Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Αθανάσιος Κούρτης: Στη χάση και στη λέξη! Ένας ποιητής εκ γενετής! Το πιο πιστό φιλαράκι μου της madrugada(s)!



Ένας εκ των δύο! Το μπλογκ!

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Εκείνη τη χρονιά δεν είδαμε καλοκαίρι. Έβρεχε ασταμάτητα. Τρεις ολόκληρους μήνες. ''Κοίτα να δεις -μου είπε η Μαρία- το καλοκαίρι θα γίνει μνήμη δίχως ν' αφήσει στάλα αίμα πάνω σε κάποιο γεγονός. Δες τί ωραία που σαπίζουν τα φύλλα μες στον Ιούλη. Θαρρώ πως σε λίγο θ' αρχίσουν να σαπίζουν οι δρόμοι, οι κόρνες των αυτοκινήτων, τα βέλη των πινακίδων - έτσι που τα ταξίδια θ' αποκτήσουν, επί τέλους, το ασαφές και το αόριστο που τους ταιριάζει' θα ξεφύγουν απο την απλή διεκπεραίωση, θ' αγαπήσουν την άνω τελεία και το κόμμα, θα λατρέψουν το ερωτηματικό''...

Έπειτα έστρεψε το βλέμμα έξω απ' το παράθυρο και ακολουθούσε με τα λευκά της δάχτυλα τις σταγόνες που κατηφόριζαν πάνω στο τζάμι.


Στη χάση και στη λέξη

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ (ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΙΒΩΤΟ)

ΙΙ
Δύο φορές αφήσαμε περιστέρια ακολουθώντας την προαιώνια μέθοδο. Καί τις δύο επέστρεψαν νεκρά πάνω σ' ένα κομμάτι συρματόπλεγμα.

Καταλαβαίνεις... μεταξύ των άλλων... είχαμε αφήσει ανθρώπους εκεί έξω.
Δεν γινόταν αλλιώς.

Άσμα Ασθμάτων

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

Ο Fred έφυγε ένα μεσημέρι φθινοπώρου. (Ηλέξη ''έφυγε'' δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απ' αυτό που λέει). Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του σακακιού του και ακολούθησε την κατεύθυνση πού δειχναν οι σκιές των δέντρων. Οι φθινοπωρινοί περίπατοι ήταν οι αγαπημένοι του, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί. Με τη σειρά μου κατάλαβα πως η αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη: ''αγνοούμενος''.
''Μην ανησυχήσεις -μου είπε φεύγοντας-. Μια μέρα θα επιστρέψω και θα σου χτυπήσω την πόρτα''. ''Πότε;'' τον ρώτησα
-''Όταν δεν θα είσαι μέσα''... και γέλασε με όλο του το πρόσωπο σαν νά βλεπε μπροστά του την εικόνα.

Από τα απομνημονεύματα του Fred

TRANSFORMERS ΔΙΧΩΣ DISERTICONS

Έκλεινε τα μάτια της και προσποιούνταν πως ήταν μια άλλη. Παλιά της συνήθεια. Όταν με κοίταζε, προσπαθούσε να είναι αυτή που εγώ ήθελα (χωρίς να της το πω) να είναι για μένα... αλλά αυτό είναι μια παλιά ιστορία. Ας επιστρέψουμε στη συνήθειά της. Κάποιες φορές λοιπόν, δεν της έφτανε να είναι μια άλλη... Καταλαβαίνεις, δεν έβρισκε αψεγάδιαστο εαυτό απέναντι στους άλλους, απέναντι στον εαυτό της. Τότε προσποιούνταν πως ήταν διάφορα πράγματα: ένα παράθυρο, ένα δέντρο, μια θάλασσα, ένα σκισμένο εισιτήριο κάποιας ματαιωμένης διαδρομής, ο κούκος που έβγαινε απ' το παλιό ρολόι, ένα σύννεφο βαμμένο ηλιοβασίλεμα, μια υπόγεια μουσική...
Γάμησέ τα φίλε΄ μπερδεμένη υπόθεση. Κι είναι που επιθυμούσε διακαώς να βάλει σε μια τάξη τη ζωή της. Μού 'λεγε πως κάποτε όλοι θα καταλήξουμε σε ένα αντικείμενο μα όταν τη ρωτούσα, έκανε πως δεν ήξερε.

Όποτε την θυμάμαι τώρα, τρίζουν συθέμελα εκείνο το μικρό διαμερισματάκι στην Αθηνάς 7 στην Άνω Πόλη αλλά και όλα τα ξενοδοχεία της Καβάλας, όπου άνθισε και μαράζωσε ο έρωτάς μας.
Όσο για κείνο το αντικείμενο... μή με ρωτάς ούτ' εμένα. Όταν θ' απογίνουμε, δεν θά μαστε εδώ να δούμε τί τελικά απογίναμε. Άν και κάπου πάει το μυαλό μου.

Ημερολόγιο Ενος Αθέατου Απριλίου

ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ

Πάνω στη λιθόστρωτη γέφυρα της Πράγας, άπλωσε την παλάμη του στη γριά τσιγγάνα. Εκείνη κοίταξε, ξανακοίταξε, την έφερνε πιο κοντά, πιο μακριά στα μάτια της… λες κι έπασχε από μυωπία, πρεσβυωπία ή κάτι τέτοιο∙ έπειτα έβαλε επάνω της τον δείκτη του χεριού της και ακολουθούσε με αργές κινήσεις τις γραμμές. Κάποια στιγμή… «Πείνασα, αργούμε πολύ;» της λέει αστειευόμενος. Κι εκείνη με βλέμμα έκπληκτο: «Αδύνατον! Δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα»

Ήταν η πρώτη που εισχωρούσε τόσο βαθιά στην ποίησή του.

Σταθμοί...ζωής

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πρωινός ιδρώτας. Η μυρωδιά του καπνού κατά μήκος των απέραντων, άψυχων διαδρόμων κάθεται βαριά στα ρουθούνια, στα πνευμόνια. Οι ίδιες πικρές ανάσες... Σαν να μην πέρασε μέρα. Σκέφτομαι πως οι αισθήσεις αγνοούν το χρόνο. Επιστρέφουν μαζί σου και σε δευτερόλεπτα σε χώνουν στη διαδικασία να βάλεις σε τάξη το εσωτερικό, ενστικτώδες ημερολόγιό σου.
Α, τί σκοτάδι αυτοί οι ατέλειωτοι διάδρομοι. Μόνο στο βάθος, από την μισάνοιχτη σιδερόπορτα της αποθήκης μπαίνει ένας ολόχρυσος ήλιος σε σκόνη.

Στην άλλη άκρη της αποθήκης είχαν κωλώσει στη ράμπα 3 κοντέινερ που περίμεναν να φορτωθούν για Δανία. Τράβηξα προς τα κεί, αφήνοντας κάτι σκόρπιες εικόνες και κάτι μεταχειρισμένες λέξεις, σε τιμή ευκαιρίας, να αιωρούνται μες στο μυαλό μου, με σκοπό να τις δουλέψω αργότερα.
Γιατί πάντα πρέπει νά 'χω ένα όνειρο για τις επόμενες ώρες. Πώς αλλιώς να κρατηθώ;

Τέχνη και αυτοκαταστροφή


Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, το παθαίνω συχνά αυτό, με πλημμυρίζουν αναμνήσεις... Θυμάμαι λοιπόν πριν δυο χρόνια κι ένα μήνα, που γράφτηκε στους Εκφραστές, ένα παλικάρι από την Καβάλα. Μας εντυπωσίασε από το πρώτο του ποστ. Σεμνός καθώς είναι δεν ανοίχτηκε αμέσως. Με το ζόρι του βγάλαμε ότι περίμενε να κυκλοφορήσει η νέα ποιητική του συλλογή. Όταν κυκλοφόρησε είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει το βιβλίο του, μια πραγματικά αξιόλογη ποιητική συλλογή, ξέροντας ότι είμαι μακριά και αδυνατώ να την πάρω. Σιγά σιγά δεθήκαμε, όσο μπορεί να δεθούν διαδικτυακά οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα πλήκτρα.
Ο Θανάσης λοιπόν ήταν η νυχτερινή συντροφιά μου τα ξημερώματα στις μαντρουγάδες, όπως λέγαμε και γελούσαμε. Τον επόμενο χρόνο, τα Χριστούγεννα, γνωριστήκαμε και από κοντά. Ήταν όπως ακριβώς τον φωτογράφιζε η γραφή του κι ακόμα καλύτερος!
Πρόκειται για έναν ποιητή όχι απλά ταλαντούχο, αλλά για μια εξαιρετική περίπτωση, από αυτές που επιβεβαιώνουν ότι οι ποιητές γεννιούνται ποιητές.
Σε κάθε του ποστάρισμα καμάρωνα και συγκινιόμουν λες και ήταν δικό μου παιδί. Δύο χρόνια τον παρακολουθώ και τον θαυμάζω. Το παλικάρι έχει λαμπρό μέλλον στην ποίηση και να μου το θυμηθείτε.
Απόψε όμως, δεν θέλω να μιλήσω για τον Αθανάσιο Κούρτη τον ποιητή. Θέλω να μιλήσω για τον αγαπημένο φίλο της καρδιάς, τον πιο πιστό μου φίλο μαζί με την Σοφία την Κολοτούρου, τον Βασίλη το Βασφί και το Δειλινό.
Πέρασαν διάφοροι από τους Εκφραστές, επώνυμοι κι ανώνυμοι και γενικώς. Ο καθένας για τους δικούς του, απολύτως σεβαστούς λόγους, χάθηκε, αδρανοποιήθηκε, διαγράφτηκε. Ο Θανάσης πάντα εκεί. Μα και πνιγμένος από δουλειά, μα και άυπνος, ένα γεια θα περνούσε να το πει ακόμα κι όταν δεν ήμουν εκεί.
Με αυτά τα τέσσερα μέλη που έγραψα και πιο πάνω, ποτέ, μα ποτέ, δεν έτυχε να αλλάξουμε έστω μια γκρίνια, έστω μια κόντρα και δεν είμαστε και πάπαλα όλοι. ;) Και άνθρωποι είμαστε και νεύρα έχουμε και ζόρια περάσαμε και λούκια χοντρά κι αρρώστιες και χωρισμοί και θάνατοι και πολλές χαρές.
Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να εκφράσω την αγάπη και την εκτίμησή μου την απέραντη για τη συνεργασία που είχαμε και την υπομονή τους να με ανέχονται και να με αγαπάνε με τα ελαττώματά μου. Γιατί όταν διαχειρίζεσαι ένα χώρο μόνος κι έχεις να κάνεις με χίλιες μύριες γνώμες, αναγκαστικά πρέπει να τηρήσεις τη γραμμή που εσύ έχεις επιλέξει. Τα παιδιά αυτά είχαν απίστευτη κατανόηση πάντα και η συμπαράστασή τους υπήρξε αμέριστη. Είναι να μη συγκινούμαι με αναμνήσεις Χριστουγεννιάτικες; Είναι να μην περιμένω πως και πως να βρεθούμε σε κλασικό ταβερνάκι να τσακίσουμε κοψίδια;
Να λοιπόν μια παρήγορη απόδειξη για το ότι υπάρχει φιλία δικτυακή κι ας είμαστε στην άκρη του κόσμου o καθένας.

15 σχόλια:

μαριάννα είπε...

.
.
.
.
.
Μόλις σήμερα, έπειτα απο πολλές μέρες γραπτής σιωπής,
βρήκα τη διάθεση να πιάσω μολύβι και χαρτί.
Δε γράφω, βέβαια και τίποτα σπουδαίο - ποτέ δεν
έγραψα.
Απλά παρατηρώ τα σχήματα των γραμμάτων:

Το Όμικρον, ένας κύκλος,
το γΙώτα, μια ευθεία γραμμή.
Όλα τα υπόλοιπα κάτι μεταξύ των δύο
σε διάφορα μεγέθη και αρχιτεκτονικές.


Μονάχα το τετράγωνο απουσιάζει -
όπως κάθε σχήμα λογικής απ' τη ζωή μας.

Αθανάσιος Κούρτης

sunday είπε...

Πολύ ωραίος ο Α-θανάσιος!!! Σε βάζει μέσα του.

μαριάννα είπε...

@ sunday

Ναι, είναι οικεία η γραφή και άμεση. Γι αυτό και μου αρέσει. Έχει σύγχρονο, νεανικό στυλ, φρεσκάδα, αλλά κι ευαισθησία. ;)
Μαντρουγάδα κι εσύ μάτια μου; Νομίζω εμείς δυο είμαστε οι πιο ξενύχτηδες στα πέριξ ε;

Φιλιά!

sunday είπε...

Ναι, μάλλον. Δε βαριέσαι... Έχω πάρει αμπάριζα τις δημοσιεύσεις του Αθανάσιου σοτυς εκφραστές και δεν το βλέπω να σταματάω πριν τελειώσω. Ακούω και madrugada... ;)
Πφφ, πολύ ψεύτικο να επαναλαμβάνεις σχόλιο που , προφανώς λόγω κάποιας δικιάς μου πατάτας, δεν έχει αναρτηθεί. Και πάλι, δε βαριέσαι... όλα μου φταίνε σήμερα μάλλον. Ανταποδίδω τα φιλιά!

μαριάννα είπε...

@ sunday

Σπάσιμο. Το ξέρω. Κι εγώ ρίχνω τα σχετικά καντήλια όταν συμβαίνει αυτό, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. :)
Χάνω τον αυθορμητισμό μου. Και δεν υπάρχει χειρότερη καταδίκη για μένα από το να γράφω αναγκαστικά ή τυπικά. Γι αυτό και δεν το κάνω και ξέρω ότι στενοχωρώ κάποιους, αλλά όταν δεν έχω τι να πω, δεν μπορώ να λέω κοινότοπες βλακείες ή να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια. Κι εδώ μοιάζουμε... ;)

Καλό μεσημέρι! Τώρα πίνω καφέ...

μαριάννα είπε...

Ξέχασα να πω, ήταν κάποια λινκ οδηγούσαν σε σελίδες κλειστές των Εκφραστών, γιατί προστατεύουμε τη δουλειά των μελών, κατά το δυνατόν. Τις άνοιξα όμως τώρα που το θέμα είναι εν λειτουργία και θα τις ξανακλείσω αργότερα. Οπότε και χωρίς εγγραφή διαβάζονται όλα τα θέματα.

koulpa είπε...

Αχ.. δε προλαβαίνω να διαβάσω με ηρεμία.. θα προσπαθήσω τις πρώτες πρωινές.. μου αρέσει το παιχνίδι με τις λέξεις..:):)
Βιαστικά φιλιά:):)

μαριάννα είπε...

@ koulpa

Με την ησυχία σου μάτια μου! Εδώ θα είναι όλα. Το παιδί είναι αληθινή απόλαυση. Φρεσκάδα και δροσιά. Εμένα, όταν ποστάρει, ανοίγει η καρδιά μου. Χαμογελάω...
Καλή δύναμη! Κι εγώ αρχίζω το τρέξιμο.

Φιλιά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είναι τώρα να μη συγκινούμαι κι΄εγώ με τη σειρά μου για τους αξιόλογους ανθρώπους που "γνωρίζουμε" από τούτο το μέσον;
Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε με τις ό,ποιες αδυναμίες μας, φτάνει να προσπαθούμε να στρογγυλεύουμε ...τις αιχμηρές γωνιές του χαρακτήρα μας..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Antoine είπε...

Πραγματικά, είναι φοβερό πως το διαδίκτυο φέρνει τους ανθρώπους τόσο κοντά. Άνθρωποι διαφορετικοί γνωρίζονται, ανταλλάσσουν ιδέες, βρίσκουν κάποιον να μιλήσουν, να πουν τα συναισθήματά τους. Εγώ τουλάχιστον χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζω νέα πράγματα που παρουσιάζονται σε φιλικά blogs. Και εσύ, φυσικά, μου μαθαίνεις για πράγματα που ούτε κατά διάνοια μέχρι τώρα δεν είχα αναζητήσει.

Υ.Γ. Ποιο ακριβώς είναι το στοιχείο σου; Τα Χριστούγεννα ή το χιόνι;

μαριάννα είπε...

@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

Αλήθεια είναι Γλαρένια μου. Κυκλοφορούν εκλεκτοί άνθρωποι στο δίκτυο που δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να τους γνωρίσουμε αλλιώς. Κυκλοφορεί και πλέμπα, δε λέω... αλλά την απομονώνεις. Υπάρχει και σύμπλεγμα τόνους ολόκληρους! Δε θα είχε και το δίκτυο;

Φιλιά πολλά! Καλή Κυριακή!

μαριάννα είπε...

@ Antoine

Το χιόνι... και οι ιμπρεσσιονιστές.
Σου είχα γράψει ειδικά για τον Alfred Sisley και το Snow at Argenteuil. Το έχω δει από κοντά κι έπαθα πλάκα! Δες το εδώ αν θες

Antoine είπε...

Φυσικά και το θυμάμαι και μάλιστα έψαξα και βρήκα σχεδόν όλους τους πίνακες του Σισλέ. Ίσως βάλω κάποιον στην προμετωπίδα, αλλά δεν μπορώ να βρω τον αγαπημένο σου σε αρκετά μεγάλη ανάλυση.

Πώς σου φαίνεται το αγόρι με τα κεράσια του Γύζη στο προφίλ μου; Ε, καλός και ο Σαγκάλ, αλλά τον είχα τόσο καιρό και αποφάσισα να κάνω μια αλλαγή.

μαριάννα είπε...

@ Antoine

Ένα παράξενο πράγμα με τον Σισλέ, προφανώς επειδή αγαπιέται πολύ, οι γκαλερί όλες, για τα μουσεία δεν το συζητώ, αδιανόητα, δίνουν πολύ χαμηλή ανάλυση. Λες και αν τον έχεις τον πίνακα σε υψηλή ανάλυση δεν θα τον αγοράσεις. Μα είναι ηλίθιοι. Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό τους. Θέλει μεγάλη κουβέντα αυτό το θέμα αλλά δε γίνεται από 'δω.
Εξαιρετικό το βρίσκω το νέο λουκ! Να το αλλάζεις συχνά... να βλέπουμε διάφορα. Θα έχεις ένα άβαταρ διδακτικό. ;)

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

από deilino
Αγαπημένη μου Μαριάννα, Ψάχνοντας ένα κείμενο που είχα γράψει παλιά τους Εκφραστές, η αναζήτρηση του goggle με έβγαλε εδώ. Συγκινήθηκα με τα λόγια σου. Σ' ευχαριστώ!Χαθήκαμε... Αλλά πάντα σας σκέφτομαι με νοσταλγία και αγάπη.
Φιλιά πολλά
Στέλλα
Προσπάθησα να μπω στους Εκφραστές, αλλά μάλλον έβαλα λάθος κωδικό, ή έχει απενεργοοιηθεί.