Σε κάθε χειμώνα κρύβεται μια ζεστασιά φτιαγμένη στα δικά μας μέτρα
Δε χιονίζει πια. Η νύχτα
ξεκουράζεται στη λευκότητα κάποιων σεντονιών
στο σχήμα
της πόλης.
Πίσω απ' το παράθυρο δεν είμαι μόνος.
Έχω μερικές στέγες, γωνιές φωτεινές,
και περνούν περαστικοί
με βιασύνη και πολλές τσάντες δώρων
σε αναζήτηση ενός δείπνου οικογενειακού.
Στο φως της νύχτας
τρεμοσβήνει το χιόνι. Τρεμοσβήνει
η οθόνη του κινητού. Ευτυχισμένο το Νέο Έτος,
να
εκπληρωθούν τα όνειρά σου,
δικαιοσύνη στον κόσμο,
η διεύθυνση της τράπεζας
εύχεται στους πελάτες της...
Τρεμοσβήνουν μηνύματα και ταξιδεύουν
με τις σύντομες ευχές τους
σ' αυτή τη θρησκεία της απόστασης.
Να τελειώσει η κρίση,
δημοκρατία, υγεία και την αγάπη των δικών σου,
αύριο
δεν θα γίνει αυτό που ο Θεός θέλει,
αυτή η χρονιά είναι η δική μας και είναι
γενναία,
τόλμησε να γεννηθεί απ' αυτήν που έπεσε,
σήμερα θυμάμαι εσένα.
Τρεμοσβήνει η ζωή, τα χρόνια τρεμοσβήνουν,
οι ιστορίες,
χαρτιά στον άνεμο,
ξεριζωμένα δέντρα που περνούν
στον άνεμο που περνά
όπως
περνούν τα φύλλα και το χιόνι.
Ο ναυαγός χαμένος σ' ένα νησί
προσπαθεί να δώσει σήματα με τον καπνό
μιας φωτιάς, ή ρίχνει
ένα μπουκάλι στη θάλασσα.
Στη μέση του πουθενά,
ενώ τα κύματα φτάνουν σαν αριθμοί
σε μια όχθη ηλεκτρονική,
επίσης πλησιάζω τη θάλασσα και στέλνω τα μηνύματά μου.
Με τα γένια μεγαλωμένα
και το πουκάμισο σκισμένο,
ξυπόλυτος στην άμμο ενός νησιού,
εξαρτημένος απ' το κυνήγι μου, το ψάρεμά μου και το
δίκτυό μου,
τίποτα δε λέω στους άλλους
εκτός απ' το ότι είμαι εδώ,
συνεχίζω
ναυαγισμένος κάπου στον κόσμο
και σημειώνω τις μέρες
στον κορμό ενός δέντρου,
να μην ξεχαστούν,
ξεριζωμένες μέρες που περνούν με τον άνεμο,
με τον άνεμο που
επιμένει και ψιθυρίζει
έπρεπε να μιλήσεις,
έπρεπε να μιλήσετε
γιατί σε κάθε
χειμώνα
υπάρχει μια ζεστασιά κατάλληλη
φτιαγμένη στα δικά σας μέτρα.
Luis García Montero, Un invierno propio, 2011
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Φωτό: Leyendo libro
Luis García Montero, Un invierno propio, 2011
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Φωτό: Leyendo libro
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
En cualquier invierno se esconde un calor hecho a nuestra medida
Ya no nieva. La noche
descansa en la blancura de unas sábanas
con forma de ciudad.
Detrás de la ventana no estoy solo.
Tengo algunos tejados, esquinas luminosas,
y pasan caminantes
con prisa y muchas bolsas de regalo
en busca de una cena familiar.
A la luz de la noche
parpadea la nieve. Parpadea
la pantalla de móvil. Feliz año,
que tus sueños se cumplan,
justicia para el mundo,
la dirección de banco saluda asus clientes...
Parpadean mensajes y navegan
con sus breves deseos
en esta religión de la distancia.
Que se acabe la crisis,
república, salud y el amor de los tuyos,
mañana no será lo que Dios quiera,
este año es el nuestro y es valiente,
atreverse a nacer con la que está cayendo,
hoy me acuerdo de ti.
Parpadea la vida, los años parpadean,
las historias, papeles en el viento,
desarraigados árboles que pasan
en el viento que pasa
como pasan las hojas y la nieve.
El náufrago perdido en la isla
procura dar señales con el humo
de una hoguera, o arroja
una botella al mar.
En medio de la nada,
mientras las olas llegan como números
a una orilla electrónica,
también me acerco al mar y envío mis mensajes.
Con la barba crecida
y la camisa rota,
descalzo por la arena de una isla,
súbdito de mi caza, de mi pesca y mi red,
nada digo a los otros
si no es que estoy aquí,
que sigo naufragado en un lugar del mundo
y que marco los días
en el tronco de un árbol,
para que no se olviden,
desarraigados días que pasan con el viento,
con el viento que insiste y que murmura
deberías hablar
deberíais hablar
porque en cualquier invierno
hay un calor decente
hecho a nuestra medida.
Luis García Montero, Un invierno propio, 2011
Lee el poema en la página 73 de "Un invierno propio"
Δημοσίευση σχολίου