Η αμυγδαλιά στην Τέχνη... την ύμνησαν οι ποιητές, τη ζωγράφισαν οι ζωγράφοι, την τίναξαν οι ερωτευμένοι!

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...

Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην το τραγούδησε, έστω μια φορά στη ζωή του. Ο Γεώργιος Δροσίνης εμπνεύστηκε αυτό το ποίημα, συζητώντας κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στον κήπο του Αρσακείου με την αρσακειάδα ξαδέλφη του, την Μελετοπούλου. Μελοποιήθηκε και έγινε τραγούδι, αλλά και ταινία που ο Ανδρέας Μπάρκουλης ήταν ο Δροσίνης και η Κάκια Αναλυτή νομίζω η Μελετοπούλου, αλλά όχι ως εξαδέλφη. Ως αγαπημένη! Και νομίζω δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό, πιο ποιητικό, πιο μεθυστικό, από το να βρίσκεσαι ερωτευμένος κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά!

Ένα ακόμα σονέτο του Θέμου Αμούργη, ως απάντηση στην αμυγδαλιά του Δροσίνη μας χάρισε ο weaver

ΜΙΜΗΣΗ

( ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)

Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή
πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη
θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί
ένα κλαρί καθένας μας να πάρει

Είταν , εκείνη , τόσο ιδανική
κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη
για να το σώσει, που με μιας εκεί
ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….

Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι
- Σα τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –
κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει

Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά
που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει
η ξέγνοιαστη να νοιώσει , ομορφονιά…



Τα χάικα είναι τρίστιχα με 5 συλλαβές στον πρώτο στίχο, 6 στο δεύτερο και 7 στον τρίτο. Ένα από τα πολύ αγαπημένα είναι το παρακάτω:

Αδελφή πες μου,
τι είναι ο Θεός
κι μυγδαλιά άνθισε.

Ν. Καζαντζάκης

Vincent Van Gogh, Almond Blossom

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ (1888-1962)

ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Ωχρό φωτίζει απόψε το φεγγάρι
τις στράτες του χωριού, στη σιγαλιά.
Γυρτή πίσω απ’ το φράχτη κι έχει πάρει
μια ανήσυχη έγνοια η άσπρη αμυγδαλιά.

Στεφάνια έχει ανθοπλέξει ένα ζευγάρι
δεσμούς για την αγάπη την παλιά.
Κι οι πόθοι της στου ονείρου όλη τη χάρη
Πετούν, ξαναγυρνούν, τρελά πουλιά.

Γλυκέ ερωμένε, Μάρτη, Μάρτη, ακόμα
δε φαίνεσαι, να σμίξτε στόμα στόμα
στην ήμερη ησυχία του χωριού

Κι η νύφη από κλωνάρι, από μιαν άκρη
τρεμάμενο να στάξει αφήνει δάκρυ
διαμάντι μες στο φως του φεγγαριού.

Εκφραστές, weaver


Όντεν ανθεί η γιαμυγδαλιά
κι ο πεύκος όντε δένει
κι η κοπελιά σα στολιστεί
το νου τ' ανθρώπου παίρνει.

Ιωάννης Κονδυλάκης

Μια μυγδαλιά και δίπλα της

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε ;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Το υπέροχο ποίημα του Βρεττάκου που πραγματικά το είχα ξεχάσει, μας το χάρισε ο φίλος allu fun marx καθώς και το τραγούδι Μια μυγδαλιά μελοποιημένο από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου και τραγουδισμένο από την χορωδία της και τη Δανάη Μπαραμπούτη. Τον ευχαριστώ πολύ!

Read more!