Αθανάσιος Κούρτης: Στη χάση και στη λέξη! Ένας ποιητής εκ γενετής! Το πιο πιστό φιλαράκι μου της madrugada(s)!

Ένας εκ των δύο! Το μπλογκ!

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Εκείνη τη χρονιά δεν είδαμε καλοκαίρι. Έβρεχε ασταμάτητα. Τρεις ολόκληρους μήνες. ''Κοίτα να δεις -μου είπε η Μαρία- το καλοκαίρι θα γίνει μνήμη δίχως ν' αφήσει στάλα αίμα πάνω σε κάποιο γεγονός. Δες τί ωραία που σαπίζουν τα φύλλα μες στον Ιούλη. Θαρρώ πως σε λίγο θ' αρχίσουν να σαπίζουν οι δρόμοι, οι κόρνες των αυτοκινήτων, τα βέλη των πινακίδων - έτσι που τα ταξίδια θ' αποκτήσουν, επί τέλους, το ασαφές και το αόριστο που τους ταιριάζει' θα ξεφύγουν απο την απλή διεκπεραίωση, θ' αγαπήσουν την άνω τελεία και το κόμμα, θα λατρέψουν το ερωτηματικό''...

Έπειτα έστρεψε το βλέμμα έξω απ' το παράθυρο και ακολουθούσε με τα λευκά της δάχτυλα τις σταγόνες που κατηφόριζαν πάνω στο τζάμι.

Στη χάση και στη λέξη

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ (ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΙΒΩΤΟ)

ΙΙ
Δύο φορές αφήσαμε περιστέρια ακολουθώντας την προαιώνια μέθοδο. Καί τις δύο επέστρεψαν νεκρά πάνω σ' ένα κομμάτι συρματόπλεγμα.

Καταλαβαίνεις... μεταξύ των άλλων... είχαμε αφήσει ανθρώπους εκεί έξω.
Δεν γινόταν αλλιώς.

Άσμα Ασθμάτων

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

Ο Fred έφυγε ένα μεσημέρι φθινοπώρου. (Ηλέξη ''έφυγε'' δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απ' αυτό που λέει). Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του σακακιού του και ακολούθησε την κατεύθυνση πού δειχναν οι σκιές των δέντρων. Οι φθινοπωρινοί περίπατοι ήταν οι αγαπημένοι του, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί. Με τη σειρά μου κατάλαβα πως η αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη: ''αγνοούμενος''.
''Μην ανησυχήσεις -μου είπε φεύγοντας-. Μια μέρα θα επιστρέψω και θα σου χτυπήσω την πόρτα''. ''Πότε;'' τον ρώτησα
-''Όταν δεν θα είσαι μέσα''... και γέλασε με όλο του το πρόσωπο σαν νά βλεπε μπροστά του την εικόνα.

Από τα απομνημονεύματα του Fred

TRANSFORMERS ΔΙΧΩΣ DISERTICONS

Έκλεινε τα μάτια της και προσποιούνταν πως ήταν μια άλλη. Παλιά της συνήθεια. Όταν με κοίταζε, προσπαθούσε να είναι αυτή που εγώ ήθελα (χωρίς να της το πω) να είναι για μένα... αλλά αυτό είναι μια παλιά ιστορία. Ας επιστρέψουμε στη συνήθειά της. Κάποιες φορές λοιπόν, δεν της έφτανε να είναι μια άλλη... Καταλαβαίνεις, δεν έβρισκε αψεγάδιαστο εαυτό απέναντι στους άλλους, απέναντι στον εαυτό της. Τότε προσποιούνταν πως ήταν διάφορα πράγματα: ένα παράθυρο, ένα δέντρο, μια θάλασσα, ένα σκισμένο εισιτήριο κάποιας ματαιωμένης διαδρομής, ο κούκος που έβγαινε απ' το παλιό ρολόι, ένα σύννεφο βαμμένο ηλιοβασίλεμα, μια υπόγεια μουσική...
Γάμησέ τα φίλε΄ μπερδεμένη υπόθεση. Κι είναι που επιθυμούσε διακαώς να βάλει σε μια τάξη τη ζωή της. Μού 'λεγε πως κάποτε όλοι θα καταλήξουμε σε ένα αντικείμενο μα όταν τη ρωτούσα, έκανε πως δεν ήξερε.

Όποτε την θυμάμαι τώρα, τρίζουν συθέμελα εκείνο το μικρό διαμερισματάκι στην Αθηνάς 7 στην Άνω Πόλη αλλά και όλα τα ξενοδοχεία της Καβάλας, όπου άνθισε και μαράζωσε ο έρωτάς μας.
Όσο για κείνο το αντικείμενο... μή με ρωτάς ούτ' εμένα. Όταν θ' απογίνουμε, δεν θά μαστε εδώ να δούμε τί τελικά απογίναμε. Άν και κάπου πάει το μυαλό μου.

Ημερολόγιο Ενος Αθέατου Απριλίου

ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ

Πάνω στη λιθόστρωτη γέφυρα της Πράγας, άπλωσε την παλάμη του στη γριά τσιγγάνα. Εκείνη κοίταξε, ξανακοίταξε, την έφερνε πιο κοντά, πιο μακριά στα μάτια της… λες κι έπασχε από μυωπία, πρεσβυωπία ή κάτι τέτοιο∙ έπειτα έβαλε επάνω της τον δείκτη του χεριού της και ακολουθούσε με αργές κινήσεις τις γραμμές. Κάποια στιγμή… «Πείνασα, αργούμε πολύ;» της λέει αστειευόμενος. Κι εκείνη με βλέμμα έκπληκτο: «Αδύνατον! Δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα»

Ήταν η πρώτη που εισχωρούσε τόσο βαθιά στην ποίησή του.

Σταθμοί...ζωής

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πρωινός ιδρώτας. Η μυρωδιά του καπνού κατά μήκος των απέραντων, άψυχων διαδρόμων κάθεται βαριά στα ρουθούνια, στα πνευμόνια. Οι ίδιες πικρές ανάσες... Σαν να μην πέρασε μέρα. Σκέφτομαι πως οι αισθήσεις αγνοούν το χρόνο. Επιστρέφουν μαζί σου και σε δευτερόλεπτα σε χώνουν στη διαδικασία να βάλεις σε τάξη το εσωτερικό, ενστικτώδες ημερολόγιό σου.
Α, τί σκοτάδι αυτοί οι ατέλειωτοι διάδρομοι. Μόνο στο βάθος, από την μισάνοιχτη σιδερόπορτα της αποθήκης μπαίνει ένας ολόχρυσος ήλιος σε σκόνη.

Στην άλλη άκρη της αποθήκης είχαν κωλώσει στη ράμπα 3 κοντέινερ που περίμεναν να φορτωθούν για Δανία. Τράβηξα προς τα κεί, αφήνοντας κάτι σκόρπιες εικόνες και κάτι μεταχειρισμένες λέξεις, σε τιμή ευκαιρίας, να αιωρούνται μες στο μυαλό μου, με σκοπό να τις δουλέψω αργότερα.
Γιατί πάντα πρέπει νά 'χω ένα όνειρο για τις επόμενες ώρες. Πώς αλλιώς να κρατηθώ;

Τέχνη και αυτοκαταστροφή

Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, το παθαίνω συχνά αυτό, με πλημμυρίζουν αναμνήσεις... Θυμάμαι λοιπόν πριν δυο χρόνια κι ένα μήνα, που γράφτηκε στους Εκφραστές, ένα παλικάρι από την Καβάλα. Μας εντυπωσίασε από το πρώτο του ποστ. Σεμνός καθώς είναι δεν ανοίχτηκε αμέσως. Με το ζόρι του βγάλαμε ότι περίμενε να κυκλοφορήσει η νέα ποιητική του συλλογή. Όταν κυκλοφόρησε είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει το βιβλίο του, μια πραγματικά αξιόλογη ποιητική συλλογή, ξέροντας ότι είμαι μακριά και αδυνατώ να την πάρω. Σιγά σιγά δεθήκαμε, όσο μπορεί να δεθούν διαδικτυακά οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα πλήκτρα.
Ο Θανάσης λοιπόν ήταν η νυχτερινή συντροφιά μου τα ξημερώματα στις μαντρουγάδες, όπως λέγαμε και γελούσαμε. Τον επόμενο χρόνο, τα Χριστούγεννα, γνωριστήκαμε και από κοντά. Ήταν όπως ακριβώς τον φωτογράφιζε η γραφή του κι ακόμα καλύτερος!
Πρόκειται για έναν ποιητή όχι απλά ταλαντούχο, αλλά για μια εξαιρετική περίπτωση, από αυτές που επιβεβαιώνουν ότι οι ποιητές γεννιούνται ποιητές.
Σε κάθε του ποστάρισμα καμάρωνα και συγκινιόμουν λες και ήταν δικό μου παιδί. Δύο χρόνια τον παρακολουθώ και τον θαυμάζω. Το παλικάρι έχει λαμπρό μέλλον στην ποίηση και να μου το θυμηθείτε.
Απόψε όμως, δεν θέλω να μιλήσω για τον Αθανάσιο Κούρτη τον ποιητή. Θέλω να μιλήσω για τον αγαπημένο φίλο της καρδιάς, τον πιο πιστό μου φίλο μαζί με την Σοφία την Κολοτούρου, τον Βασίλη το Βασφί και το Δειλινό.
Πέρασαν διάφοροι από τους Εκφραστές, επώνυμοι κι ανώνυμοι και γενικώς. Ο καθένας για τους δικούς του, απολύτως σεβαστούς λόγους, χάθηκε, αδρανοποιήθηκε, διαγράφτηκε. Ο Θανάσης πάντα εκεί. Μα και πνιγμένος από δουλειά, μα και άυπνος, ένα γεια θα περνούσε να το πει ακόμα κι όταν δεν ήμουν εκεί.
Με αυτά τα τέσσερα μέλη που έγραψα και πιο πάνω, ποτέ, μα ποτέ, δεν έτυχε να αλλάξουμε έστω μια γκρίνια, έστω μια κόντρα και δεν είμαστε και πάπαλα όλοι. ;) Και άνθρωποι είμαστε και νεύρα έχουμε και ζόρια περάσαμε και λούκια χοντρά κι αρρώστιες και χωρισμοί και θάνατοι και πολλές χαρές.
Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να εκφράσω την αγάπη και την εκτίμησή μου την απέραντη για τη συνεργασία που είχαμε και την υπομονή τους να με ανέχονται και να με αγαπάνε με τα ελαττώματά μου. Γιατί όταν διαχειρίζεσαι ένα χώρο μόνος κι έχεις να κάνεις με χίλιες μύριες γνώμες, αναγκαστικά πρέπει να τηρήσεις τη γραμμή που εσύ έχεις επιλέξει. Τα παιδιά αυτά είχαν απίστευτη κατανόηση πάντα και η συμπαράστασή τους υπήρξε αμέριστη. Είναι να μη συγκινούμαι με αναμνήσεις Χριστουγεννιάτικες; Είναι να μην περιμένω πως και πως να βρεθούμε σε κλασικό ταβερνάκι να τσακίσουμε κοψίδια;
Να λοιπόν μια παρήγορη απόδειξη για το ότι υπάρχει φιλία δικτυακή κι ας είμαστε στην άκρη του κόσμου o καθένας.