Luis García Montero: Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος εκεί όπου εσύ με περιμένεις και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου...

Στους πατεράδες μας...

Ίσως να είναι το πιο συγκινητικό και αναμφισβήτητα το πιο τρυφερό ποίημα που έχω διαβάσει ενός γιου στον πατέρα του, με τον οποίον υπήρξαν αντίθετοι. Και όμως... τελικά ανακαλύπτει πόσο του μοιάζει. Κάθε στίχος είναι ένα διαμάντι. Ένα δείγμα εξαιρετικής ποίησης. Ποίησης με ντουέντε. Στους φαινομενικά απλούς στίχους περιγράφεται ιστορία ζωής.

Εύχομαι όλοι οι πατεράδες στον κόσμο να αξιωθούν ένα τέτοιο ποίημα απ' τους γιους τους!

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ GARCIA

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις.

Ακριβώς όπως τότε

όταν με καθυστερούσαν τα παιδικά

μαγαζιά της θάλασσας

ή οι σιωπηλές όχθες

κάποιας βιτρίνας.

Το παιδί ζει έναν κόσμο δικό του,

έναν χρόνο που αιφνιδιάζεται

από την άμπωτη

καθώς το νερό σταματά ανάμεσα στα βράχια.

Πήγαινες εσύ μπροστά,

με την παντοτινή σου βιασύνη,

και στο κυνήγι του ονείρου σου

χιόνιζε στα βουνά

και το χιόνι έπεφτε

με την παντοτινή του αλήθεια.

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις.

Δίπλα στο χρυσό ρολόι του γάμου σου

γεννήθηκε ο χρόνος μου·

δίπλα στη στρατιωτική στολή,

η αθλιότητα του στίχου μου,

και μαζί με το ρυθμικό τραγούδι στο αυτοκίνητο,

ευτυχισμένο και ομαδικό σαν ένας ύμνος,

μια θλίψη του αγοριού

που προτιμά να μένει έναν τόνο πίσω,

καταδικασμένο να ζει τις μοναξιές.

Ευέξαπτοι, πιστοί, εύθικτοι,

πνιγμένοι στο δίκιο, αισθηματίες,

ακραίοι από μια γεωγραφία ίδια

και πολύ ερωτευμένοι,

έχω ζήσει τη νύχτα

με την ίδια ηλιόλουστη απλότητα

που εσύ κυνηγούσες τη μέρα

κι έχω αναζητήσει το φως

με τα μαθήματα των σκιών σου.

Η λέξη θυμάμαι γεννήθηκε στο βορρά,

σ' έναν κρύο δρόμο στην πόλη των Μπούργκος,

και το μέλλον μοιάζει ένας πελαργός

στον άνεμο του νότου.

Αλλά ο βορράς και ο νότος

είναι δυο σταγόνες νερό.

Ακόμα μια φορά

έρχεσαι να με περιμένεις,

όταν το δέρμα του μέλλοντός μου

γράφεται με το νόμο

των ογδόντα σου χρόνων.

Εγώ υπήρξα

ένας φίλος από τους πολλούς καταδικασμένος να είμαι μόνος.

Εσύ ήσουν

ένας μοναχικός νέος χαμένος σ' ένα στρατό.

Και βρίσκεσαι εδώ,

πολύ νέος ή πολύ γέρος,

με τον κόσμο στην πλάτη σου

και τα χέρια απλωμένα,

περήφανος για μένα.

Έρχομαι φτάνοντας ικανοποιημένος

εκεί όπου εσύ με περιμένεις

και μπερδεύω τα μάτια σου με τα μάτια μου,

θα μου άρεσε να σου δώσω μια στιγμή ειρήνης.

Ανάμεσα σ' εσένα κι εμένα, το δέντρο της περηφάνιας

συνηθίζει να βλασταίνει σ' έναν κήπο άγριο,

ανάμεσα σε παράξενα είδη

που ζουν στον έρωτα του εξωτισμού.

Αλλά ο βορράς κι ο νότος είναι δυο σταγόνες νερό.

Έρχομαι να σε υποδεχτώ επίσης στα γηρατειά μου.

Luis García Montero

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη