Σ' αυτόν τον κήπο τον πρωτοείδα. Είναι ο κήπος του σχολείου μας. Για την ακρίβεια ο κήπος του Ωδείου του Λουγκάνο, όπου στεγάζεται το ελληνικό μας σχολείο.
Με την ευκαιρία να δείξω και το κτίριο του Ωδείου να πάρετε μια ιδέα από ελβετικά κτίρια μαθητών!!! Δηλαδή σχολειά!!! Δηλαδή φιλοξενούν παιδιά από 6 μέχρι 18 χρόνων και ενήλικες! Αυτός λοιπόν είναι ένας συνηθισμένος διάδρομος.
Αυτή είναι η τάξη μας. Με υπέροχη θέα στις Άλπεις...
Εδώ μέσα δουλεύουμε τα τελευταία 5 χρόνια με τα ελληνάκια και τα ελβετάκια ή τους ενήλικες, πάνω στην ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό.
Αυτό το ζουζουνάκι είναι ο Άλεξ πριν τρία χρόνια ακριβώς. Φανταστείτε πως ήταν, πριν ακόμα δύο χρόνια, που τον γνώρισα εγώ. Τόσο γλυκός, τόσο σεμνός, τόσο χαδιάρης και χαριτωμένος! Άσε που τραγουδάει άψογα! Έχουμε μάθει όλα τα Χριστούγεννιάτικα τραγούδια απ' έξω και όχι μόνο! Άπειρα σχολικά και όχι μόνο! :)
Εδώ είναι με την Ελεονώρα, την καταπληκτική μαθήτρια αδερφή του, που τώρα σπουδάζει Ψυχολογία στη Βασιλεία.
Δύο αστέρια ακόμα συμμαθητές τους, ο Αλέξης και ο Αλέξανδρος! Φανταστικοί μαθητές όλοι τους, όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά παντού! Και το κυριότερο ΗΘΟΣ, ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ συγκινητική. Δε θα ξεχάσω μια χρονιά που είχαμε σχολική γιορτή για την 25η Μαρτίου. Ο Αλέξης είχε σπάσει το πόδι του και ήταν με γύψο. Την ίδια μέρα είχε εξετάσεις στο Ωδείο στην κλασική κιθάρα. Έδωσε και ήρθε λαχανιασμένος στα μισά της γιορτής με πατερίτσες να πει το ποίημά του να μη χαλάσει την παρουσίασή μας με την απουσία του. Ε ναι, βούρκωσα. Και όχι μόνο εγώ...
Και η Μόνικα! Επίσης καταπληκτική μαθήτρια που αγαπάει τόσο πολύ τα ελληνικά! Τόσο που συνεχίζει ακόμα και σήμερα, δουλεύοντας όλη τη βδομάδα και όμως, θυσιάζει τον ύπνο της του Σαββάτου!
Ο Άλεξ σήμερα με τη στολή! Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τ' αστεράκια μας...
Τον αγόρασε λέει μια ιταλική ομάδα!!! Ποιόν; Τον Άλεξ το ζουζούνι μας!!! Κι έχει και σπόνσορες!!!! Και τον έχουν συχνά πυκνά οι εφημερίδες με άρθρα και αφιερώματα διθυραμβικά.
Και να τα κύπελλα! Και να τα πρωταθλήματα! Και να τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο! Θυμηθείτε το όνομα αυτού του μικρού: Άλεξ Φοντάνα!!! Γιος του Λουγκανέζου Ράουλ Φοντάνα, που έχει τη μεγαλύτερη Τυπογραφική επιχείρηση με εκδόσεις, διαφημίσεις και τα σχετικά, την Fontana Print και της Θεοδοσίας από τη Ρόδο!!! Ναι η μαμά είναι Ροδίτισσα! Μια υπέροχη μαμά που έμαθε τον Άλεξ να αγαπά την Ελλάδα και να την έχει ισότιμα στη φόρμα του, στο κράνος, στο αμάξι του! Και σε όλα τα βιογραφικά αναφέρεται και η ελληνική υπηκοότητα. Και δεν είναι το πατριωτικό μου που με κάνει και καμαρώνω γι αυτό, είναι που χαίρομαι που το παιδί σέβεται και αγαπά το ίδιο και τη χώρα της μάνας του! Και έτσι είναι όλα τα παιδιά εδώ. Λένε Ελλάδα και νιώθουν υπερηφάνια και συγκίνηση! Και έρχονται κάθε καλοκαίρι απαραιτήτως και συχνά και τρεις φορές το χρόνο.
Ο Άλεξ με το κύπελλο και την Ελλάδα στη μέση του και στην καρδιά του! Και στα πλαϊνά των αυτοκινήτων του θα δείτε την ελληνική σημαία αν κάνετε κλικ στη φωτό που την άφησα επίτηδες μεγάλη για να φαίνεται!
Ο πατέρας του Άλεξ, ο Ράουλ Φοντάνα. Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει κυριολεκτικά τη ζωή του στην καριέρα του γιου του, συνοδεύοντάς τον πάντα σε όλα τα ταξίδια του, ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ και μένοντας πάντα μαζί του συχνά και βδομάδες όταν είναι μακρινά. Τα βιντεάκια αξίζει να τα δείτε, πραγματικά!
ALEX FONTANA - Swiss Karting Champion 2007
Presentation ALEX FONTANA - The Yellow Arrow
.png)
.jpg)
43 σχόλια:
Γητεύτρια μου τί συγκινητικό αφιέρωμα, δεν ξέρω γιατί αλλά για κάποιο λόγο συγκινήθηκα.
@ elena
Να είσαι καλά Ελενάκι μου! Μα είναι συγκινητικό να βλέπεις να μεγαλώνουν απότομα τα παιδιά σου! Δεν είναι; Είμαι και κουκουβάγια εγώ και τα καμαρώνω τρελά... :)))
Ναι όντως είναι. Βασικά είναι όμως και συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να τα αγαπούν έτσι.
Μπράβο του! Μπράβο και σε σένα Μαριάννα που μας έκανες να νιώσουμε σαν κι εσένα: ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ!!!
Είναι να μην χαίρεσαι με τέτοια διαμάντια. Και το σχολείο και οι αίθουσες άψογες. Έτσι ναι μαθαίνουν γράμματα, όχι σαν κάτι άλλα μέσα στη βρωμιά και στην ασχήμια...
Τα συγχαρητήριά μου στον Άλεξ!!!
Μπραβο Μαριανα με τους μαθητες σου ...Μα τι διαμαντια ειναι αυτα?
Ειναι να μην καμαρωνεις?
Ολα ενα κι ενα.
Νασαι γερη και δυνατη και προσφερεις σε πολλα ακομη παιδια το καλυτερο του εαυτου σου.
φιλια
Να τους χαίρεσαι!
Όλους..
Και να έχουν όλα τους επιτυχίες..
Αυτή δεν είναι η χαρά του δάσκαλου;
Κι εσύ να είσαι πάντα καλά, να δημιουργείς και να καθοδηγείς!!
@ μηθυμναίος
Ευχαριστώ πολύ Στράτο μου! Είσαι τόσο γλυκός! Και εκ μέρους του Άλεξ! Εσύ καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι, αλλά και πόσο συγκινητικό, όντας εκτός Ελλάδας να την κουβαλάς στην ψυχή σου! Κι αυτά τα παιδιά είναι απίστευτα. Συχνά πιο ελληνάκια από τα ελληνάκια που ζουν Ελλάδα. Ενώ πνίγονται από υποχρεώσεις, τα ελληνικά δεν τα χάνουν με τίποτα. Κι όταν δεν μπορούν τις συγκεκριμένες ώρες, τις αναπληρώνουμε άλλες μέρες!!!
Για το θέμα σχολικό κτίριο Στράτο μου, τί να σου πω τώρα... Επίτηδες ανέβασα τις φωτό να τις δούνε οι συναδέλφοι στην Ελλάδα. Φτύναμε αίμα όλοι μας, αλλά κυρίως μια υπέροχη διευθύντρια που είχαμε στο Φάληρο, καλή της ώρα, να συντηρήσουμε το σχολείο που ήταν... από τα πιο παλιά, αν όχι το πιο παλιό του Φαλήρου. Με άπειρες παγίδες για ατυχήματα κτλ Τα ξέρετε όλοι τώρα, μην τα επαναλαμβάνω. Για σοβάδες που πέφτουν, για νερά που μπάζουν, για θέρμανση που δεν έχουν πάντα, για τουαλέτες να κλαις... Άστα...
Φιλάκια Στράτο μου! Να είσαι καλά!
πολύ όμορφο το σχολείο , τα παιδιά ,οι επιτυχίες τους , όλα .Τα δικά μας σχολεία ,κάποια τουλάχιστον, μες την αθλιότητα .Εργάζομαι στην εκπαίδευση και φέτος είμαι σε ένα "σχολείο" που μόνο σχολείο δέν είναι.
τι να πεί κανείς....
όμορφη η ανάρτηση,ανθρώπινη και συγκινητικη,γεματη αγάπη.
Υ.Γ προσπάθησα να μπω και στο άλλο μπλογκ "η κοιλάδα με τις μπούκλες" αλλά δεν μπόρεσα.Πρέπει να κάνω κάποια ρύθμιση?
καλημέρα και καλό σαβ/κο!
@ φαραόνα
Να είσαι καλά κορίτσι μου!
Καλό βράδυ! Ελπίζω να περάσατε όμορφα!
@ Sotiris K
Καλώς τον! Να είσαι καλά Σωτήρη μου! Όντως. Μεγάλη χαρά. Ξέρεις τώρα πως είναι τα μικρά. Σε κάνουν και τα νιώθεις δικά σου! Συμπάσχεις με τις αγωνίες και τους φόβους τους και πανηγυρίζεις το ίδιο και πιο πολύ, στις χαρές τους.
Καταλαβαίνεις τί γίνεται στους αγώνες ε; Χαμός!!! ;)
Καλό ΣΚ ! Να περνάς καλά!
@ κόκκινη κίσσα
Α κι εσύ του κλαμπ είσαι κορίτσι μου; Καταλαβαίνεις λοιπόν... Ναι, τα ξέρω τα προβλήματα, τα έχω ζήσει κανονικά, από Μονοθέσιο σε χωριό χωρίς νερό, μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς! Έχω γυρίσει τα άπειρα σχολειά. Τα αρνητικά ξεχνιούνται όμως και μένουν μόνο οι χαρές. Κι εμείς παίρνουμε πολλές από τα παιδιά. Η αγάπη μας επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο. Δεν υπάρχει πιο όμορφος, πιο αγνός, πιο ειλικρινής κόσμος, από αυτόν των παιδιών.
Γι αυτό δέσαμε αμέσως εμείς... ;)
Στην Κοιλάδα κάνω κάποιες διορθώσεις και θα την ανοίξω Σαββατοκύριακο. Συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Απλά Παρασκευές και Σάββατα είναι το φουλ της δουλειάς και δεν προλαβαίνω.
Φιλιά και καλό ΣΚ!!!
Τις ευχές μου γητεύτρια, για να συνεχίσεις να θεραπεύεις με νοιάξιμο:)
Ένας φίλος έλεγε ότι οι δάσκαλοι πληρώνονται με τις ευχές των παιδιών και των γονιών τους...και μαζεύουν προίκα, μεγάλη.
Να'σαι καλά,:) όντως, φαίνεται να είναι διάγνωση το Κρητικός και το Μανιάτης
Και τα δικά μας τα παιδιά κάνουνε μάθημα σε σχολεία που φαίνονται σαν εργοστάσια, χωρίς θέρμανση και με σοββάδες να πέφτουν από τα ταβάνια.... Αρε πόσα έτη φωτός μας χωρίζουν από το να γίνουμε πραγματικοί Ευρωπαίοι.... Και να μην πιάσω τα πανεπιστήμια.... (Μιλάω καθαρά για θέμα κτηριακών εγκαταστάσεων και υποδομών, γιατί για τα υπόλοιπα χωράει μεγάλη συζήτηση)
Αχ, πολύ μου άρεσε το αφιέρωμα σου! Και μελαγχόλησα, γιατί θυμήθηκα ότι θα πηγαίνω με την τσαντούλα μου στο σχολείο, θα ακούω το κουδούνι και θα πειράζω τους συμμαθητές μου για λιγότερο από ένα μήνα.
Μμμ... ωραία μπλόγκερ καθηγήτρια είσαι! Δε θα μας κάνεις μια παρουσίαση με την αγαπημένη σου τάξη για τη ζωή σας στο σχολείο;
Φιλιά, κυρία!
@ roula karamitrou
Καλωσόρισες Ρούλα μου! Έχεις πολύ ψαγμένη άποψη για τους εκπαιδευτικούς, κατανόηση και αγάπη που την έχουν μόνο όσοι κατάφεραν ή θέλησαν να δουν εκ των έσω. Προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο από γονείς και παιδιά, είχα όμως τρομερές αντιθέσεις παλιά, με διευθυντές παντελώς ακατάλληλους και αντιπαιδαγωγικής συμπεριφοράς.
Έχουν καρφωθεί στη μνήμη μου σκηνές, ανθρώπινης σκληρότητας και δημοσιουπαλληλικής αδιαλλαξίας, τέτοιας, που αν γράψω βιβλίο θα είναι δακρύβρεχτο. Δώδεκα χρόνια στη Μεσσηνία ήταν δύσκολα χρόνια.
Οι χαρές είναι σαφώς πολλές και πολύ μεγάλες. Έχω κάνει φίλους ζωής, γονείς και μαθητές και στο Φάληρο όταν κυκλοφορώ οι μαθητές μου όχι μόνο δε με αποφεύγουν, αλλά χοροπηδάμε αγκαλιά! Αυτές όντως είναι οι περγαμηνές μας και είναι πολύ σπουδαίες. Τα ζόρια, κι έχω περάσει πολλά τέτοια όπως είναι φυσικό, αφού περάσανε από τα χέρια μου εκατοντάδες παιδιά, είναι οι πρόωροι χαμοί Ρούλα μου. Αυτοί δεν αντέχονται. Όλα τα άλλα τα προσπερνάμε εκ των υστέρων. Αλλά τις απουσίες πώς να τις ξεπεράσεις; Γιατί εμείς ζούμε με τα παιδιά, το λιγότερο ένα χρόνο η κάθε τάξη στα χέρια μας. Τα ονειράκια τους, τα βασανάκια τους γίνονται και δικά μας. Καταλαβαίνεις λοιπόν... Στα λέω γιατί πριν 15 μέρες, χάθηκε τόσο άδικα και τόσο πρόωρα μαθητής μου αγαπημένος σε ατύχημα, 24 χρόνων και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.
Με συγχωρείς για την εξομολόγηση, αλλά με ενέπνευσε αυτό που έγραψες με τις ευχές και ήθελα να μοιραστώ τον πόνο μου.
Να είσαι καλά κοπέλα μου! Και τα παιδιά του κόσμου!
@ PANOS
Πάνο μου σε μας το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και συνολικό. Επί παντός. Από πού να πρωταρχίσω να λέω; Από τις αναθέσεις, διαγωνισμούς ή ότι άλλο γίνεται για να χτιστεί ένα σχολειό; Από τον εργολάβο που παίρνει το έργο, με το χαμηλότερο ποσσοστό; Από τη δουλειά που παραδίδει; Από τη μπαμπεσιά, τη φτήνια και την προχειρότητα στα υλικά; Από τη μεταχείριση κατόπιν και τη χρήση; Από την άλλη ποιός έμαθε τον Έλληνα να σέβεται το δημόσιο χώρο σαν να είναι ιδιωτικός; Βανδαλισμοί, ακρότητες, βαρβαρότητες. Είναι και η φτώχεια ή η αδιαφορία ενός κακοστημένου κράτους, πες μου από πού να αρχίσουμε να λέμε;
Η μόνη σωτηρία είναι η εκπαίδευση σωστών πολιτών.
Ο πολίτης που σέβεται τον εαυτό του και τη χώρα του, είναι σε θέση και να απαιτεί και να διεκδικεί, αλλά και να συντηρεί. Κλαίει η ψυχή μου συχνά ολοκαίνουργια κτίρια, βρωμισμένα, χαλασμένα, καμμένα, ερημωμένα.
Όπως είδατε τις φωτό του σχολείου, έτσι λάμπει όλη η Ελβετία!
ΟΥΤΕ ΓΟΠΑ ΚΑΤΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Και μπροστά σε αυτή την καθαριότητα και την ομορφιά συμμορφώνονται και οι τουρίστες.
Αστυνόμευση όμως ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ!!!! Και τη δέχονται αδιαμαρτύρητα. Την θέλουν!!!!
Το Πολυτεχνείο το δικό μας το κάψανε εκατό φορές. Έργα Τέχνης και ζωής φοιτητών και καθηγητών. Ποιός τα σεβάστηκε; Οι μεν τα ρίχνουν στους δε και καλά κρατεί ο χαμός.
Δυστυχώς στην Ελλάδα πολύ θα αργήσει να αλλάξει η κατάσταση. Σήμερα δε, είναι εκατό φορές χειρότερα από ότι ήταν πριν 10 χρόνια ή πριν είκοσι...
Τί να πω... Κουράγιο παιδιά!
Η λύση είναι να εκπαιδεύσετε σωστά σαν γονείς πρώτα εσείς τα παιδιά σας και σε συνεργασία με το σχολείο να γίνουν εκστρατείες πολιτών που να απαιτούν και να επιβάλλουν πολιτισμό. Αλλιώς δε γίνεται. Και με το υποθετικό σενάριο του ιδεώδους κράτους, οι ίδιοι οι πολίτες είναι βάρβαροι ακόμα. Πόσο μάλλον να έχουν και αδιάφορο ή ανίκανο κράτος...
Εκπαίδευση! Το μυστικό το μοναδικό. Μην κουράζεστε να εκπαιδεύετε ή να τη λέτε στους βαρβάρους. Όπου τους πετύχετε να ρυπαίνουν ή να καταστρέφουν. Ο αδιάφορος πολίτης είναι συνυπεύθυνος.
Καλό απόγευμα! Και καλή δύναμη!
Καταπληκτικη ταξη.
Μπραβο για την δουλεια σου.
Την καλησπερα μου.
@ Antoine
Πολύ σε σκέφτομαι! Ειλικρινά. Όσο κι αν η ζωή που ανοίγεται μπροστά σου είναι πανέμορφη, σχολικά χρόνια μάτια μου δεν ξαναγίνονται.
κανέναν δεν έχω συναντήσει που να μην τα νοσταλγεί! Ακόμα κι αν ήταν δύσκολα...
Πολλά φιλιά ματάκια μου! Θα ξαναβρείς θρανία πιο πάνω όμως, και θα σου αρέσουν κι αυτά το ίδιο. ;)
@ zero
Έρχεσαι; Σε παίρνουμε! ;)
Φιλιά! Καλό απόγευμα!
Είδα τον χώρο , μέσα στον οποίο εργάζεσαι ... την τάξη σου ... το σχολειό σου ...
Και ύστερα , μου ήρθε η διάθεση , να σου στείλω κάποιες εικόνες απ' τον δικό μου χώρο .... ένα επαρχιακό Νοσοκομείο που μάλλον το ξέχασε και ο Θεός (ποιός Αβραμόπουλος ; ) ...
Μου κόπηκε όμως η διάθεση , γιατί ... ντράπηκα ... θα ήταν τόσο πρόστυχες οι εικόνες ... θα βούρκωναν τα όμορφα μάτια σου ...θα χαλούσαν την ευχάριστη διάθεση , που μας μετέφερες με τις εικόνες και τις περιγραφές σου .
Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερή , να μαθαίνεις όμορφα πράγματα στα παιδιά σου ....
--------------------
Άσχετο :
Το πιο μεγάλο εφηβικό μου όνειρο , ήταν να γίνω φιλόλογος , να μαθαίνω την Ελληνική γλώσσα στα παιδιά . Για λόγους εντελώς ηλίθιους (κάποτε ίσως βρω την ευκαιρία να σας τους πω) , δεν εκπλήρωσα το όνειρό μου και ... έγινα γιατρός ... Μου έχει μείνει απωθημένο ... Το "όνειρό μου" ζει ακόμα , μέσα μου .
Φιλιά .
Με οποιον, μαλλον με οποια δασκαλα καθησεις τετοια γραμματα θα μαθεις.
Πειραζει που θυμηθηκα τα μαθητικα μου χρονια και ζηλεψα λιγο?
Με τοσο τρυφερη και ευαισθητη δασκαλα που αφιερωνει τοσο ανθρωπινες και ευαισθητες αναρτησεις, τι παιδια θα βγουν!
Μαριαννα φιλια και μια ομορφη κυριακη να εχεις!
@ silia
Καλώς το κορίτσι μου! Βρε συ δεν είμαι απ' το φεγγάρι. Ελλάδα ζω. Εδώ είμαι προσωρινή. Πού νομίζεις δούλευα εγώ πριν λίγο; Στα μονοθέσια της Τριφυλίας διορίστηκα, σε χωριά χωρίς νερό!!!
Φουρφούκι τα μαλλάκια των παιδιών από τις ψείρες! Τους έβγαζα στα διαλείμματα τις κόνιδες, μπας και τ' ανακουφίσω τα φουκαριάρικα και είχα και ναυτίες, ήμουνα έγκυος στην κόρη μου.
Θυμάμαι που είχα πάθει σοκ που τα είχα ρωτήσει ποιό παιδάκι κάνει μπάνιο μια φορά τη βδομάδα και είχαν γελάσει.
Κάθε πότε; ρώτησα έντρομη. Κάθε καλοκαίρι μου είπαν, όπου βρούμε νερό!!!
Το χωριό ήταν 3χμ από την Κυπαρισσία, λεγόταν Στασιό και είχα παιδάκια και από το διπλανό τον Ξηρόκαμπο, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΝΕΡΟ!!!!
Κάναμε μάθημα σε ένα παλιό καφενείο αχούρι, ανήλιαγο εντελώς(το σχολείο είχε ρωγμές επικίνδυνες από σεισμό και δεν λειτουργούσε) και όλα αυτά το 1980!
Οι άνθρωποι υπέροχοι όμως. Τα παιδιά αγγελούδια και πανέξυπνα.
Έχω δουλέψει στα κουλά των κουλών από κτίρια.
Κι αυτά της Ελβετίας τα έβαλα για να δείτε και τί κτίρια δημόσια παρέχει ένα κράτος στους πολίτες του, αλλά και πώς τα διατηρούν τα παιδιά. Τα φροντίζουν σαν να είναι το σπίτι τους και καλύτερα.
Τα ελληνόπουλα φέρονται λες και τα δημόσια κτίρια είναι ο χειρότερος εχθρός τους.
Φυσικά και πάμπολλα κτίρια ελληνικά, είναι κάτω του αθλίου. Αλλά και τα καινούργια δε φτουράνε. Τα ρημάζουν.
Για τα νοσοκομεία φιλεναδάκι, τα ξέρω από μέσα κι από έξω, οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως. Και σε ύψος και σε βάθος.
Ξέρω τί τραβάτε όλοι σας!
Ξέρω τί ήρωες είσαστε!
Ξέρω τις συνθήκες σας!
Και συμπάσχω... αλλά δεν αρκεί. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να ενημερώνω και να αφυπνίζω, δημιουργώντας πολίτες που αγαπούν και σέβονται τον πολιτισμό και τον εαυτό τους. Νομίζω κάτι καταφέρνω, αλλά είναι σταγόνα στον ωκεανό οι μεμονωμένες προσπάθειες.
Θέλει ενημέρωση και εκστρατείες και συντονισμό πολλών υπουργείων για να λειτουργήσει και να γίνει πράξη και συνείδηση ο πολιτισμός.
Κι εδώ δεν εφαρμόστηκε με το καλό. Στρατός και πειθαρχία, μέχρι που τους έκανε να έχουν τον πολιτισμό στα γονίδιά τους.
Αν το κάνανε αυτό, με το σωστό τρόπο στους Έλληνες, δε θα υπάρχαν καλύτεροι πολίτες στον κόσμο.
Γιατί ο Έλληνας αν είχε εκπαίδευση, μαζί με το φιλότιμο και ανθρωπιά του, θα ήταν ο τέλειος πολίτης!
Γιατί ΚΑΙ φιλότιμο έχει ΚΑΙ ανθρωπιά ΚΑΙ ευφυΐα...
Σωστή εκπαίδευση του λείπει και κρατική βούληση.
Και που τα λέμε...
Ποιός μας ακούει Αννούλα μου;
Καλή δύναμη κοπέλα μου! Να είσαι καλά να το παλεύεις!
Φιλιά!
@ δημήτρης
Μου θύμισες τώρα την υπέροχη ταινία του Θόδωρου Μαραγκού το: Μάθε παιδί μου γράμματα με τον ανεπανάληπτο Νίκο Καλογερόπουλο και το υπόλοιπο εκπληκτικό καστ!!! :)
Θα την έχεις δει... Μάθε παιδί μου γράμματα, είναι και το δικό μου μονότονο μότο Δημήτρη μου!
Μόνο έτσι θα δούμε άσπρη μέρα!
Μακάρι να σε είχα μαθητή! Τέτοια καλλιτεχνική φύση, με την αισθητική σου και τις μουσικές σου, θαύματα θα κάναμε... ;)
Φιλάκια πολλά αγόρι μου! Καλημέρα!
τι γλυκό! πρέπει να αισθάνεσαι πολύ τυχερή!
καλή εβδομάδα
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Καλά βρε Υακινθάκι!
Τι γλυκό παιδάκι! και παιδάκια..
Μα με εσένα δασκάλα πως να χάσουν μάθημα..και άρρωστα να είναι θα έρχονται.
Κρίμα που δεν σε έχει και ο Χάρης μου που άφησε τα έλληνικά γιατί οι δάσκαλοι Έλληνες, μόνο ελληνικά δεν τα μαθαίνουν..
Το σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο προωθημένο που τα παιδιά βαριούνται τα ελληνικά γιατί ο τρόπος διαδασκαλίας διαφέρει αλλά και τα βιβλία είναι γραμμένα για τα ελληνόπουλα. Φαντάσου να ζεις στη χώρα του χιονιού και πουθενά να μην αναφέρεται το χιόνι..εξωπραγματικά..
Δεν ήξερα ότι είσαι εκπαιδευτικός ψυχή μου..
Τη ζωή μου τη χρωστάω στον Νίκο το Μπαρπμαγαδάκη από τον Άνω Βιάνο.
Όταν μπήκε κάποτε στη πόρτα του σχολείου με τη λύρα στο χέρι..είπα με λυπήθηκε ο Δίας και μου έστειλε τον Απόλλωνα..
Είσαι αξιαγάπητη!!!
Εύχομαι με όλη μου τη ψυχή ο Άλεξ να φτάσει πολύ μακριά κα να ευτυχεί!!
Φιλιά!
Ακόμη είμαι κάπως αλλά ενθουσιάστηκα..
Πω! Πω! καμάρι η δασκάλα...
Και με το δίκιο σου.
Άντε να τον καμαρώσετε και με φόρμουλα-1
:)
αυτό δεν είναι post! Τα "Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς" είναι! Όντως, γλυκό εκ μέρους σου...μου θύμισες το δικό μου σχολείο, μια ελεεινή πέτρινη τρώγλη, ο θεός να σε φυλάει! Και το λέγαμε και "Το Σχολείο της Βασίλισσας" τα μαλακισμένα επειδή, λέει, το' χε φτιάξει η Φρειδερίκη! Είπαμε, εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε...μα, να σου, δε θα ήταν κι η καλύτερη μου να' χω κάθε μέρα θέα στις...Άλπεις σαν τη Χάιντι! Έτσι νομίζω δηλαδή...
@ Giannis Kafatos
Ναι, είμαι τυχερή και μόνο που τα έχω! Ανεξαρτήτως επιδόσεων και χαρισμάτων, η χαρά της παρέας τους, η αγνότητα των αισθημάτων τους και η καθαρότητα της ψυχής τους, φτάνουν για να είμαι ευτυχισμένη. Μα ένας λόγος που όλοι με ρωτάνε τί πίνω και δεν δίνω και είμαι σχεδόν πάντα σε κέφι, είναι τα παιδιά! Τί δικά μου, τί τα ξένα, είναι όλα τους παιδιά μου!
Άντε να γυρίσω Φάληρο να πάρω τον δικό σου, αυτόν τον γλύκα στο βίντεο, που τιτιβίζει στα πουλιά του δρόμου...;)
Καλή βδομάδα!
@ mareld
Τα βιβλία Μαρελντάκι μου εκσυγχρονίστηκαν. Προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις των παιδιών που ζουν εκτός Ελλάδας, αν και συχνά εγώ προσαρμόζω τη διδασκαλία μου στις απαιτήσεις των ίδιων των παιδιών. Το βιβλίο είναι η αφετηρία απ' όπου ξεκινούν ταξίδια με άγνωστο προορισμό, αφού οδηγούν τα ίδια τα παιδιά. Γι αυτό και είναι μαγικά.
Το κακό το μεγάλο είναι πως δεν έχουμε χρόνο. Το χρόνο που θα θέλαμε. Τα πιέζει πολύ το ελβετικό σχολείο και οι εξωσχολικές δραστηριότητες, που είναι σαφώς απαραίτητες, δε λέω. Κι έτσι ενώ θα θέλαμε και θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά, περιοριζόμαστε.
Εύχομαι κάθε καλό στον Χάρη σου και να του μιλάς ελληνικά όσο μπορείς ε;
Απόλλωνας με την Λύρα στον Άνω Βιάνο; Έλεος... Τόσο τυχερή γυναίκα είσαι πια; ;)
Πολλά φιλιά μπουγαρινιά μου!
@ A.F.Marx
Μακάρι! Το ελπίζω κι εγώ! Να είσαι καλά Γιώργο μου!
Ξέρεις είμαστε όλοι βαρεμένοι εδώ. Και το παιδί μ' ότι δάσκαλο έκατσε, τέτοια γράμματα έμαθε! :Ρ Κοντά είναι η Ίμολα, κοντά το Μόντε Κάρλο... Ο πατέρας του εκτός από τις υπερσύγχρονες μοντελάρες της μπεμβεδιάς, έχει και Φερράρι...άσε. Η μαμά Ζ4. Η αδερφή το Σκαραβαίο τον καινούργιο. Ε, πώς να μην διαπρέπει το παιδί; ;)
@ BOSKO
Η θέα στις Άλπεις δεν είναι καθόλου βαρετή γιατί είναι κούκλες πάντα. Δεν χορταίνονται. Άλλα είναι τα βαρετά. Άλλη ιδιοσυγκρασία ρε παιδί μου. Εντελώς σουπερφιτσάλε στο συναίσθημα. Και δε μου κάθεται με τίποτα. Θα μου πεις τώρα οι Έλληνες είναι καλύτεροι; Σωστό κι αυτό. Κάποτε ήταν όμως. Και ίσως αρκετοί νέοι να είναι και σήμερα.
Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά. Υπάρχουν συν και πλην, όπως παντού. Νομίζω πιο πολλά τα συν. Αλλά εμείς είμαστε ελληνοβαρεμένοι! ;)
Περιγράφεις έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, με τις λέξεις, με τις φωτογραφίες... που εν μέρει θα μείνει για την γενιά μου άπιαστο όνειρο. Πιθανότατα και για την επόμενη.
Να σας Ζήσει ο Alex!
Ένα ακόμα παράδειγμα του ότι όταν υπάρχει από πίσω δομημένη οικογένεια και κράτος, οι δεξιότητες και τα ταλέντα έρχονται πολύ πιο εύκολα στην επιφάνεια.
Χουανίτα,
το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικοπολιτικό. Στην προκειμένη περίπτωση η "επιτυχία" δεν είναι αποτέλεσμα "δομημένης οικογένειας", αλλά "πλούσιας οικογένειας". Και μια πλούσια οικογένεια είτε ζει σε δομημένο είτε σε χύμα κράτος, μπορεί να προσφέρει τέτοιες "επιτυχίες" στα παιδιά της.
Ένα παιδί από φτωχή οικογένεια, ένα παιδί φτωχών μεταναστών, στην ίδια χώρα και με τα ίδια ή με ακόμα μεγαλύτερα προσόντα, να είσαι βέβαιη, ότι δεν θα είχε τις ίδιες ευκαιρίες. Όχι μόνον για να καλλιεργήσει τα όποια ταλέντα του, αλλά ούτε καν για να τα ανακαλύψει.
--
Γητ,
τι νομίζεις ότι είναι αυτό που εμποδίζει τα παιδιά από το να καταστρέφουν τους χώρους διδασκαλίας τους - πράγμα που τα εκπαιδεύει να σέβονται το περιβάλλον και να μη συνηθίζουν να ζουν στην ασχήμια, έτσι που να μην τα κάνει ανεκτικά και σε άλλου είδους ασχήμιες.
Οι παρατηρήσεις από τα ντόπια δεδομένα (έχει γίνει και έρευνα γι αυτό) λένε ότι τα μικρά παιδιά του δημοτικού δεν καταστρέφουν τους χώρους του σχολείου τους. Μετά, η μανία της καταστροφής αυξάνεται σταδιακά. Στο γυμνάσιο, στο λύκειο με αποκορύφωμα την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Έχω μια πρώτη εξήγηση γι αυτό, αλλά προτιμώ να μην την ...εκδηλώσω.
@ Juanita La Quejica
Αλήθεια είναι. Όντως αναδεικνύονται πιο εύκολα τα ταλέντα, όταν υπάρχει υποδομή κρατική και οικογενειακή συνοχή. Τώρα εξαρτάται από το άθλημα ή το είδος του ταλέντου και της κλίσης. Δηλαδή αν είναι αθλητικό ταλέντο είναι πιο εύκολο να πάει μπροστά.
Αλλιώς αν είναι καλλιτεχνικό, ναι μεν κοστίζει, αλλά όλοι μπορούνα να στηρίξουν το παιδί τους εδώ. Ακόμα και οι μετανάστες. Ο δικός μου μισθός που είναι μισθός ανειδίκευτου εργάτη, επαρκεί για να ζήσεις αξιοπρεπώς και να σπουδάσεις παιδί. Πόσο μάλλον αν δουλεύουν και οι δυο γονείς. Αυτό για τους μετανάστες. Οι Ελβετοί που έχουν μισθούς που δεν τους χωρά ο νους μας, είναι σαφώς σε πλεονεκτική θέση. Όμως το σχολειό και τις παροχές του, τα χαίρονται όλοι. Όπως και όλες γενικά τις παροχές ενός κράτους που δουλεύει ρολόι.
@ Κ.σ-Μ.
Στο πρώτο σκέλος της τοποθέτησής σου νομίζω σε καλύπτει η απάντηση που έδωσα στην Χουανίτα.
Να γίνω πιο σαφής. Αν ο Άλεξ ήταν από φτωχή οικογένεια, θα είχε σχεδόν την ίδια δυνατότητα γιατί υπάρχουν σπόνσορες που αναλαμβάνουν τα ταλέντα.
Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν χαμένα, όπως στην ψωροκώσταινα που διώχνει τα παιδιά της και τα βουτάνε οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι και γενικά οι ξύπνιοι Ευρωπαίοι.
Εκεί που πλεονεκτεί πιθανόν ένα πλούσιο παιδί από ένα φτωχό είναι στην προβολή μέσω των ΜΜΕ, αν και πάλι τα ταλέντα τα βοηθάνε. Απλά άλλο να είσαι ο γιος του Φοντάνα και άλλο ένας άγνωστος.
Στο δημόσιο σχολείο όμως που πηγαίνανε και τα δύο παιδιά του Φοντάνα, τα μεταχειρίζονταν απολύτως ισότιμα με τα παιδιά του πιο φτωχού μετανάστη.
Αυτό το υπογράφω γιατί το έζησα εκ των έσω. Κληρώθηκε η αδερφή του Άλεξ σε άλλον κλάδο στην τελευταία τάξη του Λυκείου, ενώ ήθελε Ψυχολογία. Βρε δεν την αλλάξανε με τίποτα. Της έκατσαν ΜΜΕ. Στην Ελλάδα θα είχε πάει εκεί που γούσταρε με μόνο ένα νεύμα του πατρός. Ή όχι;
Στον καλλιτεχνικό χώρο τώρα, έχω μια μαθήτρια Ελληνίδα, που θα την παρουσιάσω αργότερα, που θα γίνει η Μαργκότ Φοντέιν, τουλάχιστον!
Σαρώνει τα βραβεία σε όλο τον κόσμο στο κλασικό μπαλέτο. Και το σπορ αυτό είναι πολύ δαπανηρό. Πολύ όμως. Ασύλληπτα πολύ!!!
Η μικρή Βικτωρία πολύ δύσκολα θα βρει σπόνσορες. Ενώ ο Άλεξ είχε αμέσως. Κατάλαβες τί εννοώ; Πάντως και η μικρή χαμένη δε θα πήγαινε. Τη ζήτησε πέρυσι η Σκάλα του Μιλάνου να την πάρει εσώκλειστη δωρεάν και να τη σπουδάσει, αλλά οι γονείς δεν τη δώσανε.
Προτιμούν, αφού έχουν, να πληρώνουν και να την τρέχουν οι ίδιοι, παρά να την έδιναν στα δέκα της χρόνια. Και συμφωνώ απολύτως με την επιλογή τους.
Εδώ λοιπόν είναι η διαφορά δομημένου κράτους και οικογενειακής συνοχής, κάτι που δυστυχώς λείπει από την Ελλάδα μη γελιόμαστε.
Το παιδί της Τριφυλίας ή της Ικαρίας, ας είναι και ο Νουρέγιεφ ή ο Λάουντα, φτωχοί ή μεγαλοκτηματίες οι γονείς, δεν έχει να κάνει, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ να αναδείξει το ταλέντο του.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ καν σχολές, γήπεδα κτλ.
Η μικρή μπαλαρίνα δε ζει Λουγκάνο. Όμως στα τρία χιλιόμετρα από το σπίτι της έχει σχολή μπαλέτου.
Κι εγώ ήθελα να στείλω την κόρη μου μικρή, αλλά είχε μόνο στην Καλαμάτα, δηλαδή 160χμ μακριά, πήγαινε έλα.
Εδώ δεν είχε αγγλικά και έκανα 60χμ τρεις φορές τη βδομάδα όταν τα παιδιά ήταν μικρά και φτύνανε αίμα να περιμένουνε το ένα το άλλο γιατί δεν μπορούσα να πάω δυο φορές.
Στο δεύτερο ερώτημά σου, πιστεύω ότι καθοριστικό είναι το περιβάλλον που ζει και μεγαλώνει το παιδί. Όταν ζει μέσα στην ομορφιά, στην τάξη, στην αισθητική, στην καθαριότητα και στην ευγένεια, δεν γίνεται να γίνει βάρβαρο.
Από την άλλη, αν κάποιος τολμήσει να φτύσει έστω, πόσο μάλλον να γράψει με σπρέυ σε τοίχο, τον μπουζουριάσανε στο λεπτό.
Τα πρόστιμα είναι εξωφρενικά ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, οι απελάσεις άμεσες για τους μετανάστες.
Αλλά δεν σηκώνει βανδαλισμό ούτε καν ο χωριάτης στα βουνά. Ο αμόρφωτος. Είναι νοικοκύρης. Λάμπει το σπιτικό, το αγροτόσπιτο.
Κόβει τα ξύλα για το χειμώνα και τα ποστιάζει και δεν ξεφεύγει χιλιοστό έστω ένα κούτσουρο. Αγαπάνε τα λουλούδια, τα φυτά, τα ζώα, τη φύση. Αληθινά, όμως.
Δεν έχουνε την Φιλοζωική και καλά της Ελλάδας να λέει αφήστε τα αδέσποτα αμόλα και τους «φιλόζωους», να λένε τί γλυκό να κυκλοφορεί το αδέσποτο με τα τσιμπούρια, άρρωστο, πεινασμένο, ανεμβολίαστο, χέζοντας όπου βρει με το μυγιό στον καύσωνα να μαζεύεται να αρρωσταίνεις και να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου! Όσοι Δήμαρχοι επιχείρησαν να τα μαζέψουν βρήκαν το διάολό τους.
Πέντε η ώρα το πρωί δεν κυκλοφορούν όμως οι κυρίες της Φιλοζωικής να πάνε στη δουλειά, στο εργοστάσιο και να τους επιτίθενται τα κοπάδια με τα αδέσποτα στη στάση μες στον ψόφο!
Πολλοί μου λένε, ότι παίρνουν πριν βγουν μια σακούλα ψωμί και ότι άλλο έχουνε από φαγητό και τους πετάνε για να μην τους επιτίθενται.
Πολιτισμός; Το αδέσποτο πάνω από τον άνθρωπο;
Στο τρίτο ερώτημα σου.
Ναι κι εγώ ξέρω τί φταίει εκτός από το ότι δεν έχουν πάρει αρχές τα παιδιά γενικά, για να σέβονται κάθε τι δημόσιο.
Ότι το δάσκαλο τον σέβονται και τον αγαπούν, πολύ πιο πολύ από τον καθηγητή του Γυμνασίου, του Λυκείου και του Πανεπιστημίου. Και το Δημοτικό το θεωρούν προέκταση του δικού τους χώρου. Ενώ τα άλλα τα θεωρούν φυλακές και στρατόπεδα καταναγκασμού, νιώθοντας εχθρούς τους καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Όλοι στείλαμε παιδιά στη Δευτεροβάθμια και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και το εμπεδώσαμε. Αν εξαιρέσεις 2 καθηγητές των παιδιών μου, καλή τους ώρα, οι υπόλοιποι... ας μη μιλήσω κι εγώ και κολαστώ.
Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση.
Στο στρατό πάνε και οι πιο βάρβαροι και οι αμόρφωτοι και οι ορφανοί και το κάθε απόβρασμα μαστουροτέτοιο.
Εκεί γιατί δεν τολμούν να πειράξουν τίποτα;
Τελικά μήπως ο ίδιος ο άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένης της υποφαινομένης, χρειάζεται πειθαρχία και πρόγραμμα, εν ανάγκη και τιμωρία-συνέπεια της αμέλειας-απειθαρχίας του;
Το διαπίστωσα προσωπικά. Έκανα λάθος. Το ομολογώ. Μεγάλωσα ευτυχισμένα παιδιά, που όμως τώρα πληρώνω τις συνέπειες.
Καλά παιδιά, αλλά στην κοσμάρα τους. Κακομαθημένοι τεμπέληδες του κερατά, που προτιμούν να πάθουν αβιταμίνωση, από το να καθαρίσουν ένα φρούτο ή να πλύνουν ένα μαρούλι να φάνε.
Για ευθύνες και δουλειές και συμμετοχή να μη μιλήσω... Ελεύθεροι αυτοί, καταπιεσμένη εγώ, στις δουλειές και στις υποχρεώσεις.
Τρέχω σαν κολασμένη και πληρώνω τις φιλελεύθερες ιδέες της Μοντεσσόρι και του Νηλ. Πάρτα να μάθεις! :Ρ
Γιατί όλα στον μπού κι αμάν αμάν, που λέει και μια φίλη... ;)
Εμείς έχουμε μπερδέψει τη Βούρτσα με τη Λούτσα στην Ελλάδα. Την πειθαρχία και τις υποχρεώσεις τα θεωρούμε καταναγκασμό και αστυνόμευση και στέρηση της ελευθερίας. Μόνο δικαιώματα βλέπουμε οι Έλληνες μπροστά μας. Καθήκοντα και υποχρεώσεις... Ποιός ήρθε;
Διάβασα με πολλή προσοχή το σχόλιο σου - απάντηση στο σχόλιο της Κ.σ-Μ. καί μα την πίστη μου , μού ήρθε να κλάψω ,... δεν ξέρω πως και γιατί ....
Σ' αυτόν τον μακάριο , πραγματικά πανέμορφο τόπο , δεν λείπει μονάχα η πειθαρχία και το πρόγραμμα,και εν ανάγκη και η τιμωρία ... Λείπει και η αναγνώριση και η ανταπόδοση και ο έπαινος και το "χάδι" της Πολιτείας και η ... λογική των κινήτρων ...
Στην Ελλάδα μας "Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν" ... και "τους ανάπηρους , τους ανταμοίβουν με το να ... παρελαύνουν πρώτοι στις εθνικές παρελάσεις" ... με την ευρεία έννοια αυτών των δύο τελευταίων φράσεων .
Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι ...
Γητεύτρια διάβασα τα προηγούμενα σχόλια και θα συμφωνήσω απόλυτα. Βασικά με αγγίζουν γιατί εχουν να κάνουν με ένα μεγάλο μου άγχος - πως θα επιστρέψω στην Ελλάδα.? Ειδήσεις βλέπω μέσω ίντερνετ και με πιάνει ένας πανικός με όλα αυτά που συμβαίνουν, ειδικά τους τελευταίους μήνες. Από που να το πιάσει κανείς?
Διαβάζοντας τα προηγούμενα σχόλια μου έρχεται στο μυαλό κάτι που έλεγε ένας καθηγητής μου ψυχίατρος για την έλλειψη θεσμών στην Ελλάδα. έλεγε ότι όλα πάνε κατά διαόλου γιατί δεν υπάρχουν πλέον ισχυρες και καλες πατρικές φιγούρες πια, εννοωντας κυριως τους θεσμους. Ένα παιδί γεννιέται σε μια οικογένεια, μπορεί να έχει έναν καραγκιόζη πατέρα, μετά παέι σχολείο και συναντάει εναν καραγκιόζη καθηγητή, στο στρατο έχει εναν καραγκιοζη ανωτερο, βλεπει ολο το παπαδαριο και τους καραγκιοζηδες πολιτικους... και τελικά δεν υπάρχει τίποτα να στηριχτούμε και γι΄αυτο συμβαινουν ολα αυτα και εχουμε παραννοησει σαν λαος.
συγνωμη για την σκληρη γλωσσα αλλα συμφωνω αρκετα με αυτο και το θυμαμαι συχνά πυκνα.
Με συγκίνησε η ανάρτησή σου γιατι να σου πω την αληθεια οι περισσοτεροι δασκαλοι και καθηγητες που ειχα ηταν αστα να πανε. Δεν τους κατηγορώ πλεον, ειναι οπως σε ολα τα επαγγελματα και ξέρω οτι υπαρχουν και διαφορετικοι.
@ silia
Ε καλά... αυτά πια τα εμπεδώσαμε. Πόσοι από μας θα προλάβουνε να πάρουν σύνταξη; Ή μάλλον πόσοι θα προλάβουν να τη χαρούν; Εδώ φτάσαμε να ακούμε συνταξιούχος και να έχουμε στο μυαλό μας κάποιον ρακένδυτο παππού που απεργεί στην Κλαθμώνος!!! Έλεος...
Και θυμήθηκα τώρα την πρώτη ατάκα του Αντρέα που μας έκανε και κλαίγαμε:
Περήφανα γηρατειά της Πατρίδας και Αγωνιστικά νιάτα της Ελλάδας!
Τρία πουλάκια κάθονται και τρων' τας φασολάδας!
Την υγειά μας νά 'χουμε ναι... γιατί απ' τα υπόλοιπα, χλωμό. ;)
@ elena
Πες τα κορίτσι μου να εκτονωθείς. Εδώ δεν κρατάμε τους τύπους και δεν υπάρχει πρωτόκολλο.
Κι όταν δεις τον καθηγητή σου τον Ψυχίατρο να του δώσεις χαιρετίσματα και να του πεις ότι τα λέει μια χαρά.
ΑΚΡΙΒΩΣ. Πρότυπα μας λείπουν. Αφού τα καημένα τα παιδάκια βλέπουν παντού λαμογιά, τί θα κάνουν μεγαλώνοντας; Ποιός θα τους δώσει αξίες κι αρχές; Ο πατέρας ο σκυλάς που γυρνάει με τις εισαγόμενες; Η δυστυχισμένη νευρωτική που δεν της κάθεται γκόμενος και γυρνάει στις φλυτζανούδες; Τα σκυλάδικα στα πρωινάδικα; Τα αυθαίρετα και οι χλίδες των πολιτικών; Οι ντόπες; Τα καμμένα κατά μήκος της Ιονίας Οδού; Οι Ζαχόπουλοι, οι έρωτες, οι Μάκηδες, οι Θέμοι; Τί να δει και τί να ρημάξει ένα παιδάκι σήμερα;
Και οι μεγάλοι μη νομίζεις, μια απ' τα ίδια. Θα δούνε Γρηγόρη Αρναούτογλου να κάνει φάρσες στις γριές το πρωί, με τη ψωνάρα το Μουτσινά να φλερτάρει το φακό χαριτωμένα και το απόγευμα θα δούνε τη Μαρία την άσχημη να προεδρεύει στην Εκομόντα και μετά χαλαροί και λυτρωμένοι θα βλέπουνε Τράγκα και Κουρή να τους εξηγεί την όμορφη επικαιρότητα.
Τί στα λέω τώρα αυτά; Να σε παρηγορήσω; Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εσύ όμως σκέψου θετικά, θάλασσες, νησάκια, κουλτούρα... ;)
Φιλιά!
Να ΄σαι καλά, ωραία τα λες! Χαίρομαι να σε διαβάζω.
Φιλιά!
Th euxaristo post;; kai oxi mono
se euxaristo poly maresi kai pos to exeis parousiasei, pos milas gia tous goneis, posa leei gia esena...
Ena iperoxo paradigma apo oth perisotero agapame, se xereto me poly ektimisi na eisai kalá igia kai to kalitero kefi panta na exis;
kai gia ton Alex kai thn oikogeniatou.
Besos MAESTRA!
Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυσή σου Μαριάννα. Δυστυχώς.
¡Hola querida ξιπολιτούλα!
Πόσο γλυκιά είσαι μάτια μου! Πόσο χαίρομαι που σου αρέσουν τα ποστ με τα παιδιά και τα ευαίσθητα γενικά! Να είσαι καλά κοπελιά μου!
Un abrazo y un beso muy grande!
Δημοσίευση σχολίου