Η Juliette Binoche, όταν φωτογραφιζόταν από τον Robert Doisneau!
Έτσι βγαίνει μια καλή φωτογραφία! Διδάσκει η υπέροχη Lena Olin πώς να φωτογραφίζετε, πιάνοντας μια καλή ερωτική έκφραση, γυναίκες σαν την Juliette Binoche!
Zbigniew Preisner - Damage Fatale
Η φανταστική μουσική του Zbigniew Preisner, δένει απόλυτα με το μοιραίο πάθος που σημάδεψε και κατέστρεψε τις ζωές τόσων ανθρώπων. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τί είδους μυαλό κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι, που ένα πάθος μπορεί να είναι τόσο ισχυρό που να τους κάνει να εξαπατούν το ίδιο τους το παιδί; Ασύλληπτο για τα δικά μου δεδομένα, που δεν είμαι και καμιά πουριτανή, αλλά που έχω μάθει να χαλιναγωγώ τα πάθη μου και να τα ελέγχω. Κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι τόσο αδύναμοι οι άνθρωποι, που για έναν έρωτα, όσο ισχυρός και θύελλα να είναι, αντιδρούν έτσι. Η συγκεκριμένη ταινία που είναι επιτυχής μεταφορά του βιβλίου της Τζόζεφιν Χαρτ, είναι πολύ διδακτική γιατί η τιμωρία ήταν απίστευτα σκληρή. Το πλήρωσε το πάθος του όχι απλά ακριβά... έτσι μόνο ο καλός Θεός μπορεί να τιμωρεί και η Τζόζεφιν Χαρτ. Για να πονέσει ο φταίχτης σκοτώνεται ο αθώος! Γιατί εν τέλει όλοι τσακίστηκαν, εκτός από την πέτρα του σκανδάλου! Πόνεσε κι αυτή δε λέω, αλλά συνέχισε τη ζωή της. Γι αυτό... καθίστε στ' αυγά σας! :)
Η υπέροχη ταινία του Louis Malle, Μοιραίο Πάθος, που εκτός των άλλων, έχει κι ένα τρομερό ατού την μουσική του Zbigniew Preisner!
Μ' έναν απολύτως πειστικό Jeremy Irons στο ρόλο του επιτυχημένου συζύγου-πατέρα-υπουργού-σούπερ-ντούπερ εραστή, με την Juliette Binoche στο ρόλο του δαίμονα του Πάθους, μια μοναδική Miranda Richardson με ρεσιτάλ ερμηνείας στη σκηνή του τέλους, όπου ζητούσε πίσω το παιδί της και την ζωή της, με τον συμπαθέστατο Rupert Graves στο ρόλο του καημένου του γιου και με την πάντα και μόνιμα γοητευτική και κομψότατη μεγάλη κυρία του γαλλικού κινηματογράφου Leslie Caron, στο ρόλο της μάνας της μοιραίας γυναίκας.
%20(1).png)
.jpg)
35 σχόλια:
.
.
.
.
.
.
.
Ένας άλλος Zbigniew Preisner - secret garden
η περιγραφή σου με βάζει να κυνηγήσω να το δώ! θέλω όμως παρέα... χε χε... θα κάνω πρόταση σε κάποιο διάσημο συγγραφέα και θα πάμε μαζί! τηλέφωνο σε λίγο και θα σε κρατήσω ενήμερη μέσω μέιλ!
την καλημέρα μου!
Preisner! τον γνώρισαα όταν έγινε μόδα με την τριλογία του κισλόφσκι κι ας είχα δει νωρίτερα τη "διπλή ζωή της βερόνικα" και ένα χρόνο πριν το "μοιραίο πάθος".
τον λάτρεψα με το ρέκβιεμ για τον κριστόφ, όταν ο φίλος και συνεργάτης του κισλόφσκι μας εγκατέλειψε.
απλός εκπληκτικός, τίποτε άλλο...
η δε μπινός τι να πούμε... γυναικάρα και Ηθοποιός! χθες έτυχε μάλιστα να δω τη ξανά (μαζί με τη λένα ολίν) στη κινηματογραφική μεταφορά της "αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι"!!! (δε θασου συζητήσω εδώ την ταινία γιατί θα ...ξεφύγουμε του θέματος)!!
πάντως για την συγκεκριμένη του Λουί Μαλ, ευτυχώς γυρίστηκε στην ευρώπη και είχε το σωστό τέλος. σκέφτεσαι να είχε γυριστεί στο χόλλυγουντ;
την καλημέρα μου Μαριάννα
alter,
μάλλον δεν είσαι alter μα εγώ...:)
Η ταινία αυτή μ' έχει σημαδέψει.Τη θεωρώ μια από τις καλύτερες που έχω δει-το κόλλημά μου με τον Πράισνερ δε, είναι γνωστό...
Όταν είχε έρθει το καλοκαίρι στο Ηρώδειο να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά πήγα και τον είδα...
Μου έκανε εντύπωση το ύψος του...
Συνεχώς μετακινούνταν μέσα στο χώρο παρακολουθώντας τους μουσικούς του και τις αντιδράσεις του κοινού του.Την παρουσία του μάλλον τη μαντεύαμε αφού έριχνε τη σκιά του σε εμφανές για τους θεατές σημείο....Σα να αποτελούσε αυτό στοιχείο της σκηνοθεσίας...
Βεβαίως η νέα του δουλειά silent, night and dreams δε σε μαγεύει τόσο όσο τα κομμάτια που συνοδεύουν τις ταινίες του φίλου του Κισλόφσκι-σα να εμπνεόταν από την ποίηση του μεγάλου σκηνοθέτη και λειτουργούσε κι ο ίδιος μαγεμένος από τις εικόνες του.
Ο Κισλόφσκι έφυγε-έμεινε πίσω ο Πράισνερ-ακόμη περιμένω να ακούσω στη μουσική του κάτι από το μεγαλείο της ψυχής του απόντος φίλου του.Ελπίζω να μην περιμένω ματαίως....
Σε τι μονοπάτια μας οδηγείς..:):)
..άσε που άνοιξες το κουτί της πανδώρας.. και λίγο να με τσιγκλήσει κάποιος.. ελευθεριάζω και στα σχόλια:):)
Φιλιά (γαλικά) και καλησπέρες:):)
ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!
Φοβερη αναρτηση οπως παντα γητευτρια!
Εγω παλι εστιασα, στην φωτογραφια την πρωτη!Και στην πρωτη σκεψη που κατα κανονα, ειναι και η πιο σωστη και βασιμη!
Η ..κυρια πορευεται,με τα ποδια μπροστα, σταθερα και ηγεμονικα ..στον στοχο!
Ακολουθει, αυτο που λεμε εδω...Bauchgefühl!!
Και ολοκληρωνεται,με το κεφαλι και τις σκεψεις της που κουβαλουν το ..μοιραιο παθος!
Τα ρεστα!
Καλησπερες Γερμανικες!
Υπάρχουν κάποιες ταινίες , που την ώρα που τις βλέπω , νοιώθω ένα (σχεδόν) φυσικό πόνο στο στήθος κάτι που αν δεν το ξέρεις μπορεί να ψάχνεις για ... καρδιολόγους βραδιάτικα (και δεν κάνω πλάκα μ' αυτό που λέω , ούτε λέω υπερβολές) .
Αυτή την αίσθηση είχα όταν πριν κάποια χρόνια , τελείως τυχαία κάνοντας ζάππινγκ στην NOVA (μόνο ταινίες βλέπω στην TV) "έπεσα" , πάνω σ' αυτή την υπέροχη ταινία .... "DAMAGE"....
Το ίδιο αισθάνθηκα με μια ταινία(που δεν θυμάμαι το ονομα της) με την Μέρυλ Στριπ και τον Ρέντφορντ , όπου πρόκειται για δυο άγνωστους , παντρεμένοι και οι δυο (μη γελάς σε παρακαλώ), που συναντιούνται στο πρωινό τραίνο , πηγαίνοντας στις δουλειές τους και ερωτεύονται .... Επίσης σε μια ταινία παλιά με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον (γιατρός) και την Σοφία Λόρεν , σε παράνομη σχέση ....
---------------------
Είναι η ίδια αίσθηση , που νοιώθω , όταν βλέπω να μου χαμογελά , κάποιος με τον οποίο είμαι ερωτευμένη ....
---------------------
Κοίτα τώρα .....
Ξαναδιαβάζοντας αυτό μου το σχόλιο , πριν το δημοσιεύσω , σκέφτηκα : "Να δείς , που θα της περάσει από το μυαλό της Γητεύτριας , πως σχεδόν μόνο αισθηματικής φύσης ταινίες βλέπω" ....
Αυτό σου πέρασε από το μυαλό ;...
Ε , σωστά σου πέρασε .
Είμαι ... Lovemoviecholic τύπος ...
Tην αγάπη μου .
Φεύγω, πάω για Video club, δεν τις έχω δει αλλά μαγεύτηκα! Και όχι μόνο...
@ abttha
χμ... δύσκολο να το βρείτε. Ίσως σε καμιά κινηματογραφική λέσχη. Είναι παλιά ταινία του 1992. Από αυτές που σου μένουν όμως. Σε dvd θα την βρεις σίγουρα. Οπότε κάλεσέ τον σπίτι σου ή πήγαινε στο δικό του! Και με το που θα τελειώσει εξαφανίσου γιατί όσο να το κάνεις κι οι συγγραφείς άνθρωποι είναι... υποθέτω. Δεν ξέρω κανέναν προσωπικά. Είσαι και κουκλάρα, είσαι και 23... καλύτερα να προσέχεις! :))))))))
Φιλιά! ;)
@ κωνσταντίνος π
Για Πράισνερ και για την τριλογία Κισλόφσκι ή τη Βερόνικα, συμφωνούμε απόλυτα. Όπως και για την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Είναι κάποιες ταινίες που δεν ξεχνιούνται. Την Λένα Όλιν την θεωρώ μία από τις πιο γοητευτικές γυναίκες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αξέχαστη. Όπως και στην Αβάνα του Sydney Pollack με τον Ρέντφορντ. Απίστευτη και εκεί...
Φιλιά Κωνσταντίνε μου...
@ kyriaz
Είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε συνυπάρξει στα ίδια μέρη. Στα φουαγιέ των σινεμά και σε κερκίδες... Συμπτώσεις όμορφες και παρήγορες.
Αν θα σου πω ότι κι εγώ περιμένω το ξέσπασμα του Πράισνερ... και είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξει.
Δεν είναι τυχαία η στροφή του μετά τον θάνατο του Κισλόφσκι.
Έχασε κομμάτι από τον εαυτό του πιστεύω γιατί ο Κισλόφσκι έφυγε τόσο απρόσμενα... Στα 54 και από έμφραγμα, ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αναντικατάστατο το κενό. Ελπίζω κι εγώ να εμπνευστεί ξανά και να ακούσουμε τον Πράισνερ που αγαπήσαμε.
Όσο για την ταινία που λέμε είναι μέσα σε αυτές που δεν μπορώ να ξεχάσω, όπως αυτές που αναφέρει πιο κάτω η Σίλια, με την οποία σαφώς έχουμε βρεθεί στους ίδιους σταθμούς, στα ίδια τρένα, στα ίδια φουαγιέ! Οι δυο τελευταίες ταινίες που αναφέρει είναι η ίδια ταινία. Απλά είναι ριμέικ και oi δύο από την παλιά Brief Encounter με τον Trevor Howard! Απίστευτο!
Πρέπει να κάνουμε μια σινεφίλ βεγγέρα μετά μουσικής! ;) Συμφωνείτε;
@ koulpa
Τώρα που κάναμε το νέο μπλογκ... ποιός μας πιάνει έτσι; Πολύ σε χαίρομαι να ξέρεις... Γράφε! Κι εμείς εδώ θα είμαστε... ;)
Καληνύχτα Παναγιώτη μου! Φιλιά γλυκά!
@ vrakas kostas
Καλησπέρα Κώστα! :) Αυτό είναι το μαγικό στην Τέχνη! Η φοβερή της δυναμική. Οι προσωπικές ερμηνείες... η απόλαυση, αλλά και η επιτυχία του καλλιτέχνη! Πομπός δέκτης με το κοινό του. Με τον καθέναν ξεχωριστά.
@ silia
Γελάω... πριν καν ανοίξω το στόμα μου! Μα τέτοια ταύτιση πια... Έλεος!
Μιλάς για την ίδια ταινία! Γι αυτό σε συγκλόνισε! Κι εγώ αυτό είχα πάθει. Το 1945 η μία, η άλλη το 1974 και η τρίτη, όχι ακριβώς ριμέικ, μα βασισμένη στην ίδια με Meryl Streep και Robert De Niro, όχι Redford. Μπέρδεψες τους Robert! Θεοί και οι δυο... ;)
Επειδή έχω δει και τις τρεις κόπιες... σου λέω ότι έκλαψα το ίδιο και στις τρεις! :)))))
Θα κάνω ποστ για πάρτη σου βρε! Γιατί με συγκίνησες... Σε ποιά ζωή λες να είχαμε βρεθεί; Σε καλό σου...
Για το Μοιραίο Πάθος, τα είπαμε. Τελικά ξέρεις τί με τρέλανε; Ο συνειρμός σου δεν ήταν τυχαίος. Θυμήθηκες την ίδια ταινία, γιατί εκεί υπερίσχυσε κυρία μου το ΔΕΟΝ που μας έγραφες προ ημερών! Και όχι το Πάθος... Γιατί οι δυνατοί, τρώνε τις σάρκες τους τρίβοντας τα μουσούδια τους με τους ποντικούς! Για μένα αυτή είναι η υπέρβαση πάντως. Το να υποκύψεις στο πάθος είναι το πιο απλό. Αλλού είναι τα ζόρια. Κι όποιος τα 'χει περάσει, ξέρει τι λέω. ;)
Πόσα φιλιά να σου δώσω;
@ ΜΗΘΥΜΝΑΙΟS
Καλά εσύ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ! Ποιός τη χάρη της Μηθυμναίαινας! :)))))))
Κάτσε να μαζευτώ μόνιμα και θα κάνουμε κινηματογραφικές βραδιές, μετά μουσικής και ζεστού πιάτου με εκλεκτό κρασί. Κι ο Θεός του έρωτα να βάλει το χέρι του... και το πόδι του, δεν έχω πρόβλημα! χαχαχαχαχα
Φιλιά! Πολλά! ;)
Καλησπέρα γητεύτρια.
Επιτέλους κατάφερα να δω την Γέρμα.
Έχω κάποιες μικρές ενστάσεις, ωστόσο η παράσταση ήταν πολύ όμορφη.
Ευχαριστώ για τις συστάσεις.
Καλώς σε βρήκα.
@ Pan
Καλώς τον!
Χαίρομαι που τα κατάφερες! Κι ακόμα πιο πολύ που σου άρεσε! Ενστάσεις είναι λογικό να έχει ο καθένας μας, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Σημασία έχει να δώσουμε την ευκαιρία στο καλό θέατρο να επιζήσει. Για μας, αλλά και για τα παιδιά που το παλεύουν με τα πενιχρά τους μέσα.
Ο Δαφνής είναι και τύπος που συζητάει με τους θεατές. Στο φουαγιέ του θεάτρου πριν και μετά την παράσταση, μπορείς να τους δεις όλους και να μιλήσετε μαζί σαν μια παρέα.
Για τις ενστάσεις που λες, ένα θα σου πω για να καταλάβεις πόσο συμφωνούμε σε πρακτική.
Μετά τη Γέρμα πήγα στο Απλό Θέατρο και είδα Στρίντμπεργκ. Το «Δεσποινίς Τζούλια». Με απογοήτευσε τόσο που δεν το ανέφερα καν για να μην το θάψω και κάνω ζημιά. Γιατί εκτιμώ και τη Νικαίτη Κοντούρη, τη σκηνοθέτιδα και τον Λεμπεσόπουλο που πρωταγωνιστεί. Την Κουλίεβα δεν την πήγαινα έτσι κι αλλιώς, δεν μου άρεσε καθόλου και τώρα. Αλλά η Κοντούρη είχε κάνει εκπληκτική δουλειά στο «Σκηνές από έναν γάμο», εδώ μιλάμε έθαψε τους ηθοποιούς και το έργο το ίδιο. Δεν βγήκε απολύτως τίποτα από αυτά που ήθελε να δώσει ο Στρίντμπεργκ. Επειδή λοιπόν εγώ κριτικός δεν είμαι και μπορεί και να λαθεύω, δεν το σχολίασα, ενώ είχα να πω πολλά από παρατηρήσεις και θα ήθελα να ακούσω και απόψεις άλλων.
Σημασία πάντως έχει να ανεβαίνουν καλές παραστάσεις. Με λάθη ή όχι, σίγουρα κερδισμένοι βγαίνουμε.
Να είσαι καλά! Και καλωσόρισες!
Εεε...εεε,πια.Δεν υποφερεσαι!Και Malle και Preisner KAI Jeremy Irons;Παρ' ολ' αυτα,η συγκεκριμενη ταινια μου φανηκε αυτο που λεμε 'γαλλικουρα' και η M.Richardson το πιο ενδιαφερον σημειο της.(Ελα,μη βριζεις,Γητευτρια πραμα!).Ο Louis Malle θα μπει πολυ ψηλα στο Πανθεον του Κινηματογραφου για την,δεν εχω λογια,ταινια του'Le Feu Follet/Η Φλογα Που Τρεμοσβηνει'.Ο J.Irons ειναι ο παντοτινος μου ερως,απ' το 1981,οταν η ΕΡΤ προβαλε 'Επιστροφη στο Brideshead'(δεν εχω επιστρεψει ακομη!).Επισης,απο τοτε που ειδα τον 'Αγγλο Ασθενη',ανακαλυψα οτι η J.Binoche γελαει!!Μεχρι τοτε μητε να τη...δω.Εκτοτε,οποτε ειδα ταινια της ή συνεντευξη της την βρηκα αξιολατρευτη και μια χαρα ανθρωπο.Με αρεσει τωρα πια.Τον Preisner,ενα μυστηριο πραγμα,ενω τον ακουγα,τον ηξερα,τον 'σταμπαρα' απο την μουσικη του στους τιτλους ενος ντοκιμαντερ του BBC το 'People's Century',που,φυσικα,εβλεπα στην ΕΤ-1 το 1999.Ουφ,τα 'πα και ξαλαφρωσα.Λοιπον,την ταινια την εχω βεβαιως βεβαιως,και ναι,το τελος μου αρεσε και μενα.Ηταν το ενδεδειγμενο.Καλησπερα σας!(Πω,πω!Μια πηγε η ωρα!).
-ΑΤΠ-
-ΑΤΠ-
Μωρέ οι γαλλικούρες μια χαρά μου αρέσουν! Με κορυφαία την Une Liaison Pornographique του Frederic Fonteyne! Οι αμερικανιές με χαλάνε. Και η μίμησις η γελοία, της ελληνικής τραγωδίας.
Αυτά όλα όμως αφορούν το βιβλίο. Χαίρομαι που συχνά οι σκηνοθέτες, δίνουν αληθοφανές και ρεαλιστικό τέλος στα μυθιστορήματα που μεταφέρουν στην οθόνη.
Μου έρχονται τώρα πρόχειρα δύο, που το τέλος στην ταινία ήταν διαφορετικό και πιο σοβαρό από αυτό του βιβλίου. Ο γητευτής των αλόγων, Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα. Βέβαια το τραγικό είναι πιασάρικο, αλλά γι αυτό προτιμώ τον γαλλικό κινηματογράφο γιατί δεν το έχει. Εδώ ο Λουί Μαλ δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού όλο το βιβλίο βασιζόταν κυρίως εκεί.
Η ουσία είναι ότι όταν οι συντελεστές, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί, είναι σαν τους παραπάνω και αέρα κοπανιστό να έχουν για σενάριο, το αποτέλεσμα θα είναι μαγεία.
Την Μπινός τη λάτρεψα κυριολεκτικά στο Σοκολά! Σε όλα μου άρεσε, αλλά εκεί τη βρήκα Θεά!
Τον Τζέρεμι Άιρονς από την ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού! ;) Πήγε 12.30 σχεδόν κι ακόμα είμαι εδώ;
Ξελογιάστρα! ;)
Φιλιά!
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι...αυτή κι αν είναι ταινιάρα...το video με την Ολιν απο εκεί είναι; Φυσικά η Binos εκεί είναι μοιραία μ'ενα πρωτόγονο τρόπο. Δείτε την όσοι δεν την έχετε δει.
Επίσης, συστήνω για να πάθετε πλάκα αφου σας αρέσουν οι ατμοσφαρικές ταινίες, το "ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΘΙ ΜΑΖΙ" φοβερή ταινία. Μηθυμναίε και kyriaz με κρασί ταιριάζει περισσότερο απο ούζο η αλήθεια(Kyraz για νυφίδα λέω...ξέρω εγώ...)
Και ένα τελευταίο γητεύτρια. Η Αγγελική αν και Κεφαλλονίτισα λατρεύει τη Λέσβο ...κάτι ξέρει!
'Η Πορνογραφικη Σχεση' βρε,δεν ειναι γαλλικουρα.Μια χαρα ειναι.Κι ο Sergi Lopez γλυκυτατος!Ο οποιος,μπαϊ δε γουεϊ,παιζει τον 'κακιστο' στρατιωτικο στον 'Λαβυρινθο το Πανα' που λεγαμε τις προαλλες.
Η 'Ερωμενη...' υπεροχη,ηταν και η πρωτη ταινια που εγραψα,οταν αγορασαμε βιντεο,αλλα 'Οι Διχασμενοι' ηταν η κορυφη του...ημιθεου Jeremy.Τον οποιον ανακαλυψαν οψιμα οι κιουριες του Κωλονακιου,κι εγινε σουπα εκτοτες,εις την ημεδαπην.
-ΑΤΠ-
@ tractatus
Καλώς την κοπελιά!
Ναι. Από το The Unbearable Lightness Of Being!!! Το υπέροχο αυτό φιλμ!
Τη Λέσβο τη λατρεύουμε κι εμείς που δεν ξέρουμε αυτό το κάτι! Ξέρουμε άλλα όμως. Όπως τη Μήθυμνα και όλες τις απίστευτες ομορφιές του νησιού. Εδώ κοντεύουμε να κάνουμε τον Μηθυμναίο μας επίτιμο μέλος! :)
Πάντως, πάνω στην συζήτηση που είχαμε στο μπλογκ Πρόχειρο Τετράδιο, να ένα λάθος που σου επισημαίνω. Την Αγγελική την κρίνουμε ως μουσικό και τραγουδίστρια. Τα υπόλοιπα που αγαπά, είναι δική της υπόθεση. Κατάλαβες γιατί στο λέω. Γιατί με αυτή τη φράση σου, αυτομάτως διαφοροποιείς τον άλλον, όχι από κακή πρόθεση, αλλά πώς να έχουμε απαίτηση μετά να μην το κάνουν οι άλλοι; Είναι ένα θέμα πολύ σημαντικό, που κάποια στιγμή θα το κάνω ποστ να το κουβεντιάσουμε.
Καλημέρα!
-ΑΤΠ-
Για κάτσε βρε καρντάσι γιατί θα με τρελάνεις! Γαλλικούρα όταν λες τί εννοείς;
Γητεύτρια μου, δεν διαφοροποιώ κανένα με το να έχω απο χάρισμα τα cd μιάς πολύ καλής τραγουδίστριας...αν περι αυτού πρόκειται. Οσο για το τι αγαπά κάποιος όταν το λέει δημόσια δεν είναι ιδιωτικό...
Κατανοώ τη διακριτικότητά σου αλλά δεν με έχουμε διαβάσει ακόμα αρκετά αλλήλλους. Καλή σου μέρα απο τη πανέμορφη Μυτιλήνη που έχει κι άλλα μέρη πλην της Μήθυμνας ;)))
@ tractatus
Δε διαφωνώ... Μα καθόλου! :)))
Αρχοντικά απίστευτα, παραλίες μοναδικές, Εφταλού και Βατερών, αλλά και όλες οι άλλες, Πιτσιλαδή, Βαρβαγιάννη και όλα τα καλά!
Καλό απόγευμα κορίτσι! Τα λέμε! :)
αχ πολύ ωραία ανάρτηση γητεύτρια μου !! ειναι η αγαπημενη μου ηθοποιος!!
όσο για το μαθημα φωτογραφιας εχω καποιες ενστασεις!!! το βρήκα καπως τραβηγμενο ..............
Κυβέλη, είναι από την ταινία Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Μίλαν Κούντερα. Το ζήτημα της Τέχνης είναι μεγάλη ιστορία. Κι εγώ μετά τα 30 άρχισα να μην έχω ενστάσεις. Να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Γι αυτό όμως κάποιες ταινίες λένε ακατάλληλες. Γιατί οι νέοι τα αντιλαμβάνονται αλλιώς από την πραγματική τους διάσταση. Δες ολόκληρη την ταινία και μετά τα λέμε πάλι.
Φιλάκια πολλά γλυκιά μου! Και μόνο που ασχολείσαι με τέτοια, το θεωρώ πολύ σπουδαίο!
Πώς να το εξηγησω,αυτο το 'θελω να αναλυσω μεσα σε μια ταινια ολη την ανθρωπινη υπαρξη,ειμαι και πολυ διανοουμενος,εκπληκτικης ομορφιας ανδρας-σκηνοθετης,(αυτο μετα,στις Καννες)και,οοχι,δεν ειμαι φλυαρος!Επισης,ολοι εμεις,"υπαρξιαζομαστε" μονο σε διαμερισματα του 1re Arrondissement του Παρισιου'.Καρακτεριστικ ταινιες πολυ γαλλικουα (κατ' εμε):Απαντα τα 'Χρωματα'(γαλλ.παραγωγες),'κρυες' ταινιες που ειδα σε κρυες κινηματογραφικες αιθουσες,ταινιες του E.Rohmer (βοηθεια!),Jean Eustache (αυτος ειναι και cult καθοτι πεθανε νεος),ή με την I.Huppert,ή και καποιες -αρκετες δυστυχως- της ΘΘ-Ε-Α-Σ C.Deneuve οπως 'Γενεαλογια ενος εγκληματος' ή 'Το Μοναστηρι του Παθους' (γαλλ.παραγωγες).Η τελευταια δε ειναι η χειροτερη ταινια που ειδα στη ζωη μου.Τελος παντων,κουραστικη η απαριθμηση τιτλων,αλλωστε τις αποφευγω οπως ο διαολος το λιβανι,αλλα νομιζω καταλαβες τι λεω.Κατι τετοιες μπαρουφες με εκαναν να μην γυριζω το βλεμμα μου,αλλα ευτυχως που η ΕΤ-1 & ΕΤ-3,το 1997,εκαναν καθε εβδομαδα αφιερωματα για τα 100 χρονια σινεμα και γνωρισα τα καλα.
-ΑΤΠ-
-ΑΤΠ-
Α, οκ. Κατάλαβα. Γιατί εγώ ως γαλλικό σινεμά, έχω άλλο πράγμα στο νου μου. Πατρίς Λεκόντ που τον λατρεύω, Μισέλ Πικολί, Υβ Μοντάν, Ντανιέλ Οτέιγ(λιώνω), Εμμανουέλ Μπεάρ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ντελόν και Ρόμι Σνάιντερ, Ζαν Μορώ, Φιλίπ Νουαρέ, Ζαν Γκαμπέν, Φρανσουά Τρυφφώ, Ροζέ Βαντίμ, Φρανσουάζ Ντορλεάκ, Κατρίν Ντενέβ, Λεσλί Καρόν, Μπελμοντό και άπειρους σκηνοθέτες και ηθοποιούς να μη σε ζαλίζω, που άφησαν εποχή, από ερωτικές ταινίες μέχρις τις εκπληκτικές αστυνομικές.
Κατάλαβες εμείς της παλιάς φρουράς ξέρουμε και τα παλιά κλασικά, που ήταν άπαιχτα. Από τον Μπουρβίλ και τον Τατί μέχρι τον Ντε Φινές.
Μαγεία... Εσύ προφανώς αναφέρεσαι σε μια δύσκολη περίοδο που πέρασε ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού. Μετά τον Μάη του '68...
Ευτυχώς την δεκαετία του '90 ξαναβρήκαν τις χαμένες τους ταυτότητες... όχι όλοι. Και ποτέ δε θα είναι ίδιοι. Αλλά έγιναν και αξιοπρεπή ριμέικ, που ξέρεις πόσο δύσκολο είναι.
ςςςςςς .πολύ γλύκα,μα ούτε τούρκικος μπακλαβάς να ήταν,23 μέλη το είδαμε καιμας ερέθισε.Αχ!!και Ούχχ! " γοητεύτρα " είσαι πλανεύτρα,μας οδηγείς σε χώρους που η θεατρική προσποίηση, στις επαναλαμβανόμενες ατάκες των ηθοποιών,φέρνει το ζενίθ της υποκρισίας.Σιγά μην έχουν συμβεί.Εσείς ως θεατές της τέχνης των κάποιων γκανιότα βεσπασιανών,διαγουμίζεται την τέχνη του πολιτισμού.Ο γαλλικός πολιτισμός έχει αξιόλογους κουλτουροτεχνίτες,όχι όμως Ρέμπραντ,ούτε γκρέκο.Εχει όμως κολώνιες ,διότι...........
μετά τιμής
κολλημένος με...
@ paparazi
Α ρε paparazi με τα 23 σου! Τα μέλη! Πιείτε ένα ποτάκι στην υγειά μου βρε που σας κάνω τέτοια πόστια!
Νου τους φιλήσεις όλους! Μου έλειψε η μούρλα σας και ο σουρεαλισμός σας! Πού στο καλό χαθήκατε όλοι;
Ναι, δεν έχει Γκρέκο και Ρέμπραντ, έχει Λωτρέκ, Σισλέ, Μονέ, Μανέ... δε με χαλάει. Και πολύ μαναρέ, μην ξεχνάς έχουμε και μια κουλτούρα φινετσάτη, διότι.
Σε ρουφηχτοφιλώ
κολλημένη γενικώς...
@tractatus,
το Ολομόναχοι μαζί το έχω ήδη δει και μ'άρεσε πολύ...
Όσο για την αναφορά στη Νυφίδα....να φανταστώ πως ξέρεις από το μπλογκ μου ή όχι μόνο;;;....:)
Ε,ναι.Εγω ειχα περισσοτερο στο νου μου την δεκαετια '80,της εφηβειας μου,αλλα μετα που εμαθα,γαλλικο σινεμα εννοω και γω τα ονοματα που αναφερεις,ακριβως.
-ΑΤΠ-
-ΑΤΠ-
Είπα κι εγώ... εδώ να μην κολλάμε γίνεται; Ε, δε γίνεται! :)
Τώρα τέτοια ώρα... καλό ΣΚ! Νοερά στο εύχομαι!
Δημοσίευση σχολίου