Κυριακή 10 Ιουνίου 2007

Olaso


Olaso

Αναρτήθηκε από μαριάννα στις 4:06:00 π.μ.

Ετικέτες

40 σχόλια:

an205 είπε...

Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης
έπαψε να ζει ρεμπέτης
θέλει πλούτη και παλάτια
και της Κάρμεν τα δυο μάτια

Επαράτησε τη βάρκα στο λιμάνι
κάτω στο Πασαλιμάνι
τραγουδάει κι όλο πίνει
ταυρομάχος πάει να γίνει

Μα ο άκαρδος ο ταύρος τον σκοτώνει
και στη γη τονε ξαπλώνει
σαν τον βλέπει η Κάρμεν κλαίει
πάει κοντά του και του λέει

Αχ Αντώνη μου, βαρκάρη μου σερέτη
τώρα μένω νέτη-σκέτη
μες στον κόσμο η καημένη
χήρα παραπονεμένη

10 Ιουνίου 2007 στις 8:29 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Akoυω το γυναικείο (σου) ζεϊμπέκικο
αν και δεν ανήκω στις γυναίκες φίλες σου αλλά με ψυχοσύνθεση.

Ακουσα 100 φορές το tiger lillies of Sebastiano Toma, excellent plenary.

10 Ιουνίου 2007 στις 9:23 π.μ.
Xavier είπε...

Τελικά ο μόνος τρόπος με τον οποίο η περιγραφή του τέλειου άντρα δε μου δημιουργεί κόμπους στο λαιμό είναι όταν δεν περιγράφεται κανένας.

Οι άνθρωποι με μοντέλα ανθρώπων στο μυαλό τους με τρομάζουν. Είσαι φοβερή...

10 Ιουνίου 2007 στις 10:21 π.μ.
melomenos είπε...

υπέροχη η παρομοίωσή σου!
Το νου μας πολλά μας συνεπαίρνουν...
ταξιδέματα με συναγερτικά τραγούδηματα, μυρωδιές και αισθήσεις που δεν μπορούν
να τις συλλάβουν άλλοι.
Αυτή είναι η μοναξιά μας.
Μα σαν σπάσουν τα φτερά σου
και βυθιστείς σε πέλαγα βαθιά
πάντα θα υπάρχει μια
αγκαλιά
ψηλά να σε σηκώσει...
στο εύχομαι!
υπέροχη η χορεύτρια του βίντεο
έκανε την ατμόσφαιρα
καλό σου απόγευμα

10 Ιουνίου 2007 στις 4:24 μ.μ.
kelly alamanou είπε...

"Δεν τίθεται
θέμα πρίγκιπα πλέον για μένα, δεν τίθεται θέμα άντρα καν.''
Αχ αυτή η αίσθηση απελευθέρωσης,που δίνει η γνώση και η αποδοχή!
τα βίντεο καταπληκτικά,ως συνήθως..
Τα Φιλιά μου.

10 Ιουνίου 2007 στις 6:23 μ.μ.
cropper είπε...

Μήπως έχετε σαλτάρει;

Οι απλές, όμορφες και με ημερομηνία λήξης σχέσεις δεν είναι περιορισμός. Είναι ελευθερία.
Ελευθερώνουμε τον ταύρο-εαυτό μας και σώζουμε την κόκκινο πανί-ψυχή μας. Δεν περιμένουμε τίποτα από τους ταυρομάχους (ανεξαρτήτως φύλου λέω), εκτός αν αποσκοπούμε στο "δώσε" και όχι στο "πάρε" των σχέσεων.

Ποιός αποφάσισε ότι η μονογαμία ταιριάζει στον άνθρωπο;

Ευτυχώς, τουλάχιστον τα βίδεα ήταν ωραία!

10 Ιουνίου 2007 στις 7:09 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Μια διαφορετική άποψη περι ερωτισμού με σύντομη ημερομηνία λήξης...δείχνει γυναίκα ώριμη , αποφασισμένη, ρεαλίστρια ...που όμως κι αυτή δεν γνωρίζει τι σχέδια έχει γι΄αυτήν η ζωή λίγο πιο κάτω.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία άσε λίγο το παράθυρο της καρδιάς σου ανοιχτό ποτέ δεν ξέρεις...

10 Ιουνίου 2007 στις 7:56 μ.μ.
A.F.Marx είπε...

Δοκίμασα να υποκριθώ κάποιες φορές, να κάνω πως πιστεύω τα εντελώς παιδικά ψέμματα των αντρών, μα το έκανα αδέξια και ανεπιτυχώς.
--------------------------------
Mαριάννα, σκέφτηκες να οργανώσεις μια σειρά μαθημάτων, αποκλειστικά για άνδρες, για το πώς θα μπορούσαμε να λέμε καλύτερα ψέματα; Η αλήθεια είναι ότι πολλοί υστερούμε στον τομέα αυτό.
Κι αν εκδόσεις τα μαθήματα σε βιβλίο, θα γίνει ανάρπαστο, από άνδρες και γυναίκες.
:p

10 Ιουνίου 2007 στις 8:27 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Έγω πάντως ως βρώμικο μυαλό και κίτρινη επικοινωνιολόγα, μένω στο "ξεσκίζομαι με τον ταυρομάχο" !!!
χεχεχεχεχεχεχεχε

10 Ιουνίου 2007 στις 9:19 μ.μ.
fish eye είπε...

ξες ποσο σημαντικο ειναι να μην δινεις πια την πρωτια στον ερωτα??
πρωτια στον εαυτο μας,στα γουστα μας..
φιλια..

10 Ιουνίου 2007 στις 9:45 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ an205
Έχεις την εντύπωση ότι τα τραγούδια δεν είναι βγαλμένα από τη ζωή; Ιδού η απόδειξη! :Ρ
Αστέρι μου εσύ! Θα παίξουμε μια μέρα το παιγνίδι: Πες το μ'ένα τραγούδι. Είσαι να το οργανώσουμε;

10 Ιουνίου 2007 στις 9:58 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ gb winzip
Το ξέρω ότι το ακούς. Λόγω δουλειάς έχετε αυτί εξασκημένο στη γυναικεία ζεμπεκιά. Αλλά εσείς είσαστε ταγμένοι στην Παναγιά την Αρχιτεκτονούσα! :) Συνεπώς σε άλλον κόσμο...
tiger lillies ε; Δεν είναι απίστευτοι; Μέχρι και σήμερα βρίσκονται στο στο Θέατρο Badminton, στο Άλσος Στρατού στο Γουδή. Τυχεροί όσοι πρόλαβαν.

10 Ιουνίου 2007 στις 9:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Κόκκινα τα όνειρα της αγάπης μου. Με του ταύρου τη δύναμη θα νικήσω τους πρίγκιπες- δυνάστες της ελεύθερης έκφρασης των συναισθημάτων. Θα ανοίξω δρόμους που ακόμα δεν γνωρίσαμε! Χέρι, χέρι θα περπατήσουμε στο σκοτεινό τοπίο και καθώς αυτό θα φωτίζεται σε κάθε βήμα, θα ανακαλύπτουμε συγκλονιστικές γνώσεις και εμπειρίες που δε διανοηθήκαμε ποτέ ότι υπάρχουν.
Ημερομηνία λήξης δεν προσδιορίζω, διότι δεν ξέρω πότε θα τελειώσει το μαγικό κρασί που με κερνάς εσύ θεά,εσύ γυναίκα!

10 Ιουνίου 2007 στις 10:07 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Xavier
Κοίτα, αν επιβιώσεις από την ακροβασία στο σχοινί που λέγεται έρωτας, μαθαίνεις σιγά σιγά. Αφού τσακίσεις και τσακιστείς κάμποσες φορές, τελικά καταφέρνεις να διακρίνεις τους ρόλους στην αρένα.
Για μένα είναι τυχεροί όσοι κατάφεραν να βγούν αναίμακτοι από κει. Εγώ μάτωσα. Κανα δυο πληγές τις κουβαλάω ακόμα, αλλά δεν πονάνε πια. Αν ξεκινούσα τη ζωή μου από την αρχή, όλα θα ήταν καλύτερα... είναι σίγουρο. Αλλά παρόλες τις πληγές, έζησα τρελά πάθη, τόσο έντονα, που μπορεί να διάλεγα και να τα ξαναζήσω κι ας πονέσανε. ;)

10 Ιουνίου 2007 στις 10:07 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ melomenos
Ευαίσθητος κι εσύ καλέ μου! Καλά θα τα πας με τον εύθραυστο συναισθηματικά κόσμο των γυναικών.
Αν ήξεραν οι άντρες πόσο απλό είναι να μανατζάρεις μια γυναίκα, ο κόσμος θα ήταν αλλιώς. Αλλά μαζί μαθαίνουμε και μαζί πονάμε.

Η Σάρα Μπάρας είναι η καλύτερη χορεύτρια φλαμένκο στον κόσμο.
Δεν έχει απλά ντουέντε. Έχει το διάολο μέσα της, όταν χορεύει...
Γίνεται σεισμός. Στις πιρουέτες του φινάλε, ο κόσμος χτυπιέται στα καθίσματα. Χαίρομαι που σου άρεσε...

10 Ιουνίου 2007 στις 10:17 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ rodoula-kelly

Καταλαβαινόμαστε...απόλυτα ή μου φαίνεται; ;)

10 Ιουνίου 2007 στις 10:19 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ cropper
Η λέξη περιορισμός εδώ, έχει την έννοια του ας αρκεστούμε. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.;)
Η αλήθεια είναι ότι αυτόν που αποφάσισε τη μονογαμία τον έχω σιχτιρίσει κι εγώ κάποιες φορές.
Γιατί μας μάθανε εξ' αιτίας του, να είμαστε κτητικοί στον έρωτα και αυτό είναι που τον σκοτώνει.
Ο έρωτας είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Δε θέλει κτήσεις.
Έλα μου που κανείς όσο ώριμος και να είναι, δε γλιτώνει... Θέλει πολλή δουλειά για να τα καταφέρεις.
Κι όταν μάθεις... είναι προς το αργά... ήδη έχεις χάσει πολλά από τη ζωή σου. ;)

10 Ιουνίου 2007 στις 10:26 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Trelofantasmeni
Μα ναι, αυτό δε σημαίνει ότι κλείσαμε. Απλά δεν το αναζητάμε και δεν το αναμένουμε. Αν έρθει από το πουθενά, όπως λέγαμε και στο προηγούμενο ποστ, καλώς να 'ρθεί, αλλά βάσει στατιστικών και δεδομένων, δύσκολο. ;)
Το θέμα είναι να είσαι καλά και να μη γίνει αυτοσκοπός η αναζήτηση, γιατί έτσι η ζωή μας γίνεται χειρότερη.

10 Ιουνίου 2007 στις 10:49 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ A.F.Marx
Κάνε πλάκα εσύ παλικάρι, αλλά όταν το αποφασίσω θα σε πάρω να το κάνουμε παρέα.
Η γητεύτρια και ο Μαρξ συμβουλεύουν! Πώς σου φαίνεται για τίτλος; :Ρ
Εσύ θα συμβουλεύεις γυναίκες κι εγώ άντρες. Είσαι; :))))))

10 Ιουνίου 2007 στις 10:54 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Maya
:)))))))))))))
Είναι κάτι τυπάδες και καλογυμνασμένοι που δε θα με χάλαγε καθόλου... Αλλά βρε παιδί μου ως ταύρος με τον ταυρομάχο έχω άλλη σχέση. Ποιος θα φάει τον άλλον. Το πανί κυνηγάω εγώ, αλλά δε μου κάθεται! :))))))))
Έχεις καμιά ιδέα; Εσύ που στροφάρεις δυνατά; ;)

10 Ιουνίου 2007 στις 10:59 μ.μ.
A.F.Marx είπε...

Μαριάννα:
:)
:)
:)

10 Ιουνίου 2007 στις 11:02 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ φεγγαραγκαλιες
Δε φαντάζεσαι κοπέλα μου πόσο χαλαρωτικό και όμορφο είναι... Μα το βλέπεις και πάνω σου. Στην όψη σου. Στη δημιουργία, στο κέφι, στις σχέσεις σου... Δεν έχεις μεταπτώσεις διάθεσης, δεν κοιτάς το γα@ήδι το κινητό με μίσος που δε βαράει, δεν ψάχνεις τα μέιλ σου, δε βρίζεις την τύχη σου, δεν κάνεις χαλάουα παρά το καλοκαίρι...
Φοράς ότι εσώρουχα γουστάρεις! Άει σιχτίρ με τις ζαρτιέρες πια!:ΡΡΡΡΡ
:))))))))))

10 Ιουνίου 2007 στις 11:06 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ triaina
Πολύ ποιητική τοποθέτηση και πολύ μου άρεσε... Υποθέτω πετυχαίνει πάντα έτσι;
Πάντως θα μου άρεσε να μου το έλεγε κάποιος, αλλά να το εννοεί...
Γιατί μου το έχουν πει τόσες φορές, όμως ήταν ποιητική αδεία. :Ρ

10 Ιουνίου 2007 στις 11:11 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

@
γητεύτρια
Με αποπήρες καλή μου. Κανένας ποιητής, καμία ποιητική αδεία.
Πιάνει πάντα; Δεν ήθελα να πιάσω τίποτα, πόσο μάλλον εσένα, γιατί αυτό εννοείς. Εσύ φοβάσαι,εγώ την πλήρωσα. Ok. δεκτό και φανερό ότι δν με θέλεις στη συντροφιά. Φεύγω. Έχε γεια και συγγνώμη.

10 Ιουνίου 2007 στις 11:33 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ triaina
Καλή μου τρίαινα, για τους άλλους έλεγα. Καμία σχέση με σένα.
Ή κακοδιατύπωσα ή κακοκατάλαβες.
Πάμε πάλι.
Έγραψα: Πολύ ποιητική τοποθέτηση και πολύ μου άρεσε... Υποθέτω πετυχαίνει πάντα έτσι;
Πάντως θα μου άρεσε να μου το έλεγε κάποιος, αλλά να το εννοεί...
Γιατί μου το έχουν πει τόσες φορές, όμως ήταν ποιητική αδεία. :Ρ

Σου είπα πολύ μου άρεσε και ότι υποθέτω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του αρέσει.
Και θα μου άρεσε να το πει κάποιος σε μένα την ίδια(υποθέτοντας ότι εσύ κάνεις γενική τοποθέτηση και όχι ότι απευθύνεσαι σε μένα) και να το εννοεί γιατί ως τώρα αυτοί που μου το είπαν δεν το εννοούσαν.
Μάλλον κακοδιατύπωσα.
Έναν ποιητή βρήκαμε να μας πει μια καλή κουβέντα κι από αδεξιότητα θα τον χάσουμε...:(
Άμα δε σε θέλει... ;)

10 Ιουνίου 2007 στις 11:49 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

@
γητευτρια

Αλήτη μ' είπες μια βραδιά
χωρίς καμιάν αιτία,
|: μα του αλήτη ή καρδιά
δε σου κρατάει κακία.:|
Θα 'ρθει καιρός όμως, μικρή,
να το μετανοήσεις,
|: για του αλήτη την καρδιά
θα κλάψεις, θα δακρύσεις. :|
Αλήτη μ' είπες, μα κι εγώ
χωρίς να σε μισήσω,
|: γελώ, ακόμα κι αν πονώ,
για να μη σε λυπήσω.:|

11 Ιουνίου 2007 στις 12:28 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ τρίαινα

Με προδώσαν οι έρωτες, μα να είσαι καλά
που σαν βράχος μου στάθηκες στην κάθε συμφορά
Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα
Βόηθα Παναγιά μου, και μη χειρότερα

Αν δεν είχα και σένανε, τι θα ήμουν στη γη
Μπορεί αλήτης να 'μουνα, να 'χα καταστραφεί

Όπου ρίξω το βλέμμα μου, μόνο πόνο θα δω
και χιλιάδες παράπονα στον κόσμο αυτό
Και βουλιάζει η ζωή μας στα λασπόνερα
Βοήθα Παναγιά μου, και μη χειρότερα

11 Ιουνίου 2007 στις 12:31 π.μ.
Αλεξάνδρα είπε...

Πάντως να ξέρεις και να θυμάσαι ότι πρέπει να φιλήσεις πολλά βατράχια μέχρι να βρεις τον αληθινό πρίγκηπα της καρδιάς σου!

Στο γράφω εκ πείρας!

Καλό σου βράδυ

11 Ιουνίου 2007 στις 12:55 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Για σένα είναι πιο απλό, να ψάξεις να με βρεις, μες την έρημη την πόλη, πάρε με κοντά σου κρύψε με μες το παλτό σου κάνε με κορμί δικό σου ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου. Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου. Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησί!

11 Ιουνίου 2007 στις 1:18 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ adiple
Ακριβώς γι αυτό είπα δεν περιμένω πρίγκιπα. Αν τύχει και βρεθεί κανας φευγάτος μποέμ τυπάς με μια κιθάρα μες τη βροχή, έχει καλώς...
Αλλιώς καραγουστάρω τη μοναξιά μου. Που πάει πακέτο με την ανεξαρτησία μου που δεν την διαπραγματεύομαι ούτε για τον φευγάτο πια... :)
Κορίτσια πρέπει να βρεθούμε τώρα το καλοκαίρι όλες μαζί ένα βράδυ! Θα γίνει του χαμού... θα κάνω πρόταση μόλις έρθω Αθήνα. ;)

11 Ιουνίου 2007 στις 1:22 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ τρίαινα

Που λες φορούσα δυο παλτά
τόνα καλά τ' άλλο ριχτά
τα δυο συγχρόνως.

Και περπατούσα στο βοριά
μονάχη, δίχως σιγουριά
γιατί έχει τίμημα βαρύ
του πόθου ο χρόνος
τα δυο συγχρόνως.

Όταν το χιόνι είναι πολύ
με δυο παλτά δεν είν' τρελοί
όσοι γυρνάνε.

Μα σα θα 'ρθει καλοκαιριά
τα ρούχα ετούτα είναι βαριά
σου μοιάζει η τύχη ανηφοριά
κι άστα να πάνε
τα δυο συγχρόνως.

Λοιπόν, θα πάρω ένα καρφί
κι έτσι ψαχτά με την αφή
θα το καρφώσω.

Μιας κι έτσι κάνουν οι σοφοί
που αποζητούν την κορυφή
τα δυο μου ανθρώπινα παλτά
θα του φορτώσω
για να γλιτώσω.

Γελάω... γιατί το ένα τραγούδι φέρνει το άλλο.
Πάντως όταν χάσαμε επαφή πριν, έπρεπε να σου γράψω το στίχο τον φοβερό... τον μοναδικό, τον απίστευτα αληθινό, που τον έχω επαληθεύσει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου, λόγω αυθορμήτου του χαραχτήρος.

Είναι από το Ανθρώπων έργα:
Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Σωστό το ποιητή έτσι; ;)

11 Ιουνίου 2007 στις 1:32 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

@
γυτευτρια

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι
Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet
Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι
Αποχαύνωση στον καναπέ
Περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ
Γιατί όταν λείπει εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση
Ένα reality show
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, χωρίς εσένα
Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι
Πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια
Re union party, καλλιστεία, bazzar
Συχνές επισκέψεις στο super market
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες
Βιταμίνες και τζιν σενγκ
Φιλοσοφία του Ζεν
Γιατί…
Γιατί όταν λείπει εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση
Ένα reality show
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό…χωρίς εσένα

11 Ιουνίου 2007 στις 1:53 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ Τρίαινα

Άψογο, δεν το ήξερα!
Ευσταθία ε; Δυνατός στίχος και πολύ σύγχρονος!
Είσαι αστέρι! ;)

11 Ιουνίου 2007 στις 2:14 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

@
γητευτρια
Ευσταθία, αλλά έκανα αφαίρεση ενός στίχου, που θεωρώ ότι καταστρέφει το όλο το τραγούδι που είναι καλό.
Αν δεν μου πεις "καληνύχτα" κι ένα γλυκό νανούρισμα, δεν θα φύγω.
Εεεεδώ θα μείνω της δική μου "καληνύχτας" τα φιλιά δεν σου ταααα δίνω, εδώ θαααα μείνω.

11 Ιουνίου 2007 στις 2:45 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ τρίαινα
Ναι, την πρόσεξα την αφαίρεση. Αυτή με τα λιπαρά! Και συμφωνώ απολύτως!!!!!!!!!!!!! Απίστευτο...
Μια γλυκιά καληνύχτα με χίλια φιλιά και ευχές για ανάλαφρα όνειρα!
Κι εδώ να μείνεις να το πάθουμε κι οι δυο...(αυτός ο στίχος με έχει τρελάνει σ' αυτό το τραγούδι!)

11 Ιουνίου 2007 στις 2:53 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Δεν θα σου έγραφα ποτέ στίχο που δεν μου άρεσε,αλλά είσαι άπαιχτη. Λες δεν ήξερες το τραγούδι, μπήκες στο δίκτυο (μάλλον) και το βρήκες. Ηθελα να ξέρω υπάρχει κάποιος/ καποια που να σου ξεφεύγει?
Καλή εβδομάδα!

11 Ιουνίου 2007 στις 3:05 π.μ.
μαριάννα είπε...

Ξέρεις το χούι δεν αλλάζει. Δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω. Γι άλλους είναι ότι καλύτερο, άλλοι δεν το αντέχουν. Οι δεύτεροι ίσως γιατί δεν καταλαβαίνουν το πνεύμα μου... ότι κάνω, το κάνω με απόλυτο σεβασμό σ' αυτό που κάνω. Αλλιώς δεν το κάνω. Στο βαθμό των δυνατοτήτων μου πάντα.
Απεχθάνομαι την ξεπέτα. Στη δουλειά, στην επικοινωνία, στη φιλία και σαφώς στη σχέση. Αν δεν γουστάρω να γράψω, δεν γράφω, αν δεν μου βγαίνει να σχολιάσω, δεν σχολιάζω. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Έτσι έχοντας μάθει να λειτουργώ με ειλικρίνεια, ακρίβεια και συνέπεια, έχω αποκτήσει και παρατηρητικότητα, η οποία σε συνδυασμό με μια καλή μνήμη που διέθετα, παλιά ακόμα καλύτερη, έχουν γίνει ο συνδυασμός που σκοτώνει. Γι αυτό είπα ότι δύσκολα με άντεχε άντρας, με την έννοια ότι ο καημένος δεν μπορούσε ούτε καν αθώο ψέμμα να πει, αφού τον κάρφωνα άθελά μου. Μα είχες πει αυτό... τώρα πώς το άλλο; Εγώ το λέω λογική, όσοι δεν το αντέχουν, σπαζοκλαμπάνιασμα...:))))
Επίσης καλή βδομάδα!

11 Ιουνίου 2007 στις 3:25 π.μ.
kelly alamanou είπε...

Εκανα λάθος προηγουμένως.
Δεν σου φαίνεται έτσι είναι!

11 Ιουνίου 2007 στις 3:33 μ.μ.
Cle Petridou είπε...

Να πω ίσως κάτι εδώ κρυμμένο.
Ανάλωσα την ψυχή μου και το κορμί μου σε έρωτες όλων των ειδών μα η ψυχή μένει σταθερή τελικά σ ένα και μοναδικό, όσους κι αν γνωρίσει το κορμί, πριν ή μετά, δεν έχει σημασία. Πάντα αναζητάς κάτι απ αυτό που έχεις κρύψει στην καρδιά σου σαν φυλακτό και που σίγουρα δεν είναι ο πρώτος αυτά είναι για μένα μλκς), αν μπορείς όμως να είναι ο τελευταίος σώθηκες κι εσύ και το κορμί σου.
Αν προχωρήσεις πέρα από το όριο αυτό ανοίγονται άλλες θύελλες και θέλει νεύρα γερά να τις αντέξεις, γιατί κατά βάθος ξέρεις πως πάντα λάθος θα είσαι. Υπάρχουν βέβαια κι οι εκπλήξεις!

Τώρα που το κορμί μου όχι μόνο έρωτα δεν μπορεί να κάνει, βασικές κινήσεις αυτοσυντήρησης δεν αντέχει, βλέπεις φιλενάδα, η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι δική μου και τους τελευταίους μήνες μ έχει κλαδέψει κανονικά, όμως νιώθω ευγνωμοσύνη που άργησε να δείξει τα νύχια της και μου έκανε τη χάρη να ζήσω έντονα και παθιασμένα και νιώθω τόσο χορτάτη πια που δεν με ρίχνει.
Το πιο σπουδαίο είναι να διατηρήσεις την νεότητα της ψυχής, να την αφήσεις ελεύθερη να νιώθει, ότι κι αν είναι αυτό, πόνος ή λύπη ή χαρά ή έρωτας.
Μόνο αυτό έχει σημασία τελικά, πίστεψέ με.

13 Ιουνίου 2007 στις 4:04 μ.μ.
μαριάννα είπε...

Φιλεναδίτσα, για κάποιο παράξενο λόγο, ίσως για τις μουσικές, ίσως κοινές μνήμες, δέσαμε από την αρχή. Προλάβαμε να νοιαζόμαστε η μια την άλλη. Και όταν ακόμα λείπουμε, να περνάς και να περνάω να δούμε τι κάνουμε. Θαυμάζω πολλά σε σένα και κυρίως την έμφυτη καλωσύνη σου. Θαυμάζω τις παρουσιάσεις σου, τις γνώσεις σου, τις μουσικές διαδρομές σου. Μα τώρα σε θαυμάζω πιο πολύ. Γιατί είσαι δυνατή, με γνώση και θέληση. Γιατί τη δυνατή ψυχή κοπέλα μου τη σέβονται όλοι. Κι ο Θεός. Ο όποιος. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Υπέφερε φίλη μου από τα 30 της. 20 χρόνια τώρα το παλεύει. Ο άντρας της καλό παιδί, αλλά αδερφός φίρμας και εκείνη την εποχή είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα, τα είχε με μια 17χρονη. Χωρίσανε κανα χρόνο μετά την εκδήλωση της ασθένειας. Έμεινε με δυο παιδιά να τα μεγαλώσει μόνη της. Μη μπορώντας να οδηγήσει κτλ. Με μάνα καρκινοπαθή που πέθανε μετά από λίγο. Τα κατάφερε όμως. Είχε πείσμα και θέληση για ζωή. Η ζωή δε χαϊδεύει. Θέλει πάλη.
Εσύ έζησες τον έρωτα όπως τον ήθελες κι αυτό είναι ευτυχία. Έχεις φίλους που σε αγαπούν και είναι δίπλα σου. Η καρδιά σου είναι ανοιχτή και πετάει και τα γραπτά σου έχουν ορμή κοριτσιού.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες και σου δηλώνω ότι σ' αγαπώ και σε θαυμάζω διπλά!
Φιλιά πολλά! Κι ας μας λένε γλυκερές και αγαπησιάρες! ;)

13 Ιουνίου 2007 στις 7:14 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)