Και γω χαράματα σωστά μες τα Χανιά πλανιέμαι να 'ναι η αλήθεια που πονά ή μήπως και γελιέμαι η πόλη ετούτη με ξεχνά με βρίζει μ' απαρνιέται κι ύστερα

γόησσα γλυκιά με τα φιλιά μετριέται...

Φωτό: Λευτ. Περογαμβράκης

Στου Τοπανά τα χρώματα τα αρώματα
τους ήχους η καρδιά μου
στου λιμανιού τα κύματα τα νήματα
που αρχίζουν τα όνειρά μου.
Κάτω απ' το κάστρο το παλιό
στ' απόβραδου τη χάρη
ποια λόγια αγάπης μυστικά
να κλέβει το φεγγάρι.

Και γω χαράματα σωστά μες τα Χανιά πλανιέμαι
να 'ναι η αλήθεια που πονά ή μήπως και γελιέμαι
η πόλη ετούτη με ξεχνά με βρίζει μ' απαρνιέται
κι ύστερα γόησσα γλυκιά με τα φιλιά μετριέται.

Κάτι απ' το χρώμα τ' ουρανού του γαλανού
να κλέψεις μόνο
κάτι απ΄ τις νότες μιας βραδιάς κι ο έρωτας
σε φτάνει ως τον πόνο
Κάτω απ' του φάρου το θολό
το αρχαίο ετούτο βλέμμα
πρώτο φιλί, πρώτη αγκαλιά
κι αγάπης πρώτο ψέμα.

Γιάννης Ψαρουδάκης, Οκτάβα


Συχνά ρωτώ τον άνεμο
τον ήλιο, το φεγγάρι
σε ποια αγκαλιά, σε ποιο φιλί
σε ποιων ματιών τη χάρη

Να σεργιανάς, να χάνεσαι
να λες, ν' απολογάσαι
κι όταν μονάχη σου βρεθείς
λιγάκι αν με θυμάσαι

Γιάννης Ψαρουδάκης