεις περισσότερο,
να μιλήσουμε αν θέλεις,
διάλεξε εσύ τα όπλα και τον τόπο
της συζήτησης,
και περίμενε να φύγουν
οι καλεσμένοι από το κρύο δείπνο
των σαράντα μου χρόνων.
Με εξαερώσεις,
σαν τα βρώμικα νερά από τις λακούβες
πλησιάζουν στα σύννεφα,
θα περπατήσω μαζί σου
μέχρι την πλατεία της νιότης σου.
Εκεί υπάρχουν τα υπέροχα
δέντρα των επιστημών και των γραμμάτων
με τα λόγια τους, στο μήνα Μάιο,
και τη σειρά των αριθμών
στην όχθη του χρόνου,
πιο κοντά στις προσθέσεις παρά στις διαιρέσεις.

Φαντάζομαι τη φωνή σου, υποθέτω τον αέρα
- γιατί μερικές φορές επιστρέφει μέχρι τα χείλη μου
τις νύχτες τις αποπνικτικές -
με τον οποίον επιβεβαιώνεις
ότι ολόκληρη η ελευθερία είναι ένα βράχος,
που δεν λείπουν ο άνεμος και οι αιτίες,
αλλά η θέληση στο πηδάλιο,
για να φωνάζω μετά ότι η συνείδησή μου
είναι πια ρούχο απλωμένο,
λέξεις βαλμένες να στεγνώσουν.

Θα έχεις δίκιο. Δεν λέω
ούτε το μισό απ' αυτό που νιώθω.
Αλλά να θυμάσαι ότι η μοναξιά μου,
αυτή που καίει στη λάμπα μου της εξαφάνισης,
είναι η σιωπή για λόγους κοινωνικούς.
Και μπορείς να με καταλάβεις:
οι γυναίκες μου κοιμισμένες,
το ερμάρι των ανυπεράσπιστων πλοίων,
ένα τηλέφωνο παλιό...,
όλες οι διαγραφές φαίνονται
στην ανησυχία να υποφέρεις
εν όψει μιας ζωής κενής.

Ήδη εξωθείς τις σκιές μου με το φως σου
κατανόησε τη σιωπή μου στα θαυμαστικά σου.
Επειδή ξέρεις ότι ξέρω
την εύθραυστη πλευρά της αναίδειας,
αυτό που υπάρχει στη μίμηση της ασφάλειας σου,
τη βεβαιότητα ότι προέρχεται από τους άλλους
για να παραγκωνιστείς
από την λαχτάρα να είσαι η επιλογή,
από την επιθυμία να αρέσεις,
μέχρι που ζεις με τις φήμες σε πολλές περιπτώσεις.

Θα δεχτώ τα παράπονα, αν εσύ μου αναγνωρίσεις
τη νομιμότητα της απάτης.

Τώρα που χρειάζομαι
να σκεφτώ αυτό που πιστεύω
στην αναζήτηση ενός πεπρωμένου υποφερτού,
πλησιάζω σε σένα,
γιατί ήξερες να διαχειριστείς τους δισταγμούς σου.
Όταν θα έχεις την ηλικία που πλησιάζει,
θ' αποδεχτείς τις εποχές με τις δαντέλες,
το δέρμα το παλιό κι ανθεκτικό,
τον χαμηλό τόνο της φωνής
και την κουρασμένη καρδιά που επιλέγει
σκιές όρθιες ή φως γονατιστό.

Μετά από αυτό που είδα κι αυτό που εσύ θα δεις,
δεν είναι ένα κακό αποτέλεσμα, σου τ' ορκίζομαι.
Χαμήλωσε μαζί μου καθημερινά,
έλα μέχρι τα τοπία τα αληθινά
σ' αυτά που συζητάμε,
και θα μ' ευγνωμονείς
για το δύσκολο έργο της επιβίωσής σου.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

L.G.Montero:...ο κόσμος εφήμερος να μου προσφέρει μια πίσω θέση, στον καταφύγιο θόλο των ονείρων του, φώτα που αναβοσβήνουν σαν συνομιλίες...

Εσύ μου τηλεφωνείς, έρωτα

Εσύ μου τηλεφωνείς, έρωτα, εγώ αρπάζω ένα ταξί,
διασχίζω την δυσανάλογη πραγματικότητα
του Φλεβάρη για να σε δω,
ο κόσμος εφήμερος να μου προσφέρει
μια πίσω θέση,
στον καταφύγιο θόλο των ονείρων του,
φώτα που αναβοσβήνουν σαν συνομιλίες,
φωτεινές επιγραφές στο αεράκι,
που δεν είναι το πεπρωμένο,
όμως είναι γραμμένες πάνω μας.

Ξέρω πια πως τα λόγια σου δε θα έχουν
αυτόν τον πολυτελή τόνο, ότι οι αέρες
ανήσυχοι θα κρατήσουν
από τα μαλλιά σου την εξεζητημένη νοσταλγία
του σκοτεινού υπόγειου όπου με περιμένεις,
και που, επιτέλους, αύριο
όταν ξυπνήσεις,
ανάμεσα στη λήθη κι εν μέσω λεπτομερειών
βγαλμένων από τα συμφραζόμενα,
θα νιώθεις θλίψη ή φόβο για σένα την ίδια,
ντροπή ή αυτοσεβασμό, αβεβαιότητα
και ίσως την πολυτελή ενόχληση,
του χτυπήματος που μας αφήνουν
οι σπάνιες ιστορίες μιας νύχτας αγρύπνιας.

Όμως επίσης θα ξέρουμε ότι θα ήταν
χειρότερο και θα κόστιζε περισσότερο
αν τις φέρναμε στο σπίτι, αντί να τις θάψουμε
στον καπνό ενός μπαρ.

Εγώ έρχομαι χωρίς εφόδια από τη μοναξιά μου,
και χωρίς εφόδια βαδίζω προς την δική σου.
Δεν υπάρχει τίποτα να πω,
αλλά υποθέτω
ότι θα μιλήσουμε γυμνοί πάνω σ' αυτό,
λίγο μετά, αφήνοντας την έμφαση,
ξαναζώντας στους ρυθμούς του παρελθόντος,
πράγματα που είναι μακρινά
και που πια δε μας πονάνε.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Read more!

Θλιμμένος απ' τα ελαιόδεντρα, ενώ το Harlem μισοκλείνει τα παράθυρά του, ο χρόνος είναι ένα αεράκι, που πια κανείς δεν θυμάται...

Φωτό: Landahlauts, Flickr

Στον Φεντερίκο, με μερικές βιολέτες (II)


και θυμάμαι ένα θλιμμένο αεράκι απ' τα ελαιόδεντρα
F. G. L.

Μετά
την κουρασμένη βιασύνη των τελευταίων τρένων
τίποτα δεν κινείται. Μένει μόνο
το πρόσωπό σου στο Broadway
και είναι δύσκολο, με τόση μοναξιά,
να κλείσεις τα μάτια χωρίς ν' αμφιβάλλεις ότι υπάρχεις.

Παράλογη
αυτή η γλώσσα της φωτιάς που σκίζει τον ορίζοντα,
κι επεκτείνεται αδάμαστη στις καρδιές,
πολύμορφη και πληγή
που εκρήγνυται και φαίνεται
το βεβιασμένο χαμόγελο μιας θρυμματισμένης μάσκας.

Μόνη
η πόλη μεταμφιέζεται σε ανατριχίλα
τα μάτια της σε σημαδεύουν
ίσια και τυφλά
όπως ένα αποτύπωμα δοντιών που ξεχνιέται
στους ώμους.

Μετά
το αλκοόλ είναι το αίμα που γυμνώνει
τα χείλη,
γιατί έρχεται η νύχτα,
γιατί φτάνει ο θάνατος σ' ένα λυγισμένο μπράτσο
για να σ' αφήσει μόνο σου με τα χρόνια σου.

Θλιμμένο απ' τα ελαιόδεντρα,
ενώ το Harlem μισοκλείνει τα παράθυρά του,
ο χρόνος είναι ένα αεράκι, που πια κανείς δεν θυμάται.

Luis García Montero
Μετ: Μαριάννα Τζανάκη

Το ακούμε εδώ: A Federico, con unas violetas (II)

Read more!

Luis Garcia Montero: Lorca era un fascista... Ο Λόρκα ήταν ένας φασίστας! Τα απίστευτα και όμως αληθινά που συνέβησαν στην σημερινή Γρανάδα!

Ποιος μπορεί να μην προσυπογράψει αυτό το άρθρο του Luis Garcia Montero στην Ανδαλουσιανή έκδοση της EL PAÍS στις 14-10-2006, με τίτλο:

Ο Λόρκα ήταν ένας φασίστας



Luis Garcia Montero EL PAÍS - 14-10-2006


Η υπεράσπιση της ελευθερίας απαιτεί, ταυτόχρονα, σύνεση και αποφασιστικότητα. Η σύνεση χρησιμεύει για να εμποδίσει να μετατραπεί η αποφασιστικότητα σε δογματισμό και απερισκεψία. Η αποφασιστικότητα, με τη σειρά της, βοηθά την σύνεση να μην μετατραπεί σε φόβο, ανευθυνότητα και αυτολογοκρισία. Η προσπάθεια να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου, ενώ άλλοι διαρρέουν βαρβαρότητες, υποχρεώνει σε δικαστική αντιδικία, για ν' αγωνιστεί κάποιος με θάρρος, παλεύοντας στο όνομα των προσωπικών δικαιωμάτων και να καταγγείλει χωρίς να μασά τα λόγια του, τους παραλογισμούς που παρουσιάζονται στο κοινό σαν ελεύθερες απόψεις. Είμαι κατά του περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης των γελοίων αθλιοτήτων, διότι με τις περικοπές θα μπορούσε να ανοίξει ο δρόμος για την αδικαιολόγητη λογοκρισία και τον έλεγχο της σκέψης. Αλλά αυτή η υπεράσπιση όλων των ειδών της ελευθερίας της έκφρασης απαιτεί ανάληψη ευθύνης και μεγάλη οξύτητα κάποια στιγμή. Δεν αναφέρομαι στους φόβους και τις απαράδεκτες αυτολογοκρισίες που προκαλούνται από τις απειλές του ισλαμικού φονταμενταλισμού, αλλά στις θεωρίες ενός διαταραγμένου καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, του José Antonio Fortes, ο οποίος επί χρόνια διαδίδει ανοησίες στους φοιτητές και εναντίον κάποιων από τους συναδέλφους του. Δεν είναι ασυνήθιστο να εμφανίζονται φοιτητές στο γραφείο μου γεμάτοι ενοχές να ρωτήσουν με μυστικότητα και ντροπή, αν είναι αλήθεια ότι ο Γκαρσία Λόρκα ήταν ένας φασίστας. Οι φοιτητές του Erasmus, που έρχονται στην Γρανάδα από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες για τη μελέτη της λογοτεχνίας, εκπλήσσονται όταν ο διδάσκων τους εξηγεί, χωρίς καμία αμφιβολία, ότι ο García Lorca παρήγαγε φασιστικές ιδεολογικές φόρμες ως ποιητής και ως λαϊκιστής σκηνοθέτης της La Barraca . Έτσι λοιπόν τον García Lorca τον σκότωσαν οι δικοί του, αυτοί του ίδιου ιδεολογικού μπλοκ. Όλα αυτά τα βεβαιώνει ως επιστημονική αλήθεια, στο όνομα του Πανεπιστημίου της Γρανάδας. Εάν ένας καθηγητής γεωγραφίας διδάσκει ότι το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα του Μαρόκου, θα θεωρηθεί τρελός, χωρίς να μπορέσει να υπερασπιστεί τις ανοησίες του στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Όμως, η λογοτεχνία είναι λιγότερο σταθερό έδαφος, και οι ασυναρτησίες φαίνεται πως δεν έχουν όρια.

Ο καθηγητής, στο όνομα του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, με μαρξιστικό λεξιλόγιο τέταρτης κατηγορίας, κοντά σε τρομώδες παραλήρημα, αναλύει τον πρόλογο του Francisco Ayala στο «Το κεφάλι του προβάτου» ως αδιάψευστη απόδειξη ότι ο Γραναδίνος συγγραφέας ήταν σύμμαχος του ισπανικού φασισμού του Franco. Ούτε η θέση Ayala κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, ούτε τα χρόνια της εξορίας, ούτε το τεράστιο έργο του για την ελευθερία και ενάντια στη δικτατορία, εμποδίζει τον εκατονταετή συγγραφέα να αντιμετωπίζεται ως δόλιος μικροαστός, τεκμηριωμένα συνεργός καταστολής. Αν ο Ayala και ο García Lorca έχουν συνθλιβεί με τόση χυδαιότητα, τότε κανείς δεν μπορεί να νιώθει απαλλαγμένος από την καχυποψία, κι οπωσδήποτε δε θα μείνουν ανέπαφοι και οι άλλοι πολίτες των γραμμάτων της Γρανάδας. Οι θρίαμβοι που δεν είχε, ως συγγραφέας ο Antonio Jose Fortes, είναι αξιόπιστη απόδειξη της ιδεολογικής φύσης συγγραφέων με περισσότερη επιτυχία. Ο Antonio Munoz Molina, για παράδειγμα, όταν γράφοντας ενάντια σ' "εκείνη την αξέχαστη κατάρρευση της 11ης Σεπτεμβρίου" ενήργησε δουλικά στο κεφάλαιο για να δικαιολογήσει την κρατική τρομοκρατία. Οι απόψεις του Antonio Munoz κατανοούνται μόνο από το χρέος του στην εξουσία κατά το χρόνο της εισόδου του στην Real Academia de la Lengua. Εγώ είμαι πιο δουλικός από τον Antonio, γιατί χωρίς να έχω εισέλθει στην Ακαδημία, φαίνεται ότι επίσης υπερασπίζομαι, με τα άρθρα μου σε αυτή την εφημερίδα, την κρατική τρομοκρατία. Είμαι τόσο επικίνδυνος, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του Fortes, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, διότι μαζί με τον Álvaro Salvador προκάλεσα την αυτοκτονία του στενού μας φίλου Javier Egea, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντέξει τις σκανδαλώδεις συμφωνίες που υπογράψαμε με τον καπιταλισμό για να θριαμβεύσουμε στη λογοτεχνία . Για χρόνια, στην τάξη και εγγράφως, απαξιώνει τον πατέρα μου, τη γυναίκα μου και τους φίλους μου. Φαντάζομαι ότι όλοι είμαστε κατακριτέοι. Ίσως, όμως, ήρθε η ώρα για το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας να βάλει αυτόν τον διαταραγμένο στη θέση του. Μόνο έτσι θα διασώσουμε, με σύνεση και αποφασιστικότητα, την ελευθερία της έκφρασης.

El País, Lorca era un fascista

Μετ Γητ

1. Manifiesto en apoyo
   
2. Fin a vida universitaria
   
3. Apoyado por sus alumnos
4. El País,"Llevo años aguantando impertinencias"
   
5. El País,"¿Cómo me voy a ir de Granada?"

Και όμως. Συμβαίνουν και στην Ισπανία! Ναι, ναι. Όχι μόνο δεν ίδρωσε το αυτί της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου της Γρανάδας που ένας καθηγητής του, έλεγε τον Λόρκα και τον Αγιάλα φασίστα, στους φοιτητές και διέδιδε ως επιστημονική άποψη τις συκοφαντικές χυδαιότητες του, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της Γρανάδας καταδίκασε κι από πάνω τον Μοντέρο για εξύβριση μέσω του συγκεκριμένου άρθρου που διαβάσατε παραπάνω, 1800 ευρώ πρόστιμο και 3000 ευρώ αποζημίωση επειδή είπε τον ακατονόμαστο, διαταραγμένο!
Ο Μοντέρο μετά την απόφαση αυτή δήλωσε ότι δεν θα ασκήσει έφεση κατά της απόφασης και ότι παραιτείται από την έδρα του καθηγητή της Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Γρανάδας μετά από 27 χρόνια.
Δήλωσε πως θα μείνει για το διδακτικό έτος για να μην αφήσει τους φοιτητές του στη μέση και ότι θα φύγει με τη νέα χρονιά.
Φυσικά ξεσηκώθηκε όλος ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της Γρανάδας και μαζεύτηκε ένα απίστευτο νούμερο υπογραφών μέσα σε μια μέρα.
Συγκινητική είναι η στήριξη και η υποδοχή που του επιφύλαξαν οι φοιτητές του όπου τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και υποστηρικτό μανιφέστο.
Τα ΜΜΕ βούιξαν κυριολεκτικά και το διαδίκτυο πήρε φωτιά από υπογραφές και μηνύματα απ' όλον τον κόσμο. Τα μηνύματα έπεφταν βροχή, δείχνοντας την εκτίμηση και την αγάπη που έχει ο Δάσκαλος-Ποιητής, απ' όλον τον πνευματικό κόσμο, ισπανόφωνο ή μη.
Κι αν καθηγητής Fortes, κέρδισε από το Δικαστήριο και την Πρυτανεία το δικαίωμα να λασπολογεί ασύστολα εναντίον ΠΟΙΗΤΩΝ, όπως ο Λόρκα και ο Μοντέρο ή ο Αγιάλα, και αν ακόμα το Δικαστήριο έδωσε ένα γερό χτύπημα στην ελευθερία της έκφρασης καταδικάζοντας τον Μοντέρο και νομιμοποιώντας τις χυδαιότητες, δεν υπολόγισε και πολύ κακώς, ότι το δίκιο δεν χάνεται από δικαστικές αποφάσεις.
Ο κόσμος όλος έδωσε την ηχηρή απάντησή του, με τα χειροκροτήματα, τις υπογραφές και τα υποστηρικτικά μανιφέστα.
Και πώς να μην ξεσηκωνόταν ο κόσμος όλος για τον Δάσκαλο, τον Ποιητή, τον Άνθρωπο!

Read more!

...μπαίνοντας ενέχυρο στην τέχνη του να είναι ευτυχισμένος και δίκαιος, στην άλλη πλευρά της φωνής σου, στο νότο των τηλεφωνικών συνόρων.

Αξίζει τον κόπο
(ΜΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΠΕΜΠΤΗ)

Δυστυχής αυτός που ποτέ δεν έχασε για τον έρωτα ένα σπιτικό
Joan Margarit*

Κατά τις δέκα σου τηλεφωνώ
για να σου πω ότι έχω δέκα κλήσεις,
μια σύσκεψη, έξι γράμματα,
ένα γεμάτο πρωινό, αρκετά ραντεβού
και νοσταλγία για σένα.

Κατά τις δώδεκα και μισή
με καλείς για να μου πεις τις κλήσεις σου,
πώς πάει η δουλειά σου,
μου εξηγείς σχετικά με τις επιχειρήσεις
που έχεις από κοινού με τον πρώην σύζυγό σου,
πρέπει αναπόφευκτα να πας για ψώνια
και σου λείπω πολύ.
Το τηλεφώνημα σηκώνει αφρό μπύρας,
όμως όχι, το πρωί δεν είναι ωραία, ούτε ξανθή.

Κατά τις τεσσερισήμισι
επικοινωνεί ο μεσημεριανός σου ύπνος.
Με καλείς στις έξι για να μου πεις
ότι φεύγεις σαν τρελή,
ότι ο γιος σου μένει στο σπίτι κάποιου φίλου,
ότι βαρέθηκες αυτή τη ζωή, αλλά στις εφτά πρέπει
να είσαι δεν ξέρω πού,
και στις οκτώ σε περιμένουν
στην παρουσίαση, του δεν ξέρω ποιού
και στη συνέχεια υφίστασαι ρεστοράν και ποτά
με κάποιους φίλους.
Αν δεν είναι αργά
θα μου τηλεφωνήσεις στο σπίτι, όταν φτάσεις.

Και δεν είναι αργά.
Περίπου στις δυόμισι σε διαβεβαιώνω
ότι δεν μ' έχεις ξυπνήσει.
Το τηλέφωνο αναζητά παράθυρα αναμμένα
στους έρημους δρόμους
και μ' ευχαριστεί να ακούω τα νέα της νύχτας,
κουτσομπολιά του λογοτεχνικού κόσμου,
που σημειώνεις πόσο ευτυχισμένη είσαι,
που δεν κάνεις τίποτα άλλο, από το να μιλάς πολύ για μένα
με όλους αυτούς που μιλάς.

Τίποτα δεν ξέρει για τον έρωτα, όποιος δεν έχει χάσει
από έρωτα ένα σπιτικό, μια κόρη ίσως
και περισσότερο από το μισό του μισθό,
μπαίνοντας ενέχυρο στην τέχνη του να είναι
ευτυχισμένος και δίκαιος,
στην άλλη πλευρά της φωνής σου,
στο νότο των τηλεφωνικών συνόρων.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



Merece la pena
(UN JUEVES TELEFÓNICO)


Trist el qui mai no ha perdut
per amor una casa
Joan Margarit*

Sobre las diez te llamo
para decir que tengo diez llamadas,
otra reunión, seis cartas,
una mañana espesa, varias citas
y nostalgia de ti.

Sobre las doce y media
llamas para contarme tus llamadas,
cómo va tu trabajo,
me explicas por encima los negocios
que llevas en común con tu ex-marido,
debes sin más remedio hacer la compra
y me echas de menos.
El teléfono quiere espuma de cerveza,
aunque no, la mañana no es hermosa ni rubia.

Sobre las cuatro y media
comunica tu siesta. Me llamas a las seis para decirme
que sales disparada,
que se queda tu hijo en casa de un amigo,
que te aburre esta vida, pero a las siete debes
estar en no sé dónde,
y a las ocho te esperan
en la presentación de no sé quién
y luego sufres restaurante y copas
con algunos amigos.
Si no se te hace tarde
me llamarás a casa cuando llegues.

Y no se te hace tarde.
Sobre las dos y media te aseguro
que no me has despertado.
El teléfono busca ventanas encendidas
en las calles desiertas
y me alegra escuchar noticias de la noche,
cotilleos del mundo literario,
que se te nota lo feliz que eres,
que no haces otra cosa que hablar mucho de mí
con todos los que hablas.

Nada sabe de amor quien no ha perdido
por amor una casa, una hija tal vez
y más de medio sueldo,
empeñado en el arte de ser feliz y justo,
al otro lado de tu voz,
al sur de las fronteras telefónicas.

* Joan Margarit

Read more!

Εντελώς Παρασκευή... Completamente viernes

Εντελώς Παρασκευή

Ανάμεσα σε απορρυπαντικά και πλυντήρια
σε ακατάστατα βιβλία και σκούπες στο πάτωμα
ανάμεσα σε καθαρά κρύσταλλα, σε τραπέζια
χωρίς χαρτιά, σημειωματάρια χωρίς στυλό,
ανάμεσα σε πολυθρόνες χωρίς εφημερίδες
όποιος πλησιάσει στο σπίτι μου
μπορεί να βρει μια μέρα
εντελώς Παρασκευή.
Όπως τη συναντώ
όταν βγαίνω στο δρόμο
και είναι ο Καθεδρικός
γεμάτος από τον κόσμο των ζωντανών
και στο σούπερ μάρκετ
ο Ιούνιος γίνεται μπουκάλι τζιν
λουκάνικα κι επιδόρπια,
βεντάλια από φως στο περίπτερο
του ανθοπωλείου,
πόλη που γυμνώνεται εντελώς Παρασκευή.
Έτσι το κορμί μου
γίνεται μνήμη του κορμιού σου
και σε προαισθάνεται
στην ανησυχία όλων όσων αγγίζει,
στο τηλεχειριστήριο της μουσικής,
στο χαρτί του περιοδικού,
στον λιωμένο πάγο
ακριβώς όπως λιώνει ένα πρωί
εντελώς Παρασκευή.
Όταν ανοίγεται η πόρτα που σε πετάει στο δρόμο,
το ψυγείο μαντεύει αυτό που ήξερε το κορμί μου
και προτείνει άλλους τίτλους γι αυτό το ποίημα:
εντελώς εσύ,
το αύριο της επιστροφής, ο μεγάλος έρωτας,
η καλή συντροφιά.

Luis Garcia Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Το ακούμε εδώ

Read more!