Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γκάτσος Νίκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γκάτσος Νίκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ο μοναδικός Κατράκης απαγγέλει Λόρκα στην αξεπέραστη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου! Αφιερωμένο στην Κίρκη του YouTube!



Πέντε η ώρα που βραδιάζει
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει
φέρνει έν' αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ' άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ' ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.

Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ' άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Τ' αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.

Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βριαδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουγκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κι όλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιαζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει.
Ήτανε πέντε σ' όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Αχνό φεγγάρι απ' άκρη σ' άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Federico Garcia Lorca
Μετ. Νίκος Γκάτσος
Μουσική Σταύρος Ξαρχάκος
Μάνος Κατράκης, Κώστας Πασχάλης
Πηγή στίχων: stixoi.info

Τί να πω γι αυτή την ηχογράφηση; Τα λόγια είναι εντελώς περιττά όταν πρόκειται για μια τέτοια ευτυχή συγκυρία συνεύρεσης λέξεων, μουσικής, φωνών...
Θέλω μόνο να ευχαριστήσω την Κίρκη που η δουλειά των αναρτήσεών της στο You Tube είναι πολύτιμη για το ελληνικό δίκτυο και για όλους μας! Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω και όλους τους ρομαντικούς που ανεβάζουν βιντεάκια στο You Tube και έχουν κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Να είναι καλά!


Read more!

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Ένας ευαίσθητος ληστής... ρεσιτάλ ερμηνείας!


Αφιερωμένο στη θεά που μου το θύμισε...


Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου, μανούλα, δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα 'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου, μανούλα, δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους βάνει

Στην ερημιά που 'χα βρεθεί
με το 'να χέρι στο σπαθί
και τ' άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιός τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

O Πασχάλης Τερζής δεν τραγουδάει εδώ. Κεντάει... Το μπουζούκι δε... Αχ! Μανούλα μου!
Αααααα ρε Μάνο! Στις γειτονιές του παραδείσου θα τα πίνετε με Γκάτσο απόψε!




Read more!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Ο Ξαρχάκος, o Γκάτσος, ο Lorca, ο Dalí, ο Malraux...


Θα μπορούσα να πω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τα τελευταία 20 χρόνια! Δεν με έχει δονήσει μουσική και ποίηση μαζί, έτσι... ποτέ άλλοτε. Πάντα πίστευα ότι ο Ξαρχάκος είναι μεγάλος μουσικός. Πολύ μεγάλος. Μου ασκούσε η μουσική του μια δυνατή έλξη. Πολύ έντονη. Αργότερα όταν γνώρισα δύο πολύ στενά συγγενικά του πρόσωπα, δυο φοβερές γυναικάρες, εκλεκτές φίλες απ' αυτές της καρδιάς και του για πάντα, προσπάθησα να ερμηνεύσω μέσα από ερωτήσεις που έκανα για τον Σταύρο, πώς γεννήθηκε αυτό το απίστευτο ταλέντο σ' ένα τόσο νέο παλικάρι. Δεν με διαφώτισαν γιατί τον λατρεύουν και τις πείραζα, ότι υπερβάλλουν. Και να που ήρθε η ώρα να δικαιώσω την Εβελίνα και την Κλαούντια και να γίνω χειρότερη. Θα μου πει κανείς τώρα η δική σου υπερβολή νάτανε... Εδώ τρελάθηκε ο Νταλί!!!! Ποιός; Ο Νταλί!!!! Η προσωποποίηση της εκκεντρικότητας, της μούρλας, της αλαζονείας! Που όταν ήθελε λέει να δει έναν ωραίο πίνακα, ζωγράφιζε έναν.
Ε λοιπόν πολύ το χάρηκα που τα 'παιξε ακούγοντας τη μουσική του Σταύρου! Κι έφερε και τον Μαλρό, τον άλλον αντιφατικό τρελάρα, να πάθει την πλάκα του!


Το 1968, στο Παρίσι, έλαβα από τον Νίκο Γκάτσο ένα φάκελο που περιείχε τον Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας στην ελληνική απόδοση που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, μαζί με την προτροπή να μελοποιήσω το έργο. Οι καιροί τότε ήταν συναισθηματικά φορτισμένοι, κι εγώ συνδύασα από την αρχή στο μυαλό μου την ηρωική μορφή που σκοτώνεται από αυτόν τον «μαύρο ταύρο του πόνου» με όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Στρώθηκα αμέσως στη δουλειά. Με είχε συνεπάρει αυτός ο σπαραχτικός -ηρωικός και ερωτικός- θρήνος του Λόρκα για το μεγάλο ταυρομάχο και μοναδικό του φίλο.
[...] Η ηχογράφηση του έργου έγινε στην Αθήνα το 1971, κάτω από περίεργες, σχεδόν μυθιστορηματικές, συνθήκες -μια κατάσταση μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Λίγες μέρες αργότερα, γύρισα ξανά στο Παρίσι, κουβαλώντας μαζί μου τις μαγνητοταινίες της ηχογράφησης. Ένα απόγευμα, ένας Γάλλος φίλος, που εκείνη την περίοδο φωτογράφιζε αποκλειστικά πίνακες του Νταλί, ακούγοντας το έργο, με ρώτησε αν θα ήθελα να ακούσει τη μουσική μου ο Νταλί...

Η συνέχεια και το τραγούδι εδώ


Read more!

Παρασκευή 6 Απριλίου 2007

...φίλε δακρυπότιστε των πρωτίστων πρώτιστε...


Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, El Greco
Η Σταύρωση, 1600, Μουσείο PRADO στη Μαδρίτη.

Μεγάλη Παρασκευή

Βαριά τα βήματά μου σέρνω
στο φως της μέρας το θαμπό.
Κρίνα της άνοιξης σου φέρνω
και στο σταυρό σου τ' ακουμπώ -
φίλε δακρυπότιστε
των πρωτίστων πρώτιστε.

Άξιος ο νεφέλαις κοσμήσας το στερέωμα.

Νίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου


Read more!