Αφήνει την ευημερία του καφέ του χαμογελά σε όποιον τον κοιτάζει, παρηγοριέται, γιατί έχει ένα μυστικό...Ζωή είναι να προχωράς διπλώνοντας σημαίες.

Ο άντρας της Δευτέρας με το μυστικό

Αυτή τη Δευτέρα του Απρίλη την εύκρατη κι εργατική
πολύ νωρίς το πρωί, χωρίς να έχει κοιμηθεί·
στην καφετέρια διασταυρώνεται ο γύπας
των εργασιακών ωραρίων,
ανάμεσα σε φλυτζάνια, φρυγανισμένες φέτες κι εφημερίδες
συζητούνται οι τελευταίες ειδήσεις,
και ο άντρας του μυστικού
καταδύεται στο τούνελ μιας νέας βδομάδας.
Αφήνει την ευημερία του καφέ του
χαμογελά σε όποιον τον κοιτάζει, παρηγοριέται,
γιατί έχει ένα μυστικό.

Τα νεανικά κορμιά είναι παρόντα,
αλλά μας έχει επιβληθεί από το παρελθόν
η αυθαίρετη αφέλεια των συζητήσεών τους.
Ο άντρας με το μυστικό το καταλαβαίνει
στο δρόμο για τη δουλειά,
όταν οι μαθητές γεμίζουν το λεωφορείο
κι ένας σαματάς των κορμιών με το πλυμένο πρόσωπο
εξουσιοδοτείται από τη Δευτέρα.
Τους βλέπει να μεγαλώνουν, παρατηρεί
μια κραυγή μυστηρίου στα μάτια τους,
μετά μια ανησυχία ξεθωριασμένη
από την χρήση χρόνου.
Ζωή είναι να προχωράς διπλώνοντας σημαίες.

Ο άντρας με τ' αναμμμένα μάτια
τραυματίζεται με τ' ακαδημαϊκά τριαντάφυλλα,
καταφέρνει ανάμεσα σε χαιρετισμούς, μαχαιριές και κυπαρίσσια
να διασχίσει την πανεπιστημιούπολη,
να διατρέξει τους διαδρόμους σε αναζήτηση της τάξης του
για το μάθημά του,
αλλά έχει ένα μυστικό
και το θέμα δεκαεννέα μετατρέπεται
σε υλικό έκπληξης,
ποιήματα που δραπετεύουν απ' τη σελίδα,
στίχοι που φτάνουν στην κορυφή
μιας ματιάς σε αγωνία,
κάποιος που αφήνει σημειώσεις
και βιβλία κειμένου,
για να κλείσει τα χέρια μέχρι να πληγωθούν
με άλλο ζωντανό τριαντάφυλλο
πολύ πιο ανηλεές,
το τριαντάφυλλο ενός μυστικού στην ψυχή μιας Δευτέρας.

Ανοίγει την πόρτα του γραφείου
και τα βιβλία χαμογελούν σαν παλιοί συνένοχοι.
Σ' αυτά έχει διαβάσει αυτό που νιώθει,
μόνο λογοτεχνία ανατρεπτική.
Αλλά αυτή τη φορά όχι,
σήμερα το πρωί όχι,
και ο άντρας του μυστικού σηκώθηκε,
κοιτάχτηκε στον καθρέφτη,
και ανακάλυψε το αίνιγμα
των παράξενων αναμμένων ματιών του,
και είπε πως όχι,
αυτή τη φορά όχι.

Και η πόλη; Άνοιχτή
απ' το φως, κορμί τεντωμένο,
έχει αλλάξει δέρμα στο παράθυρο.
Και δεν θα είναι υπομονή, ούτε δρομάκι νυχτερινό,
ούτε εργατική μέρα κυκλοφορίας αμφίβολης.
Έτσι πάει στο τηλέφωνο,
ψάχνει το μπλε μελάνι στο σημειωμένο νούμερο
στην άδεια οδήγησης,
η κατάσταση μιας Δευτέρας
που πια δεν έχει επιθυμία ημερομηνίας
αλλά γεύσης από φρούτα στα χείλη.
Ο άντρας με το μυστικό σημειώνει και λέει:
«Καλημέρα, εγώ είμαι, τελείωσα».

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη