Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Πέφτει η βροχή σταλαματιά, σταλαματιά, σταλαματιά θολώνει τη ματιά μου Έγιν' η γη κι η θάλασσα τόσο πλατιά δεν τη χωράς καρδιά μου


Από τότε θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδούσα. Ακόμα κι από μέσα μου. Κι όταν διάβαζα, κι όταν περπατούσα, κολυμπούσα ή κοιμόμουν. Ίσως αυτό να μου άφησε το κουσούρι. :Ρ
Μικρή λοιπόν, πριν πάω σχολείο, είχα άποψη και θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν με επηρέαζε καθόλου το γούστο των γονιών μου και των φίλων τους. Είχα τις δικές μου προτιμήσεις, σαφείς κι αδιαπραγμάτευτες και κλασικά εξοργιστικά κολλημένες. Τότε φυσικά δεν ήξερα συνθέτες και στιχουργούς, αλλά μόνο τραγουδιστές. Όταν μεγάλωσα ανακάλυψα πως τα πολυαγαπημένα μου, προφανώς καθόλου τυχαία, ήταν του Ξαρχάκου και του Χατζιδάκι. Και παραδόξως οι προτιμήσεις μου παρέμειναν και μεγαλώνοντας. Το πιο αγαπημένο μακράν, από όλα τα αγαπημένα που θυμάμαι, ήταν το «Τα δάκρυά μου είναι καυτά» με τη Ζωή Φυτούση. Και το «Για χατήρι σου ξημερώνει» αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι που αργότερα, σε μια συνέντευξη της Αλίκης, την άκουσα να εξομολογείται πόσο ζήλεψε τη Φυτούση μόλις την άκουσε να το τραγουδά και ζήτησε να το πει η ίδια, αλλά της το απαγόρευσαν δια ροπάλου. Αν λοιπόν μου ζητούσαν να πω το τραγούδι της παιδικής ηλικίας που αγάπησα πιο πολύ απ' όλα, θα έλεγα αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Και εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο... όπως τότε. Το δικό σας αγαπημένο από τα πολύ παιδικά χρόνια;

Τα δάκρυά μου είναι καυτά

Τα δάκρυά μου είναι καυτά
σου κάψαν το μαντήλι
Και τα φιλιά μου είναι πικρά
σου πίκραναν τα χείλη

Πέφτει η βροχή σταλαματιά
θολώνει τη ματιά μου
Έγιν' η γη κι η θάλασσα τόσο πλατιά
δεν την χωράς καρδιά μου

Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

To ακούτε εδώ

Μια ενδιαφέρουσα συνομιλία είχε με τη Ζωή Φυτούση ο Γιώργος Βιδάλης της Ελευθεροτυπίας.

Το «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» είναι η... ταυτότητά μου


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ


«Είμαι τόσο γεμάτη στη ζωή μου. Νιώθω τυχερή. "Ι did it my way", που λέει κι ο Σινάτρα. Εχω κάνει ένα σωστό δρόμο. Μ' αρέσει ν' αγωνίζομαι. Καθόλου δεν μου πάει το παράπονο. Παρότι έχω βγει στη σύνταξη κι ακόμη δουλεύω, νιώθω ότι μ' αγαπούν και με θυμούνται οι συνάνθρωποί μου, οι συνάδελφοί μου. Μου δίνει χαρά και ξεγνοιασιά. Μπορώ να πω ότι τώρα είμαι πιο ευτυχισμένη».


Η Ζωή Φυτούση αποτελεί ένα σπάνιο συνδυασμό γοητείας κι αισιοδοξίας, ευγένειας και μαχητικότητας. Τη συναντήσαμε στο λιτό διαμέρισμά της στην Ανω Κυψέλη. Σφύζει από ζωή κι ας έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα των εβδομήκοντα.

Αυτό τον καιρό κάνει πρόβες στη «Δόνια Ροζίτα» του Λόρκα με τη Μαίρη Βιδάλη στον ομώνυμο ρόλο, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία, και τον Σπύρο Φωκά (σε περιοδεία από τον Ιούλιο). Παράλληλα θα κυκλοφορήσει ένας δίσκος από τη «Μίνος-ΕΜΙ» με 24 τραγούδια-παλιές επιτυχίες της με την επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα («Για χατίρι σου», «Φέρτε μου ένα μαντολίνο», «Πάει έφυγε το τρένο» κ.λπ.). Ακόμα, εξακολουθεί να τρέχει με την Αννα Φόνσου για το Σπίτι των Ηθοποιών. Αυτό όμως που σ' εντυπωσιάζει σε κείνην είναι η έγνοια της για την ελληνική γλώσσα, που την οδήγησε να γράψει δύο μελέτες.

Χατζιδάκις και Λόρκα

Στα 54 χρόνια της θεατρικής διαδρομής της έχει παίξει όλα τα είδη (κωμωδία, επιθεώρηση, δράμα, τραγωδία), συνεργαζόμενη με λαμπερούς ηθοποιούς και συγγραφείς (Φωτόπουλος, Αυλωνίτης, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Μυράτ, Συνοδινού, αλλά και Σακελλάριος, Ψαθάς, Πρετεντέρης, Γιαλαμάς, Καμπανέλλης κ.ά.).

«Δεν καθόμουν ήσυχη, πήγαινα παντού. Είχα το θάρρος να παίξω στο "Jesus Christ Superstar", που είχε κάνει ο Πλέσσας σ' ένα μικρό ρόλο, μόνο και μόνο για να λέω ότι έπαιξα και σε ροκ όπερα. Ο Μάνος Χατζιδάκις μού είχε δώσει μια σπουδαία συμβουλή. Οταν κάποιος δεν μπορεί να σε πληρώσει αυτό που πιστεύεις ότι αξίζεις, να πηγαίνεις τζάμπα. Να μη χάνεις τη χαρά του ρόλου ή της συνεργασίας. Δεν πήγα ποτέ τζάμπα, αλλά μου έδωσε ένα μέτρο: να μη με νοιάζει αν είμαι πρωταγωνίστρια, αν είναι μικρός ο ρόλος, πόσα λεφτά θα πάρω. Τον ευγνωμονώ που μου το έμαθε εγκαίρως».

Στον Χατζιδάκι οφείλει και την τραγουδιστική της καριέρα. «Πήγα στη σειρά για ακρόαση και με διάλεξε. Το "Φέρτε μου ένα μαντολίνο" μοιάζει να είναι η... ταυτότητά μου. Εχουν μεγαλώσει μ' αυτό γενιές. Μου το αναφέρουν συχνά και χαίρομαι».

- Πόσο άλλαξε το τραγούδι από τότε;

«Πάρα πολύ. Δεν υπάρχει πια ωραίος στίχος. Εμείς τότε τραγουδούσαμε ποιητές. Τον Γκάτσο, τον Γκούφα».

- Να μιλήσουμε για τον Λόρκα.

«Παίζω τρίτη φορά σε έργο του. Τις προηγούμενες δύο ήταν πάλι με τη Μαίρη Βιδάλη στον "Ματωμένο γάμο", πριν από περίπου δέκα χρόνια, τραγουδώντας Χατζιδάκι, κι ύστερα στο "Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα", τραγουδώντας Μαυρουδή. Τώρα στη "Δόνια Ροζίτα" ερμηνεύω ένα τραγούδι του Μάριου Τόκα. Υποδύομαι την παραμάνα. Και τις τρεις φορές έχω κάνει τη νόνα, όπως τη λέω. Πάντα οι νόνες κρατάνε τα μπόσικα στα έργα του Λόρκα».

Μαθήτρια του Ηράκλειτου

- Σε παραστάσεις πηγαίνετε;

«Οταν δεν παίζω βεβαίως. Πηγαίνω γιατί θέλω να έχω γνώμη. Είναι στο χαρακτήρα μου να έχω πάντα γνώμη. Εγραφα σε περιοδικά, σε εφημερίδες, έχω γράψει πέντε βιβλία (πεζά και ποίηση). Πέρσι τελείωσα μια εργασία για τον Ομηρο. Κατέγραψα 3.055 λέξεις από την Οδύσσεια και την Ιλιάδα, που τις λέμε και σήμερα. Διότι ακούς από διάφορους χωρίς να ντρέπονται ότι δεν έχει συνέχεια η ελληνική γλώσσα. Το τύπωσα και το χαρίζω σ' όσους ενδιαφέρονται, το έστειλα σε δασκάλους και υπουργεία.

Τελείωσα πρόσφατα μια εργασία για τον Μένανδρο. Επέλεξα 523 μονόστιχα και μετέφερα τα περισσότερα σε νεοελληνική έμμετρη απόδοση. Θεωρώ ότι είναι σπουδαιότερος από τον Αριστοφάνη, είναι ο πρώτος που κάνει κλασική κωμωδία. Ο Μολιέρος στον Μένανδρο βούτηξε την πένα του. Τέτοιες εργασίες έπρεπε να κάνουν οι δάσκαλοι. Αυτά να γράψετε. Για την καριέρα μου, σκοτίστηκα. Αυτή είναι η προσφορά μου στους νεότερους».

- Ο έρωτας τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σας;

«Πολύ μεγάλο, γι' αυτό είμαι ευτυχισμένο άτομο. Παντρεύτηκα δύο φορές, χώρισα. Τελεία. Έζησα καλά».

- Η σχέση σας με τη μοναξιά;

«Καμία σχέση. Διαβάζω, γράφω, σβήνω. Εμαθα κομπιούτερ, το 'χω πέντε χρόνια και λέω τώρα να πάρω ένα λάπτοπ. Ποια μοναξιά; Το "γνώθι σαυτόν" του Σωκράτη, άμα το χρησιμοποιήσεις θα δεις ότι δεν είσαι μόνος. Είναι μόνοι τους οι άνθρωποι που κοιτάνε εξωτερικά τη ζωή».

- Σας φοβίζει το πέρασμα στην άλλη όχθη;

«Θα 'θελα να ζω αιωνίως, όμως δεν γίνεται. Πρέπει κανείς να αποδέχεται κάποια πράγματα. Γι' αυτό έγινα νωρίς μαθήτρια του Ηράκλειτου. Αν η ανθρωπότητα είχε διαβάσει Ηράκλειτο και λιγότερο Αριστοτέλη θα είχαν μια άλλη πληρότητα. Με τον Ηράκλειτο μαθαίνεις ότι δεν μπαίνεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, ότι τα πάντα ρει, ότι "πατήρ πάντων πόλεμος εστί". Οταν αυτά τα καταλάβεις, φοβάσαι λιγότερο και δεν σπαταλάς τόσο καιρό να το σκέφτεσαι. Οποτε θέλει ας έρθει».

Ενεργός πολίτης

- Η υστεροφημία σάς ενδιαφέρει;

«Σκέφτομαι τον Σωτήρη Μουστάκα που χάσαμε, αυτό το σπουδαίο κι αγνό κωμικό, που ζήτησε να τον σκεπάσουν με την ελληνική σημαία. Η έγνοια μου είναι η γλώσσα, να πηγαίνω στην Ακρόπολη ή να τη χαζεύω από δω. Θα 'θελα να με θυμούνται ως Ελληνίδα. Εχω γυρίσει τη μισή Γη, αλλά δεν πήγα ποτέ στην Τουρκία. Η καταστροφή στη Μικρά Ασία μ' έχει σημαδέψει. Θα 'πρεπε να ντρέπονται αυτοί που γράψανε το βιβλίο Ιστορίας για την Στ' Δημοτικού. Επρεπε να έχουν μπροστά τους τη γιαγιά μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου ν' ακούσουν τι τραβήξανε και τι χάσανε και πώς ήρθαν εδώ. Τους καημούς τους, τους περάσαμε κι εμείς παιδιά κι ακόμη τους τραβάμε.

Με πικραίνουν κάποιες συμπεριφορές πολιτικών και διανοουμένων. Δεν πάνε να με πουν ρατσίστρια και σοβινίστρια. Τους αγνοώ και τους περιφρονώ. Το ν' αγαπάς το χώμα στο οποίο μεγάλωσες, το να αναπνέεις τον αρχαίο ελληνικό λόγο, το να είσαι έντιμος πολίτης, αυτά είναι τα πλούτη μου. Δεν είμαι η Δαμανάκη με τα 30 ακίνητα που δήλωσε προσφάτως. Γνωρίζετε μια σπουδαία Αμερικανίδα κυρία, τη Μακντόναλντ, που μαζεύει όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία και την περνάει σε δισκέτα; Γιατί να προηγείται; Με τις μικρές μου δυνάμεις, τα λίγα χρήματα, προσπαθώ για κάτι ανάλογο».

- Με την πολιτικοκοινωνική μας κατάσταση είστε απογοητευμένη;

«Δεν αφήνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται, γι' αυτό και είμαι όρθια. Είμαι άνθρωπος που βγαίνει στην αγορά: ακούω, μαθαίνω, γράφω, σβήνω, δίνω. Είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ενεργοί πολίτες».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/06/2007

13 σχόλια:

agrampelli είπε...

Μια απο τις πιό γλυκές αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας,είναι η εξής:Παιδί ακόμα,Κυριακή πρωί,κοιμόνουνα στο πατρικό μου..Σχεδόν μέσα στον πρωινό μου ύπνο άκουγα την Ζωή Φυτούση να τραγουδάει "φερτε μου ένα μαντολίνο"..Ήτανε ο πατέρας μου πού είχε ανοιχτό το ραδιόφωνο και έπινε τον πρωινό καφέ του...Ο ήλιος έμπαινε μέσα στο δωμάτιο,το τραγούδι με μάγευε ξυπνώντας με...ένοιωσα τόσο ευτυχισμένη..ακόμα δεν ξέρω γιατί.Για πολλά χρόνια αργότερα κατέφευγα σε αυτήν την ανάμνηση,κάθε που ήθελα να νοιώσω όμορφα.Αργότερα,το ξέχασα όλο αυτό.Σήμερα,Κυριακή πρωί με "ξαναξυπνήσατε" όμορφα, και μου θυμήσατε κατι που είχα ξεχάσει...Σας ευχαριστω..Να έχετε μια πολύ καλή μέρα...

μαριάννα είπε...

agrampelli

Καλωσόρισες Αγράμπελλη. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσες τρυφερές αναμνήσεις μας ξυπνούν τα τραγούδια και οι μουσικές. Γι αυτό και φωνάζω στους νέους γονείς να προσέξουν τις αναμνήσεις που θα χαρίσουν στα παιδιά τους. Με θλίψη παρατήρησα στη φετινή μου τάξη πως τα παιδιά έχασαν τα παιδικά τους χρόνια εξ' αιτίας της τεχνολογίας και της αλόγιστης και αφιλτράριστης χρήσης της τηλεόρασης. Θα προσπαθήσω να τους τα δώσω πίσω, τουλάχιστον τα σχολικά, αν και άλλη ανάμνηση είναι οι γλυκές εικόνες του πατρικού σπιτιού, ενός χωριού, παππούδων παραδοσιακών κτλ. Με τη σημερινή γιαγιά καριερίστα, πού καιρός για παραμύθια κι αναμνήσεις... Νομίζω πως οι γενιές μας ήταν τυχερές γιατί είχαν τρυφεράδα. Είναι μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνεις με ήχους Χατζιδάκι και Ξαρχάκου, αντί για...
Κι εγώ θυμάμαι το μαντολίνο και τον ταχυδρόμο που πέθανε.
Να είσαι καλά! Καλή Κυριακή!

koulpa είπε...

καταπληκτικό!! για χρόνια είχα στο αυτί μου την εισαγωγή και την έπαιζα στο μπουζούκι.. αλλά δε μπορούσα να θυμηθώ από ποιό τραγούδι είναι.. πάνω απο 20 χρόνια είε να τύχει να το ακούσω..:):)
εμένα ο πατέρας μου και η μητέρα του πάντα κάτι τραγουδούσε.. και αν και η γιαγιά ήταν των αττικ χερόπουλου γιαννίδη κλπ ο πατέρας μου ακουγε και ακούει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. εγώ απόρηψα κάποια.. όχι εντελώς.. απλά κάποια νταχτιρντι βιομηχανοποιημένα δε τα αντέχω ξεμέθιστος.. και κάποια ψευτοπονεμένα ούτε μεθισμένος.. έχω και ένα κόλημα με τους θεοποιημένους.. μπίλτς άκουσα χρόνια αφου διαλύθηκαν.. πάριο που με τα νησιότηκα..:):)
τα πρώτα μου ακούσματα ήταν απο τη γιαγιά και την αδελφή της.. καταπληκτικο ντουέτο δυστυχώς δεν υπήρχαν μαγνητοφωνάκια τότε.. μου έχει μήνει το "ήλθες αργά".. μετά διάφορα σπανιόλικα που τραγουδουσε και χώρευε ο πατέρας μου..
μετα λάτρεψα το χατζιδάκι.. ειδικά το "χάρτινο το φεγγαράκι" το τραγουδώ σε ανύποπτες στιγμές.. και το "κυραντώνης" με δακρίζει πάντα..
ο σαββόπουλος.. αν και κάτι με ενοχλεί στις συνεντεύξεις του.. με έχει σημαδέψει.. και σήμερα στο αυτοκίνητο τραγουδούσα τη παράγκα και το σαν το καραγκιόζη.. και το άγγελος αρχάγγελος..
τρελένομαι για λούις άρμστρονγκ.. μπελαφόντε.. αλλά και βαμβακάρι..:):)
πω πω βρίκες το κουμπί μου.. μπίκα να χαζέψω μέχρι να κρυώσει λίγο το φαάκι μου.. και θα θέλει πάλι ζέσταμα..:):)
και η φυτουση αγαπημένη.. και τόσο γλυκια πάρουσία μου κάνει.. πρέπει να ερχόταν στο ατελιέ αλλά δε τη θυμάμαι.. το "φέρτε μου ενα μαντολίνο" από τα μεγάλα κολήματα..:):)
άντε καλή μου έρεξη:):)
καλησπερούδια και φιλιά:):)
καιρό είχε να με πιάσει τέτοια γλωσσοπαπαρδέλα..:):)

Αλεξάνδρα είπε...

Τι όμορφη συνέντευξη. Τι αλήθειες! Με τέτοιους ανθρώπους τίποτα δεν χάνεται. Πες τα χρυσόστομη που μας έπεισαν πως μιλάμε άλλη γλώσσα απ΄αυτή του Ομήρου.

Γητεύτριά μας πάντα χαίρομαι να περνάω γιατί πάντα μαθαίνω κάτι.

Σχολείο κανονικό είσαι!

μαριάννα είπε...

koulpa

Κούλπα μου, τί όμορφες αναμνήσεις μας μετέφερες! Μέσες άκρες τα ήξερα, αλλά χάρηκα που τα ξανάγραψες και που η ανάκλησή τους ήταν πιο δυνατή από τη μυρωδιά του κυριακάτικου πιάτου. :)
Με όλες τις αναφορές σου συμφωνώ απόλυτα φυσικά.
Φιλιά πολλά!

μαριάννα είπε...

αλεξάνδρα

Καλώς την! Αλεξάνδρα ένα θα σου πω.
Προχθές πήγαμε οι δύο Πέμπτες στην Πινακοθήκη να δούν τα παιδιά τα χαρακτικά του Γκόγια. Και ο ζωγράφος που τους έκανε την ξενάγηση τους μιλούσε για τη ζωή του Γκόγια και την στάση ζωής του. Μία μικρή σήκωνε χέρι επίμονα και ρώτησε τον άνθρωπο,

ΑΝ Ο ΓΚΟΓΙΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΥΤΣΟΦΣΚΙ!!!!!

Απολύτως αυθεντικό! Ο ζωγράφος έμεινε κάγκελο κι εγώ ακόμα πιο πολύ, αφού ήξερα σε ποιόν Καπουτσόφσκι αναφερόταν.
Ρώτα τα παιδιά σου κι αν δεν τον ξέρουν, είσαι τυχερή... αν τον ξέρουν και δεν ξέρουν τον Γκόγια, πάρτα και τρέξτε ολοταχώς στην Πινακοθήκη. ;)

Φιλιά! Καλησπέρες!

Juanita La Quejica είπε...

Από τα λόγια της φαίνεται ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει την ζωή, να μην την αφήνει να κυλά.

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Είδες τί φοβερή γυναίκα είναι και τί ψυχή και δυναμισμό διαθέτει; Πόση αγάπη στη ζωή, στη γλώσσα, στην ποίηση, στην Ελλάδα...

Ανώνυμος είπε...

Φουστανάκι με καρό
κι απο μέσα το φουρό [ δις ]
τι κορμάκι λυγερό

Το πιο πάνω τραγούδι το θυμάμαι να το τραγουδάει όλη η προσφυγική γειτονιά που μεγάλωσα.

Στο τέλος της δεκαετίας του 60,
έφθασε στο χωριό μου ο Σαββόπουλος.

Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει
τα χείλη τρώει το νού.....

Τελικά κυρία μου μας γητεύεις.

Καλή εβδομάδα

Πρεσβύωψ

Ανώνυμος είπε...

Πασχα του '78.Κανουμε τον γυρο της Πελοποννησου.Ολη την ημερα αλωνιζουμε βουνα,ραχουλες,αρχαιολογικους χωρους κι εχει πεσει το βραδυ κι ειμαστε σε αναζητηση καταλυματος.Στο πισω καθισμα του αυτοκινητου τα δυο μικρα της οικογενειας (εγω κι ο αδελφος μου) εχουν ψιλοπαραδοθει στον Μορφεα.Σ' ενα σημειο του δρομου η Τροχαια μας σταματαει γιατι περνανε τ' αυτοκινητα του 'Ραλλυ Ακροπολις'.Καπου εκει πρεπει ν' αλλαξε δρομολογιο ο μπαμπας μας και...χαθηκαμε!Εχουμε βρεθει σε κατι χωματοδρομους,κατι εργοταξια για να καταληξουμε στον θεοσκοτεινο και παντερημο χωρο της αρχαιας Ολυμπιας!Πώς μη ρωτηστε,δεν θυμαμαι,δεν ξερω,δεν απαντω.Και σ' ολη αυτη την μικροπεριπετεια στο κασσετοφωνο παιζει η 'Αθανασια' του Μ.Χατζιδακι.
Εχω μπει,λοιπον, στο 'Μεθυσμενο καραβι' και ταξιδευω παρεα με τον 'Γιαννη το φονια'.

"Αρθουρε Ρεμπω,το βραδυ θαμπο
κι η πορτα του Παραδεισου κλεισμενη
καταρα κι οργη μοιραζουν τη γη
& χερι χερι παν' οι κολασμενοι".
Ηθελα να χαθουμε,να χαθουμε,ο μπαμπας να οδηγει ολο το βραδυ για να μην σταματησει η κασετα να παιζει κι εμενα να μην με ξυπνησουν ποτε απ' το ονειρο.

Τελικα αυτος ο κ.Χατζιδακις υπηρξε,μαλλον,ενας αξιολογος συνθετης,δε νομιζεις;

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

Πρεσβύωψ

Απόψε είσαι πιο όμορφη απ' όλα τ' άλλα βράδια
Απόψε είσαι για φιλιά και για ωραία χάδια
Χτύπα το τακουνάκι σου και σύρε το χορό σου
Να σηκωθεί η φούστα σου, να δούμε το φουρό σου
Να σηκωθεί η φούστα σου, να δούμε το φουρό σου

Φουστανάκι με καρό κι από μέσα το φουρό
Κι από μέσα απ' το φουρό τί κορμάκι λυγερό

Απόψε στη παρέα μας, ποιον αγαπάς για πες μας
Να πάψουμε να στέλνουμε κι εμείς τις προξενιές μας
Κι αν είναι ομορφόπαιδο, ο άντρας της καρδιάς σου
τότε λοιπόν, χαλάλι του, εσύ κι η ομορφιά σου
τότε λοιπόν, χαλάλι του, εσύ κι η ομορφιά σου

Φουστανάκι με καρό κι από μέσα το φουρό
κι από μέσα απ' το φουρό-ό, τί κορμάκι λυγερό

Χτύπα το τακουνάκι σου και σύρε το χορό σου
Να σηκωθεί η φούστα σου, να δούμε το φουρό σου
Να σηκωθεί η φούστα σου, να δούμε το φουρό σου

Μητσάκης ε;

Και το Μη μιλάς άλλο γι αγάπη...

Αν θα σου πω ότι είχα χρόοοοοονια να το ακούσω! Βρε τί μου θύμισες! Μ' έκανες και τραγούδησα.
Δικές σου οι γητειές απόψε! ;)

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Μια απ' τα ίδια, λες και είμαστε φωτοτυπίες! ΑΚΡΙΒΩΣ οι ίδιες εκδρομές και με την ίδια σύνθεση, πίσω εγώ κι ο αδερφός μου κι ο Χατζιδάκις στο κασετόφωνο και εξερεύνηση του ελληνικού τοπίου. Απ' άκρη σ' άκρη. Και ο Μητσιάς να τραγουδάει τον Αρθούρο Ρεμπώ... και τους κολασμένους της γης.

Α ρε καρντάσι! Καλά εμένα ρωτάς για τον κ. Χατζιδάκι;

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΞΟΔΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΙΣΘΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΞΑΡΧΑΚΟΣ ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΑ. Και φυσικά το στερεοφωνικό με ενισχυτή, πικάπ και ηχεία!

Κοίτα να δεις που με συγκινήσατε απόψε... ;)

Rena Fan είπε...

Η κυρία Ζωή Φυτούση μαγεύει ακόμα! Πέρσι σε μια βραδιά στον Ιανό για τον Βαγγέλη Γκούφα (την άκουσα από το Δεύτερο, δεν ήμουν εκεί) έκλεψε την παράσταση και με το τραγούδι της και με τον λόγο της. Τον Ιούνιο στο Ηρώδειο, στην παράσταση του Κραουνάκη με τα θεατρικά τραγούδια, μας συγκλόνισε ερμηνεύοντας απόσπασμα από το "Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε" (εκτός από το "Μαντολίνο") και τραγουδώντας, σαν κατακλείδα με τη συνοδεία της Σπείρας-Σπείρας, "Ποιος θα σου δώσει, Μάνο μου, το τελευταίο φιλί μου" παραφράζοντας τους στίχους του "Ταχυδρόμου". Μεγάλη Κυρία. Να'ναι καλά και να μας τραγουδά πάντα.