Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Molly Malone: Ο μύθος της Ιρλανδίας! Η θλιμμένη ψαροπώλισσα...



Statue of Molly on Grafton Street

"Molly Malone" (also known as "Cockles and Mussels") is a popular song which has acquired the status of an Irish anthem. It has become the unofficial anthem of Dublin City in Ireland. The song is sung by supporters of Dublin GAA, Leinster Rugby teams and Irish international rugby team, and tells the tale of a beautiful fishmonger who plied her trade on the streets of Dublin, but died young, of a fever.


Molly is commemorated in a statue designed by Jeanne Rynhart, placed at the bottom of Grafton Street in Dublin, erected to celebrate the city's first millennium in 1987; this statue is known colloquially as 'The Tart With The Cart', 'The Dish With The Fish' and 'The Trollop With The Scallops'. The statue portrays Molly as a busty young woman in seventeenth-century dress, and is claimed to represent the real person on whom the song is based. Her low-cut dress and large breasts were justified on the grounds that as 'women breastfed publicly in Molly's time, breasts were popped out all over the place'

An urban legend has grown up around the figure of the historical Molly, who has been presented variously as a hawker by day and part-time prostitute by night, or - in contrast - as one of the few chaste female street-hawkers of her day.

However, there is no evidence that the song is based on a real woman who lived in the 17th century, or at any other time, despite claims that records of her birth and death have been located. The name "Molly" originated as a familiar version of the names Mary and Margaret. While many such "Molly" Malones were born in Dublin over the centuries, no evidence connects any of them to the events in the song, which was not recorded earlier than the early 1880s, when it was published as a work written and composed by James Yorkston, of Edinburgh. The song is in a familiar tragi-comic mode popular in this period, probably influenced by earlier songs with a similar theme, such as Percy Montross's "My Darling Clementine", which was written circa 1880.


Molly Malone

In Dublin's fair city,
where the girls are so pretty,
I first set my eyes on sweet Molly Malone,
As she wheeled her wheel-barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, "Cockles and mussels, alive alive oh!"

"Alive-a-live-oh,
Alive-a-live-oh",
Crying "Cockles and mussels, alive alive oh".

She was a fishmonger,
And sure 'twas no wonder,
For so were her mother and father before,
And they each wheeled their barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, "Cockles and mussels, alive, alive oh!"

(chorus)

She died of a fever,
And no one could save her,
And that was the end of sweet Molly Malone.
Now her ghost wheels her barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, "Cockles and mussels, alive, alive oh!"

Πηγή: Wikipedia
Δεν έκανα μετάφραση γιατί όλοι ξέρετε αγγλικά κι άλλωστε είναι εύκολο πολύ.
Ζωντανά! Σπαρταράνε! Που θα 'λεγε μια δικιά μας ψαροπώλισσα.
Υπάρχει και μια κακή εκδοχή, παλιοαγγλική που δεν σας τη λέω, γιατί συμπαθώ τους Ιρλανδούς και όχι τους Άγγλους, που κυκλοφορούσε στα σαιξπηρικά κείμενα και που μου χαλάει το παραμύθι και δε γουστάρω. :))))

Αφιερωμένο στον Δημήτρη Καψάνη που το τραγουδάει υπέροχα!
Με όλη μου την αγάπη!!!


Και στις άλλες δυο Εσκιμώες του Δουβλίνου!
Τις πιο αβεντουρόζες τύπισσες στον κόσμο!
Με τρελή αγάπη! Τρελή όμως!

10 σχόλια:

μαριάννα είπε...

.
.
.
Εσκιμώους!!! Εσκιμώους!!! ;)
Σαν χθες μου φαίνεται γαμώτο... και κοντεύουν πέντε χρόνια!

χαρίδημος είπε...

Μου αρέσει που αλλάζεις και φωτογραφίες..:)

Kiss, kiss Molly's lips...

koulpa είπε...

Εσκιμώους;
Αχ υπέροχα απλό και γλυκόπικρο..:):)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα:):)
(Ευχαριστώ πολύ πολύ για τις ευχές:):))

Dee Dee είπε...

Μοιαζουμε σε κατι :) ......... απορριπτω κι εγω καποιες φημες για μυθους που μαγευουν το μυαλο μου μονο σε μια τους εκδοχη :)

Θεσσαλονικια εισαι;;; Αν ναι να κανονισουμε να βρεθουμε καποια στιγμη.

Καλημερα και καλη εβδομαδα!!!

μαριάννα είπε...

@ χαρίδημος

Είναι σαν ν' αλλάζεις ρούχα ρε παιδί μου. Με το ίδιο μακώ; ;)

Σε φιλώ πολύ!

μαριάννα είπε...

@ koulpa

Ξέρεις την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Ντάμπλιν φαιρ σίτυ χου δε γκερλς αρ σοου πρίτυ, ήταν Φλεβάρης. Εξ' αιτίας μιας πολύ περιπετειώδους πτήσεως και πολλών κουλών, αφού πηγαίναμε μέσω Παρισίων, με άλλες δυο θεόμουρλες τύπισσες και γμ την ομάδα σου λέω! Διευθύντρια, υποδιευθύντρια και η γυμνάστρια, φτάσαμε από το πρωί, βραδάκι στο Ντάμπλιν. Μέναμε στο Χίλτον παρακαλώ. Αναγκαστικά, μη φαντάζεσαι, δεν βρίσκαμε αλλού. Γι αυτό και ξεσκιστήκαμε στο μπρέκφαστ!!! Δεν μπορούσαμε να ξαναφάμε τίποτα μέχρι το άλλο πρωί.
Αφού το σκέφτομαι και μου έρχεται ναυτία. Τέτοια χλίδα οι μπουφέδες.
Κι εκεί που λες που φτάσαμε βραδάκι, ήταν και κέντρο Κολωνάκι, λέμε δεν πάμε για γύρα στα πέριξ; Σου μιλάω για το γέλιο της αρκούδας! Δεν καταλαβαίναμε ούτε μια λέξη από τα αγγλικά των Δουβλινέζων, πίιιιιικρααααα... και έκανε τόσο κρύο, που δεν το έχω νιώσει ΠΟΤΕ και σε κανένα μέρος του κόσμου κι έχω βρεθεί σε πολύ τρελά μέρη, Ρωσία με 3 μέτρα χιόνι κτλ. Στο Δουβλίνο λοιπόν, πάθαμε το εξής. Νιώσαμε ένα τρομερό πόνο στο κεφάλι και οι τρεις, από το κρύο, όπου ενώ φορούσαμε κασκώλ και καπέλα, σηκώσαμε και τα παλτά από πάνω με τις γούνες να καλύψουμε το κεφάλι. Σου μιλάω για τρελό πόνο από το κρύο. Τρέχανε τα μάτια μας, πάθαμε ζημιά. Και να περνάνε από δίπλα μας Δουβλινέζοι νεαροί με κοντομάνικα και κοπέλες ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΤΣΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΔΙΛΑ!!!! Και με τις κοιλίτσες έξω κτλ. Κι εμείς ντυμένες σαν μπάμπουσκες, δύσκολα περπατούσαμε και οι Ιρλανδοί είχαν σκάσει στα γέλια και μας δείχνανε και φωνάζανε κοροϊδευτικά: Εσκιμώους! Εσκιμώους!
Δεν ξέρανε σε τι γυναίκες -πυρκαγιές μιλούσανε μωρέ... γι αυτό μας δουλεύανε. ;)
Πολύ περιπέτεια κούλπα μου... Πέσαμε σε βόμβα του ΙΡΑ μετά το Μπέλφαστ και μας κατεβάσανε κάτω, μετά πήραμε λάθος τρένο, και πηγαίναμε στο πουθενά, μετά πήραμε έναν Ιρλανδό πειρατή και μας πήγε στο Ντέρρυ, όπου έτρεμε το φυλλοκάρδι μας να φτάσουμε σώες και το παίζαμε αμέριμνες, με τα κινητά στα χέρια να ειδοποιήσουμε τους δικούς μας, να ρίχνει χιόνια της τρελής... τι να σου λέω...
Ωραία σε ζάλισα... :))))
Φαντάσου έτσι και βρεθούμε από κοντά... ;)

Φιλιά πολλά!!!

μαριάννα είπε...

@ Dee Dee

Δυστυχώς κούκλα μου δεν είμαι καν Ελλάδα. :( Αλλά ένα ταξιδάκι Θεσσαλονίκη θα το ήθελα πολύ. Μέχρι το καλοκαίρι όμως, δεν παίζει. Εκτός κι αν βρεθείτε εσείς Αθήνα σε περίοδο γιορτών.
Στα παραμύθια πάντως συμφωνούμε απόλυτα... ;)

Φιλιά!

koulpa είπε...

XAXAXAXA.. η ζωή είναι περιπέτια.. εγώ ότι πρόλαβα 14-19.. μετά μπήκα σιγά σιγά στο μαγκανοπήγαδο και μη τον έιδατε τον Παναή.. ότι προλάβαινα να κάνω εντός της ελλάδας σε διάσπαρτα μονοήμερα-δυήμερα.. και τα τελευταία χρόνια ούτε αυτό..:):)
χαχαχα..Δε ζαλίζομαι εύκολα.. κι αν ζαλιστώ με τα πολλά.. είναι γλυκιά ζαλάδα.. μου αρέσει να ακούω ιστορίες.. γενικά μου αρέσει πιό πολύ να ακούω παρά να μειλώ συνήθως..:):)
Φιλιά και καληνύχτες:):)

Ανώνυμος είπε...

Πάντως, αυτό το άγαλμα όσο όμορφο είναι, άλλο τόσο με ανατριχιάζει. Ίσως είναι το υλικό, ίσως αυτή η γυναίκα, κρύα μέσα στο δρόμο... μπρρρρρ! Γεια σου Γητεύτρια!!!

μαριάννα είπε...

@ maya is here????????????

Τί βλέπουνε τα μάτια μου; Και πάνω που σκεφτόμουν ότι ώρα είναι να αραιώνουμε σιγά σιγά...
Τί κάνεις καλή μου; Έφτιαξες νέο μπλογκάκι; Στείλε μέιλ με νέα σου όταν μπορέσεις κι ένα σταθερό να σε πάρω να τα πούμε.
Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι ρε συ... ;)
Συμφωνώ για το άγαλμα. Εκτρωματικό το βρίσκω και εγώ, αισθητικά. Το μόνο πολύ πετυχημένο είναι το πρόσωπο. Και η θλίψη που βγαίνει από μια γυναίκα κακότυχη, που ως συνήθως την κλάψανε μετά θάνατον. Το στήθος πεταμένο έξω, συμβόλιζε την άγρια εποχή του θηλασμού, όπου οι πάντες για να δείξουν πόσο ήταν υπέρ της σωστής διατροφής του μωρού, υπέβαλλαν αυτές τις φτωχές δυστυχισμένες, σε δημόσια θέα.
Με συγκινούσε πάντα η Μόλλυ ως εκπρόσωπος της κακοδαιμονίας μιας εποχής.

Τα λέμε ε; :)