Seize the Day! Carpe diem! Άδραξε τη μέρα!
Και τη ζωή! Απ' τα μαλλιά...
Με μουσική Wim Mertens
Αφιερωμένο στους μαθητές όλου του κόσμου που σε λίγο αρχίζουν μαθήματα!
Είθε τα σχολικά τους χρόνια να είναι γεμάτα όμορφες και ξέγνοιαστες αναμνήσεις, από χαρές της γνώσης, που τους προσφέρθηκαν με αγάπη!
Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο (drunk tank) που επιβεβαιώνει ότι οι νέοι μας άδραξαν τη μέρα!Με συγκίνησε με το σημερινό του ποστ...
.jpg)
18 σχόλια:
υπέροχη, πραγματικά, η απαγγελία που μου έδωσες Μαριάννα. σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
υπέροχο και το ποστ σου.
όσο για τομ Mertens τι να πω; σε ταξιδεύει!
κι εγώ τώρα ξεκίνησα να βυθίζομαι στην παιδική μου ηλικία, στα σχολικά μου χρόνια. πόσο όμορφα μοιάζουν έτσι από απόσταση! πόσο εξιδανικευμένα μερικές φορές!
ευχαριστώ για το ταξίδι
To σχολείο το σιχαινόμουν.
Ακόμα και αυτή η τάση ωραιοποίησης των περασμένων χρόνων που έχουμε όλοι, δε με κάνει να μη βλέπω το άγχος, την καταπίεση, την ισοπέδωση που είχα περάσει σ' όλη τη σχολική μου ηλικία.
Ποτέ δεν το νοστάλγησα, ποτέ δεν ειπα "αχχ να το ξαναζούσα".
Μακριάααα (αυτό, ναι, το είπα).
Ακριβώς οπως κι ο άντρας μου, θυμαται τον στρατό κι ανατριχιάζει απ' την αηδία.
Βρεεε, μήπως το έχουμε οικογενειακό, να μην αντέχουμε με τιποτα την καταπίεση; :ΡΡΡΡ
Το σχολείο άνοιξε κάποια παράθυρα γνώσης μα στάλαξε πίκρες, αδικίες από δασκάλους στείρους φαντασίας. Όταν είδα την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», έκλαψα με αναφιλητά. Δε θέλω να ξαναπάω σε τέτοιο μοντέλο σχολείου και δεν είναι αβάσιμα τα λόγια της Μαριλένας πιο πάνω. Τέλος να κάνω ένα βήμα πιο πέρα. Το παιδί μου θα πάει Α΄ Λυκείου. Επί εννιά χρόνια ψάχνω με το φανάρι αληθινό εκπαιδευτικό κι όχι ένα αδιάφορο
δημόσιο υπάλληλο. Χωρίς υπερβολή βρήκα μόνο ΔΥΟ (2). Όμως αρκούν για να "αδράξει τη μέρα" από το σχολείο το παιδί μου αλλά και η γενιά του;
αγαπημένη ταινία!!!
Το αφιέρωσες στους μαθητές και οι σχολιαστές αναφέρονται στα σχολικά χρόνια.
Όμως, γιατί νιώθω ότι αφορά κι εμένα;
Συνέχεια, ασταμάτητα, πιεστικά.
Ή, μάλλον, γιατί φοβάμαι τη μέρα που δεν θα με αφορά πιά;
"O κύκλος των χαμένων ποιητών" ή αλλιώς "ο δάσκαλος που δεν συνάντησα ποτέ"... να προσθέσω με μεγάλα γράμματα ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Τα παιδάκια μας καλούνται και αυτόν τον Σεπτέμβρη να μπουν στις τάξεις τους να αρπάξουν - όχι την μέρα από τα μαλλιά φυσικά - μα στείρες γνώσεις που κατά 60% μην πω παραπάνω δεν θα τις χρειαστούν ποτέ...
Αχ Σεπτέμβρη με τις μελαγχολίες σου και τις μαύρες και άραχνες θύμισες....
(ααα και απ΄ότι βλέπω δεν είμαι η μόνη που ακούω σχολείο και ανατριχιάζω...)
Φιλιάαααα
o πιο καλοοοοοοοοοος
ο μαθητηηηηηηηης
ημουνα εγω
στην τα α α α ξηηηηηηη
ω
ω
ω
ωωωωωωωω..........
να κοιτάζετε μακριά παιδιά
πιο μακριά από τις φυλακές των πολυκατοικιών
μακρύτερα κι από τον συγνεφιασμένο ουρανό
αν τύχει κι ακούσετε κάποιο θα απλά αδιαφορήστε
ίσως έτσι μονάχα δείτε μια μέρα ηλιόλουστη ν’ ανατέλλει στα μάτια σας
@ drunk tank
Ο Mertens είναι ο αγαπημένος μας! Ειδικά όταν συνδυάζεται με την Αlessandra Ferri ! To έχεις δει αυτό; :)
Άντε, καλή χρονιά για όλους τους σχολικούς.
Ξέρεις ότι κάποιες φορές τινάζομαι και προς στιγμή διερωτώμαι αν έχω διαβάσει για αύριο! Τέτοια τραύματα…
@ Μαριλένα
@ SMC
@ adiple
Τί έγινε ρε παιδιά; Τέτοια τραύματα; Τέτοιο χάλι έχουμε στην εκπαίδευση; Να υποθέσω ότι αναφέρεστε στην Δευτεροβάθμια έτσι; Μιλάτε για Γυμνάσιο και Λύκειο. Όπου ίσως ένας, δύο ή τρεις καθηγητές ήταν κάλοι και κολλημένοι. Το έχουμε δει όλοι το εργάκι αυτό. Δυστυχώς οι καθηγητές στην Ελλάδα δεν διδάσκονται καν Παιδαγωγική. Πόσο μάλλον Ψυχολογία και Διδακτική. Και δεν κάθονται να ψάξουν και να σχοληθούν με τον ψυχικό κόσμο και την ευαισθησία των παιδιών. Άσε που έχοντας πολλά τμήματα, δεν τα γνωρίζουν καν.
Έτσι ακατάλληλοι άνθρωποι δημιουργούν τρομερό άγχος έως απέχθεια στα παιδιά για το σχολείο, κάτι που είναι εις βάρος της γνώσης. Οι σχολικοί σύμβουλοι συνήθως τους καλύπτουν «συναδελφικά» και αντιπαιδαγωγικά, οι διευθυντές πάλι συνήθως είναι ο ακατάλληλος άνθρωπος στην άσχετη θέση και ένα ολόκληρο σύστημα είναι δομημένο, έτσι ώστε να δημιουργεί αισθήματα σαν αυτά που εκφράσατε.
Φυσικά το θέμα της εκπαίδευσης είναι τόσο σοβαρό και τόσο πολύπλοκο, που δεν συζητιέται έτσι απλά.
Θλιβερή η διαπίστωση πάντως της κακής ανάμνησης, αυτών που θα έπρεπε να ήταν τα πιο όμορφα χρόνια!
@ an205
Πράγματι! Θυμάμαι βρε παιδιά όταν είδα αυτό το φιλμ πρώτη φορά. Βρισκόμουν επαρχία, ήμουν μόνη σπίτι και το είδα στην τηλεόραση. Την ώρα που έπεφταν οι τίτλοι, επέστρεφε ο πρώην μου στο σπίτι. Και με βρίσκει στο κρεβάτι να κλαίω με λυγμούς, με πρησμένα μάτια! Δε θα ξεχάσω τον τρόμο του.
Όπου όταν διαπίστωσε ότι ήμουν έτσι από την ταινία, με κατσάδιασε κανονικά. Όμως όταν μετά την είδε κι αυτός, έκλαψε κι εκείνος...
Δεν γίνεται να μην κλάψεις σ' αυτό το έργο.
@ cropper
@ γούφας
Γιατί εσείς οι δυο δε θα γεράσετε ποτέ! Γι αυτό... ;)
Σας φαντάζομαι μαθητές... Σκανδαλιάρηδες, αλλά καλούς! Η χαρά των δασκάλων! Η καλύτερή μου είναι να πετύχω σε τάξη τέτοια φρούτα. Λατρευόμαστε. Αν ποτέ βρεθούμε παρέα, θα σας πω απίθανες φάσεις... ;)
@ vrakas kostas
Όταν λες και τη νύχτα, να υποθέσω πως απευθύνεσαι σε μεγάλους ε; :))))
Καλησπέρα!!!
@ Ήχος Πλάγιος. Μόνος...
Εσύ μάτια μου θα έκανες για εκπαιδευτικός. Έχεις σχέση με το άθλημα; ;)
@ για την Αρλέτα
Κλέλια μου κι εγώ έχω εφιάλτες ακόμα με τον Διευθυντή του σχολείου, όπου ήταν βλαμμένος και άδικος και με την ξινίλα στη μούρη. Δε χαμογέλασε ποτέ στα 12 χρόνια που τον ήξερα. Κι ήταν και αριστερός ο ζάπλουτος, πανάθεμά τον!
Όμως το να μη χωνεύω 2-3 καθηγητές που ήταν κάλοι, δεν κατάφερε να μου αφήσει κανένα τραύμα και καμιά απέχθεια, για το σχολείο που το λάτρευα. Περνούσαμε τέλεια!!! Και γαμώ τα χρόνια!!! Κυριολεκτικά αξέχαστα και πανέμορφα... εντελώς χτυποκάρδια στο θρανίο ή το ξύλο βγήκε απ'τον παράδεισο!
Άσε που είχα και μερικά αστέρια!!!
Φιλόλογο είχα τη Μαρία τη Σταματάτου, που ήταν η Μαρία του λοχαγού Κορέλι! Και πόσα δεν της χρωστάω...
@ γητεύτρια
Καλησπέρα
Αυτά και χειρότερα Μαριάννα.
Και στην Πρωτοβάθμια τα ίδια κι άσε εμένα, αλλά στην Ε' Δημοτικού να πάμε το παιδάκι μας στην εκπαιδευτική ψυχολόγο, διότι η δασκάλα κουβαλούσε στην τάξη τις νευροφυτικές και ορμονικές της διαταραχές; Τα τσακίζουν τα παιδάκια. Για τη Δευτεροβάθμια, συμφωνώ με όσα γράφεις, μα με όλα όμως και μπορεί να ξέφυγαν κάποια.
Να σκεφτείς ότι στη Β' Γυμνασίου ο Σύλλογος Γονέων πήγε στον Προϊστάμενο Δευτεροβάθμιας για παράπονα ανάρμοστης συμπεριφοράς
καθηγητή μέσα στην τάξη και του λέει μια μητέρα που είναι Ψυχίατρος: "Θέλω πελάτες, αλλά για όνομα του θεού όχι παιδάκια 14 χρονών" κι είχε αποδείξεις στα χέρια της, δεν πουλούσε μούρη...
Η ωραιοποίηση μας τελείωσε
Η Μαριαλένα μιλά για ισοπέδωση, θα προσθέσω συν πολτοποίηση ή σαν να πέρασε οδοστρωτήρας πάνω από το 90% των παιδιών μας και όλα όσα
αναφέρει η adiple.
Γράφεις: " Φυσικά το θέμα της εκπαίδευσης είναι τόσο σοβαρό και τόσο πολύπλοκο, που δεν συζητιέται έτσι απλά." και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ίσως θα ήταν καλό για όλους να ανοίξεις όποτε νομίζεις ένα τέτοιο θέμα. Πιστεύω έχουμε να καταθέσουμε πολλά σοβαρά που μας απασχολούν ως γονείς, αλλά κι εσύ ως επαιδευτικός θα έχεις να μας πείς πράγματα.
Ξέρεις Μαριάννα, η μοίρα μου τα ‘φερε έτσι που με είδα και καθηγήτρια τεχνικού σχεδίου σε Τεχνική σχολή για δυο χρόνια. Τα παιδιά; αστέρια, γλύκες. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Όμως έζησα από κοντά κι από μέσα την… φάρα των καθηγητών (άσε που και οι δικοί μου εκπαιδευτικοί ήταν, τώρα στη σύνταξη –ίσως έτσι να εξηγούνται και τα τραύματά μου-ποιος ξέρει).
Έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να πέφτει σε τέλμα… Δεν λέω, ψυχοφθόρα δουλειά. Όμως ξέρεις γιατί; Γιατί, στο Παιδαγωγικό που κάνουν 1 χρόνο εκπαίδευση γα να γίνουν «παιδαγωγοί» το μόνο που σου λεν είναι το γμμνο το αναλυτικό πρόγραμμα… ξανά και ξανά και πώς να το ακολουθούν πιστά για… να μην τους πιάσει στον ύπνο ο επιθεωρητής!
Δεν υπήρχε ένα μάθημα για το πώς να μιλάς, να παίζεις με τη φωνή, τους χρωματισμούς, πώς να στέκεσαι μέσα στην τάξη, πώς να κοιτάς, πώς να… γοητεύεις! Γιατί πας εκεί για να παίξεις ένα ρόλο. όπως ο ηθοποιός στη σκηνή, άρα γιατί κύριοι του Υπουργείου Παιδείας δεν μας μορφώνεται αισθητικά; Γιατί δεν φέρνετε ηθοποιούς να μας δανείσουν κάτι από την τέχνη τους, παρά διαλέγετε τον κάθε άσχετο αρριβίστα και αυλοκόλακα «πεπειραμένο» καθηγητή, να μας μάθει τι;;;; Το κομπλεξαρισμένο του το στυλ ή το άκαμπτο περπάτημά του;
Τίποτα, τίποτα δεν αποκόμισα. Μόνο ένας γλυκύτατος καθηγητής ξενοδοχειακών μου άφησε κάτι, αλλά γιατί ήταν έτσι απ τη φύση του…
Δημοσίευση σχολίου