Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida,
déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo,
de piedras verdes en la casa de la noche,
déjate caer y doler, mi vida.
Ζωή, ζωή μου, αφήσου να πέσεις, αφήσου να πονέσεις, ζωή μου,
αφήσου να ενωθείς με τη φωτιά, με την ανεπιτήδευτη σιωπή,
με τις πράσινες πέτρες στο σπίτι της νύχτας,
αφήσου να πέσεις και να πονέσεις, ζωή μου.
Alejandra Pizarnik
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
.jpg)
6 σχόλια:
.
.
.
.
POEMA 35
a Ester Singer
De
ÁRBOL DE DIANA
"αφήσου να πέσεις, αφήσου να πονέσεις..."
πόσο μεγάλη κουβέντα, αλήθεια πόσο!
αν δεν πέσεις, αν δε πονέσεις, αν δε καείς, αν δε σιωπήσεις, πώς θα καταλάβεις ότι έζησες;
πολύ ωραίο και αυτό σου το αφιέρωμα στην Pizarnik Μαριάννα.
καλημέρα να έχουμε
φιλιά
Νά 'το πάλι αυτό το καλό κορίτσι, η Αλεξάντρα.
Ένα καλό δείγμα της δύσκολης σχέσης μου με την ποίηση.
Εντάξει, παραδέχτηκα, σε μια στιγμή αδυναμίας, ότι την αγαπώ, αλλά αυτές οι πράσινες πέτρες στο σπίτι της νύχτας πολύ με δυσκολεύουν.
Ναι, μ' αρέσουν (και οι πράσινες πέτρες και συνολικά) και θα μπορούσα να σταθώ εκεί.
Αλλά "πρέπει", τώρα, να μείνω κολλημένος εδώ, μέχρι να καταλάβω όχι τόσο "τί θέλει να πεί ο ποιητής", αλλά τι μπορούν να πουν σε μένα οι πράσινες πέτρες.
Ο συνήθης άσχετος.
@ Κωνσταντίνος Π
Αν δεν πιάσεις πάτο πώς θα βγεις αφρό; Χαίρομαι πολύ που το ξέρεις τόσο έγκαιρα Κωνσταντίνε μου!
Άργησα να το μάθω...
Έπεσα κι έμαθα. Και να δεις που στο τέλος σου αρέσει το πέσιμο, το κάψιμο, οι πληγές και πας γυρεύοντας... συνηθίζεις. ;)
Καλημέρα! Σε φιλώ!
@ cropper
Δε θέλω να σε τρομάξω και δε θα σου πω...
Σκέψου λίγο. Υπ' όψιν ότι οι ποιητές δεν είναι δάσκαλοι. Η ποίηση δεν είναι διδακτική. Εσώψυχα βγάζουν. Συχνότατα η ποίησή τους, είναι αυτοκαταστροφική, μαύρη, του θανάτου και της μελαγχολίας.
Όταν πιάνεις πάτο δεν τον πιάνεις σε ψηλά βραχάκια, ανεμοδαρμένα, ούτε στον παραδεισούλη με τα γάργαρα νεράκια.
Σκέψου λίγο καλό μου, υπάρχουν και κάποιοι που την καίνε τη ζωή τους.
Έτσι ζεις. Αλλιώς έχεις χάσει τα πιο ενδιαφέροντα. ;)
Φοβερά μάτια, ευτυχώς πού συναντάμε ακόμη τέτοια μάτια. Δεν φτωχύναμε τελείως ... μερικές φορές οι επιλογές σου μου κλείνουν το μάτι αλήτικα καί αυτό μ'αρέσει
άσπρα παπούτσια* να διασχίζουν την ώχρα σου
*με κορδόνια, παρακαλώ σε
άβε μας :-)
Δημοσίευση σχολίου