Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...
Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην το τραγούδησε, έστω μια φορά στη ζωή του. Ο Γεώργιος Δροσίνης εμπνεύστηκε αυτό το ποίημα, συζητώντας κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στον κήπο του Αρσακείου με την αρσακειάδα ξαδέλφη του, την Μελετοπούλου. Μελοποιήθηκε και έγινε τραγούδι, αλλά και ταινία που ο Ανδρέας Μπάρκουλης ήταν ο Δροσίνης και η Κάκια Αναλυτή νομίζω η Μελετοπούλου, αλλά όχι ως εξαδέλφη. Ως αγαπημένη! Και νομίζω δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό, πιο ποιητικό, πιο μεθυστικό, από το να βρίσκεσαι ερωτευμένος κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά!
Ένα ακόμα σονέτο του Θέμου Αμούργη, ως απάντηση στην αμυγδαλιά του Δροσίνη μας χάρισε ο weaver
( ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)
Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή
πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη
θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί
ένα κλαρί καθένας μας να πάρει
Είταν , εκείνη , τόσο ιδανική
κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη
για να το σώσει, που με μιας εκεί
ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….
Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι
- Σα τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –
κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει
Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά
που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει
η ξέγνοιαστη να νοιώσει , ομορφονιά…
Αδελφή πες μου,
τι είναι ο Θεός
κι μυγδαλιά άνθισε.
Ν. Καζαντζάκης
Vincent Van Gogh, Almond BlossomΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ (1888-1962)
ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Ωχρό φωτίζει απόψε το φεγγάρι
τις στράτες του χωριού, στη σιγαλιά.
Γυρτή πίσω απ’ το φράχτη κι έχει πάρει
μια ανήσυχη έγνοια η άσπρη αμυγδαλιά.
Στεφάνια έχει ανθοπλέξει ένα ζευγάρι
δεσμούς για την αγάπη την παλιά.
Κι οι πόθοι της στου ονείρου όλη τη χάρη
Πετούν, ξαναγυρνούν, τρελά πουλιά.
Γλυκέ ερωμένε, Μάρτη, Μάρτη, ακόμα
δε φαίνεσαι, να σμίξτε στόμα στόμα
στην ήμερη ησυχία του χωριού
Κι η νύφη από κλωνάρι, από μιαν άκρη
τρεμάμενο να στάξει αφήνει δάκρυ
διαμάντι μες στο φως του φεγγαριού.
Εκφραστές, weaver
Όντεν ανθεί η γιαμυγδαλιά
κι ο πεύκος όντε δένει
κι η κοπελιά σα στολιστεί
το νου τ' ανθρώπου παίρνει.
Ιωάννης Κονδυλάκης
Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε ;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Το υπέροχο ποίημα του Βρεττάκου που πραγματικά το είχα ξεχάσει, μας το χάρισε ο φίλος allu fun marx καθώς και το τραγούδι Μια μυγδαλιά μελοποιημένο από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου και τραγουδισμένο από την χορωδία της και τη Δανάη Μπαραμπούτη. Τον ευχαριστώ πολύ!
%20(1).png)
.jpg)
52 σχόλια:
.
.
.
.
H Mυθολογία έχει μια ιστορία για την αμυγδαλιά που δεν μου αρέσει καθόλου. Που ήταν η Φυλλίς, κόρη ολόκληρου βασιλιά της Θράκης και κουκλάρα κι ερωτεύθηκε λέει τον γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα, που τον γνώρισε όταν εκείνος επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς πατέρας της τους πάντρεψε, αφού του έδωσε και μέρος του βασιλείου του.
Ναι, αλλά... ο ωραίος νοστάλγησε την Αθήνα και έφυγε για λίγο. Έλα μου όμως, που ουδέ μονιμότερον του προσωρινού. Κι ενώ της είχε τάξει ότι θα γυρίσει πολύ σύντομα, εκείνη περίμενε χρόνια την επιστροφή του και τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, τη μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά, που έγινε το σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο Δημοφώντας επιτέλους γύρισε γεμάτος τύψεις, βρήκε την καημένη τη Φυλλίδα ένα ολόγυμνο δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη.
Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Τί να πεις τώρα; Άστο να πάει άστο... κι αυτό! :)))
To πρώτο ποίημα που διάβασα.. σε ένα ανθολόγιο.. αγορασμένο στο παζάρι της αναγίας στην τεγιέα το 70.. ήξερα το τραγούδι από τον πατέρα μου.. μου έρχεται ακόμα όταν βλέπω μυγδαλιά ανθισμένη..:):)
Φιλιά και καλημέρες:):)
Μου έδωσες εικόνες,
αγγίζεις θέμα που συχνά το αδίκησαν…
η εποχή μας τη φύση αδικεί…
και πολύ καλώς το αξιολογείς και το παραθέτεις.
Μου αρέσουν όλα όσα γράφεις και όσα υπονοούνται -με την άνθιση...-
για κάποιους οι αναμνήσεις φέρουν τα άνθη της και με αναμνήσεις διατήρησαν την ελπίδα και τη χαρά τους, έζησαν μη ξεχνώντας.
Μία εικόνα μου ρεαλιστική, να τινάζουμε τα μύγδαλα, ο καρπός να είναι μέσα στο απαλό πράσινο, η ομορφιά να έχει χρώμα, μία μυγδαλιά και την αίσθηση της προτροπής, από μια μυγδαλιά...
Πολλά μου θύμισες, όχι μόνο από κείνα που έχω διαβάσει (συμβολισμούς κ.τ.λ.), αλλά και από της ζωής μου εποχές...
Καλή μου,
και φίλη
σ΄ευχαριστώ!
Καλό Σ/Κ!!
Κάτι που έγραψα παλιά-με γλυκόπικρη σατιρική διάθεση- κι έχω βγάλει και στο μπλογκ του kyriaz...:
ΚΑΠΟΤΕ ΣΟΥ 'ΚΑΝΑ ΚΑΝΤΑΔΑ
Το γελεκάκι που φορώ
είναι, χρυσό μου,παλιωμένο.
Μέσα του δύσκολα χωρώ
κι είν' από πίσω ξηλωμένο.
Την ανθισμένη μυγδαλιά
τώρα πια πώς να τραγουδήσω;...
Τινάζω τ' άνθη απ' τα μαλλιά
λευκό τον ίσκιο μου να ντύσω.
Δεν σ' αγαπώ γιατί 'σαι ωραία
δεν σ' αγαπώ γιατί 'σαι συ.
Με νοιάζει μόνον η κεραία
που 'χει χαλάσει της Τι-βι!
Κάποτε σου 'κανα καντάδα
μ' ετούτα τα παλιά τραγούδια.
Σκούπες σαρώσαν την Ελλάδα
μα ξέφυγαν αυτά τα χνούδια...
Καλημέρα.
Tora poy stin anatoli anthizoyn I amigdalies tha soy stilo poles foto me tetia loyloydia.
Panta eroteymenos me sena.
@ koulpa
Δεν ασχολείσαι με την ποίηση μας έλεγες, αλλά όλα τα ξέρεις ή τα πιο πολλά! Πιστεύω ότι από σεμνότητα δεν ομολογείς, ότι σε τρώει το σαράκι... :)))))))
Καλημέρα μάτια μου! Φιλιά!
@ Surrealist
Καλημέρα! :)
Πιάνεις την άλλη όψη, την πολύ ενδιαφέρουσα και μπράβο σου! Αυτήν της γονιμότητας. Συνδεδεμένη και με αυτό η αμυγδαλιά και ο πολύτιμος καρπός της. Και τί μνήμες ανακάλεσες, να 'ξερες! Από Κρήτη... με τα τσάγαλα!!! Πεθαίνω... Φοβερές αμυγδαλιές στα Χανιά! Χιλιάδες αναμνήσεις!
Λοιπόν η περιβόητη Κολέτ του Παρισιού, η Sidonie Gabrielle Colette (1873-1954), κορυφαία Γαλλίδα συγγραφέας, της γενιάς των Προυστ, Βαλερύ, Αντρέ Ζιντ... κόρη στρατηγού, έζησε γράφοντας και αφιέρωσε τη ζωή της στα ζώα, στα βιβλία και στον κήπο της, πασίγνωστη για τις ατάκες της και πολύ σκληρή με τη μοναχοκόρη της. Είχε γράψει ως συμβουλή προς γυναίκες: «Ναι, να τρώτε πολλά πολλά αμύγδαλα. Δίνουν βάρος στα στήθη σας»...
Κι επίσης: «Ποτέ δε γερνά μια γυναίκα που ζει στην εξοχή», αλλά και το τρυφερό: « Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στον έρωτα, είναι να ανγνωρίζεις το βήμα του άντρα που ανεβαίνει τα σκαλιά». (da Journal à rebours, 1941)
Αλλού γι αλλού το πήγα τελικά... :))) Αλλά αυτή είναι και η χαρά των σχολίων! ;)
Καλό ΣΚ κοπέλα μου!
Να περνάς καλά!
@ kyriaz
Αχ βρε Γιάννη! Ταλεντάρα είσαι σ' αυτό το είδος! Πανέμορφο! Ξέρεις ότι έχουμε το ίδιο γούστο και σ' αυτό! :) Να γράφεις Γιάννη. Μην το αμελείς... γράφεις πολύ όμορφα. Με ευαισθησία, με κέντρισμα, με ζωντανή γλώσσα, με πικρία που συγκινεί και πονάει...
Καλημέρα συντροφάκι της μουσικής και όχι μόνο!
Α, είδα στην Ο.Ο. ότι ανέβασες κιόλας! Τα κατάφερες τσακάλι!!! Εγώ ακόμα δεν το τόλμησα... ;)
@ kyriaz
Ξέχασα να σου πω ευχαριστώ πολύ για το ποίημά σου! Ξέρεις πόσο το χάρηκα ε; :)
@ Kahraman Mbei
Ποιός τη χάρη μου! Και για τις φωτό και για τους έρωτες! Μα πιο πολύ για την παρουσία σου τη γλυκιά!
Σε φιλώ Μπέη μου! Κι ευχαριστώ που με θυμάσαι...;)
να 'σαι καλά...
Μόνο μια απορία:
Τι είναι η Ο.Ο ;....
Η Οδός Ονείρων! :) Έτσι την γράφουν για συντομία... και είδα αυτό με τα γράμματα στον πατέρα και σε χάρηκα!
xaxa..
δεν είμαι μετριόφρον..
ούτε πολλά έχω πετύχει..
απλά πετυχαίνεις μερικά..
που στο παρελθόν..
με έχουν πετύχει..
Φιλιά και καλυσπέρες:):)
Εξαιρετική ανάρτηση. Ας μου εξηγήσει, όμως, κάποιος (αν μπορεί και, κυρίως, αν θέλει)
α) Γιατί είναι ωραίο το τρίστιχο του παμμέγιστου (κυριολεκτώ) Νίκου Καζαντζάκη;
β) Αν δεν υπήρχε η αμυγδαλιά εντός του τριστίχου, αλλά η πορτοκαλιά, η ροδιά, η μηλιά, η ροδακινιά, θα άλλαζε κάτι;
@ koulpa
Πολύ καλό! :))))
@ Churchwarden
Καλώς τον! Πολύ μου αρέσουν οι απορίες σου! :)
Η δική μου ερμηνεία είναι ότι η αμυγδαλιά έχει καταγραφεί στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο αγνότητας, καρτερίας, μαρτυρίου, γονιμότητας. Την λατρεύουν δηλαδή ως Αγία, ως μάνα, ως εύθραυστη, αέρινη και πολύ ευάλωτη γυναίκα, που στο πρώτο φύσημα του αγέρα όλη αυτή η απαράμιλλη ομορφιά χάνεται.
Γι αυτό και οι διάφοροι μύθοι και εικασίες την παρουσιάζουν ως πανέμορφη κόρη, μα προδομένη και πάντα θλιμμένη, με την κοινή μοίρα των ωραίων. Ξέρεις ότι οι όμορφες για το λαό είναι και άτυχες! Και μάλλον είναι αλήθεια...
Εκτός από το μύθο που έγραψα στο πρώτο σχόλιο, υπάρχει κι ένας ακόμα, που λέει ότι η Αμυγδαλιά ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι, πριγκίπισσα πάντα, αλλά πολύ εύθραυστο και μοσχαναθρεμμένο(από το μόσχο το μυρωδικό που μοσχο-βολάει), με μάνα υπερπροστατευτική, που φοβόταν τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι’ αυτό την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Αυτή καθόταν θλιμμένη στο παράθυρο κοιτάζοντας τον ορίζοντα και την είδε περνώντας ο Βοριάς που την ερωτεύτηκε παράφορα. Για να την κάνει να τον προσέξει και να τον ερωτευθεί, της παρουσιάστηκε σαν ένας γοητευτικός άντρας και της ζήτησε να παντρευτούν. Εκείνη φυσικά και τον ερωτεύτηκε, και μια μέρα που έλειπε η μαμά της από το παλάτι βγήκε έξω και αγκαλιάστηκε με το Βοριά (βλέπεις πόσο ποιητικό είναι το αγκάλιασμα της κόρης με τον άνεμο;)... Απ’ το κρύο του όμως ξεψύχησε. Αυτός ο μύθος δείχνει την αγνότητα και την ευαισθησία της αμυγδαλιάς, αλλά και την μεγάλη αδυναμία που της έχει ο πάντα ερωτευμένος μαζί της Βοριάς, μα που με την αγάπη του τη σκοτώνει.
Συνεπώς το χάικα του Καζαντζάκη, εμένα μου φαίνεται μαγικό! Ότι καλύτερο έχω διαβάσει σε τρεις γραμμές. Τη ρώτησε απλά για τον Θεό κι αυτή άνθισε... ἐκλαψα όταν το πρωτοδιάβασα.
Καταλαβαίνεις τό συμβολισμό έτσι;
Θα μπορούσαμε να το μεταφέρουμε και στον έρωτα.
Αδελφή πες μου,
τί είναι έρωτας
κι μυγδαλιά άνθισε.
Γητ
πάνω στο χάικα του Καζαντζάκη ;)
Αφιερωμένο σ' αυτούς που αναρωτιώνται... και αναζητούν!
Γνωστή η περιπλάνηση του Καζαντζάκη με το φίλο του Σικελιανό στο Άγιον Όρος προκειμένου ν' απαντήσουν στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα.
Όταν τελειωσε εκεί το οδοιπορικό τους....(Αντιγράφω απ'την Αναφορά στον Γκρέκο):
"Σαράντα μέρες περιδιαβάζαμε το Άγιον Όρος κι όταν τελεύοντας πια τον κύκλο ξαναγυρίζαμε,παρα΄μονή Χριστούγεννα,στη Δάφνη να φύγουμε,το πιο απροσδόκητο,το πιο αποφασιστικό θάμα μας περίμενε:μέσα στην καρδιά του χειμώνα σ' ένα φτωχό περιβολάκι,μια μυγδαλιά ανθισμένη!
Άρπαξα το φίλο μου από το μπράτσο,του 'δειξα το ανθισμένο δέντρο.
-Τυραννούσαν την καρδιά μας Άγγλε,είπα,σε όλο μας ετούτο το προσκύνημα,πολλά και πολύπλοκα ρωτήματα και τώρα να η απάντηση!
Ο φίλος μου κάρφωσε το γαλάζιο μάτι του απάνω στην ανθισμένη μυγδαλιά-έκαμε το σταυρό του,σα να προσκυνούσε άγιο θαυματουργό κόνισμα,και κάμποση ώρα έμεινε άλαλος.
Κι ύστερα,αργά:
-Ένα τραγούδι,είπε,ανεβαίνει στα χείλια μου-ένα πολύ μικρό τραγούδι,ένα χαϊκάι.
Κοίταξε πάλι τη μυγδαλιά:
_Είπα στη μυγδαλιά:"Αδερφή,μίλησέ μου για το Θεό".Κι η μυγδαλιά άνθισε."
Συμπεραίνοντας,νομίζω πως κατά τον Καζαντζάκη περισσότερο κι από τον πιο πειστικό λόγο,επιχειρηματολογεί υπέρ του Θεού το θαύμα μιας ανθισμένης μυγδαλιάς καταμεσίς του χειμώνα.
Αν και δεν πιστεύω καθόλου σε Θεό,διαφοροποιώ την ορθότητα μιας πίστης σε σχέση με τα αποτελέσματα-καλλιτεχνικά,λογοτεχνικά-που μπορεί να προκαλέσει.
Έτσι τελικώς λατρεύω τον Καζαντζάκη,τον Ελ Γκρέκο,τον Μπαχ,τον Ταρκόφσκι....
"Άγγελε" κι όχι "Άγγλε" η προσφώνηση του Καζαντζάκη για το Σικελιανό....
@γητεύτρια:
Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για την απάντηση. Κορυφαίο της σημείο (στα μάτια μου, πάντα), η επισήμανση της ομορφιάς του αγκαλιάσματος της Κόρης με τον Άνεμο.
Θέλω, ωστόσο, να επισημάνω κατιτίς. Η προβολή του μεταφυσικού στα φυσικά φαινόμενα είναι, σε λογοτεχνικό επίπεδο, τουλάχιστον όσο παλιός είναι και ο γραπτός λόγος. Αυτού του είδους ο μεταφυσικός αναγωγισμός (αφού υπάρχω, υπάρχει Θεός ή αφού κάτι ανθίζει, υπάρχει Θεός ή αφού η γη γυρίζει και ο κεραυνός τσακίζει, υπάρχει Θεός) είναι, στην κυριολεξία, κοινός τόπος-και ο κοινός τόπος, αφαιρεί από τη λογοτεχνία τη ρώμη. Δευτερευόντως, έχω την αίσθηση ότι το φαινόμενο της άνθισης "καταπίνει" την άνθιση, συγκεκριμένως, της μυγδαλιάς. Προσωπικώς, διαλύομαι από την άνθιση, ακόμη και επί γαϊδουράγκαθου.
Παρόλα αυτά, σε καταλαβαίνω (νομίζω, τουλάχιστον) απόλυτα. Και, βεβαίως, σε ευχαριστώ και πάλι.
@kyriaz:"διαφοροποιώ την ορθότητα μιας πίστης σε σχέση με τα αποτελέσματα-καλλιτεχνικά,λογοτεχνικά-που μπορεί να προκαλέσει". Αν έκαστη τρίχα της επί της κεφαλής μου τριχοφυΐας κρατούσε ένα μολύβι, θα ήταν για να προσυπογράψει τη θέση αυτή. Βεβαίως, έτερον θέμα το μεταφυσικόν δέος που στους περισσότερους ανθρώπους προκαλεί η φύση από το κατά πόσο κατάφεραν, τελικά, να το εκφράσουν καλλιτεχνικώς με επιτυχία. Η συγκεκριμένη απόπειρα του παμμέγιστου (κυριολεκτώ, το ξαναλέω) Νίκου Καζαντζάκη δε θα έλεγα ότι είναι από τις φωτεινές του.
@ kyriaz
Με συγκίνησες! Λες και διαβάζεις τις σκέψεις μου. Για τους ίδιους απολύτως λόγους λατρεύω αυτούς που είπες, όντας κι εγώ ακριβώς όπως κι εσύ, άστεγη από πίστη. Και δεν ξέρω αν έχεις δει, ότι έχω αναφερθεί με πολύ πάθος σε όλους αυτούς, σε παλιότερα ποστ.
Γιατί ξεκινώντας από τον Καζαντζάκη και συμμεριζόμενη απολύτως τη λαχτάρα του να Τον βρει, να Τον επιβεβαιώσει μέσα του, συμπάσχοντας στην πορεία, με Ελ Γκρέκο, με Νίτσε και Ταρκόφσκι στην μόνιμη αναζήτησή τους.
Δεν ξέρω αν έχεις δει τα ποστ με το Λουλούδι της Κανέλας της Μάρως Βαμβουνάκη που έχω αναρτήσει. Και μάλιστα συγκινήθηκα όταν μετά από μήνες, ανακάλυψα ότι είχε περάσει και η ίδια από 'δω. Ρίξε μια ματιά όταν βρεις καιρό εδώ και στα επόμενα ποστ που αναφέρονται στον Ελ Γκρέκο και εδώ που αναφέρομαι στον Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι, μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο!
Α παπαπα... ανατριχιάζω με το πόσα κοινά έχουμε! Θ' αρχίσω να σκιάζομαι... :))))
@ kyriaz
Πάλι συνεπαρμένη από το γράψιμο και την ταύτιση, ξέχασα να σου πω ευχαριστώ πάρα πολύ για το απόσπασμα που μας χάρισες! :)
Προσωπικώς εκείνο που με γοητεύει κι εμένα στο "χάικάι" του Καζαντζάκη δεν είναι ο αναμφισβήτητος κοινός τόπος του νοήματος,όσο η διάψευση της αναγνωστικής προσδοκίας, που είναι πρωτότυπη.
Ενώ δλδ. περιμένεις η μυγδαλιά να μιλήσει, εκείνη περιφρονώντας την αξία του λόγου, αστραπιαία δίνει τη δική της "απάντηση" με την ανθοφορία της.
Κι αυτό το ακαριαίο της απάντησης με την αναγκαστικά ακαριαία λειτουργία ενός χάικάι έρχεται να δέσει αρμονικά.
Κι η αρμονία έχει να κάνει με την Ωραιότητα νομίζω...
Αυτά προσπαθώντας να εκλογικεύσω την πηγή της συγκίνησης αν και κατ' ουσίαν δε διαφωνώ με τον
Churchwarden...παρά μόνο στην αξιολογική του κρίση,που όπως και να το κάνουμε είναι τελικώς θέμα...γούστου. :)
Να προσθέσω εδώ πως το "χαικάι" αποκτά μια μοναδική δυναμική αν το δει κανείς ενταγμένο μέσα στην ευρύτερο κειμενικό του περιβάλλον.
Είναι δλδ. σα να μας λέει ο συγγραφέας,για να το απλοποιήσω νοηματικά,ελπίζοντας όμως και να μην το εκχυδαϊσω,πως όσα πολύπλοκα και δύσκολα ψάχναμε τόσον καιρό να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε,θα μπορούσαμε να τα δούμε απαντημένα σε μιαν ανθισμένη μυγδαλιά.
Έτσι ο Καζαντζάκης κάνει μια αναγωγή:απ την αξία μιας βαθιάς πνευματικής αναζήτησης στην αυτάρκεια μιας φυσικής διδασκαλίας που κάθε στιγμή διεξάγετασι γύρω μας αλλά δεν είμαστε όλοι ικανοί να αντιληφθούμε.
Φυσικά,με το συμπέρασμά του διαφωνώ.Μα η διαφωνία μου αυτή δεν είναι ικανή να με κάνει να σταματήσω να θαυμάζω τη λογοτεχνική του ποιότητα ΚΑΙ εδώ...
@kyriaz:
Πολύτιμη, όμως, η εκλογίκευση (ή η απόπειρα εκλογίκευσης-όποιο προτιμάτε), του γούστου. Μια τέτοια συζήτηση έχει πάντοτε νόημα, κι ας δυσχεραίνεται από το γούστο. Μπορεί να οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός νέου τοπίου από κάποιον (όπως, για μένα, το ακόλουθο: "περιμένεις η μυγδαλιά να μιλήσει, εκείνη περιφρονώντας την αξία του λόγου, αστραπιαία δίνει τη δική της "απάντηση" με την ανθοφορία της") ή την κατάργηση ενός τοπίου από κάποιον άλλον.
@alter,
μα γιατί απορείς...;Είπαμε....alter! :)
@Churchwarden,
χαίρομαι το διάλογο μαζί σου.Δείχνεις καλός συζητητής.Θα σε επισκεφθώ...:)
@kyriaz:
Χαρά μου.
@ Churchwarden
Κοίτα, υπάρχει μια τερἀστια διαφορά στο πού επικεντρώνουμε και στο πώς λαμβάνουμε το κάθε τι στην Τέχνη. Αυτή είναι και η μαγεία της, αλλά εκεί είναι και η τραγωδία των δημιουργών. Να βγαίνω εγώ από τη Γέρμα του Λόρκα βουρκωμένη από πληρότητα κι ευδαιμονία και να βγαίνει κι ο άλλος και να βρίζει που έχασε την ώρα του.
Είναι πολλοί οι παράγοντες που διαμορφώνουν αυτές μας τις αντιθέσεις. Φύλο, εμπειρίες, τρόπος που μεγαλώσαμε, τόπος που μεγαλώσαμε, σπουδές και εν τέλει και οι έμφυτες, φυσικές μας κλίσεις.
Γόνιμες οι αντιθέσεις και οι διαφοροποιήσεις. Λυτρωτικές οι ταυτίσεις. Κι από τα δύο παίρνουμε.
Προ ημερών στο Αλωνάκι, σε ένα ποίημα του Οκτάβιο Παζ, σε μετάφραση Κουτσουρέλη, που μου άρεσε πολύ και το έγραψα στον Κεντρωτή, μου απάντησε ότι έχει κάνει μια εξαιρετική μετάφραση ο Κουτσουρέλης, τηρώντας απόλυτα τον ενδεκασύλλαβο του πρωτοτύπου. Σωστά τα έλεγε ο Κεντρωτής και έτσι είναι, αλλά εγώ ο αναγνώστης, άλλα κοιτάω εντελώς. Που αφορούν τις λέξεις, τις σκέψεις, τα ταξίδια στα οποία οδηγούμαι. Θα μου πεις τώρα τί σχέση έχει; Έχει. Γιατί η εκλογίκευση, η ανάλυση, η τήρηση της φόρμας στη μετάφραση ή στη γραφή, χαλάει τη μαγεία.
Εγώ όταν διαβάζω ποίηση ή όταν μεταφράζω μπαίνω στο πνεύμα του ποιητή, νιώθω ότι ένιωθε και το βιώνω απόλυτα. Αν κάτσω να μετράω συλλαβές μου το ρήμαξα.
Γι αυτό δε θα γίνω ποτέ καλή μεταφράστρια, πόσο μάλλον ποιήτρια! :))))))
Μη με παρεξηγείς, αλλά εμένα κάθε εκλογίκευση και αφορισμός του στυλ « δε θα έλεγα ότι είναι από τις φωτεινές του απόπειρες», είναι σαν κοιτάς το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι.
Βέβαια, αν σπουδάζεις λογοτεχνία, ίσως έχετε μπει στο τριπ της τελειομανίας... αλλά εγώ που είμαι εκτός, δε θα ήθελα να πάρω, γιατί θα μου χαλάσει τη συγκίνηση.
Βέβαια κάποιοι έμπειροι όπως ο Κεντρωτής, ο Μίχος και άλλοι, μπορεί να συνδυάζουν και τα δυο και μπράβο τους.
Πάντως είσαι πολύ καλός συζητητής και αφάνταστα ενδιαφέρων. Και το απολαμβάνω... ;)
@ kyriaz: και Churchwarden
Διάβασα όσα γράψατε, γιατί έγραφα ταυτόχρονα! Καλά είσαστε καταπληκτικοί και οι δύο! Ψυχοθεραπεία έκανα σήμερα! :)
Δεν ξέρετε πόσο σας ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση!
Να είσαστε καλά να τα λέμε! :)
@γητεύτρια:
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Στην απόλαυση, υπάρχει αμοιβαιότης. Δύο επισημάνσεις μόνον:
Δε σπουδάζω λογοτεχνία (διότι, μεταξύ άλλων, δε σπουδάζεται)
Δε μετρώ ποτέ μου συλλαβές (διότι, μεταξύ άλλων, δε μετρούνται).
Χαιρετώ.
@ Churchwarden
Με κάλυψες! ;)
Άμα δεν ταιριάζαμε... :)
Πάλι με ένέπνευσες.. αλλά πήρα παράξενο δρόμο.. μου βγήκε συνταγή για πικραμύγδαλο ποτό.. (ή βερύκοκο) συνταγή του πατέρα μου:):)
Φιλιά και καληνύχτες:):)
γητευτρια μου σε χαιρετω. εμένα πάλιν γιατί πάντα οι αμυγδαλιές μου θυμίζουν αυτό;
''Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία
πάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία''
είδες πως τον καθένα μας παίρνει αλλού το κάθε πράγμα; αυτό τον καιρό που βλέπω τις αμυγδαλιες γυριζει αυτη η στροφη στο μυαλο μου. καθε φεβραρη το ίδιο, το ιδιο, το ιδιο.
σε φιλώ
Σημαντική παράλειψη η μυγδαλιά του Νικηφόρου Βρεττάκου:
Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε ;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω.
----------
Κι εδώ μελοποιημένο από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου και τραγουδισμένο από την χορωδία της και τη Δανάη Μπαραμπούτη:
Μια μυγδαλιά
@ ωσηέ
Μα βγάζει θλίψη η αμυγδαλιά. Μήπως δε βγάζει η νύφη; Μήπως δε βγάζει το χιόνι; Λευκό, σιωπηλό, ασάλευτο; Ή οι νιφάδες του χιονιού; Εύθραυστες, αέρινες, σιωπηλές; Ο Καββαδίας προφανώς όλα αυτά είχε στο νου του γράφοντάς το. Η Ελβετία ίσως να είναι κι έτσι. Η πολλή ομορφιά της πονάει.
Πάντως επειδή εγώ σαν ιδιοσυγκρασία είμαι μελαγχολική, όλα αυτά μου πάνε γάντι. ;)
Πολλά φιλούθκια αγόρι μου! :)
@ afmarx
Όντως υπέροχο! Φοβερός ο Βρεττάκος! Λατρεμένος! Μα τί να πρωτοθυμηθώ; Είναι κι άλλα που θα τα προσθέσω εν καιρώ.
Το πιστεύεις ότι έχω φάει όλη την ημέρα να ψάχνω το Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά και δεν υπάρχει πουθενά; Και το δικό σου δυστυχώς παίζει μόνο κάποια δευτερόλεπτα.
Είναι και το Λίγο ακόμα να ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν του Σεφέρη...
Τελικά αγαπήθηκε πολύ η αμυγδαλιά!
Ευχαριστώ πολύ για τον Βρεττάκο. Μου είχε διαφύγει... Κακώς... ;)
Μαριάννα:
Αν έχεις την υπομονή να περιμένεις να φορτώσει όλο το mp3 (μέχρι να γεμίσει η μπάρα), το ακούς όλο.
Στην Οδό Ονείρων όμως (μια και αναφέρθηκες εκεί πριν) μπορείς να βρεις ολόκληρο τον δίσκο.
@ afmarx
Ωχ! Βλακεία έκανα πάλι; Έβγαλε download is complete. Θα ξαναδοκιμάσω. Θα το κάνω update Γιώργο γιατί αξίζει τον κόπο. Σ' ευχαριστώ για όλα.
Θα το ψάξω και στην Ο.Ο. ολόκληρο! Είμαστε και άπληστοι! :)
Nuez de Ales Steger
Te has quedado con las manos vacías y en las manos tienes una nuez.
Al comienzo la aprisionas y escondes como si fuera algo mágico,
Pero luego todo te aprisiona a ti y sabes que tienes
Que responder y con ello matar al mago para sobrevivir.
En el centro de la nuez está la almendra, pero la almendra no te importa,
Tú necesitas la salvación que está inscrita en el interior de la cáscara.
El agobio es demasiado grande, por eso aprietas el puño vacío y la rompes.
La nuez enmudece, los signos rotos se vuelven ininteligibles
Y la respuesta enigmática, pero a través de las rajaduras te escurres al interior
Y te comes la almendra. Así excavas un espacio para ti. Así te vuelves almendra.
Y la almendra se vuelve Tú. El Tú se pone en cuclillas y espera
Que la cáscara crezca a su alrededor. Como una especie de feto
Espera acurrucado, y en la nuez hay cada vez menos luz
Y menos heridas. Paulatinamente el Tú puede comenzar a leer los signos
Y los signos están cada vez más enteros.
El Tú lee en voz alta, pero cuando llega al final
La cáscara se cierra y la noche se cierne sobre el Tú. Atrapado en la oscuridad, el Tú oye
Cómo salta de la galera un blanco conejo con dientes asesinos,
Se detiene frente a la nuez e inmóvil la observa.
@ afmarx
Ήρθε μια χαρά! Ευχαριστώ και πάλι!:)
@ Juanita La Quejica
Σλοβενία και γράφει ισπανικά; Ή είναι μεταφρασμένος; Δεν τον ξέρω. Θα το δω με ησυχία μετά. Ωραίο φαίνεται. Ευχαριστώ πολύ Χουανιτάκι μου! :)
"Ανεβαίνω στη μηλιά
και πετώ στη μυγδαλιά
και φωνάζω κούϊ-κούϊ
μα κανένας δεν μ' ακούει" .
----------------------
Δεν ξέρω ποιος το είπε ή το έγραψε αυτό , ξέρω όμως πως μου το τραγούδαγε η μάνα μου , ακουμπώντας το μάγουλο της στο δικό μου ....
Όλα τα τραγούδια , έτσι μου τα τραγούδαγε .
@ silia
Το μάγουλο μάγουλο, ήταν το καλύτερο! Αυτά τα χάδια είχα κι εγώ κι είδα κι έπαθα να μεγαλώσω. Αν μεγάλωσα δηλαδή... :Ρ
Αυτό το ποιηματάκι εμείς το λέγαμε με καρυδιά. :)
Ανεβαίνω στη μηλιά
και πατώ στην καρυδιά
και φωνάζω κούι κούι
και κανένας δε μ' ακούει.
Πιο ωραίο το δικό σας που πετούσατε στη μυγδαλιά. Πιο ποιητικό. Ενώ εμείς πατούσαμε στην καρυδιά! Πιο προσγειωμένο...
:)))))))
Στο εξαιρετικό άρθρο να προσθέσω ένα ακόμα σονέτο για την αμυγδαλιά (το δημοσίευσα και στο Blog μου) . Είναι του Θέμου Αμούργη
ΜΙΜΗΣΗ
( ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)
Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή
πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη
θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί
ένα κλαρί καθένας μας να πάρει
Είταν , εκείνη , τόσο ιδανική
κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη
για να το σώσει, που με μιας εκεί
ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….
Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι
- Σα τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –
κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει
Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά
που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει
η ξέγνοιαστη να νοιώσει , ομορφονιά…
Κι ένα ακόμα ποίημα του Αθανασίου Κυριαζή (1888-1950)
Του Γενάρη η μυγδαλιά
με το λουλουδένιο μπούστο
παίζει μες στην αντηλιά
και το χιόνι κάνει γούστο.
Πιο μικρή της γειτονιάς,
σ’ ασπροκόκκινες γιρλάντες
την εσάλευε ο χιονιάς
τα πουλάκια από τις μπάντες
Κι η μαργιόλα η μυγδαλιά
παιγνιδιάρα κι όλο νάζι
να τους πλέξει τη φωλιά
τ’ άσπρο πούπουλο τινάζει
Κι ήταν μια τρελή χαρά
που φτερούγιζαν τα κλώνια
και που ανθίζαν τα φτερά
φως, πουλιά, λουλούδια , χιόνια,
που ούτε τόνιωσα το πώς
στην ψυχή μου είχαν ριζώσει
τα πουλάκια, ένας σκοπός,
και το χιόνι, ολόασπρη στρώση.
Κι έλεα νάχα μια καρδιά
σαν πουλάκι να τη στείλω
στα ολοκέντιστα κλαδιά
να μού φέρει ανθάκι, φύλλο.
Κι έλεα νάχα την κρυφή
της αυγής κι εγώ την τέχνη
που στεφάνι στην κορφή
το ηλιοφώς, χρυσό, της πλέχνει.
Κι έλεα νάμουν ο χιονιάς
Πες και πες και λίγο λίγο
τη μικρή της γειτονιάς
να την πάρω και να φύγω
Οι αμυγδαλές του Σινόπουλου πιάνονται; "...κάτι καρύδια αμυγδαλές, του λέω βγάλτες, θάχεις φασαρίες μ' αυτά τα κέρατα".
Πάντως, καμμία έκπληξη Γητεύ. Πώς αλλιώς θα μπορούσες να προσέγγιζες την αμυγδαλιά; Ερωτικώς μόνον.
Aμ πώς αλλιώς;
Αλλά ξεχνάς τον Σεφέρη. Πού πήγε το αγωνιστικό παρελθόν σου, με λες; Πού;;;
(ακούω τα κόκαλα του νομπελίστα να τρίζουν...)
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Σου έχω, όμως, κι άλλα για την ανθολογία σου.
Πάμε:
- Οδυσσέας Ελύτης, από το "Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο
ανθυπολοχαγό της Αλβανίας":
Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
Καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες
Εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που δόλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
Μα όλος ο κόπος τ' ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του βουνού
Τώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.
...
- Νίκος Γκάτσος, από την Αμοργό:
...
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!
...
- Μίλτος Σαχτούρης, "Οι αμυγδαλιές":
Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιό δωμάτιο ν' ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
εγώ είχα ζήσει σ' όλες τις γωνιές
στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη
στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.
Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα
πάνω από το κεφάλι μου
η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια
ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια
το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού
το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης
το περιβόλι του μεγάλου πυρετού
που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου
με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου
με μια κορδέλα κόκκινη μεσ' στα μαλλιά μου
σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη
σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
εγώ είχα ζήσει σ' όλες τις γωνιές
σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
- Συμεών δε λα Χάρα, από το "Με ιμάτιον μέλαν":
Αναβαίνουσα
αμυγδαλιά νυμφεία
φωνή παιδική
σταλαγμούς τυλιγμένη
στην ομίχλη του λάκκου.
- Μήτσος Παπανικολάου, "Χειμώνας":
Μαύροι δρόμοι του χειμώνα
στη γυμνή την εξοχή'
του αμαξιού τα φώτα μόνα
τρέχουν μέσα στη βροχή.
Μέσα στην ανεμοζάλη
πρώτη ερωτική βραδιά!
Τέτοιαν άνοιξη και πάλι
που περίμενε η καρδιά;
Δυό κεφάλια πλάι πλάι
το ένα φθινοπωρινό,
το άλλο δώρο από το Μάη,
δεν είν' είκοσι χρονώ.
- Πού σε βρήκα; Πού σε βρήκα,
άνθος της αμυγδαλιάς;
Τα μαλλιά σου έχουν τη γλύκα
μιας χελιδονοφωλιάς.
...
- Μαρία Πολυδούρη:
...
Έξω στον κήπο από χαρά τ άνθη λιγοθυμούνε.
Σαν τι χαρά μου τάζεις
κι όλο γυρίζω τη ματιά στην άψυχή σου εικόνα;
Διάδημα απ' άσπρο φως
σού γίνεται του βάζου μου η εαρινή κορώνα,
της μυγδαλιάς ο ανθός.
...
- Μαρία Σερβάκη, από το "Πίσω φως της Μέδουσας":
...
Υπέροχο – είναι υπέροχο
Σαν αγαπάς να περιμένεις!
Υπέροχο αναμετρώντας τις στιγμές …
Βραδιάζοντας. Ξημερώνοντας.
Αυτό το γέλιο
Αυτό το γέλιο που κυλάει σφυρίζοντας
Άλλος όπου κανένας δεν το ξέρει.
Τώρα η πιο κάτασπρη αμυγδαλιά.
Τώρα στα μυστικά σου πέλματα .
Σα σε κατέχει.
Σα σε ρίχνει μες στην άνοιξη.
Πόσο βαθιά σου γίνονται τα χρώματα
...
Τι προεχτάσεις άξαφνα μαντεύεις στο λουλούδι.
Έχεις αρχίσει κιόλας να υποψιάζεσαι...
Μ' όλες τις νύχτες ανοιχτές εντός σου
Έχεις κιόλας βυθιστεί.
Μέχρι του σπόρου υπόκωφη, κρυφή τη
Διπλωμένη αντίσταση απ' τα χρώματα
Που νιώθεις να γυρίζει
Και σχίζονται στα νεύρα σου οι χυμοί.
Το σώμα σου όνειρο να πλέει μες στην οδύνη.
...
- Τέλλος Άγρας:
...
Καημένο παιδί!.
Ήταν το καλάμι σου λιανό και σε πρόδωσε.
πήρες λίγο χώμα αττικό να ραντίσεις τους στίχους,
τετράστιχα γιομάτα παράπονα,
ανάερα μπουλούκια από εσπερινές μαθήτριες!
Σε κυνηγούσαν τα γαρούφαλα,
κυνηγούσες τις μυγδαλιές του Γενάρη,
και πέθανες τόσο νέος,
σαν ένα ήρεμο κλωνί!
Έφυγες όταν είχαμε χάσει τα βήματά μας,
περαστικός κ'εσύ απ' τη μάχη.
Σε σκέπασαν οι φωνές και τα επεισόδια
- κάτω από ολάκερες στιγμές κοιμήθηκε η ανάμνησή σου.
Δε σε ξεχάσαμε
Έχουμε δουλειά βαρειά μες στα τραγούδια.
- Τάσος N. Καραμήτσος:
Μ' ένα κλωνάρι μυγδαλιάς
εσκόρπισες την Άνοιξη
τον Έρωτα
την Ομορφιά
Το ατέρμονο
και το άναρχο
συμπύκνωσες σ΄ ένα φιλί
Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς
με συντροφεύει πάντα
- Ανθοφορία τέλος. Ένα extra bonus για την εποχή της καρποφορίας ;-)
:
Μαρία ή το θαύμα της βροχής
Καθώς
εγώ
τη μυγδαλιά τινάζω
πέφτουν τ' αμύγδαλα βροχή
κι εσύ
πώς λάμπεις
μα δε θυμώνεις
μόνο
με κοιτάζεις
και μου χαμογελάς
φεγγοβολώντας
Κι εγώ
τινάζω με
μανία το δέντρο
και Θε μου σε
φοβάμαι και
μ' αρέσεις
κι όλο βυθίζεσαι στο φως
και μέσα
στην εκτυφλωτική σου λάμψη
σβήνεις
Κι εγώ
τινάζω κλαίγοντας
- γελώντας
και κλαίγοντας -
το δέντρο
και ξυπνώ
και πια
δεν είναι φως
δεν είναι δέντρο
μόνο δωμάτιο γκρίζο
βουρκωμένο
και βρέχει
βρέχει
και
δεν είσαι
κανείς δεν είναι πια
και με σκεπάζουν
άγρια θολά νερά
νερά
και χρόνια
Ορέστης Αλεξάκης
@ weaver
Εκλεκτέ μου φίλε! Τί να πω; Ενθουσιασμένη! Πραγματικά ευχαριστώ για τα πολύτιμα που μας χαρίζεις! Ζηλεύω το αρχείο σου, με την καλή έννοια! :) Το καμαρώνω...
Μοναδική η προσφορά σου σε όλους μας!
Δεν ήξερα κανένα από τα δύο! Υπέροχα! Και το σονέτο για την αμυγδαλιά του Δροσίνη, μα και το τόσο τρυφερό και ρομαντικό του Αθανασίου Κυριαζή! Τί ομορφιές έχουν γράψει οι άνθρωποι!
Να είσαι καλά Γιώργο μου!
@ artois
Καλάααα... Από πού ν' αρχίσω βρε απίστευτο πλάσμα; Από τις αμυγδαλές του Σινόπουλου; :)))
Από τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον ποιητή τον πολυαγαπημένο, τον Αγιορείτη; Τον Άγρα; Τον Αλεξάκη; Τί να πρωτοδιαβάσω η άπληστη, που τα θέλω όλα;
Καταπληκτικά! Κι όπως έχω έρθει ξαναμμένη και τρισευτυχισμένη(πήγα επιτέλους Γαλλία που σου έλεγα! θα βάλω φωτό αύριο να σας δείξω παραμύθια), ήρθαν κι έδεσαν τα σχόλια σας του weaver και το δικό σου!
Θα τα διαβάσω με την ησυχία μου τώρα για να χαλαρώσω και μετά θα ρίξω κάτι ύπνους τρικούβερτους, μέσα σε πέταλα από μυγδαλανθούς και διακριτικές ευωδιές και απαλά χρώματα και κάτι υπέροχα ποιήματα- αγκαλιές, θα με νανουρίσουν απόψε! :)
Μμμμμ... τί υπέροχη μέρα σήμερα! Με το τέλειο φινάλε! Ευχαριστώ αστέρι μου! Αν δεν ήξερα την ύπαρξη αυτού που κατεβάζει τα σκουπίδια, θα σε ζητούσα σε γάμο! :Ρ Για να με νανουρίζεις με τέτοια...
Στο σχόλιο μου στις «9 Φεβρουαρίου 2008 10:39 μμ», λέω για τις αμυγδαλιές του Σεφέρη! Πώς να τις ξεχνούσα, όταν μ' αυτές νυχτοξημέρωνα ονειρευόμενη έναν άλλον κόσμο; Απλά περίμενα να μου τις χαρίσεις! Άλλη αξία έχουν από το δικό σου χέρι! ;)
Σε φιλώ! Πολύ!
Εκλεκτοί μου,
άνοιξα ένα θέμα με την αμυγδαλιά στους Εκφραστές, για να μη χαθούν όλα τα όμορφα που μας χαρίσατε! :)
Γάμο; Για να μου ζητάς μετά 23.000 ποιήματα διατροφή; Δε σφάξανε!
Δεν μπορούμε δηλαδή να έχουμε πιο ελεύθερη σχέση;
Πολύ συντηρητική σε κόβω...
Α! θα σου στείλω κι άλλα αμυγδαλοποιήματα για τους Εκφραστές.
Μόνο, σε παρακαλώ, μη σκεφτείς ποτέ να κάνεις ποστ με ποιήματα για κερασιές. Τα μισά τάνκα και τα μισά χαϊκού για τις κερασιές γράφτηκαν.
@ artois
Έχω αρχές παιδί μου εγώ! Μη με βλέπεις έτσι. Συντηρητική καθόλου! Τουναντίον. Είμαι απλά απαιτητική και άπληστη. Να μοιράζομαι το γαλακτομπούρεκο; Λέει;
Και να σου πω... σιγά μη δυσκολευτείς εσύ να πληρώσεις αυτή την ποιητική διατροφή! Ένα τσακ κάνεις και κατεβάζεις από την Ιδιωτική σου Βάνκα 30.000 ποιήματα για μια αμυγδαλιά! Και θα κωλώσεις στη διατροφή; Να 'χω κι εγώ μια εξασφάλιση. Αμ πως;
Είσαι απιστεύτου! Εδώ ανταγωνίζεσαι τον weaver, που έχει μία από τις πιο σπάνιες βιβλιοθήκες που έχω συναντήσει, εγώ τουλάχιστον. Εκπληκτικό αρχείο.
Άρα, ομολόγησε πως υπεκφεύγεις. Δεν με θέλεις αρκετά και μην το αρνιέσαι! (έτσι δε θά 'λεγε η Χούλια; Ή η Εσμεράλδα; :))))))
@ artois
χαχαχαχαχαχα! Έχω πέσει κάτω με τις κερασιές! Όντως.... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Δημοσίευση σχολίου