Ένα φεγγάρι στο δρόμο σου κι έναν Ερωτόκριτο στην καρδιά σου...

Το αποψινό φεγγάρι... κι όμορφο που είειειναι...

Φεγγάρι Φαληριώτικο...
το πιο όμορφο του κόσμου!
Πιστεύγεις δεν πιστεύγεις μου,
στ' ορκίζομαι στο φως μου...

Η μαντινάδα και το φεγγάρι έχουν σχέση απολύτως ερωτική...

Μία ακόμα συναυλία με «το φεγγάρι του Αυγούστου». Τι έχει, τι είναι το φεγγάρι και το αγαπάς;
Ο καθένας έχει να πει με το φεγγάρι πράγματα. Έχει μια μαντινάδα στην Κρήτη που λέει «φεγγάρι πόσα μυστικά που σου χουνε ειπωμένα, να μην ακούσω μια φορά αν σου ξεφύγει ένα;» Το φεγγάρι να ξέρεις ότι και μισό την κάνει τη δουλειά του. Τώρα για το φεγγάρι αν σου πω εγώ τι βλέπω: καθώς ανέβαινε, σαν αυτοκρατόρισσα στους ουρανούς, η πανσέληνος, τα άστρα τραβηχτήκανε πίσω, η νύχτα έβαλε το σκούρο βαθύ μπλε, καθώς ταιριάζει κι είδε ένα πηγάδι. Κοντοστάθηκε, χτενίστηκε λίγο, κοίταξε το φως του φεγγαριού και είπε στο φεγγάρι «Πώς το κάνεις κι έχεις πάντα τόσο καθαρό πρόσωπο;» και είπε εκείνο «Λέω πάντα την αλήθεια». Αυτή η λάμπα του ουρανού λοιπόν όταν ανάψει, δίνει φωτιά και στις ψυχές και στα μάγια και ακυρώνει όλα τα άλλα φώτα. «Ένα φεγγάρι στο δρόμο σου κι έναν Ερωτόκριτο στην καρδιά σου» είναι η ωραιότερη ευχή.

Νομίζεις ότι οι άνθρωποι κοιτούν ακόμα το φεγγάρι κι ονειρεύονται ή μαγεύονται; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι;
Ακόμα, ε; Είπες τη λέξη ακόμα σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου. Το φεγγάρι πάντα θα έχει το διάλογό του με τους ανθρώπους, ο κάθε άνθρωπος έχει μια φωλιά για το φεγγάρι. Με αυτή τη φωλιά, με αυτό το μέρος του εαυτού του συζητά σε κάποιες στιγμές της ζωής του. Όταν κάμω μια συναυλία με φεγγάρι σηκώνω το δάκτυλο και το δείχνω, για να δεις το φεγγάρι και τα άστρα πρέπει να σηκώσεις κεφάλι και να κοιτάξεις ψηλά.

Να γίνεις άνθρωπος δηλαδή.
Ακριβώς! Τώρα θα μου πεις, το βλέπεις και στα λασπόνερα πεντακάθαρο, κι εκεί συμφωνώ, γιατί ξέρω ότι η περηφάνια δεν έχει μόνο το όχι σαν προτεραιότητα, έχει και το ναι, μπορεί να δεις ένα ναι με σκυμμένο κεφάλι και να ναι περήφανο. Κι εκεί λοιπόν στέκεται το φεγγάρι. Και στα λασπόνερα μέσα τους δίνει λάμψη. Αν πας σε έναν χωματόδρομο μετά τη βροχή και δεις το φεγγάρι κάτω, θα πεις πώς καταδέχεται μέσα σε λάσπες να πηγαίνει; Ναι, πηγαίνει γιατί αυτό κάνει και τη λάσπη γοητευτική.

Από συνέντευξη του Λουδοβίκου των Ανωγείων στην Αναστασία Γρηγοριάδου για το περιοδικό CITY

Όταν την έπλαθεν ο Θεός,
δεν είχε φως ν' ανάψει,
γι' αυτό 'χουνε τα μάτια της
του φεγγαριού τη λάμψη.

Απόψε πάρε με μαζί
Στη βόλτα σου φεγγάρι
Να τόνε ιδώ κι άλλη ποτέ
Δε θα ζητήσω χάρη

Η ομορφιά σου προκαλεί
μέχρι και το φεγγάρι
και μου΄πε πως σκηνοθετεί
τη λάμψη σου να πάρει

Περισσότερα εδώ