Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Αυτές οι απώλειες στο σύμπαν, Μαρίνα, τα αστέρια που γκρεμίζονται!




ΕΛΕΓΕΙΑ

Στη Μαρίνα Τσβετάγιεβα-Έφρον

Αυτές οι απώλειες στο σύμπαν, Μαρίνα, τα αστέρια που γκρεμίζονται!
Δεν τις αυξάνουμε, όπου κι αν σπεύσουμε να προστεθούμε,
σε όποιο αστέρι! Στο σύνολο όλα ήταν πάντα ζυγισμένα.
Έτσι, όποιος πέφτει, δεν μειώνει τον ιερό αριθμό.
Κάθε πτώση παραίτησης πέφτει στην απαρχή και θεραπεύεται.
Μήπως είναι όλα ένα παιχνίδι, ανταλλαγή ίσου με ίσο,
μια μετατόπιση,
πουθενά ένα όνομα, και πουθενά σχεδόν ένα οικείο κέρδος;
Κύματα, Μαρίνα, εμείς ωκεανός! Βάθη, Μαρίνα, εμείς ουρανός.
Γη, Μαρίνα, εμείς γη, εμείς χίλιες φορές άνοιξη, σαν κορυδαλλοί,
που ένα αναπάντεχο τραγούδι τους εκτοξεύει πέρα απ' το ορατό.
Το αρχίζουμε σαν ύμνο, κι αμέσως γίνεται πιο ισχυρό από μας,
αίφνης το βάρος μας στρέφει εκεί κάτω το τραγούδι μας σε θρήνο.
Θρήνος; Και τί μ' αυτό; Γιατί όχι ένας καινούργιος ύμνος
στραμμένος προς τα κάτω;
Και οι κάτω θεοί θέλουν να τους υμνούμε, Μαρίνα.
Έτσι αθώοι είναι οι θεοί, περιμένουν επαίνους σαν τους μαθητές.
Ας τους υμνήσουμε, αγαπημένη, ας είμαστε απλόχεροι με τους επαίνους.
Δεν μας ανήκει τίποτα. Για λίγο τυλίγουμε το χέρι στους λαιμούς
άκοπων λουλουδιών. Το είδα στον Νείλο, στο Κομόμπο.
Έτσι, Μαρίνα, αρνούνται οι βασιλείς την προσφορά όταν θυσιάζουν.
όπως πηγαίνουν οι άγγελοι και σημαδεύουν τις πόρτες εκείνων
που πρέπει να σωθούν,
έτσι αγγίζουμε κι εμείς το ένα και το άλλο που θυμίζει ευαισθησία.
Αχ, πόσο απόμακροι είμαστε πια, πόσο συγκεχυμένοι, Μαρίνα,
ακόμα και με την πιο εγκάρδια πρόθεση.
Σηματοδότες, τίποτε άλλο.
Αυτή η σιωπηλή δουλειά, που όταν κάποιος από μας
δεν την αντέχει πια και αποφασίζει να αποδράσει,
εκδικείται και σκοτώνει. Γιατί πως έχει δύναμη θανάσιμη,
όλοι το είδαμε στην εσωστρέφεια, στην τρυφερότητά της
και στην παράξενη δύναμη, που από ζώντες
μας κάνει επιζώντες. Ανυπαρξία.

[...]
Εμείς που είμαστε μέρος της περιστροφής
έχουμε πληρωθεί σε ολότητα όπως ο δίσκος του φεγγαριού.
Ακόμα και στη χάση μας, ακόμα και τις εβδομάδες
της αστάθειας
κανείς δεν μας βοήθησε ποτέ να πληρωθούμε, εκτός από
τον μοναχικό μας δρόμο πάνω στην άυπνη γη.

Ρ.
(Γράφτηκε στις 8 Ιουνίου του 1926)


Το γράμμα με την Ελεγεία του Rainer M. Rilke στη Μarina Tsvetayeva
Η αλληλογραφία των τριών
Μετάφραση από τα ρωσικά: Σταυρούλα Αργυροπούλου
Μετάφραση από τα γερμανικά: Γιώργος Δεπάστας
Εκδόσεις: Μεταίχμιο

6 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Εμείς που είμαστε μέρος της περιστροφής
έχουμε πληρωθεί σε ολότητα όπως ο δίσκος του φεγγαριού.
Ακόμα και στη χάση μας, ακόμα και τις εβδομάδες
της αστάθειας
κανείς δεν μας βοήθησε ποτέ να πληρωθούμε, εκτός από
τον μοναχικό μας δρόμο πάνω στην άυπνη γη.



Τί έγραφε ο άνθρωπος!!!!
Γι αυτό την έστειλε αδιάβαστη την κακομοίρα...
Άϊντεεεε! Δε θα μας τρελάνετε εσείς κι οι πένες σας! Έτσι και μου έστελνε τέτοιο γράμμα κανένας σύγχρονος Ρίλκε, θα τον έστελνα να μου μαζέψει χόρτα. Και χρήσιμο, και ακίνδυνο, και θεραπευτικό... ;)
Από το να με στείλει να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα, καλύτερα να τον στείλω να τα μαζέψει για βράσιμο.
Η Μαρίνα αυτοκτόνησε... για όσους δεν κατανοούν την αντίδρασή μου. Οι άλλοι, ας έχουν έτοιμη σακούλα και μαχαίρι... :Ρ

Γουφ είπε...

ιατί όχι? ο νόμος του Λαβουαζιέ ισχύει.

μαριάννα είπε...

@ εκλήπτωρ

Το σκέφτομαι πάνω από μια ώρα και δεν μπορώ να το συσχετίσω. Πού ισχύει εδώ ο νόμος του Λαβουαζιέ;
Στο σχόλιό μου αναφέρεσαι ή σε αυτά που γράφει ο Ρίλκε στην Ελεγεία;
Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι κι ας με προβληματίζεις συχνά πυκνά. Σου αναγνωρίζω ότι δε, ότι μου έχεις χαρίσει πολλές στιγμές γέλιου έως κακαρίσματος. ;)
Απόφυγε το συνειρμό με την κότα πορφαβόρ...
:)))))
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

απόσπασμα
«… Πόσες φορές στους χειμωνιάτικους δρόμους της πολιτείας, ή μέσα σ' ένα αυτοκίνητο, σ' ένα καράβι, στο σούρουπο, ή μέσα στην πιο πυκνή μοναξιά μιας γιορτής νύχτας, σ’ ένα απόηχο ίσκιων και σήμαντρων, μέσα στο ίδιο το άντρο της ανθρώπινης ηδονής, θέλησε να σταθεί, να ψάξει την αιώνια ανεξιχνίαστη φλέβα, που άγγιξε πριν στην πέτρα ή στην αστραπή, που ξεπετιόταν από το φιλί…»

cropper είπε...

Μήπως είναι όλα ένα παιχνίδι, ανταλλαγή ίσου με ίσο,
μια μετατόπιση,
πουθενά ένα όνομα, και πουθενά σχεδόν ένα οικείο κέρδος;


Μήπως;
------

Άκου πάνω από μία ώρα σκέψης για το νόμο του Λαβουαζιέ!
Έλεος! Παναΐα σώσε!
Να σου γράψω για το νόμο 4000, που πιάνει και τον εργολάβο, να σκέφτεσαι πάνω από πάνω από μία ώρα, πώς χάνουμε τον χρόνο μας και πού τον αναζητούμε;
---------

Και σ' αυτόν τον σπάνιο, τον σύγχρονο Ρίλκε, πές του τουλάχιστον:
Ρίλκε, τα χόρτα να είναι Αντράκλες

Υγιαίνετε!

μαριάννα είπε...

@ cropper

Όλο και πιο σωστό σε βρίσκω λογοτεχνικά!
Λέγε λέγε το κοπέλι
κάνει τη γριά και θέλει!
( όπου κοπέλι εμείς του «ποιητικού», όπου γριά οι... άλλοι) :))))
Θέλω να πω ότι το απόσπασμα που διάλεξες πάει γάντι.
Λοιπόν εγώ είμαι του Προυστ. Αργά και σταθερά. Δεν σκέφτομαι, λογίζομαι και στοχάζομαι. Και πίνοντας καφέ πρωινό, τότε που κατεβαίνουν οι καλύτερες ιδέες, προσπαθούσα να συσχετίσω Λαβουαζιέ με Ελεγεία... :Ρ
Όσον αφορά τον σύγχρονο Ρίλκε, του είπα να πάει για βρούβες!

Εμείς οι δυο έπρεπε να δουλεύαμε στο ίδιο γραφείο... αλλά ατυχώς βρίσκεσαι σε μέρος που δεν περνάω ούτε περαστική γαμώτο! Δυστυχώς!