Με αφορμή τη «Σκόνη του Χρόνου» ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σημειώνει: «Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία. Παραφράζοντας τον Έλιοτ, θα μπορούσα να πω: Να ’μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά. Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας, πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες. Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια. Ετσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό. Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές. Μια έφοδος στο άναρθρο. Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι. Να βρεθεί ξανά... In my end is my beginning».
Και αλλού: «Οταν μιλάμε για αυτοβιογραφικά στοιχεία, μιλάμε για όλα για το βλέμμα μας, την ακοή, τα διαβάσματά μας, τα βιώματα, την οικογένειά μας, τη χώρα, την Ιστορία μας. Ολα αυτά μαζί για μένα συνθέτουν αυτό που θα ονόμαζα αυτοβιογραφία του καθενός. Αυτό που ονομάζει ο Χάιντεγκερ “ο χρόνος είμαστε εμείς”. Έτσι, ναι, είναι αυτοβιογραφική ιστορία».
Οι Γουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μισέλ Πικολί, Μπρούνο Γκαντς, «υπό την μπαγκέτα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, οδηγούν τον θεατή σε ένα ταξίδι μνήμης, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη βιώματα από τα μεγάλα γεγονότα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, μέσα από μια ιστορία έρωτα και μετέωρων προσδοκιών, φιλτραρισμένα στο χρόνο αλλά όχι θαμπά για τους ήρωες που τα έζησαν.
Σε ερώτηση για την κριτική που έχει τύχει το έργο του, ο ίδιος θεωρεί ότι «τους σκηνοθέτες δεν τους διαλέγει η κριτική ούτε το κοινό αλλά ο χρόνος» και πως για τον ίδιο, όλες του οι ταινίες είναι κεφάλαια της ίδιας ταινίας. Κεφάλαια, όπως είπε, «ενός μεγάλου βιβλίου, πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, στο χρόνο που πέρασε αλλά και σε αυτόν που έρχεται».
Η επόμενη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, φέρει τον προσωρινό τίτλο «Αύριο» και με αυτήν θα κλείσει την τριλογία που άνοιξε με το «Λιβάδι που δακρύζει» και συνεχίζει με την «Σκόνη του χρόνου».
ΑΠΕ - ΜΠΕ
Read more!
.jpg)
