Delmira Agustini: Γεννήθηκα να ενοχλώ... Η ποιήτρια με την πιο συναρπαστική ζωή. Ζωή σαν παραμύθι... με τραγικό φινάλε!

Έρωτας

Τον ονειρεύτηκα παράφορο, τρομερό και φλογερό'
μιλούσα ακατάληπτα μ' ένα χείμαρρο λέξεων'
ήταν μια ξεχειλισμένη θάλασσα από τρέλα και φωτιά,
που κυλά στη ζωή σαν ένα αιώνιο ποτάμι.


Σύντομα τον ονειρεύτηκα θλιμμένο, σαν έναν μεγάλο ήλιο στη δύση
που διπλασιάζει πριν από τη νύχτα το φλογισμένο του κεφάλι'
αργότερα γέλασε, και στο τόσο τρυφερό του στόμα μια ικεσία,
ονειρευόταν ανάλαφρα την ψυχή της πηγής.


Και σήμερα το όνειρο που είναι δονούμενο και απαλό και γελαστό και θλιμμένο,
που όλα τα σκοτάδια και όλα τα ουράνια τόξα ντύνει,
που, εύθραυστο σαν ένα είδωλο και αιώνιο σαν το Θεό,


όταν εφαρμόζεται στη ζωή όλη του η μεγαλοπρέπεια αυξάνει:
και το φιλί πέφτει φλεγόμενο να αρωματίσει το φυτό του
ένα λουλούδι από φωτιά, με μαδημένα πέταλα, για δυο.

Delmira Agustini
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Η Delmira Agustini, Ουρουγουανή ποιήτρια, γεννήθηκε στο Montevideo, στις 24 Οκτώβρη του 1886 και δολοφονήθηκε από τον πρώην άντρα της, στις 6 Ιουλίου του 1914.

Κόρη Ιταλών μεταναστών, ήταν ένα παιδί προικισμένο και πολύ ώριμο. Πολύ μπροστά από την ηλικία της. Στα τρία της χρόνια διάβαζε κι έγραφε στιχάκια. Άρχισε να γράφει κανονικά στίχους από 10 χρονών και σπούδασε γαλλικά, μουσική και ζωγραφική.

Η μοναχική Delmira, έζησε σε μια Άνοιξη ειδωλολατρική, όπως έλεγαν την εποχή της και σήκωσε το βάρος των φόρων της υποτέλειας που επιβλήθηκε στις γυναίκες της κλάσης της, γνωρίζοντας για εκείνη την επανάσταση των αισθήσεων που αφυπνίστηκαν και πήραν φόρα δίπλα στο modernismo και βρήκε εκείνους, με τους οποίους θα μπορούσαν να το μοιραστούν.

Στο εργαστήριο ζωγραφικής που σπούδαζε, γνωρίστηκε με τον André Giot de Badet. Αμέσως τους έφερε πολύ κοντά η κατανόηση που βρήκε σ' αυτόν τον καλλιεργημένο, αριστοκρατικό,σύγχρονο και με γαλλική φινέτσα άντρα, τον Νοτιοαμερικανό Oscar Wilde, όπως τον έλεγαν. Ήταν ίσως μια από τις μικρές στιγμές της ζωής της, όπως δείχνουν τα ντοκουμέντα που μας άφησε, που έζησε την «αναλαμπή μιας γιορταστικής ευτυχίας». Αποτέλεσαν οι δυο τους ένα τρίο, μαζί με τον άλλον αδερφό στις ιδέες τους, τον Angel Falco, που ήταν όπως έλεγαν, «ο μελαχροινός ποιητής με το καπέλο με τ' ανοιχτά φτερά και τον αέρα του στρατιώτη με το τουφέκι».



Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Η Χαραυγή και Απόλλων του ποιητή Manuel Pérez y Curis. Ανήκε στη γενιά του 1900, μαζί με τον Julio Herrera y Reissig, τον Leopoldo Lugones και τον Rubén Darío, τον οποίο και θεωρούσε δάσκαλό της. Ο Darío την συνέκρινε με την Ισπανίδα συγγραφέα και καθηγήτρια της Καθολικής Εκκλησίας την Santa Teresa, λέγοντας γι αυτήν ότι ήταν η μοναδική, μετά την Αγία, που εκφραζόταν σαν γυναίκα.



Παντρεύτηκε με τον Enrique Job Reyes στις 14 Αυγούστου του 1913, αλλά πολλά παράξενα συνέβησαν. Πολλά γράφτηκαν. Ο τύπος οργίασε. Η ζωή της ήταν τόσο πολυτάραχη και πολύ πλοκη, που χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη. Η συμμετοχή της στο μοντερνιστικό κίνημα ήταν πολύ ουσιαστική. Θα γράψω εν καιρώ λεπτομέρειες για τις σχέσεις της με πολλούς ποιητές της εποχής και τη συμβολή της στο μοντερνισμό. Έχω μείνει κυριολεκτικά έκπληκτη από διάφορες προσεγγίσεις και αναλύσεις που διάβασα για τη ζωή και το έργο της, τις οποίες θέλω να μεταφράσω και να διασταυρώσω. Το σίγουρο είναι πως η γυναίκα αυτή, είναι μια ποιήτρια που άφησε πολύ έντονα τα χνάρια της στην ιστορία της ποίησης και συγκλόνισε την κοινωνία της εποχής της.



Όταν λοιπόν παντρεύτηκε, κάνοντας έναν γάμο που δεν ήθελε, για διάφορους λόγους κοινωνικούς, καθώς και για τον πατέρα της και τη νευρωτική και ζηλότυπη μητέρα της, όπως φαίνεται από επιστολές στον Rubén Darío και άλλους φίλους της ποιητές, όπως στον Αργεντινό συγγραφέα και σοσιαλιστή πολιτικό Manuel Ugarte, οι συζυγικές προστριβές ήταν έντονες. Έτσι εγκατέλειψε τον άντρα της ενάμιση μήνα μετά το γάμο, παίρνοντας διαζύγιο στις 5 Ιουνίου του 1914. Το ζευγάρι όμως μετά το χωρισμό διατηρούσε ερωτική σχέση. Τον Ιούλιο του ίδιου μήνα, ο πρώην άντρας της, που είχε βαθιά πληγωθεί ο αντρισμός του και η συντηρητική του, καθολική αξιοπρέπεια, την δολοφονεί και κατόπιν αυτοκτονεί. Την βρήκαν γυμνή δίπλα στο κρεβάτι της, χτυπημένη με δυο σφαίρες στο κεφάλι.



Ήταν μόλις 28 χρόνων. Η γυναίκα που ύμνησε τόσο πολύ τον έρωτα και το πάθος του, δολοφονήθηκε από έρωτα.


Το έργο της χαραχτηρίζεται από μια δύναμη, απίστευτα ερωτική. Τα ποιήματά της σε μοντερνιστική γραμμή, ξεχειλίζουν από φεμινισμό, συμβολισμό, αισθησιασμό και σεξουαλικότητα. Το 1924 εκδόθηκε στο Montevideo το σύνολο του έργου της. Ανάμεσα στους τίτλους, ξεχωρίζουν οι ακόλουθοι:

* Το άσπρο βιβλίο (1907).
* Τραγούδια του αύριο (1910).
* Οι άδειοι κάλυκες (1913).
* Οι προσευχές του έρωτα (1924, μεταθανάτια έκδοση).
* Τα άστρα της αβύσσου (1924, μεταθανάτια έκδοση).
* Ιδιαίτερη ανταπόκριση (1969, μεταθανάτια έκδοση).