Αυτό ακριβώς ήταν το χρώμα του πρώτου μου 2CV!!!
Μετά από κάποια χρόνια και μια γενική επισκευή, το έκανα μπεζ.
Με τα αυτοκίνητα και τους καναπέδες ανέκαθεν είχα την τέλεια σχέση. Με κάνανε ευτυχισμένη. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια...
Υπήρξα από τις πρώτες γυναίκες της σειράς μου, που στα 25 είχα αυτοκίνητο δικό μου. Δικό μου δικό μου! Ούτε του μπαμπά, ούτε του συζύγου! Γιατί στα είκοσι δεν είχα καν δίπλωμα(ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΑΝ ΝΑ ΒΓΑΛΩ!!! Ούτε ο πατέρας μου, ούτε ο αρραβωνιαστικός μου!!! Έλεος... Τί έχω περάσει η ηρωίδα! Μόνο που το σκέφτομαι, ανεβάζω πυρετό...)
Έτσι λοιπόν στα 20 που ο πατέρας μου μας πήρε αυτοκίνητο, το χάρισε στον μελλοντικό μου σύζυγο και όχι σε μένα. Σιγά σιγά όμως, με τερτίπια και με τσαχπινιές(για τα οποία πήρα αργότερα την εκδίκησή μου), κατάφερα να πάρω πρώτα τη συγκατάθεση του καλού μου και στη συνέχεια και αυτήν του πατέρα μου. Κι έτσι βρέθηκα στα 25 μου με δυο μωρά κι ένα Ντεσεβώ!
Το κράτησα πολλά χρόνια. Πάνω από δέκα. Μου μεγάλωσε τρία παιδιά... Πόσες αναμνήσεις! Και τι δεν έχω ζήσει με το Ντεσεβάκι μου... Διαδρομές μαγικές, ταξίδια, μπάνια με την ανοιχτή κουκούλα! Ψώνια, λαϊκές, συνέδρια, συμβούλια, εκδηλώσεις! Το Ντεσεβώ πάντα εκεί και τα τρία παιδιά μέσα! Μην έχοντας πού να τα αφήσω, τα έπαιρνα μαζί μου πάντα και παντού. Το πίσω κάθισμα είχε μετατραπεί σε νηπιαγωγείο. Εκεί μέσα ζωγραφίζανε, παίζανε, διαβάζανε...
Θυμάμαι μια φορά από τις χιλιάδες, εγώ στην ουρά μιας τράπεζας και τα παιδιά κλειδωμένα στο Ντεσεβώ. Άργησα πολύ και γυρίζοντας βρήκα τον μικρό εκτός ορίων να ουρλιάζει: Παλιομαμά! Παλιομαμά! Παλιομαμά! Και να κλαίει...
Τι τραβάνε τα παιδάκια μας, τι τραβάμε κι εμείς!
Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, που τραγουδούσε και ο σερ, και 400 κυβικά! Έπιανε τα 95χμ. με ούριο άνεμο και κατηφόρα...:)
Δούλευα τότε σε κάτι ορεινά χωριά της Μεσσηνίας και όταν ανέβαινα τα ανηφορικά στροφιλίκια, αγκομαχούσε το καημενάκι, αλλά πάντα ασπροπρόσωπο! Ποτέ δε με άφησε και πουθενά. Σκέφτομαι τώρα ότι έκανα ταξίδια 400χμ και ανατριχιάζω στην ιδέα. Τι σου είναι τα νιάτα! Έβαζα τρία παιδιά μέσα και πήγαινα Αθήνα για ΣΚ!!! Μιλάμε για τρέλα με κορδέλα. Κι όμως. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα οδηγός! Χαιρετούρες στο δρόμο έτσι και πετυχαίναμε συνάδελφο ντεσεβάκια, λες και είχαμε συγγένεια νιώθαμε. Τώρα έχει μια φίλη μου Ελβετίδα ένα κίτρινο καναρινί και πραγματικά όταν πηγαίνουμε βόλτα την καταβρίσκω!
Ίσως ο ήχος του μοτέρ ο τόσο γνώριμος, τα παράθυρα με το μισό άνοιγμα, οι ταχύτητες ψηλά στο ταμπλώ! Τα πόμολα που όταν είναι κλειδωμένα γυρίζουν στην τρελή, η αφή των καθισμάτων, ο αέρας που μπάζει από παντού, το στενό παρμπρίζ, η κουκούλα του η απίθανη! Οι αναμνήσεις μιας άλλης ζωής, τόσο μακρινής και τόσο κοντινής...
Μετά το Ντεσεβώ άλλαξα τρία αυτοκίνητα. Κάθε φορά και καλύτερο μοντέλο, κάθε φορά ανέβαινα κλάση. Τα αγάπησα όλα. Δέθηκα και με τα άλλα... Αλλά το όμορφο αμάξι με τα δυο άλογα, ήταν σαν τον πρώτο έρωτα, σαν το πρώτο φιλί... που δεν ξεχνιούνται. Ξεχνιούνται; Εσείς; Αναμνήσεις από το πρώτο αυτοκίνητο; Την πρώτη μηχανή; Το πρώτο αεροπλάνο; :ΡΡΡΡ
.png)
.jpg)
23 σχόλια:
Ένα αντίο
Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου, Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Γλυκερία
Κοιτάζω τα καράβια που περνάνε
Και πάνω τους αγάπες ναυαγοί
Ψάχνουν άλλη γη, άλλες στεριές ζητάνε
Μ’ όνειρα παλιά σ’ άλλη ξενιτιά πάνε
Νομίζω πως φωνάζουν τ’ όνομά μου
Κι ακούω τη καρδιά μου να χτυπά
Πάρε μας μακριά, μου λένε τα όνειρά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Κοιτάζω τα φεγγάρια που περνάνε
Κι ακούω τη μοναξιά μου να μιλά
Στείλε μας ψηλά, μου λένε τα φτερά μου
Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξανά, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου
Που θα μείνω μοναχή μου;
Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω
Έχω και τα λάθη μου μαζί μου.
Πάντα έβαζα στην άκρη
Το περίσσευμα απ’το δάκρυ
Να ζεσταίνει της καρδιάς το κρύο
Πάντα είχα φυλαγμένο ένα αντίο
Να το ρίχνω στου καιρού την άκρη.
ααααααχ Βαλεντίνα,
αχ βρε τσαχπίνα,
εχεις μαθει να σωφάρεις
κι όπου νάναι ρεμιζάρεις
εγινες και σωφερίνα!
κι όπως πας σε λίγα χρόνια
θα φορέσεις παντελόνια
Βαλεντίνα Βαααααλεντίνα.
ταραταζούμ! τσαμ τσούμ!
χαχαχαχαχα!
Κοίτα γούφα μου αγαπημένε, είμαι της άποψης χίλιες φορές να σου χρεώσουν Βαλεντίνα, ως γυναίκα, παρά Βαλεντίνο σε έναν άντρα! Συμφωνείς; Άλλωστε η Βαλεντίνα ήταν τσαμπούκι, ενώ ο Ροδόλφος... μμμμ... χαχαχαχαχα
Το δικό σου πρώτο όχημα; Μετά το πατίνι και το ποδήλατο; Είμαι σίγουρη ότι κάτι καλό θα έχεις να πεις...
Καλημέρα! :)
Απο τα πιό ερωτεύσιμα αυτοκίνητα.
Και ίσως τα πιό δεμένα με τα νιάτα.
Δύο πόστ πιό κάτω σου έχω γράψει λέξεις.
Αυτοκίνητα περνάνε
Μιχάλης Μπουρμπούλης
Χρήστος Γκάρτζος
Υπόγεια μέσα στη γη και ήλιοι σκουριασμένοι,στο χάρτινό σου έρωτα όλα τα βρίσκω ατέλειωτα
και τη ζωή χαμένη.
Αυτοκίνητα περνάνε, μηχανές μου τραγουδάνε προσευχές μεταλλικές κι όλο πίκρα οι Κυριακές.
Φιλί μου ανοξείδωτο ποια ανάσα σε τυλίγει, τι μου μετράς για νόμισμα, ένα παλιό εικόνισμα
που είχες απ' τη Σμύρνη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάπου στο 1980- 81.
Ο πρώτος έρωτας, ο αθώος!
Οδηγούσα ένα μεταχειρισμένο FIAT 124, χρώμα μπορντό χωρίς δίπλωμα, γιατί δεν είχα κλείσει τα 18, αλλά το είχα το θέμα. Δυο καλοκαίρια συνέχεια έπαιρνα τη μανούλα μου και μια φίλη και γυρίζαμε τα καστροχώρια μας, πίναμε καφέ στις πλατείες ή παραγγέλναμε ντόπιο γλυκό του κουταλιού. Μετά ολοταχώς για μπάνιο. Βγάζαμε αχινιούς, είχαμε ψωμί, ντομάτες, ξυλάγγουρα και κάναμε τα ωραιότερα γεύματα κάτω από τα πεύκα. Αργότερα ξανά στο Φίατ για ένα στέκι με παχιά δροσιά! Απλώναμε κάτι πρόχειρο και τραβούσαμε κάτι ύπνους, μα κάτι ύπνους. Ύστερα καφεδάκι σε αυτοσχέδια εστία, όχι γκαζάκια και τέτοια κι άντε πάλι με στο Φίατ να οργώνουμε μέχρι τελικής πτώσεως το νότιο μέρος του νησιού. Το αυτοκίνητο ήταν θεριό. Ε, πώς δεν ήταν αφού άντεξε στα χέρια μου τόσα χιλιόμετρα και με πολλά κιλά παλαβομάρας. Το τι είχε ακούσει το καημένο δεν λέγετε. Ότι μας κατέβαινε το λέγαμε αφιλτράριστο και τα χάχανα ακούγονταν στα απέναντι χωριά! Αφού λοιπόν είχαμε αναλώσει και τις πλέον αποθηκευμένες δυνάμεις μας, καταλήγαμε κάτω από μια ελιά όπου κόβαμε καρπούζι που στο μεταξύ είχε βράσει, αλλά ήταν ζάχαρη.
Η βενζίνη άναβε κόκκινο μα εμείς πέρα βρέχει. Σταματούσαμε στα ψαροχώρια για ψαράκι κι ουζάκι. Μεσ’ την καλή χαρά φεύγαμε και μόλις μπαίναμε στην πόλη μέναμε από βενζίνη. Ε, ρε γέλιο, σπρώχναμε στην άκρη, παίρναμε τα απαραίτητα, κλειδώναμε και φεύγαμε. Το Φίατ σε θέση μάχης το άλλο πρωί με γεμάτο το ρεζερβουάρ έτοιμο για νέες εκστρατείες.
Από τότε άλλαξα αρκετά αυτοκίνητα, μα σαν το Φίατ ρε παιδιά κανένα.
Γητεύτρια τι θύμησες ανασκάλεψα! Γλυκές εικόνες μακρινές μα και ανεξίτηλες στη μνήμη! Νασαι καλά!!
Ωραία πράγματα για να θυμάσαι ....
Το πρώτο μας αυτοκίνητο μια Coupe Corolla ,σε χρώμα "σκατί" (δεν υπάρχει άλλα λέξη για να το περιγράψω αυτό το χρώμα) . Νιόπαντροι ,χωρίς παιδιά ακόμα το καβαλούσαμε και τρέχαμε στους επαρχιακούς δρόμους , διανθίζοντας το Hobby μας αυτό ,με ολίγον vivere pericolosamente ,δηλαδή να μαζεύουμε και να διακινούμε όποιον μας έκανε ωτο-στοπ από χωριό σε χωριό ....
Το απόλυτα δικό μου αυτοκίνητο ήταν ένα κατακόκκινο της φωτιάς SUZUKI 600ράκι.... Η κλασσική ...μαμά . Εβαζα μέσα τους μικρούς και τους κουβαλούσα στα ...έκτακτα χειρουργεία ...Ο μεγάλος γύρω στα 12 , παλουκωνόταν μέσα και με περίμενε με τις ώρες στο Parking του Νοσοκομείου .... Ο μικρός στα 6-7 πάντα μαζί μου ...κολλιτσίδα. Καθόταν σε μια γωνιά του χειρουργείου φρόνιμα φρόνιμα και έγραφε ...ερωτικά γράμματα στις νοσοκόμες , που μπαινόβγαιναν ... Εγώ ειχα απλά την υποχρέωση να τα μοιράσω την άλλη μέρα...Εγραφε και κάτι ...αλλαμπουρνέζικα που μου εξηγουσε σοβαρα , ότι ήταν ...γερμανικές βρισιές και να τα ...μοιράσω κατάλληλα στην επόμενη ...γερμανική Κατοχή .... Αβυσσος η ψυχή του μικρού παιδιού....
Κοίτα τι μου έκαναν οι αναμνήσεις του αυτοκινήτου ....πάλι να γράφω για τον μικρό μου ...αγγελο (στη μορφή)κατάντησα....
Να είσαι καλά ...
Κ Α Λ Η Σ Π Ε Ρ Α . . . .
Τα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες είναι σαν τις γυναίκες.
Να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι φαλλοκράτης.
Ακούστε τον συλλογισμό μου πρώτα.
Το πρώτο όχημα που είχα ήταν ένα Honda XL 185.
Μία μικρή εντούρο μοτοσικλέτα, ένα όχημα που μπορεί να σε πάει σχεδόν παντού. Την έλεγα «σούργελο». Δηλαδή συνονθύλευμα από διάφορα υλικά που δένουν σε ένα τελικό προϊόν.
Ήταν λυτή. Απέριττη. Σχεδόν γυμνή. Με γουργούρισμα έντονο. Μπορούσες να φτάσεις σε οργασμό πάνω της όταν δούλευε σε ψηλές στροφές!
Από τους κραδασμούς. Στην κυριολεξία…
Στα μακρινά ταξίδια, άπλωνα το χέρι μου άγγιζα τον αερόψυκτο κινητήρα και από την θερμοκρασία καταλάβαινα την ψυχική της κατάσταση.
Ήταν τόσο απλή από μηχανικής απόψεως, που μπορούσα να της κάνω μόνος μου συντήρηση. Από εκεί την ερωτεύτηκα. Με άλλαξε πραγματικά.
Από εδώ και κάτω η τεχνολογία δεν ήταν για μένα μια αφηρημένη ένια.
Τεχνολογία τώρα πια ήταν μικρές σκόρπιες ιδέες πολλών ανθρώπων, που κάποιος τις βάζει κάτω και τις κάνει προϊόν. Ένα προϊόν που κάνει εύκολη και διασκεδαστική την ζωή μας.
Τέχνη – Τεχνολογία. Το απαύγασμα του ανθρώπινου νου.
Το επόμενο όχημα ήταν ένα XLR-600. Άλλη κατάσταση. Δυνατή μοτοσικλέτα. Με διάφορα πλαστικά πάνω της που απλά της έδιναν κομψότητα. «όμορφα ρούχα» τα έλεγα.
Πιο σύνθετη μηχανή. Πιο δύσκολη η συντήρησή της. Λίγο πιο απόμακρη.
Ένα χρονικό διάστημα που είχα τετράτροχο, ένιωθα άδειος. Οι δρόμοι δεν ήταν ίδιοι. Τα μέρη αλλιώτικα. Έμπαινα με το Punto στις στροφές και φανταζόμουν ότι ήμουν με την μοτοσικλέτα και έγερνα, πλάγιαζα το κορμί μου και το κεφάλι μου, για να νιώσω εκείνη την μέθη.
Ο επόμενος σύντροφος λοιπόν μία Transalp 650.
Όνειρο. Ολοκληρώθηκα σαν άνθρωπος. Τα ταξίδια είχαν πάλι σημασία για μένα.
Άρχισα πάλι να ζω. Δυνατή, όμορφη, με καμπύλες φοβερές, με όμορφο παθιάρικο γουργούρισμα, ήσυχη. Τα ρούχα της όμορφα, αλλά μου κρύβουν όλα τα ζωτικά της σημεία. Δεν μπορώ να δω και να αγγίξω τον κινητήρα της. Απόμακρη.
Ίσως να το προσωποποιώ πολύ. Αλλά και οι σχέσεις με τις γυναίκες τις ζωής μου εξελίσσονται κάπως έτσι…
Περισσότερο δυνατές. Όλο και πιο σύνθετες. Περισσότερο ολοκληρωμένες.
Όλο και περισσότερο δύσκολες.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΣ VANGELIS ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΣ BLOGARISMENOUS ΕΝΩ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΑΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ¨ΜΑΣΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΟΡΩ ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΕΤΟΥΤΟ"
Έγραψα …
Περισσότερο δυνατές. Όλο και πιο σύνθετες. Περισσότερο ολοκληρωμένες.
Όλο και περισσότερο δύσκολες.
Θα ήμουν τρελός να αφήσω τα δυνατά, τα δύσκολα, τα ολοκληρωμένα.
Για αυτά ζω.
Ευαίσθητος Blogαρισμένος.
@ νίκος
Συμφωνούμε στο ερωτεύσιμο. Με τα νιάτα δεμένο ήταν κάποτε. Τώρα το κρατούν από αγάπη και νοσταλγία οι φανατικοί του φίλοι!
Στις λέξεις σου απάντησα εκεί. Ευχαριστώ πάντως κι από δω.
@ ανώνυμο
Πολύ όμορφη και νοσταλγική η περιγραφή σου για το φιατάκι σου!
Και οι αναφορές στις ομορφιές του νησιού σου και στα ξέγνοιαστα χρόνια της αθωότητας. Στα χρόνια που ρίχνεις ύπνους τρελούς κάτω απ'τα δέντρα και μένεις χαλαρά από βενζίνη! ;)
Εύχομαι να διατηρήσεις το κέφι και την ανεμελιά της όμορφης εποχής του φίατ!
Να είσαι καλά πάντα!
Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που μπήκα κάπου το 1970.. Αξιαγάπητο..:)
@ silia
Σιλιάκι μου απίθανο! Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα είχες κάνει φανταστικά παιδιά! Τ' αλαμπουρνέζικα του μικρού με τρέλαναν! :))))) Πεθαίνω για τέτοια τζαζ παιδιά που γράφουν ερωτικά γράμματα στα χειρουργεία στις νοσοκόμες, αλλά είναι και γνήσιοι πατριώτες ταυτόχρονα!;)
Πολύ θα ήθελα να μάθω την εξέλιξη αυτού του φοβερού τυπά!
Και η επιλογή του μεγάλου να μένει στο αυτοκίνητο και να περιμένει, μου θυμίζει τον αυτάρκη και απολύτως ανεξάρτητο μεγάλο μου γιο. Σχεδόν μαντεύω την εξέλιξή του. :)
Και φυσικά επιμένω στο ότι η ζωή σου είναι απίστευτα ενδιαφέρουσα και δεν είναι μόνο η πολύ καλή σου πένα που την κάνει.
Δε φαντάζεσαι πόσο απολαμβάνω τα όσα γράφεις και πραγματικά ευχαριστώ, που τα μοιράζεσαι μαζί μας.
Μου άρεσε που σου θύμισα το σουζουκάκι σου και τα χρόνια που τρέχανε οι μαμάδες... αλλά που τελικά ήταν πανέμορφα, έντονα και γεμάτα.
Παράλληλες ζωές ψυχανεμίζομαι να έχουμε σε πολλά... :)
@ Vangelis
Βαγγέλη μου τί υπέροχο σχόλιο! Εξαιρετικός παραλληλισμός. Το ήξερα ότι οι μηχανόβιοι έχουν ερωτική σχέση με τις μηχανές τους. Όταν μιλούν γι αυτές, τις προσφωνούν με θηλυκά ονόματα ή όπως προσφωνούν τις αγαπημένες τους.
«Πήρα το μωρό και όργωσα τα βουνά»
«Όταν καβαλάω την Ιταλίδα μου τρελαίνομαι, χάνομαι...»
Και άπειρα τέτοια. :) Οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα που συνδύασες τις μεγάλες σου αγάπες τις μηχανές και τις γυναίκες της ζωής σου.
Εξαιρετικό πάντως το γράψιμό σου! Η μεγάλη σου αγάπη για τις μηχανές, σου απελεύθερωσε τόσο πάθος και τόση ομορφιά, που ειλικρινά πολύ σε καμάρωσα! Και πολύ σε κατάλαβα!
Ελπίζω να σε καταλάβει και η γυναίκα της ζωής σου και να λάβει το μήνυμα που πολύ όμορφα της έδωσες. Γιατί και ευαίσθητος πραγματικά είσαι και προφανώς την αγαπάς. Αν έχω λάβει σωστά τα σήματα καπνού... :)
@ ανώνυμο με τα κεφαλαία
Δεν φταις εσύ για ότι έγινε, δε φταις εσύ
Φταίω εγώ έτσι όπως είχα ξεχαστεί
Τόσο καιρό τόσο πολύ καιρό
Βαθιά στον εαυτό μου
Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπιέμαι
Και είχα πια ξεχάσει ν' αγαπώ
Τόσο καιρό βαθιά στον εαυτό μου
Τόσο καιρό, τόσο καιρό
Τόσο πολύ καιρό, μα τώρα είσαι εδώ
Δεν φταις εσύ για ότι έγινε ,δε φταις εσύ
Φταίω εγώ γιατί δεν ήξερα τον τρόπο
Κι έπρεπε να σε χάσω για να μάθω
ΠΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝ' ΑΠΛΗ ΜΑ ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ
Σκόρπισε με το γέλιο σου τη νύχτα ξαφνικά
Ότι είχα να σου πω δεν το πα σε κανένα
Κι άσε με να σε αγαπήσω απ' την αρχή ξανά
Τα πιο καλά τραγούδια μου τα φύλαξα για ‘σενα...
Κατσιμιχαίοι
Τις καλύτερες ευχές μου να πάνε όλα καλά... ;)
@ koulpa
Καλωσόρισες!
Εύχομαι πάντα να έχεις όμορφες αναμνήσεις κι εμπειρίες, όπως αυτή του Ντεσεβώ!
Εποχουμενος για πρωτη μου φορα βρεθηκα γυρο στα 14 μου ,πανω σε ενα κανονικο ποδηλατο .Οταν το αποκτησα τα ειχα ολα ,δεν ξεχναω τα πρωτα μου συναισθηματα ως αυτοκρατωρ πασων των διαδρομων εκτως πολης ,οπως επεισης δεν ξεχνω και μια μεγαλοπρεπη βουτια που ειχα καταφερει σε ενα υπογειο ως καμικαζι ,γιατι οταν σε κοιτουν τα κοριτσακια , πανω στο ποδηλατο πρεπει να κανεις μια μαλακια να τα εντυποσιασεις ...
I come to congratulate you with your work, very good, and to desire good vacations to you
@ habilis
Και τί έκανες αγόρι μου; Ακροβατικά για τα κορίτσια;
Α ρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ' αγόρια!!! :)
@ david santos
¡Hola david! Muchas gracias por la tua visita. ¡Que tengas unas buenas vacaciones!
Δεν ειχα ποτε αυτοκινητο,δεν θελω ποτε να αποκτησω.Ειμαι fan του δικυκλου,αλλα ουτε κι απ' αυτο εχω.Βλεποντας ομως το 2CV σου θυμηθηκα το (συνομιληκο)Renault 4L του μπαμπα μου,και τις τελυταιες μας διακοπες μ' αυτο.Τυφλα να 'χουν τα θηριωδη 4Χ4 & λοιπα θρασιμια που κυκλοφορουν στην επικρατεια.Ειμαστε λοιπον 5 ατομα,ενα κλουβι με παπαγαλακια,μια γυαλα με χελωνακια,ενα κολεϊ,και μια σχαρα τιγκα στα μπαγκαζια.Κανονικη οικογενεια Χωραφα.Το τι βουνο και λαγκαδι εχουμε ανεβει μ' αυτο το αυτοκινητο δε λεγεται!Κατρελακια,Ντεσεβα,Ντε Φινες,Τρινιτα σε επαρχιακα θερινα με χαλικια,και μονιμο γλυκο καψιμο στα ρουθουνια απ' το 'νερο που πιναμε' απ' τις πολλες βουτιες στη θαλασσα,υπεροχο ελληνικο καλοκαιρι!-ΑΤΠ-
M' αρέσει αυτό το ποστ, πως μ' αρέσειιι...
Κι αυτο το "παλιομαμά" το κορυφαίο;!
Μπράβο βρε γητεύτρια, μπράβο,μου 'φτιαξες τη μερα :)))
Αμ εμένα η χορτοφάγος δε μου έφτιαξε το βράδυ λες; Να 'σαστε καλά Μαριλενάκι μου!:)
Φιλάκια και στις δυο σας!
Δημοσίευση σχολίου