...μπαίνοντας ενέχυρο στην τέχνη του να είναι ευτυχισμένος και δίκαιος, στην άλλη πλευρά της φωνής σου, στο νότο των τηλεφωνικών συνόρων.

Αξίζει τον κόπο
(ΜΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΠΕΜΠΤΗ)

Δυστυχής αυτός που ποτέ δεν έχασε για τον έρωτα ένα σπιτικό
Joan Margarit*

Κατά τις δέκα σου τηλεφωνώ
για να σου πω ότι έχω δέκα κλήσεις,
μια σύσκεψη, έξι γράμματα,
ένα γεμάτο πρωινό, αρκετά ραντεβού
και νοσταλγία για σένα.

Κατά τις δώδεκα και μισή
με καλείς για να μου πεις τις κλήσεις σου,
πώς πάει η δουλειά σου,
μου εξηγείς σχετικά με τις επιχειρήσεις
που έχεις από κοινού με τον πρώην σύζυγό σου,
πρέπει αναπόφευκτα να πας για ψώνια
και σου λείπω πολύ.
Το τηλεφώνημα σηκώνει αφρό μπύρας,
όμως όχι, το πρωί δεν είναι ωραία, ούτε ξανθή.

Κατά τις τεσσερισήμισι
επικοινωνεί ο μεσημεριανός σου ύπνος.
Με καλείς στις έξι για να μου πεις
ότι φεύγεις σαν τρελή,
ότι ο γιος σου μένει στο σπίτι κάποιου φίλου,
ότι βαρέθηκες αυτή τη ζωή, αλλά στις εφτά πρέπει
να είσαι δεν ξέρω πού,
και στις οκτώ σε περιμένουν
στην παρουσίαση, του δεν ξέρω ποιού
και στη συνέχεια υφίστασαι ρεστοράν και ποτά
με κάποιους φίλους.
Αν δεν είναι αργά
θα μου τηλεφωνήσεις στο σπίτι, όταν φτάσεις.

Και δεν είναι αργά.
Περίπου στις δυόμισι σε διαβεβαιώνω
ότι δεν μ' έχεις ξυπνήσει.
Το τηλέφωνο αναζητά παράθυρα αναμμένα
στους έρημους δρόμους
και μ' ευχαριστεί να ακούω τα νέα της νύχτας,
κουτσομπολιά του λογοτεχνικού κόσμου,
που σημειώνεις πόσο ευτυχισμένη είσαι,
που δεν κάνεις τίποτα άλλο, από το να μιλάς πολύ για μένα
με όλους αυτούς που μιλάς.

Τίποτα δεν ξέρει για τον έρωτα, όποιος δεν έχει χάσει
από έρωτα ένα σπιτικό, μια κόρη ίσως
και περισσότερο από το μισό του μισθό,
μπαίνοντας ενέχυρο στην τέχνη του να είναι
ευτυχισμένος και δίκαιος,
στην άλλη πλευρά της φωνής σου,
στο νότο των τηλεφωνικών συνόρων.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



Merece la pena
(UN JUEVES TELEFÓNICO)


Trist el qui mai no ha perdut
per amor una casa
Joan Margarit*

Sobre las diez te llamo
para decir que tengo diez llamadas,
otra reunión, seis cartas,
una mañana espesa, varias citas
y nostalgia de ti.

Sobre las doce y media
llamas para contarme tus llamadas,
cómo va tu trabajo,
me explicas por encima los negocios
que llevas en común con tu ex-marido,
debes sin más remedio hacer la compra
y me echas de menos.
El teléfono quiere espuma de cerveza,
aunque no, la mañana no es hermosa ni rubia.

Sobre las cuatro y media
comunica tu siesta. Me llamas a las seis para decirme
que sales disparada,
que se queda tu hijo en casa de un amigo,
que te aburre esta vida, pero a las siete debes
estar en no sé dónde,
y a las ocho te esperan
en la presentación de no sé quién
y luego sufres restaurante y copas
con algunos amigos.
Si no se te hace tarde
me llamarás a casa cuando llegues.

Y no se te hace tarde.
Sobre las dos y media te aseguro
que no me has despertado.
El teléfono busca ventanas encendidas
en las calles desiertas
y me alegra escuchar noticias de la noche,
cotilleos del mundo literario,
que se te nota lo feliz que eres,
que no haces otra cosa que hablar mucho de mí
con todos los que hablas.

Nada sabe de amor quien no ha perdido
por amor una casa, una hija tal vez
y más de medio sueldo,
empeñado en el arte de ser feliz y justo,
al otro lado de tu voz,
al sur de las fronteras telefónicas.

* Joan Margarit