Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
(στον Manuel Montero)
Είναι αλήθεια ότι θα έπρεπε να πεθάνω
τώρα που ο καιρός λαμποκοπά,
τώρα που ο ουρανός
είναι ολόκληρος ένα καλωσόρισμα;
Αναμφίβολα, σκέφτομαι τη νύχτα,
τους τεμπέλικους δρόμους της νύχτας,
στους οποίους θα χάνομαι, θα εξαφανίζομαι.
Και πίσω μου δεν θα μείνει... τίποτα.
Μια σιωπή, ένα κενό, ένας κόσμος αδημιούργητος.
Ή όχι; Θα μπορώ ίσως μια μέρα
να τρέξω, σαν μια σιωπηλή ομίχλη,
από τη θάλασσα στην ξηρά,
αγκαλιάζοντας τα ψηλά πεύκα
που δεν με βλέπουν ούτε με γνωρίζουν;
Κρυφά μέσα μου, πιστεύω ότι θα επιστρέψω.
Με τα μαλλιά μου πυκνά
που θα παίξουν με τ' αστέρια και τις πηγές
κι εγώ θα είμαι ένα μυστήριο,
πιο μυστήριο απ' τα μυστήρια,
φύλλο στο φύλλο, ήχος στον αέρα, γη...
Και ίσως μέσα σε ένα σπίτι,
ο νεαρός άνδρας να πει στη γυναίκα:
Κλείσε πια το παράθυρο. Αυτή είναι νύχτα
της ομίχλης και των μαγισσών. Έλα.
Κι αγάπησέ με.
Julia Uceda
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
H Julia Uceda γεννήθηκε στη Sevilla το 1925. Στο πανεπιστήμιο της Σεβίλλης πήρε το πτυχίο της στη Φιλοσοφία και τη Λογοτεχνία και έκανε το διδακτορικό της με θέμα τον ποιητή José Luis Hidalgo. Κατόπιν δίδαξε για κάποια χρόνια στο πανεπιστήμιο της Σεβίλλης, ενώ το 1965 πήγε στις ΗΠΑ όπου δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Michigan μέχρι το 1973. Επέστρεψε στην Ισπανία, αλλά σε λίγο έφυγε για την Ιρλανδία όπου έμεινε μέχρι το 1976. Τελικά εγκαταστάθηκε στη Galicia όπου ζει μέχρι σήμερα. Πήρε το Εθνικό Βραβείο Ποίησης το 2003 με το En el viento, hacia el mar και είναι μέλος της βασιλικής Ακαδημίας της Σεβίλλης στη Λογοτεχνία.
.png)
.jpg)
16 σχόλια:
.
.
.
.
Η Julia Uceda Valiente είναι η πρώτη γυναίκα που πήρε το εθνικό βραβείο Ποίησης και μάλιστα είναι Ανδαλουσιανή, Σεβιλιάνα! :)
Όλε!;)
Ολε!!!:):)
Τη βιαστική καλημέρα μου:):)
Χαίρομαι πραγματικά που τα blogs μας ασχολούνται με πραγματικά αξιόλογα θέματα και όχι χαζο-ιστορίες του τύπου: πού πήγα χθες το βράδυ, τι έφαγα κλπ.
Χθες εντελώς συμπτωματικά είχα κουβέντα για τη Σεβίλη και τα πορτοκάλια της!
Γεια!
Εμενα αν και μου αρεσουν και τα blogs για το που πηγα χθες και τι εφαγα :) ξερεις την αδυναμια που σου εχω και επιλεγεις θεματα που με γεμιζουν και μαθαινω ολο και περισσοτερο χωρις κανενα κοπο να τα διαβασω....απλα τα ρουφαω :)
Καλημερα!!!
@ koulpa
Καλημέρα! Καλημέρα! :)
Εδώ έχει τρελό ήλιο σήμερα! Κι έχω μάθημα και δε θα τον προλάβω...
@ Antoine και Dee Dee
Σας απαντώ μαζί γιατί κάπου γενικεύεται η κουβέντα και τη θεωρώ σημαντική.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ βαριέμαι τα ανούσια θέματα. Δεν προλαβαίνω. Δε με φτάνει ο χρόνος. Δεν θέλω να τον σπαταλάω σε χαζά. Όμως και η επικοινωνία είναι πολύτιμη. Αν δε μιλήσεις και με τους φίλους σου, αν δε γελάσεις, τα ανθρώπινα δηλαδή... η ζωή δε βγαίνει μόνο με την Τέχνη.
Φυσικά μπορεί κάποιος να το κάνει εκτός μπλογκ, αλλά υπάρχουν και οι ειδικές συνθήκες. Υπάρχουν άνθρωποι πολλών κατηγοριών, που το γράψιμο τους βοήθησε να ανοίξουν την ψυχή τους, να αποφορτιστούν, να γίνουν πιο κοινωνικοί ή τους ελάφρυνε τη μοναξιά.
Γιατί δικτυακά είμαστε όλοι ίσοι. Μικροί, μεγάλοι, όμορφοι, άσχημοι, λεπτοί, χοντροί, πλούσιοι, φτωχοί, αρτιμελείς ή όχι, αθενείς ή υγιείς. Και το σπουδαιότερο, επικοινωνούμε από κάθε γωνιά της γης.
Ενώ στον έξω κόσμο υπάρχουν στεγανά. Αν για παράδειγμα βγούν μια κυρία 50 χρόνων με έναν νεαρό 25, φαντάζεσαι ότι θα σκεφτεί κανείς ότι μιλούν για Τέχνη; Βάζουμε εύκολα στις παρέες μας όλες τις ηλικίες;
Εδώ το μόνο που δεν κρύβεται είναι η ψυχή μας. Βγαίνει ολοκάθαρη μέσα από τα γραπτά μας και πιστέψτε με έχω βρει τόσο αγνές ψυχές, που μπορεί να μην ξέρουν από Τέχνη, όμως χαίρονται να μαθαίνουν, ενώ παράλληλα οι ίδιοι σου επιστρέφουν αγνότητα και καθαρότητα, που δεν τη βρίσκεις πάντα στους φιλότεχνους ή στη διανόηση. Εμένα αυτή η καλοσύνη με γλυκαίνει κι ας μην επικοινωνώ καλλιτεχνικά.
Και ξέρετε παιδιά, ότι τα αληθινά διαμαντάκια τα βρίσκεις εκεί που δε φαντάζεσαι.
Καλημέρα και πολλά φιλιά και στους δυο σας!
Θα ήθελα να ζητήσω ειδική χάρη -χωρίς να θέλω να επέμβω στον τρόπο που "ζωγραφίζεις" τα κείμενά σου- να παραθέτεις αν γίνεται και το ποίημα στην γλώσσα που γράφτηκε, ώστε να μπορούμε να το απολαύσουμε εις διπλούν.
Αν βρεθείτε ποτέ στη Σεβίλλη, στο bar της Anselmas στην Τριάνα θα πάρετε μια ιδέα από το πως διασκεδάζουν οι κάτοικοι στην πιο "παραδοσιακή" μορφή. Θυμίζει λίγο τις μπουάτ της Πλάκας πριν 20 χρόνια. Άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεύονται εκεί για να ακούσουν τα σεβιγιάνικα τραγούδια και να ρίξουν μία βόλτα δίπλα στην καρέκλα τους, στριμωγμένα ίσως, αλλά όλο πάθος, με περήφανο βλέμμα ποτισμένο από έντονη εσωτερική δύναμη.
Συμφωνω μαζι σου, νομιζω κι ο antoine θα συμφωνει. Ελπιζω να μη σε τρομαξαμε οτι θα παρεξηγηθουμε μεταξυ μας :)
Εδω μεσα αυτο που εγω αποφευγω ειναι η φαγωμαρα.....υπαρχει τοσο πολυ στον εξω κοσμο :)
Καλο απογευματακι!!!!
χαχαχα μ'έναν ήλιο σαν κι αυτό να στην τρώει τ'αφεντικό..;:):)
Εδώ πάλι.. μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τά'χει χάσει και παλτουδιά καινούρια τρέχει ν'αγοράσει..:):)
Προσυπογάφω την απάντηση (ανάλυση) στους Antoine και Dee Dee.. (αν δε ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε..:):))
Φιλά:):)
@ Juanita La Quejica
Μέχρι τώρα αυτό έκανα. Πάντα. Έβαζα μάλιστα στίχο στίχο, μετάφραση και πρωτότυπο. Μου είπαν να μην το κάνω γιατί είναι σαν να δίνω εξετάσεις στη γλώσσα. :)
Και ίσως να μην έχει άδικο. Είναι άποψη καλού και καταξιωμένου μεταφραστή. Επίσης πιάνει το διπλό χώρο στο ποστ και είναι και λίγοι αυτοί που νοιάζονται για το πρωτότυπο. Έως ελάχιστοι. Συμφώνησα τελικά και σκέφτηκα ότι υπάρχουν σχεδόν όλα τα πρωτότυπα στο δίκτυο, αν κάποιος θέλει να τα δει. Είναι το δεύτερο που αναρτώ χωρίς το ισπανικό. Όλα τα υπόλοιπα τα έχω δίγλωσσα. Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου. Κι εγώ θέλω το πρωτότυπο. Ακόμη κι αν δεν μιλώ τη γλώσσα ή τη μιλώ μέτρια.
Διάβαζα προ ημερών ένα βιβλίο με γερμανική ποίηση και ήταν φυσικά μόνο στα ελληνικά και με κούραζε, που δεν μπορούσα να έχω έστω την εικόνα του κειμένου, γιατί ο μεταφραστής το είχε φέρει σε ελληνική ομοιοκαταληξία. Ποίηση στην ποίηση δηλαδή.
Θα βάζω το πρωτότυπο από δω και πέρα στα σχόλια μέσα.
Έτσι θα μπορεί να το έχει όποιος το θέλει.
Για το μπαράκι θα συμφωνήσω. Δεν ξέρω αν λέμε το ίδιο, δε θυμάμαι όνομα, αλλά έχω πάει σε ένα όπως το περιγράφεις. Ακριβώς το ίδιο ένα άλλο και στη Γρανάδα. Αξέχαστες βραδιές. Άλλο ένα στην Ούμπεντα που ήταν σαν σπηλιά, σαν τα υπόσκαφα, τα θολωτά της Σαντορίνης. Φοβερές βραδιές...
Η περιγραφή σου πάντως με ταξίδεψε και αυτό που λες για μια στροφή δίπλα στην καρέκλα τους...
Αυτές οι εικόνες είναι που δημιουργούν νοσταλγία που πονάει. :)
@ Dee Dee
Όχι γλυκιά μου δεν με τρομάξατε καθόλου. Σιγά. Απλά το συζήτησα αφορμής δοθείσης, γιατί είναι και πολλά νέα παιδιά που διαβάζουν και φοβούνται ή ντρέπονται να πουν τη γνώμη τους, γιατί λέει δεν γράφουν ορθογραφημένα κτλ. Το βρίσκω εντελώς παράλογο, τη στιγμή που ξέρω ότι είναι παιδιά που έχουν μεγαλώσει μαθαίνοντας ελληνικά σαν δεύτερη γλώσσα.
Για τη φαγωμάρα... ούτε κουβέντα. Την απεχθάνομαι και έξω και μέσα και δίπλα και παντού.
Μόλις αντιληφθώ πρόθεση τέτοια την κάνω με χίλια!!! :)))))))
Φιλάκια πολλά!
@ koulpa
Χειμώνιασε ελληνάκια; Σας μούλιασε λέει; Κι εδώ άρχισε κρύο βαρβάτο. Ήλιος μεν, αλλά δαγκώνει. Έκανα και τη μαγκιά να το παίξω αθληταρού σήμερα και πήγα σχολείο με τα πόδια!!!! Πρώτη φορά στα πέντε χρόνια!!!! Και συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρξε ούτε ένα σημείο της διαδρομής, επίπεδο. Ανηφόρα του κερατά!
Βέβαια γύρισα πετώντας, αλλά από ανηφόρα... δεν θα ξαναπάρω. :Ρ
Φιλιά! Καλό άραγμα... ;)
EL REGRESO
(A Manuel Montero)
¿Verdad que yo debiera morir
ahora que el tiempo es como un ascua pura,
ahora que el cielo
es un gesto total de bienvenida?
Sin embargo, yo pienso en la noche,
en los vagos caminos de la noche
por los que iré perdiéndome, borrándome.
Y quedará a mi espalda... nada.
Un silencio, un vacío, un mundo no creado.
¿O no? ¿Podré tal vez un día
correr, como una niebla silenciosa,
desde el mar a la tierra,
abrazando los altos pinos
que no me ven ni me conocen?
Secretamente, creo que volveré.
Con mis cabellos duros
jugarán las estrellas y las fuentes
y yo seré un misterio más en los misterios,
hoja en hoja, sonido en aire, tierra...
Y tal vez dentro de un hogar,
el hombre joven diga a la mujer:
Cierra ya la ventana. Esta es noche
de nieblas y de brujas. Ven.
Y ámame."
Julia Uceda
Γητεύτρια, το ιστολόγιό σου με μεθάει. Κάθε μέρα μοιράζεσαι καινούργιες ομορφιές. Να είσαι καλά.
Το ποίημα το αποψινό μου θύμισε το Μόνο του Κώστα Καρυωτάκη. Ας χαρίσω κι εγώ κάτι, απόψε...
Μόνο...
Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθούνε καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
Έτσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια 'κει σα μάτια
και σα να μου γελάνε.
Δεν το είχα σκεφτεί αυτό με τους στίχους έτσι όπως σου το έθεσαν. Νομίζω ότι μια θαυμάσια συμβιβαστική λύση είναι αυτή που κατέληξες, να βάζεις το αρχικό κείμενο στα σχόλια, για όσους από μας ενδιαφέρονται να το διαβάσουν και στην γλώσσα που γράφτηκε για πρώτη φορά. Σε ευχαριστώ πολύ!
@ NIEMANDSROSE
Καλώς το ρόδο του Μαγιού! :)
Είναι μάτια μου που έλκουμε καταγωγή από τα ίδια χώματα.
Αν μας εξετάσουν η αυτή διάγνωση θα μπει. ;)
Ευχαριστώ πολύ για όλα. Και για τα καλά σου λόγια και για τον Καρυωτάκη! Τα γηρατειά και το κατώφλι του θανάτου είναι ένα θέμα που ενέπνευσε πολλούς ποιητές και όχι μόνο. Θυμήσου Καβάφη... Τα κεριά. Σου βάζω δύο ακόμα πρόσφατα λινκ με σχετικά θέματα.
Να είσαι καλά!
Jaime Gil de Biedma: Η Τέχνη να γερνάς
Margaret Atwood: Η δεσποινίς Τζούλη γερνάει
Δημοσίευση σχολίου