Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Έτσι χορεύουν οι σωστές γυναίκες πεντοζάλι! Κι έτσι τις κοιτούν οι σωστοί άντρες! Μανουριασμένοι και αμίλητοι! Και μετά; Ξύπνησες! :)))


Η γυναίκα Θεά...Συγκλονιστική ερμηνεία...


Αναρτήθηκε από μαριάννα στις 2:26:00 π.μ.

Ετικέτες

21 σχόλια:

μαριάννα είπε...

.
.
.
.
.
.
Νομίζω δεν υπήρξε και δεν ξέρω αν θα υπάρξει πιο θεατρική φωνή. Και πιο ραδιοφωνική φωνή. Απίστευτη έλξη και γοητεία ασκούσε αυτή η φωνή.

Και η τραγική ειρωνεία...

Που αποδεικνύει πόσο ζηλιάρα είναι η μοίρα!

Την χτύπησε με καρκίνο στις φωνητικές χορδές!

Και σε πείσμα της έκανε μια μουγγή στον τελευταίο της ρόλο, τη Σάρα...

Δεν ξέρω ποιος παίζει τόσο φριχτά παιχνίδια στους ανθρώπους.

Πάντως για πανάγαθο δεν τον κόβω... τη συγκεκριμένη ιδιότητα την αμφισβητώ απολύτως.

24 Οκτωβρίου 2007 στις 3:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

όνειρα γλυκά , η Έλλη σου κοιμάται μαζί κι ο Γιάννης της ...


προχωρα με γυμνά τα πόδια ... χαράζοντας τη σιωπή

24 Οκτωβρίου 2007 στις 3:54 π.μ.
drunk tank είπε...

άραγες έχει περάσει ή θα περάσει περισσότερο γοητευτική γυναίκα από το θεατρικό μας σανίδι;
μη έχοντας την τύχη να την προλάβω εν δράσει, αισθάνομαι ευτυχισμένος που έχω κάποια cd με τη φωνή της σε εκπληκτικές ερμηνείες, όπως κάποια μονόπρακτα του Κοκτώ ("η ανθρώπινη φωνή", "στο πανηγύρι" κ.α.). Πραγματικά ριγώ ακούγοντάς την!

Τις καλημέρες μου!!

υγ:ποιος είναι ο Γιάννης της που αναφέρει ο/η σε βλέπω στη φωτιά της βροχής; Εγώ το Δημήτρη της (και όλων μας) σκεφτόμουν!

24 Οκτωβρίου 2007 στις 8:49 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ σε βλέπω στη φωτιά της βροχής

Έχεις βρεθεί στη φωτιά της βροχής; Να υποθέσω πως ξέρεις πόσο μαγικά είναι;

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος(κατόπιν Μάριος Πλωρίτης) υποθέτω πως την προσέχει όπως έκανε πάντα, όπως και ο Σινόπουλος.

Φαντάζομαι όμως να γνωρίζεις ότι εκεί βρίσκεται ο Σγουρδέλης. Ο ποιητής της. Δεν ξέρω αν θα κοιμάται τόσο ήσυχη όσο είναι αυτός εκεί.

Υποθέτω πως όλοι ξέρουμε τη σχέση της με την ποίηση. Δεν ξέρω ειλικρινά να πω τί αγαπούσε πιο πολύ. Το θέατρο ή την ποίηση;

Πολύ νέα, όταν είχε θριαμβεύσει στο ρόλο της Χάννελε, είχαν αρχίσει τα κλασικά ελληνικά, συναδελφικά μαχαιρώματα και οι παρασκηνιακές ίντριγκες που προσπαθούσαν να μειώσουν την ανεξέλεγκτη ανοδική πορεία της.

Έτσι η Μαρίκα που την λάτρευε και την προστάτευε, την άφησε σε αδράνεια, να καταλαγιάσουν οι φθόνοι.

Όπως περιπλανιόταν λοιπόν ένα βράδυ, έξω απ' το Ρεξ, άσκοπα, κάποια στιγμή βρέθηκε στον Πειραιά, ανάμεσα σε ερασιτέχνες που ονειρεύονταν να στήσουν μια παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο που ήταν εγκαταλελειμμένο.

Εκεί λοιπόν γνώρισε τον ποιητή Θ. Σγουρδέλη, είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν και ο έρωτας της ζωής της όπως έδειξε η ίδια με τη στάση της.

Ο άντρας αυτός την μαγνήτιζε κυριολεκτικά. Σε βαθμό τέτοιο, που την περίοδο εκείνη είχε εξαφανιστεί από παντού κι από τα πάντα.

Διάβαζα στη βιογραφία της, αυτήν του Ηλιάδη, ότι έλεγε ένας φίλος της:
«Κάθε φορά που την έβλεπα, ήταν μεταρσιωμένη». Τη ρώτησα:
- Τί σου συμβαίνει επιτέλους;
Μου απάντησε:
- Ξέρεις...δεν μου είπε ποτέ «Σ' αγαπώ». Μου είπε: «Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις».

Της διάβαζε ποιήματα που τη γοήτευαν. Ρίλκε, Ταγκόρ, Χάινε-τις «Ταξιδιωτικές εικόνες». Έβγαλε κι ένα βιβλίο για χάρη της: «Η ατέρμονη πορεία προς τον ήλιο».

Κι ύστερα χάθηκε... Όχι, δε χώρισαν. Εκείνος ήταν παντρεμένος. Έφυγε από την ζωή της όπως είχε μπει. Η Έλλη δεν αναρωτήθηκε γιατί, δεν ρώτησε καν.

Πιστεύω κι εγώ, που έχω μελετήσει τη ζωή και την πορεία της και την έχω παρακολουθήσει πραγματικά με προσοχή, γιατί με μαγνήτιζε από τότε που ήμουν πολύ μικρή, ότι λάτρεψε τον Πλωρίτη σαν αδερφό, σαν πατέρα, τον Χορν τον απομυθοποίησε έγκαιρα, ήταν πολύ εγωκεντρικός για να μπορεί να αγαπήσει άλλον εκτός από τον εαυτό του, ήταν κυριολεκτικά ερωτευμένος με την πάρτη του κι έτσι αφού χωρίσανε, κατέληξε σε μια άλλη αγκαλιά αυτήν του Φρέντερικ Γουέικμαν.

Είχε ανάγκη αυτή την αγκαλιά, δεδομένου ότι η μοίρα και ο καρκίνος την είχαν οικογενειακά στο μάτι.

Γι αυτό κι όταν έπιανε «πάτο», ξανάβγαινε στον αφρό με δύναμη διαβάζοντας το αγαπημένο της τετράστιχο του Γρυπάρη:

Κι ήρθε και στάθη η μια ψυχή σ' αποψηλή κορφή
και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει
ξεχνώντας που της έκαψε- Ψυχή, πικρή αδερφή
τ' στροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.

Καλημέρα... :)

24 Οκτωβρίου 2007 στις 11:03 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

ολες οι γυναίκες ειναι Θεές.

24 Οκτωβρίου 2007 στις 11:11 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ Κωνσταντίνος Π

Καλημέρα αγόρι μου. Χαίρομαι τόσο που σε αφορούν όλα αυτά... :)

Δες εδώ περισσότερα και πάτα κάτω από την πρώτη φωτό το λινκ: Το τελευταίο βαλς...
Ή στο τελευταίο ποστ.

Ελπίζω να κατάλαβες ποιός είναι ο Γιάννης... :)

Σε φιλώ!

24 Οκτωβρίου 2007 στις 11:12 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ ο θεός

Και οι σωστοί άντρες επίσης! ;)

Καλημέρα σας! Ααααχ! Τί λούκι έχω σήμερα... θα γυρίσω βράδυ αργά...

Φιλιά!

24 Οκτωβρίου 2007 στις 11:14 π.μ.
μελονικος είπε...

Αν τα μπλοκ είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας, εσύ είσαι πολύ δυναμικό άτομο, με απίστευτο ντάνος «εσωτερική δύναμη και φλόγα». Θα ζεσταίνεις και θα καις όποιον Αγαπάς. Να είσαι καλά για τα όμορφα που μας δείχνεις.

24 Οκτωβρίου 2007 στις 11:19 π.μ.
artois είπε...

Εντάξει... έχουμε δει απείρως καλύτερα πεντοζάλια από αυτό.

Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί όμως είναι άνδρες σαν τον Μιχάλη Νικολινάκο.

Εμένα εκεί καρφώθηκε ο μάτης μου.

...καλά μου τα 'λεγε η γιαγιά μου που υπήρξε μεγάλη του θαυμάστρια.
:-D.

24 Οκτωβρίου 2007 στις 1:48 μ.μ.
Aggelos Spyrou είπε...

Οι νεράϊδες, καλές ή κακές,

είναι πάντα γένους θηλυκού!

24 Οκτωβρίου 2007 στις 6:22 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Νίκος

Καλώς το μέλι της ψυχής μας! Ο γλυκύτερος μπλόγκερ!
Ευχαριστώ Νίκο μου, αλλά δεν... :(
Πέφτεις έξω. Δεν καίω κανέναν. Αυτοτσιτσιρίζομαι και βράζω στο ζουμί μου. Ούτε βασάνισα ποτέ άνθρωπο. Αντιθέτως. Κάηκα η ίδια. Τους άλλους, με τρόπο εύσχημο, τους ξενερώνω και αναλαμβάνω τη χρέωση, μπρος στο να πληγώσω κανέναν που δεν πρέπει. Ψιλά γράμματα Νίκο μου αυτάαααα... Πού να τα γράψεις και τί να πεις... ;)

24 Οκτωβρίου 2007 στις 7:52 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

"Τους άλλους, με τρόπο εύσχημο, τους ξενερώνω και αναλαμβάνω τη χρέωση, μπρος στο να πληγώσω κανέναν που δεν πρέπει."

το καλό με τις νιφάδες είναι ότι τους αρκεί το ταξίδι και τα ξεφωνητά των παιδιών που τις υποδέχονται ενόσω διαγράφουν τη τροχιά της δια παντός συντριβής τους...

24 Οκτωβρίου 2007 στις 8:10 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ artois

Μα κι εσύ βρε μάτια μου δε θα κρίνεις το χορό σαν τη Δώρα Στράτου. :)
Το πάθος θα κοιτάς. Και το ποιός χορεύει το πεντοζάλι και για ποιόν το χορεύει και ποιός καίγεται και για ποιόν λύθηκε το μαλλί κι έπεσε κάτω, για ποιόν πετάχτηκαν τα γοβάκια κι ο χορός συνεχίστηκε πιπότος... (έτσι μου έλεγε ο γιος μου ο μεγάλος όταν ήταν 11 μηνών απειλητικά, ζυγίζοντας τις αντιδράσεις μου: Θα γίνω πιπότος!
- Πιλότος αγόρι μου; του έλεγα, υπερήφανη που το μωρό μου άνοιγε τα φτερά του από 11 μηνών. Να γίνεις αγορίνα μου, του έλεγα!
Κι έβγαζε τα καλτσάκια του! Αφού εννοούσε ξυπόλυτος και όχι πιλότος!
Και με προσγείωνε. Αν και το ξυπόλυτος είναι ένδειξη ανεξαρτησίας κι ελευθερίας...)

Σιγά που θα διαφωνήσω με τη γιαγιά σου! Άψογη σε γούστο! Αν και είμαι παπαμιχαηλού της εποχής εκείνης συν κάμποσα χρονάκια μετά. Με το που χώρισε από την Αλίκη, έπαψε και να μου αρέσει. Σύμπτωση; :)))

Μήπως μια γυναίκα φτιάχνει τη γοητεία ενός άντρα και τούμπαλιν;

24 Οκτωβρίου 2007 στις 8:11 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Aggelos Spyrou

Υπάρχουν κακές; :)))
Αν υπάρχουν, είναι αντρική προβοκάτσια! Οι γυναίκες είναι αγγελικά πλασμένες... ;)

24 Οκτωβρίου 2007 στις 8:14 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ νιφάδες χιονιού

Ως νιφάδα μια χαρά ποιητικά τα λες! :)
Γι αυτό αγαπώ τις ντελικάτες κι εύθραστες νιφάδες που χάνονται αθόρυβα, σε απόλυτη αντίθεση με τις αποκρουστικές καρναβαλίστικες νυφάδες! ;)

24 Οκτωβρίου 2007 στις 8:20 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Nαι ... έχεις δίκιο ...
Είναι το ... για ποιον λύνονται τα μαλλιά , για ποιον χορεύεις ....
Τα γυμνά πόδια στο χώμα ....
Από κάτω ο ...Πλούτωνας ...
Δίπλα σου ο ...Πάνας ....
Μέσα σου ο ... Διόνυσος ...
Κι απέναντί σου ο .... Άντρας .
------------------------
Πω , πω ,... τί ήταν κι αυτό απόψε ;
Απόψε λέω να μην κοιμηθώ ... Να μείνω να την βλέπω και να την ξαναβλέπω ....
Σ' ευχαριστώ .

25 Οκτωβρίου 2007 στις 2:46 π.μ.
μελονικος είπε...

Και ποιος σου ζήτησε να μας προφυλάξεις;;
Και ποιος σου είπε πως δεν θέλουμε να καούμε;;
Και τι έρωτας χωρίς πόνο θα είναι αυτός.;;
Δε λέτε στη Κρήτη το «αγάπη δίχως πείσματα
δεν έχει νοστιμάδα»;;
Έχεις δει τα έντομα που κάνουν έρωτα και
το θηλυκό αρχίζει να τρώει το αρσενικό;;
Νομίζεις πως δεν του αρέσει αυτό;;;
Και εν πάσει περιπτώσει: έρωτας και πόνος συνυπάρχουν.
Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Και η ζωή δεν αξίζει.

25 Οκτωβρίου 2007 στις 8:43 π.μ.
drunk tank είπε...

καλημέρα!
ευχαριστώ και για το άρθρο στους "εκφραστές" (συγχαρητήρια για τη σελίδα σου έχω ξαναδώσει;)
και για την πληροφορία για τον Μάριο Πλωρίτη (πόσο ανόητος αισθάνθηκα που δεν ήξερα το πραγματικό του όνομα!!).

25 Οκτωβρίου 2007 στις 9:32 π.μ.
μαριάννα είπε...

@ silia

Κάτι σου θυμίζει εσένα καλή μου, είμαι σίγουρη! Στιγμές γυναικείας φλόγας...
Έχεις περιγράψει κάμποσες κατά καιρούς. ;) Με το δικό σου μοναδικό τρόπο να περιγράφεις και να κάνεις το ασήμαντο σημαντικό.

Σε φιλώ...

25 Οκτωβρίου 2007 στις 2:03 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Νίκος

Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι! :)
Της φωτιάς κι εσύ! Και ο παραλληλισμός σου με τη μοναδική κοινωνία των εντόμων, ιδιαίτερα εύστοχος.
Με ρούμπωσες φίλε Νίκο! Φοβερή απάντηση ομολογώ! Να 'σαι καλά! :)

25 Οκτωβρίου 2007 στις 2:18 μ.μ.
μαριάννα είπε...

@ Κωνσταντίνος Π

Μα τί λες τώρα αγόρι μου; Σου έχω πει πόσο με έχεις εντυπωσιάσει με τις γνώσεις σου. Το όνομα του Πλωρίτη φαντάζομαι ότι θα το ξέρουν ελάχιστοι. Πουθενά δεν αναφέρεται, παρά μόνο στο βιβλίο της βιογραφίας της Έλλης που μιλά για τον νεαρό δημοσιογράφο που την πλησίασε να της ζητήσει να κάνουν ταινία μαζί. Τότε λοιπόν έγραφε ως Γιάννης Παπαδόπουλος.
Ληξίαρχοι δεν είμαστε ότι διαβάζουμε λέμε. Στο όνομα Γιάννης σπάνιες είναι οι αναφορές. Όλοι ως Μάριο τον ήξεραν. Ίσως να είχε δύο ονόματα. Δεν ξέρω.
Και δεν είμαι και σίγουρη αν αυτόν εννοούσε ο ανώνυμος. Το υπέθεσα εγώ αφού ήταν ο μόνος Γιάννης, απ' όσο ξέρουμε στην προσωπική της ζωή.

25 Οκτωβρίου 2007 στις 2:28 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)