Γυναίκες...Ζωές παράλληλες, κοινοί οι δρόμοι, αυτές παντρεύτηκαν, εσείς ακόμη; Εμείς σπουδάζουμε, έχουμε δρόμο, φωτιά τα νιάτα μας, φτερά στον ώμο.

Γυναικών όνειρα

Θα ήμουν δυόμιση ίσως και τρία,
όταν γνωρίστηκα με τη Μαρία.
Διεκδικούσαμε τα ίδια χόρτα,
φύτρωναν άγρια έξω απ' την πόρτα.

Να μαγειρέψουμε για τα παιδιά μας
και για τους άντρες μας, βοήθειά μας,
αυτούς του μέλλοντος, στο παραμύθι,
που πάντα άρχιζε κουκί ρεβύθι.

Με κατσαρόλες και με κουτάλες,
χείλη βαμμένα, γόβες μεγάλες,
υποδυόμαστε νοικοκυράδες,
μαμάδες πρότυπα και οι γιαγιάδες.

Τα χρόνια πέρασαν, μαζί σχολείο,
μαζί Γυμνάσιο, ίδιο θρανίο,
ίδια σκιρτήματα, έρωτες, πάθη,
αλλού τα όνειρα, ίδια τα λάθη.

Ζωές παράλληλες, κοινοί οι δρόμοι,
αυτές παντρεύτηκαν, εσείς ακόμη;
Εμείς σπουδάζουμε, έχουμε δρόμο,
φωτιά τα νιάτα μας, φτερά στον ώμο.

Πανεπιστήμια και ξένες γλώσσες,
δουλειές, καριέρες και όχι κλώσσες
που σπίτι κάθονται με το μωρό τους,
μόνη διέξοδος να 'ν' το πλεχτό τους.

Εμάς ο κόσμος μας είναι ταξίδια,
μίτινγκ, συνέδρια, φούστες μ' αρχίδια.
Γιορτή γυναίκας θα 'χουμε μόνιμα
και δε θα κάτσουμε ποτέ μας φρόνιμα.

Ίσοι δεν είμαστε γυναίκες άντρες;
Κι εμείς πηδάμε έξω απ' τις μάντρες.
Ορθό κατούρημα κι εμείς μπορούμε,
σιγά το δύσκολο, μην τρελαθούμε...

Τα χρόνια πέρασαν, ήρθαν τα χιόνια,
μόνο μας ένδυμα τα παντελόνια,
ρυτίδες ζάρωσαν τα μέτωπά μας,
στεγνά τα χείλη μας, κρύα η καρδιά μας.

Χλωμές γυρίζουμε σε κρύο σπίτι,
σβηστό το τζάκι μας, κι εμείς σπουργίτι
που τρέμει μόνο του κι αναρωτιέται,
πού πήγε τ' όνειρο και πού πλανιέται...

Μαριάννα Τζανάκη