Α ΡΕ ΜΑΝΑ ( Στο Νεκροταφείο του χωριού πάνω απ' τον τάφο της μάνας της κι ενώ γυαλίζει το καντήλι)
- Αααα ρε μάνα...στά 'λεγα γω! Δε στά 'λεγα; Δε άκουγες ρε μάνα, δεν άκουγες. Αρβανίτικο κεφάλι, καλά σ' έλεγε ο πατέρας.
- ................
- Δε μιλάς ε; Ε βέβαια τώρα έτσι όπως τα κατάφερες τι να πεις... Σόλεγα γω...
Μην περπατάς ξιπόλητη ρε μάνα στα νερά, τίποτα εσύ. Βάλε ένα σάλι ρε μάνα ξημερώματα αφώτηγα στο χαγιάτι, θα χάσω την Ανατολή εσύ!
- ..............
- Δε μιλάς τώρα ε; Εμ τί να πεις; Η Ασπασία την πληρώνει ρε μάνα μια ζωή. Κοίτα τώρα που κατάντησα 37 χρονώ γεροντοκόρη ολομόναχη σαν την καλαμιά στον όχτο!
- .............
- Δε μιλάς ρε μάνα ε; Δε μιλάς.
- Ο Παναγής καμπούρης, ο Γιώργης φτωχός δεν είχε που την κεφαλή κλίνε, ο Βασίλης του Στάθη κοντός, ο Γιάννος μουρλός... κανένας δεν ήταν άξιος να γίνει γαμπρός για το μοναχοπαίδι του Γκραφίλια! Ε νάτο τώρα στο ράφι το μοναχοπαίδι. Ξεσκόνιστο τώρα.
- .............
- Δε μιλάς ε; Α ρε μάνα... και τι να πεις εκεί πού 'σαι.... αααα ρε μάνα... καμπούρης ξεκαμπούρης θά 'χα κάνα δυο κουτσούβελα να ξεμυξιάζω τώρα.
- ..............
- Δε μιλάς ε; Α ρε μάνα... και τι να πεις κι εσύ... σάμπως κι ήξερες τι θα πει μοναξιά μοναχοπαιδιού, πεντάρφανου στα σαράντα;
- .............
- Τί 'πες; 37; Αααααααα ρε μάναααα... Αυτό μας μάρανε τώρα, το 37 κι όχι το 40! Α ρε μάνα.......
.png)
.jpg)
11 σχόλια:
που το βρήκες πάλι αυτό τα καταπληκτικό?????????????????
Αχ φιλενάδα... γράφουμε κι εμείς κάπου κάπου, αφού όλοι την έχουμε την πετριά λίγο πολύ. ;)
Έχω άπειρα τέτοια κείμενα. Κάποια έχουν παιχτεί και από κάποιους ερασιτεχνικούς θιάσους. Δεν είχα σκοπό να τα βγάζω, γιατί νομίζω ότι άλλα, πολύ πιο σημαντικά, είναι αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος. Αλλά με τσίγκλισε προχθές ένα σχόλιο του αρτουά και είπα να του κάνω λίγο πλάκα. :))))))
Να γελάει ο κάθε πικραμένος.Ωραίο Μαριάννα
Nα, και θεατρικό μονόλογο η πολυτάλαντη Μαριάνα!
Ωραίο!
Και η φωτογραφία δένει πολύ ωραία με το θέμα...
Καλώς το παλικάρια! Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Με τιμάτε ιδιαιτέρως φίλοι weaver και Marx! Δεν διεκδικώ ρόλο συγγραφέως μη φάμε και ξύλο. Απλά μου αρέσει να εκφράζω την καθημερινότητα με μορφή διαλόγων, τόσο ζωντανών και φυσικών, που να νομίζεις ότι το έχεις ξαναζήσει κάπου. Πάντως όπου παίχτηκαν έπεσε τρελό γέλιο κι αυτό ήταν που μου άρεσε. Τώρα ένας φίλος σκηνοθέτης, μου ζητάει να μεταφράσω κάποια από αυτά στα ιταλικά, για τον επόμενο Οκτώβρη να τα παρουσιάσουμε με μια θεατρική ομάδα. Να δω τι θα προλάβω να πρωτοκάνω... όλο σχέδια είμαι... ;)
Πάντως ευχαριστώ για τη γνώμη, είναι πολύτιμη, όπως και της άνζετα.
μια καληνύχτα θα πω..πολυ πτώμα τώρα τελευταία...
Είναι τόσο άμεσα τα κείμενα σου, τόσο αληθινά, σαν να βρίσκονται στη ζωή του καθενός απο μας!και ξέρεις κάτι? μιλάνε μια γλώσσα φιλικά ζεστή
τα φιλιά μου
"Εγώ πότε θα γίνω ΜΗΤΕΡΑ;;;"
Δημ.Παπαδοπούλου
"Μάνα είναι μόνο ΜΙΑ"
Τοτός απαντώντας στον μέγα ερώτημα
της μητρός "Πόσες μπύρες έχει στο ψυγείο;;;"
"Μάνα, μητέρα, μαμά"
Σε φέρετρο ανοιγμένο μπαινοβγαίνω
στην αγκαλιά σου σαν παιδάκι τρομαγμένο
σα μαργαρίτα την καρδούλα μου μαδάω
κι όλο μου βγαίνει πως στο βάθος σ' αγαπάω
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά
στου κόλπου σου τη ζέστη χωμένος βαθιά
εσύ κοιλοπονάς μα εγώ δε βγαίνω
να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω
εσύ κοιλοπονάς μα εγώ δε βγαίνω
να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω
Απ' το φουστάνι σου κρατιέμαι και με σέρνεις
στην πασαρέλα μιας ζωής μαστουρωμένης
είμαι χαμένος σε μια ατέλειωτη ανία
αλλά το ξέρω μάνα είναι μόνο μία
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά...
Ηλεκτρικά ναρκωτικά με ταξιδεύουν
μέσα από γυάλινα κουτιά με κοροϊδεύουν
είσαι η μάγισσα που θα 'θελα να κάψω
και μπρος στα πόδια σου το πτώμα σου να κλάψω
Τζίμης Πανούσης
Εγώ τι να πω;;;
Το 'πιασες το υπονοούμενο μικρέ ;)
Ναι, το κείμενο αυτό για μένα είναι από τα πολύ πικρά που έχω γράψει και που ενώ βγάζει γέλιο με τον τρόπο που μονολογεί η φουκαριάρα, κατά βάθος δείχνει πόσο στην ελληνική επαρχία, μη σου πω και στα αστικά κέντρα, λειτουργεί η καταπιεστική παρέμβαση ψωνισμένων γονιών (με την καλή ή την κακή έννοια το ψωνισμένοι), η οποία και καθορίζει τη ζωή των παιδιών τους και κυρίως των κοριτσιών. Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών καταδικάστηκε στη μοναξιά(και στην επαρχία είναι πολύ σκληρή έως αβάσταχτη), γιατί τις μεγαλώσανε με το όραμα του πρίγκιπα. Απέραντος εγωκεντρισμός γονιών που δεν σκέφτονται καθόλου το μέλλον που έρχεται ζόρικο. Χωρίς να ευθύνονται και οι ίδιοι απόλυτα, αφού προφανώς δεν έχουν το μυαλό να ξεφύγουν από τα κλασικά στερεότυπα της επαρχίας.
Αλλά να σου πω ότι και σήμερα έχω φίλες μου στην Αθήνα που έχουν πάθει ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο; Αξιολογότατες γυναίκες, που δεν έκατσε ο πρίγκιπας και φυσικά δεν τόλμησαν να κάνουν παιδί μόνες.
Ενώ στην Ευρώπη, και ειδικά εδώ, τις γυναίκες τις χαίρομαι πολύ, γιατί πολύ συνειδητά, αν δεν έχουν βρει αυτόν που τους ταιριάζει, κάνουν παιδιά που τα μεγαλώνουν μόνες. Το θεωρώ μεγάλη μαγκιά τους! Και τις θαυμάζω...
Εγώ πάντα το 'λεγα πως ο χειρότερος εχθρός της γυναίκας είναι η ίδια της η μάνα.
Έχω πολλά απωθημένα στο θέμα αυτό..
Γι αυτό και ο ρόλος που έχω απορρίψει στη ζωή μου είναι αυτός της μάνας.
Έχουν μια εξουσία που δεν ελέγχεται με τίποτα και από κανένα.
Για οτιδήποτε σ αυτή τη ζωή απαιτούνται γνώσεις, πείρα,μελέτη, διπλώματα και δεν ξέρω εγώ τι. Για να γίνεις μάνα κυρά μου δεν είναι αρκετό να ξέρεις να βυζάξεις. Πρέπει να μάθεις να σέβεσαι. Αλλά πώς; Σ' έχει σεβαστεί ποτέ εσένα η ίδια σου η μάνα;
Δεν έχεις άδικο. Οι μανάδες είναι δύσκολη περίπτωση. ;)
Κι εγώ ήμουνα με τη δική μου η μέρα με τη νύχτα.
Αλλά της βγήκα ισχυρότερη και δε μου το συγχώρησε. Ακόμα αδυνατεί να χωνέψει και να αποδεχτεί τις επιλογές μου. Και βεβαίως λέει τα κλασικά κι αυτή κι ο πατέρας μου. Ότι κατά λάθος βγήκα γυναίκα κι άλλα τέτοια μπαρμπούτσαλα. Αλλά δεν ιδρώνει τ' αυτί μου πια. Να σου πω ένα μυστικό, που δυστυχώς εγώ το έμαθα αργά, αλλιώς θα είχα γλιτώσει πολλά; Μη λες ποτέ όχι και μην εξηγείς. Κάνε αυτό που νομίζεις και λέγε ναι. Κατόπιν εορτής που θα σε ρωτούν, θα σφυρίζεις... θα πέσει λίγο γκρίνια και τέλος. Αλάνθαστη μέθοδος. Εγώ το βούρλο παλιά...προσπαθούσα να πείσω δια της λογικής.
Της ποιάς;;;;; :)))))))))))
Δημοσίευση σχολίου