Η προσευχή της δασκάλας
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ' όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν' αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ' τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ' αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ' το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ' όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν' αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ' τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ' αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ' το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Ναι, ομολογώ πως τρόμαξα. Δέθηκε το στομάχι μου κόμπος, η καρδιά μου πόνεσε στην ιδέα πως δάσκαλοι διεκδίκησαν, έστω και έμμεσα, τρία χρόνια απ' τη ζωή ενός παιδιού. Του μαθητή τους. Ότι εξάντλησαν την αυστηρότητα της τήρησης του νόμου στις αδύναμες πλάτες που έχει ένα κλαράκι στην τρυφερή ηλικία των 15 χρόνων του.
ΓΙΑ 4 ΩΡΙΑΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΗ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ!
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΔΟΞΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΛΗΞΕ. ΟΜΩΣ...
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΜΨΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ!
ΓΙΑ 4 ΩΡΙΑΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΗ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ!
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΔΟΞΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΛΗΞΕ. ΟΜΩΣ...
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΜΨΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ!
.jpg)
21 σχόλια:
Το θεμα με τον μαθητη και τις απουσιες λυθηκε τελικα;;;
Κι εμενα με σοκαρε. Ακομη κι αν ειναι "αλητοπαιδο", οπως χαρακτηριζονται πολλα παιδια, δεν αξιζει για 4 απουσιες να τιμωρηθει ετσι!!!! Δεν ειναι τροπος αυτος να συμμορφωθουν καποια παιδια !
Γιατι σιγουρα δεν εφταιγαν μονο οι 4 απουσιες που πηγες στο χωριο του, υπηρχαν πολλες.
Αυτα τα αναφερω γιατι δεν θελω να διακιολογησω το παιδι, ουτε να υποστηριξω την δημιουργια απουσιων. Και βεβαια να τιμωρηθει, με καποιον τροπο, οχι ομως με τοσο απανθρωπο.Και η τιμωρια θα πρεπει να γινεται εγκαιρα, οχι 3 χρονια μετα επειδη κοιμοντουσαν!!!!!
Καλημεραααα :)
Το άκουσα και 'γω.
Σιγά την ύλη που έχασε το παιδί σε αυτές τις 4 ώρες.
Εχθές το απόγευμα αυτοκτόνησε ένας 13χρονος στη γειτονιά μας.
Έπεσε από τον 7ο όροφο της διπλανής μας πολυκατοικίας.
Ακούγεται ότι είχε πιεστεί πολύ από τους γονείς του σχετικά με το σχολείο.
Το έδειξαν και τα κανάλια σήμερα το πρωί.
Dee Dee
Γεια σου Κατερίνα! Κοίτα, οι πολλές απουσίες είχαν γίνει γιατί είχε αρρωστήσει. Αλλά ανεξάρτητα από αιτίες, κι αν θες να πούμε ότι ήταν και κοπανατζής και τρελόπαιδο.
Ποιανού πάει καρδιά ν' αφήσει παιδί για 4 απουσίες; Οι δάσκαλοι δεν ΤΙΜΩΡΟΥΝ, ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ. Αλλιώς αναπαράγουν κουκουλοφόρους γεμάτους μίσος.
Σπέρνεις αγάπη στα παιδιά, θερίζεις λατρεία. Ο πιο αγνός κόσμος...
Συνήθως λοιπόν συνεδριάζει ο Σύλλογος Διδασκόντων, συνεκτιμά διάφορα και κάνει την καλή την πράξη. Ειδικά αν είναι δικαιολογημένες από το γονέα οι απουσίες.
Και να ξέρετε ότι τα παιδιά της επαρχίας, συχνά απουσιάζουν γιατί βοηθούν τους γονείς στα κτήματα ή γενικά σε δουλειά.
Αυτά για την Α' Λυκείου. Πριν κάνει ο πατέρας τα ασφαλιστικά.
Γιατί αυτά που έγιναν στην Γ' Λυκείου, γίνονται μόνο στη σφαίρα της πιο τρελής φαντασίας.
Πάλι καλά που ήταν ο Άρης στο ΥΠΕΠΘ και δεν ήταν κανένας άλλος από τους κολλημένους που έχουμε δει κατά καιρούς, ένθεν κακείθεν. ;)
Φιλιά!
The Hawk
Ναι σιγά μην ήταν θέμα ύλης. Αν μπορούσες να δεις για ποιούς λόγους χάνονται δεκάδες διδακτικές ώρες, θα έφριττες. Γενικά μιλάω...
Αντιδικία ήταν και ανταγωνισμός. Πληγωμένη εξουσία... Άσε το έχουμε δει όλοι οι γονείς το εργάκι στα Λύκεια. Το τί έχουν να δουν τα μάτια σας. Θα με θυμηθείς.
Θα δεις βαθμολογίες, να τσακίζουν κόκαλα οι αδικίες, θα δεις αλαζονικές κατινιές, θα δεις απίστευτα πράγματα που μόνο εν Ελλάδι φυσικά συμβαίνουν και φυσικά μόνο στα δημόσια. Γιατί στα ιδιωτικά παίζει άλλο καθεστώς. Και να σου πω, για την ψυχή των παιδιών, το προτιμώ. Εκεί χαρίζονται και οι 144 παραπανίσιες. Δεν τίθεται καν θέμα για τις 4... Χάνονται στη διαδρομή. :)))))
Κι αυτό το εργάκι το έχουμε δει. Και κάτι τρελές βαθμάρες έχουμε δει. Σε κάτι στόκους. Αλλά, όπως καλά ξέρεις, The Hawk μου, στην Ελλάδα
ΟΠΟΥ ΦΤΩΧΟΣ ΚΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ.
Πιστεύω ότι το "δημοκρατικό σχολειό" που οραματίζεται η Μιστράλ δεν έρχεται με προσευχές ούτε με την "δύναμη του Ευαγγελίου" και τη επίκληση του Κυρίου μέσα από ποιήματα, αλλά μέσα από τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής. Γι αυτό και οι νόμοι, οι εγκύκλιοι, τα διατάγματα, τα θεσμικά εκπαιδευτικά όργανα και όχι τα ευαγγέλια, είναι αυτά που καθορίζουν την λειτουργία των σχολείων, τα μαθήματα, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα εκπαιδευτικών και μαθητών κλπ.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που κι εσύ εκφράζεις την εμπιστοσύνη σου προς τον Θεό "ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", παρά στα θεσμοθετημένα συλλογικά όργανα των εκπαιδευτικών,στο σχολείο και την οικογένεια.
Κατερίνα σ-Μ.
Δεν πρόσεξες τί λέει το ποίημα. Η Μιστράλ εδώ, στη διαχρονική αυτή προσευχή, δεν επικαλείται τον Θεό, αλλά τον Χριστό που υπήρξε Δάσκαλος επί γης. Και τον επικαλείται ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Με το πραγματικά υπέροχο αυτό ποίημά της λοιπόν, δείχνει την μεγάλη αγωνία του κάθε εκπαιδευτικού, να δουλέψει τον εαυτό του και να καταφέρει να αρθεί μικροψυχίας, λογικών κανονισμών, πειθαρχίας, ανθρώπινων αδυναμιών, μίζερων ή κωμικών προβλημάτων, που τον αποπροσανατολίζουν από την ουσία του έργου του.
Εκείνη επικαλείται τον Χριστό, εγώ τον Γληνό και τον Δελμούζο, τη Ρόζα Ιμβριώτη ή τον Κάπταιν από τον Κύκλο των χαμένων ποιητών...
Εδώ λοιπόν εκφράζεται η αγωνία του δασκάλου ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Να φανεί αντάξιος των περιστάσεων.
Ψυχές σμιλεύει. Δύσκολο έργο. Πανδύσκολο.
Καμιά εκπαιδευτική πολιτική και κανένα άψογα δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν υποκαθιστά το χαμόγελο του δασκάλου και το χάδι του.
Και στο πιο δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, αν οι εκπαιδευτικοί δεν είναι λειτουργοί, αλλά είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ακυρώνονται επί της ουσίας και τα θεσμοθετημένα συλλογικά όργανα των εκπαιδευτικών και οι εκπαιδευτικές πολιτικές και τα πάντα.
Κατάλαβες πού είναι η ουσία; Στον ωχρό καμβά του Velazquez! :)
Μα δεν είναι υπέροχη;
χμ...
το επόμενο βήμα, άραγε, είναι να ασκήσει αναίρεση (έτσι το λένε;) κάποιος εισαγγελέας (ας πούμε Αρείου Πάγου) κατά της αποφάσεως ΥΠΕΠΘ;Διότι σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε καταστρατήγηση του νόμου! θα έχουμε μια βόμβα στα θεμέλια της ευνομούμενης δημοκρατίας μας!!
Το φαντάζεστε; Στη βάση της ανεξαρτησίας των εξουσιών.
Με την ψυχοπαθολογία του συστήματος... όλα είναι δυνατά.
Το πιο ωραίο είναι πως πριν τρία χρόνια το συγκεκριμένο διοικητικό δικαστήριο εντέλλεται ο μαθητής να προαχθεί μέχρις τελεσιδικήσεως! Φυσικά με κάποιο σκεπτικό. Τι σημαίνει αυτό για μένα, έναν μέσου λογικής πολίτη; Ότι το δικαστήριο εκδηλώνει τη πρόθεσή του. Και έρχεται μετά από τρία περίπου χρόνια που έχει δημιουργηθεί "κατάσταση" και όχι μόνο ανατρέπει τη πρόθεσή του.. Αλλά διατάζει να επαναλάβει την Β τάξη, από την οποία προφανώς "προήχθη νομίμως". Λες και διατάζει σε αστική υπόθεση την ... μεταφορά ορίων χωραφιών.. Το "κατ' οικονομίαν" άραγε δεν παίζει;
Αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις ελέγχονται, και πώς, οι δικαστές;
Ο Νομοθέτης έχει προβλέψει όμως λύσεις, έτσι δεν είναι; και δίνει τη δυνατότητα στο σύλλογο των εκπαιδευτικών να πράττει. Αρκεί ο σύλλογος να συνδυάζει το νόμο και τη καρδιά του δασκάλου...
Να μην ρωτήσω για απόδοσή ευθυνών...έ;
Κάτι θα σημαίνει το Νόμπελ που έλαβε. Αν και στο σύνολό της η Μιστράλ δεν συναντιέται με τις ποιητικές προτιμήσεις μου, δεν αμφισβητώ την αξία της.
Όμως, δεν έγραψα "επίκληση του Θεού", του Κυρίου έγραψα. Αλλά είτε Χριστός, είτε Αλλάχ, είτε Ευαγγέλια, είτε Βέδες, δεν αλλάζει αυτό που θέλω να σημειώσω. Κι αυτό που θέλω δεν είναι η ανάλυση του ποιήματος, αλλά η σύνδεσή του με την εκπαίδευση και με το θέμα που έβαλες.
Καμμία αντίρρηση πως ο καλός δάσκαλος είναι ο σημαντικότερος παράγων της παιδείας. Ποιος θα έλεγε όχι; Εγώ, πάντως, θα ήμουν η τελευταία.
Αλλά τα "χαμόγελα και τα χάδια" δεν φτάνουν για να λειτουργήσει ούτε ένα ίδρυμα αστέγων, ούτε καν μια ΜΚΟ για την διάσωση της αρκούδας – ακόμα κι εκεί χρειάζονται κάποια πράγματα παραπάνω. Και πολλά περισσότερα χρειάζονται για να λειτουργήσει σωστά και να επιτελέσει στο σκοπό του ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ένας συνδυασμός ικανού ανθρώπινου δυναμικού, κανόνων, προγραμμάτων, συλλογικών οργάνων, κτιριακών υποδομών, πέρα από τον συνολικό σχεδιασμό.
Τα ευχολόγια και η καλή θέληση μπορεί να φθάνουν για μια ιεραποστολή στο Βόρειο Καμερούν - που ούτε -, τα ποιήματα πανανθρώπινης αγάπης μπορεί να συγκινούν κάποιους - εμένα καθόλου, τ' ομολογώ - αλλά η λειτουργία του σχολείου δεν επαφίεται στην καλή καρδιά του δασκάλου.
Προσωπικώς δεν γνωρίζω τη συγκεκριμένη ιστορία, εννοώ ότι έχοντας ακούσει μόνον τη μία πλευρά - αυτή που έχει προσωπικό συμφέρον - δεν μπορώ να έχω άποψη. Προτιμώ να μην δικάσω πριν αμφί μύθον ακούσω.
Γνωρίζουμε την ιστορία και από την πλευρά του συλλόγου διδασκόντων;
Γεια σου nikita
Πραγματικά, καθόλου περίεργη δε θα μου φαινόταν μια ακόμα παρέμβαση απ' οπουδήποτε, στις πλάτες του «φοβερού και τρομερού κακού μαθητή με την υπέρβαση του ορίου των απουσιών, με το εξωφρενικό νούμερο 4!»
Τί το περάσαμε εδώ; Αμέρικαν Μπαρ;
Να δραπετεύουν οι κακοποιοί μέσα από τα δικαστήρια, ενωμένοι με μια χειροπέδα, δύο σε ένα και να φεύγουν κυριλέ και ανενόχλητοι;
Άστα Νικήτα, τάση φυγής έχω φίλε. Να εξαφανιστώ, να μην ακούω και να μη βλέπω.
Απόδοση ευθυνών;;;;;;
Ποιός ήρθε;;;;;; ;)))))
Καλησπέρα θερμή!
Κατερίνα σ-Μ.
Είναι προφανές ότι το πας αλλού. Σοβαρό μεν εκεί που το πας, το πολιτικό μέρος, αλλά άσχετον με το παρόν θέμα.
Εδώ δεν εξετάζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα και τα προβλήματά του.
Και δεν είπα ότι το ευχολόγιο μιας ευαίσθητης δασκάλας θα φτιάξει σχολειά και ιδρύματα απόρων. Τον εαυτό της θέλει να φτιάξει και νιώθωντας αδύναμη, ζητά βοήθεια άνωθεν. Όσο για το αν σε συγκινεί ή όχι, λογικό είναι, δεν έχεις καμία σχέση με την εκπαίδευση(ευτυχώς!:)))))) και δεν μπορείς να νιώσεις την αγωνία του δασκάλου.
Όσον αφορά και τις δύο απόψεις, να γελάσω...
Προσωπικά, ουδόλως με αφορά η άποψη του συλλόγου των διδασκόντων. Γιατί ότι κι αν πουν, για μένα είναι απολύτως αδικαιολόγητοι, ακόμα κι αν ο μαθητής, ήταν κλασικός κοπανατζής, που δεν ήταν. Τί να πουν δηλαδή; Ότι εφάρμοσαν το νόμο; ΤΙΙΙΙΙ μου λες!!!! Ανατρίχιασα τώρα από το δίκιο της αντιδίκου πλευράς. Έλεος βρε...
Για παιδί μιλάμε, όχι για τον λήσταρχο Νταβέλη που τους σκότωσε τα γίδια. :ΡΡΡΡΡΡΡ
Ευτυχώς Παναΐα-:) μου, που τα παιδιά μου μεγαλώσανε και δεν έχω ανάγκη κανέναν κερατά. Πάσης φύσεως κερατά. Της όποιας βαθμίδας. Και της όποιας θέσης. Κι αν μου λείπουν... τουλάχιστον ζουν σε χώρες που οι εκπαιδευτικοί, είναι, πώς είναι εδώ; Καμία σχέση!
Γιου αντερστάντ μαμαζέλ με τις βέρμαχτ και το μαστίγιο; :)
Καλησπέρα!
Νομίζω ότι δεν θα διαφωνήσουμε επί της ουσίας, εκτός ίσως από το σημείο ότι, σε αντίθεση μ' εσένα, με αφορά πολύ περισσότερο η άποψη ενός συλλογικού οργάνου εκπαιδευτικών παρά η άποψη ενός ατόμου.
Να διευκρινήσω ότι καμμία πρόθεση δεν έχω να αναφερθώ στο "εκπαιδευτικό πρόβλημα". Στην περίπτωση που ποστάρισες θέλω να καταλήξω, και αν και δεν συνηθίζω τις αυτοαναφορές, στην προκειμένη περίπτωση επιλέγω να το κάνω, γιατί το κρίνω απαραίτητο, μιας και το ζήτημα αφορά σε παιδιά, εκπαιδευτικούς και παιδεία.
Δασκάλα, λοιπόν, δεν είμαι, αν και έχω διδάξει ξένη γλώσσα σε φροντιστήριο – δεν το υπολογίζω όμως, γιατί, όντως, δεν είναι υπολογίσιμο. Με την εκπαίδευση, όμως, έχω μεγάλη σχέση, έχοντας λειτουργήσει στον Τομέα Παιδείας του Πασόκ, σε παρα-τω-σχολείω εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα για μαθητές (μέσα και έξω από τα σχολικά συγκροτήματα), στο τοπικό επιτελείο του μακαρίτη του Τρίτση, ως συνεργάτης στην αποκωδικοποίηση των προτάσεων για την παιδεία, (τότε που εκπονούσε το περίφημο πρόγραμμά του με θαυμαστές συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες), σε σχολικές επιτροπές, σε σεμινάρια και εκπαιδευτικές ημερίδες, όπως και σε έναν ικανότατο αριθμό πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργάνων σχετικών με την παιδεία. Μαζί μ' αυτό και σε όλες τις διαδικασίες για να αποσαφηνισθεί ο ν.1566 του '85, όταν κανείς δεν ήξερε πώς να εφαρμόσει στην πράξη και πώς να λειτουργήσει τα νέα θεσμικά όργανα. Οι τόμοι του εκπαιδευτικού κώδικα στον οποίο ήμουν μέχρι προ τινος συνδρομήτρια γεμίζουν ολόκληρα ράφια. Τον έχω φάει με το κουτάλι, και τα μόνα σημεία που δεν έδινα σημασία, ήταν αυτά που είχαν να κάνουν με τις άδειες, τα μισθολογικά κλπ των εκπαιδευτικών.
Που θα πει, ότι εκτός από το να διδάξω σε σχολική αίθουσα, πέρασα σχεδόν κάθε διαδικασία και είχα την δυνατότητα να γνωρίσω και να "ζήσω", τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους μαθητές, που, παρεμπιπτόντως, αντί να τους "χαϊδεύω" εγώ, με "χαϊδεύουν" αυτοί – ολόκληρα παλικάρια και λαμπρές κοπέλες, πια – όταν συναντιόμαστε. Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον έχουν εκτιμήσει και την λειτουργία μου και τη σχέση που είχα μαζί τους. Χωρίς να είναι του γούστου μου οι βέρμαχτ και το μαστίγιο. :-)
Διαθέτοντας επομένως την ανάλογη εμπειρία, μιλώ μετά γνώσης.
Το πού το πάω, δεν το κρύβω: σέβομαι τα συλλογικά όργανα και τις συλλογικές διαδικασίες, και δεν πιστεύω ότι συλλογικώς οι εκπαιδευτικοί λειτουργούν τόσο ανάλγητα και σε βάρος των παιδιών. Γνώρισα κάποιους εκπαιδευτικούς που ως μονάδες δεν ήταν κατάλληλοι για εκπαιδευτικοί, κάποιους άλλους με τους οποίους είχα κακή προσωπική εμπειρία, αλλά στο συλλογικό τους επίπεδο δεν τους είδα ποτέ να λειτουργούν κατά των παιδιών. Ακόμα και όταν στην περιοχή μας δύο μαθητές δολοφόνησαν μια ηλικιωμένη γυναίκα, ως συλλογικό όργανο επέδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία, με την εκπροσώπησή τους στο δικαστήριο. Δεν νομίζω ότι είναι εξωγήινα τέρατα.
Αλλά για να καταλήξουμε κάπου, θα έλεγα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ερωτώ λοιπόν και αν θέλεις μου απαντάς.
Τα δικά σου συμπεράσματα τα αντλείς από προσωπική εμπειρία;
Οι σύλλογοι των διδασκόντων που λειτούργησες και που λειτουργείς ήταν (είναι) τόσο κακοί με τους μαθητές;
Τσουβαλιάζουμε τους εκπαιδευτικούς και λέμε ότι δεν έχουμε ανάγκη "κανέναν κερατά"; Αυτή είναι δηλαδή η πάστα των εκπαιδευτικών;
Τελικώς τι υποστηρίζεις γιατί με μπέρδεψες κάπως... Ότι ο δάσκαλος "ζει την αγωνία του" που εγώ δεν καταλαβαίνω ή ότι ο εκπαιδευτικός είναι ένα ζώον και μισό και λειτουργεί εις βάρος των μαθητών;
Ή μήπως ότι όλοι οι κακοί εκπαιδευτικοί συναντήθηκαν στο συγκεκριμένο σχολείο της Λευκίμης;
Και για την άλλη πλευρά μάθαμε κάτι; Γιατί εγώ έτυχε να ακούσω μόνον την μία πλευρά.
Υπέροχη ανάρτηση Μαριάννα μου..
Έχεις πάντα μοναδικό
και ιδιαίτερο τρόπο
να προσεγγίζεις σφυγμούς
και να αγγίζεις αισθήματα..
Τη θερμή καλημέρα μου..
Κατερίνα σ-Μ.
:)
Ααααχ! Πόσο φαίνεται πως είσαι βαθιά νυχτωμένη, δικαιολογημένα φυσικά, από την εκπαιδευτική πράξη.
Ένα θα σου πω. Ότι και ο πιο άσχετος μάχιμος εκπαιδευτικός, απέχει παρασάγγας σε εμπειρίες, από τον πιο ενημερωμένο, μορφωμένο και καλοπροαίρετο διοικητικό του ΥΠΕΠΘ ή όποιου άλλου Παιδαγωγικού φορέα, Ινστιτούτου κτλ.
Γι αυτό και τα βιβλία που γράφονται ερήμην των μάχιμων δασκάλων είναι αποτυχημένα, γι αυτό και ποτέ δεν θα πετύχει εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, όσο πρόθυμος κι αν είναι ο επικεφαλής που το σχεδιάζει.
Γιατί μονίμως στηρίζονται σε συνδικαλιστές που καμία σχέση δεν έχουν με την διδακτική πράξη ή σε παντογνώστες εκτός εκπαίδευσης.
Πως επέλεξε η Ματσούκα κι ο Λαμπρινίδης τότε τους μπλόγκερς να μας εκπροσωπήσουν; Κάπως έτσι και χειρότερα.
Εσάς λοιπόν έβαζε ο αείμνηστος ο Τρίτσης στον Τομέα Παιδείας του Πασόκ; Που δεν είχατε καμία σχέση με το άθλημα; Και περίμενε να πετύχει;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Το δικό σας έργο και η προσφορά, άξια. Και το εννοώ. Και δεν υποτιμώ την καλή σας πρόθεση. Επιστημονικά όμως, το να στήσει εκπαιδευτικό σύστημα, υπουργός άσχετος με την Παιδεία και με επιτελείο το ίδιο άσχετο, το θεωρώ, αν μη τί άλλο, αστείο.
Γι αυτό και τόσα χρόνια πάει του κατά διαόλου η Παιδεία. Με κάποιες εξαιρέσεις υπουργών που απλά ήταν συμπαθείς άνθρωποι και καλοπροαίρετοι.
Αλλά αυτό το θέμα είναι μεγάλη και πονεμένη ιστορία και εντελώς αδιέξοδη.
Όσον αφορά τις «δημοσιογραφικές ερωτήσεις και απορίες» σου, ευχαρίστως να σου απαντήσω.
Δεν τσουβαλιάζω τους εκπαιδευτικούς σαφώς και δεν αναφέρομαι στην επιστημονική τους κατάρτιση, αν κι αυτή συχνά αμφισβητείται.
Και δεν αναφερόμουν σε εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας, όπου είναι παντελώς και απολύτως διαφορετικοί από όλους τους άλλους.
Πιο κοντά σε μικρά παιδιά και γι αυτό πιο ευαίσθητοι. Κι έχω γνωρίσει πολλούς εκλεκτούς. Σ' αυτούς θα έδινα ένα ποσοστό 90% επιτυχίας στο έργο τους και στο στόχο τους, άσχετα αν συχνά η επιστημονική τους κατάρτιση δεν ήταν και η καλύτερη. Όμως η πρόθεση τους και η αγωνία τους είναι συγκινητική.
Της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης τώρα οι εκπαιδευτικοί, είναι σε μεγάλο ποσοστό επιτυχημένοι και θα έδινα ένα 70% στους πολύ καλούς και ανάμεσά τους πολλά διαμάντια, που κάποια από αυτά, είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά και που τους χρωστάω και πολλά.
Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να πω τα ίδια και για την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, στην οποία αναφέρεται και το ποστ. 18 χρόνια εμπειρίας μέσω των παιδιών μου και δεκάδες άλλα μέσω των μαθητών μου και των γονιών τους, με οδήγησαν στο να πω ότι σύμφωνα με τα δικά μου ποσοστά, αν αξίζει ένα 20% είναι ζήτημα. Τόσο από επιστημονική κατάρτιση, όσο κι από παιδαγωγική.
Ρωτάω αυτή τη στιγμή την κόρη μου. Θυμάσαι κανέναν καλό καθηγητή σου απ' το σχολείο της Αθήνας; Και αφού έκανε αναδρομή, οδυνηρή, μου απάντησε: ΚΑΝΕΝΑΝ! Μόνον ο Λυκειάρχης και ένας παλιός υποδιευθυντής, καλή τους ώρα, συνταξιοδοτημένοι και οι δυο, ήταν καλοί άνθρωποι και τους εκτιμούσαν τα παιδιά, που όμως δεν τους είχε.
Όλοι οι άλλοι... Οι γυναίκες η μια πιο Bitch από την άλλη και οι άνδρες από ιπποδρομιάκηδες έως σαλταρισμένους βαθμοεξουσιαστές, αληθινούς εχθρούς των μαθητών.
Περνάνε τα παιδιά, ακόμα και τώρα, έξω από το Λύκειο και φτύνουνε.
Από το σχολείο της επαρχίας, θυμάσαι κανέναν που να τον αγαπούσες και να ήταν καλός;
- Τη νονά μου!
Κατάλαβες τώρα γιατί σου λέω ότι αδιαφορώ για την άλλη πλευρά και την άποψή της; Γιατί αν υπάρχουν και κάποιοι καλοί, χάνονται στο χάος...
Πάρε κι ένα ποίημα του Λευκαδίτη Σολδάτου που παρά την πίκα που ο ποιητής βγάζει πάντα και τον έντονο μισογυνισμό του, συχνά εκφράζει κάποιες αλήθειες. :))))
Είναι και επίκαιρο... έχει και ειδική αφιέρωση. ;)
ΛΟΓΩ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
Στον Γιάννη Κυριαζή
Απ’ την εξέδρα ο ομιλητής λόγο διαβάζει.
Τους μαθητές όμως δεν νοιάζει η ιστορία
και η φωνή του σβήνει μες στην φασαρία.
«Παλαιών Πατρών» για ν’ ακουστεί βροντοφωνάζει
κι εκεί στην λέξη «Γερμανός» ανατριχιάζει:
μπίιιιπ κάνει ένα κινητό – άδεια μπαταρία!
Σφίγγει τα δόντια και πιο κάτω προχωράει.
Στάζει συγκίνηση η συνέχεια του λόγου.
Δίπλα η γυμνάστρια το στήθος άνευ λόγου
προτάσσει λίγο κι ο φιλόλογος κοιτάει,
μες στo βαθύ της ντεκολτέ η ματιά βουτάει –
σαν μια Σουλιώτισσα απ’ τον βράχο του Ζαλόγγου!
«Ζήτω το Έθνος!» λέει ο έρμος, μα ελπίδα
να τον προσέξουνε καμιά – ένας χασμουριέται!
Κάποιος χοντρός καθηγητής αναρωτιέται:
«Έθνος; Λες σήμερα να βγαίνει εφημερίδα;»
Κι ανατινάζεται, απ’ τη θέση του πετιέται –
σαν μια φλεγμένη απ’ τον Κανάρη ναυαρχίδα!
Κάπου εδώ τελειώνει ο λόγος του κυρίου
καθηγητή κι οι συναδέλφοι τον συγχαίρουν
χωρίς γιατί καλά καλά κι αυτοί να ξέρουν,
ενώ ορμάνε προς την πόρτα του σχολείου
με ουρλιαχτά οι μαθητές – να καταφέρουν
μια νέα έξοδο σαν του Μεσολογγίου!
Δημήτρης Σολδάτος
Α, κι επίσης να σου πω ότι η Μιστράλ, ήταν δασκάλα Πρωτοβάθμιας. Ελπίζω να σε ξεμπέρδεψα επιτέλους από την απορία σου για το τί υποστηρίζω και να διευκρινίσω ότι δεν χρησιμοποίησα ποτέ την έκφραση «ζώον και μισό». Δεν μου αρέσει.
Είπα ότι δεν έχω ανάγκη πια κανέναν κερατά από αυτούς που χρησιμοποιούν τη δύναμη της βαθμολογίας και της τρομοκρατίας για να τσακίζουν τις ευαίσθητες ψυχές των παιδιών, εκβιάζοντας εμμέσως, για ιδιαίτερα τους γονείς.
Αν και στα δικά μου είχα μάθει από πολύ νωρίς για ποιό λόγο διαβάζουν και τί είχαν να περιμένουν από το ελληνικό Γυμνάσιο/Λύκειο.
Και δεν έκαναν ποτέ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ. Ακόμα και για την ιατρική που πέρασε ο μεγάλος, πήγαινε σε οργανωμένα φροντιστήρια ή οργανωμένα γκρουπάκια.
Τάκης Τσαντήλας
Καλησπέρα Τάκη μου! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το ποίημα της Μιστράλ και ευχαριστώ ειλικρινά για τη γενναιοδωρία των σχολίων σου.
Μια θερμή καλησπέρα!
Θα σε παρακαλούσα να μην μου αποδίδεις πράγματα που ΔΕΝ έγραψα, γιατί έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Καλό θα είναι να επιχειρηματολογούμε σε ό,τι γράφουμε και όχι σε ό,τι ΔΕΝ γράφουμε.
Δεν έγραψα, λοιπόν, για συνδικαλιστές. Έγραψα για τον σύλλογο διδασκόντων, και ο σύλλογος διδασκόντων αποτελείται από το διδακτικό προσωπικό κάθε σχολείου. Ούτε για την εκπαιδευτική πράξη έγραψα. Αναφέρθηκα στην εκπαίδευση και στην εκπαίδευση εμπλέκονται πολλές ειδικότητες και πολλοί παράγοντες: εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, οργανωτικοί επιτελείς, οργανισμοί ανέγερσης σχολικών κτιρίων, δήμοι για την συντήρησή τους, συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπαιδευτικών, oργανώσεις γονέων, μαθητικές κοινότητες, φοιτητικοί σύλλογοι... Ο δάσκαλος μόνος του δεν μπορεί να λειτουργήσει σε ένα σύγχρονο κράτος, εκτός αν μιλάμε για την εποχή που κοινοτάρχες απομακρυσμένων χωριών προσλάμβαναν δασκάλους και τους έδιναν το καφενείο για να διδάξουν. Νομίζεις ότι πρέπει να γυρίσουμε σ’ αυτή την εποχή; Και για τις μεγάλες πόλεις με τους χιλιάδες μαθητές, τι θα πρότεινες; H εκπαίδευση δεν μπορεί να στηριχθεί στις καλές προθέσεις και τον ρομαντισμό κάποιων δασκάλων.
Επομένως, και ένα κόμμα εξουσίας συγκροτεί τους τομείς του με ειδικότητες ή ιδιότητες από όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες. Στον τομέα παιδείας, λόγου χάριν, θα πρότεινες να μην καλούνται φοιτητές; Ούτε εκπρόσωποι μαθητικών νεολαιών; Θα προτιμούσες να μην ακούγεται η φωνή των νέων αλλά μόνον των εκπαιδευτικών; Να συντάσσει το πρόγραμμά του ένας κομματικός χώρος και να μην γνωρίζει, π.χ. την δυναμικότητα σε αίθουσες και τον προγραμματισμό του ΟΣΚ; Ποιος θα τους τα πει αυτό; Το γνωρίζει ένας δάσκαλος; Όχι βέβαια. Προτιμάς να συντάσσουν προγράμματα στο πόδι, για τα μάτια του κόσμου, και να μην μπορούν να εφαρμόσουν; Δεν πρέπει να τα συντάσσουν βάσει των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων; Να μην ακούν τα αιτήματα των μαθητών και των φοιτητών αλλά να τους τα μεταφέρουν οι εκπαιδευτικοί; Όλα αυτά είναι ερωτήματα συγκεκριμένα, και σίγουρα δεν απαντώνται με ποιήματα, αν και πολύ τα αγαπώ. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχοντας επίγνωση και των αναγκών και των απαιτούμενων διαδικασιών και μη περιφρονώντας και τους άλλους παράγοντες της εκπαίδευσης, μάλλον δεν είμαι νυχτωμένη. Και βέβαια, όλες οι προσωπικές εμπειρίες στις οποίες αναφέρθηκες δεν συνιστούν εκπαιδευτική πράξη, ούτε είναι ασφαλείς για να εξάγουμε ποσοστά αξιοσύνης των εκπαιδευτικών.
Προσωπικώς αρνούμαι να απαξιώσω αβασάνιστα έναν ολόκληρο κλάδο. Είτε είναι εκπαιδευτικοί είτε ταξιτζήδες. Εσύ από προσωπική εμπειρία απαξιώνεις τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, σκέψου όμως πως κάποιος άλλος θα κάνει το ίδιο για τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Πιστεύω ότι οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να αντιστεκόμαστε γιατί το ίδιο εύκολα μπορούν να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα... όλοι οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας ανίκανοι, όλες οι γυναίκες σκρόφες, και πάει λέγοντας. Αν κατάλαβες, το δικαίωμά σου να μην σε τσουβαλιάζουν κι "εσένα" υπερασπίζομαι εκτός των άλλων.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να διευκρινήσεις κάποια πράγματα γιατί δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις. Προτιμώ να μιλάμε ξεκάθαρα και να μην αφήνουμε περιθώρια για λανθασμένα συμπεράσματα σε όσους μας διαβάζουν.
- Τι εννοείς με το "Εσάς"; Ποιοι είμαστε οι "εμείς";
- Πού έγραψα ότι ο Αντώνης Τρίτσης ήταν αυτός που "μας" "έβαλε" στον τομέα παιδείας του πασόκ; Για ποιους άλλους έγραψα ότι "έβαλε"; Μόνον για τον εαυτό μου έγραψα. Θα γνωρίζεις, υποθέτω, πως δεν είναι αμειβόμενη θέση.
- Πώς γνωρίζεις ότι το επιτελείο στο οποίο αναφέρθηκα ήταν "άσχετο"; Δεν ανέφερα κανένα όνομα, ούτε ιδιότητες των λοιπών συνεργατών. Μόνον από την αναφορά της δικής μου συμμετοχής κατέληξες σ’ αυτό το γενικό συμπέρασμα;
Κατερίνα σ-Μ.
Κοίτα Κατερίνα, επειδή δεν οδηγεί πουθενά ο διάλογος αυτός, θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματά σου μόνο, γιατί το ζήτημα της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι μεγάλο θέμα και δεν συζητείται μέσα από σχόλια.
Στα ερωτήματά σου για το «εσάς έβαλε ο Τρίτσης...», ολόκληρο χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα από κάτω δεν το πρόσεξες; Δεν κατάλαβες ότι έκανα πλάκα; Να το φωνάζω άλλη φορά και σε σένα; Δε με φτάνουν κάποιοι άλλοι; Κι εσύ Βρούτε; :))))))
Εκεί που σοβαρολογούσα όμως, ήταν για τους Υπουργούς. Πιστεύω ότι ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ΚΑΙ ΤΟ ΥΓΕΙΑΣ ΓΙΑΤΡΟ-αλλά αυτό άλλη φορά), θα πρέπει να έχει υπουργό εκπαιδευτικό και μάχημη θητεία πάνω απ' τα θρανία καμιά 20ετία τουλάχιστον.
Πόσο μάλλον να είναι πολιτικός μηχανικός όπως ο αείμνηστος Τρίτσης, που εκτιμούσα ιδιαίτερα, αλλά, άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Μόνο εκπαιδευτικός λοιπόν θα μπορέσει να κατανοήσει τα βαθιά προβλήματα και τις ανάγκες της Παιδείας, χρησιμοποιώντας σαφώς και ένα επιτελείο ειδικών, που θα πουν πώς θα υδροδοτηθούν ή θα φωταγωγηθούν τα σχολεία.
Έλεος... τί με βάζεις και λέω! Μα όλα αυτά εξυπακούονται. Εσύ παρεξηγείς ότι λέω. Για το σχεδιασμό και τους επιτελείς, εννοώ ότι είναι απαραίτητοι οι εκπαιδευτικοί και όχι το ποιοί θα πουν τη γνώμη τους ή θα δουλέψουν για τις επιμέρους απαιτήσεις, όπως κουφώματα, εξοπλισμός, θρανία(ΟΣΚ). :ΡΡΡ
Και δεν τσουβαλιάζω τίποτα. Ένα ολόκληρο 20% το έβγαλα λάμπα. Δεν αρκεί; :)))) Άλλωστε οι καλύτεροι συνήγοροι της άποψής μου είναι οι ίδιες οι πράξεις αυτού του 80%.(βλ. ιστορία Λευκίμης!)
Καλό μεσημέρι!
Καλησπέρα,
Πολύ επίκαιρο για μένα αυτή τη στιγμή γητεύτρια το θέμα σου, γιατί πριν λίγες ημέρες μιλούσα με κάποια φίλη, για την βίαιη συμπεριφορά του άντρα της. Εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο των μυστικών του DEEPAK CHOPRA.
Λέει λοιπόν αυτός ο κύριος:
Η ελευθερία δαμάζει το νου!
Ο νους είναι αχαλίνωτος επειδή προσπαθούμε να τον περιορίσουμε και να τον ελέγξουμε. Μπορούμε να απελευθερώσουμε το νου μας? Μήπως πρέπει να κατανοήσουμε πως παγιδεύτηκε εξ αρχής? Η ελευθερία δεν είναι μια κατάσταση στην οποία απλώς εισέρχεται κανείς ξεκλειδώνοντας μια πόρτα ή σπάζοντας αλυσίδες. Ο νους είναι η ίδια του η αλυσίδα, όπως γνώριζε ο ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ όταν μελετούσε τους ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου:
Σε κάθε ανθρώπου την κραυγή,
Σε κάθε παιδική κραυγή από φόβο,
Σε κάθε κατάρα, σε κάθε φωνή,
Τα σφυρηλατημένα από τον νου δεσμά ακούω.
Αποτυπώματα του νου. Κατασκευασμένα από μνήμες του παρελθόντος, μας υποχρεώνουν να αντιδρούμε με τον ίδιο περιορισμένο τρόπο ξανά κα ξανά.
Φανταζόμαστε κάποιον που έχει προδιάθεση για κρίσεις οργής. Τα ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα αναπτύσσονται σταδιακά. Υπάρχει μια πίεση ταυτόχρονα σωματική και συναισθηματική. Το σώμα θέλει ν’ απαλλαγεί από τη δυσφορία και ο νους θέλει να απελευθερώσει αισθήματα που «εκκρεμούν». Σ ‘ αυτή τη φάση το άτομο ψάχνει συνήθως μια αφορμή για να πυροδοτήσει μια κρίση μεγίστης ισχύος. Η αφορμή μπορεί να βρεθεί σε μια ασήμαντη «παράβαση» - μια δουλειά που δεν έκαναν τα παιδιά κλπ. Πολλές φορές το άτομο συνειδητοποιεί τη ζημιά που έχει κάνει . Ο κύκλος κλείνει με μετάνοια και την γνωστή υπόσχεση ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ.
Τι έγινε λοιπόν σε κάποια δεδομένη στιγμή στο παρελθόν???
Οι οργισμένοι αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν να υιοθετήσουν τον θυμό τους ως μηχανισμό στήριξης. Υπήρξαν μάρτυρες της οργής στην εργασία, στο σχολείο, στην οικογένεια. Συνδύασαν τη δύναμη με τον εκφοβισμό, ίσως να μην είχαν άλλο τρόπο πρόσβασης στη δύναμη. Συνήθως αισθάνονται ανίκανοι να εκφραστούν λεκτικά και έτσι το ξέσπασμα του θυμού, γίνεται υποκατάστατο λέξεων και σκέψεων. Από τη στιγμή που απέκτησαν τη συνήθεια της οργής, σταμάτησαν να αναζητούν άλλες διεξόδους.
Πως θα αντιδρούσε λοιπόν κάποιος, σαν παιδί , αλλά και μετά σαν ενήλικας, που από την πρώτη μέρα που βγήκε στην κοινωνία από την αγκαλιά της μαμάς του, για να τον αποκοιμίσουν τα σχολικά θρανία που λέει και ο Βασίλης,, ένιωσε στο πετσί του , (με χειροδικία!) την αρνητική ενέργεια της δασκάλας του? Στη συνέχεια την απόρριψη από τους γονείς του και τον περίγυρο , γιατί λόγω της ζωηράδας του, κυκλοφορούσε με την ταμπέλα ο «αλήτης»?
Και μ’ έναν αδελφό μεγαλύτερο και καμάρι του σχολειού και της οικογένειας??
Πρώτη μέρα στο σχολείο !!! Το πρότυπο μας η δασκάλα ή ο δάσκαλος. Το δυνατό άτομο η δασκάλα. Πως δείχνει λοιπόν την δύναμη της και την υπεροχή της αυτή η κυρία στα μάτια ενός παιδιού, για κάτι ίσως ασήμαντο που έκανε το παιδί στην τάξη? Τραβώντας δυνατά το αυτί του παιδιού, ίσως πετώντας του ένα βιβλίο κατακέφαλα. Συνοδευόμενα όλα αυτά βέβαια με την ηχηρή στριγγλιά της.
Μήπως αυτό το παιδί σαν ενήλικας πια θα προσπαθήσει να επιδείξει την υπεροχή του και τη δυναμή του με τον ίδιο τρόπο??(Μιλάω για την περίπτωση του φίλου μας)
Και αναλύει ο κ. CHOPRA
Η ανάμνηση σαν μικροτσίπ αποθηκεύτηκε για πάντα στη μνήμη του. Η πλειοψηφία των ανθρώπων προσπαθεί να αλλάξει το μήνυμα, δαμάζοντας το νου. Όταν λοιπόν λαμβάνουν ένα μήνυμα που δεν τους αρέσει η αντίδραση ποικίλει ανάμεσα στην χειραγώγηση, τον έλεγχο, και την άρνηση.
Χειραγώγηση;
Να επιτυγχάνει κανείς εκείνο που επιθυμεί, αγνοώντας ή βλάπτοντας τις επιθυμίες των άλλων.
Τα συμπτώματα? Δεν ακούν τους άλλους. Αγνοούν τις επιθυμίες του. Επιφέρουν ένταση, πίεση, παράπονα και συγκρούσεις σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Υπάρχει επίσης και η παθητική χειραγώγηση. Επινοούν δηλ. σενάρια για τον «κακόμοιρο» τον εαυτό τους προκειμένου να προκαλέσουν το φιλότιμο και τη συμπόνια στους άλλους. Ή τους δημιουργούν υπογείως ενοχές.
Όταν πάψουν να παίρνουν σαν δεδομένο ότι οι επιθυμίες τους είναι μεγίστης σπουδαιότητας, τότε σταματούν να χειραγωγούν. Και συμβαίνει το θαύμα. Δεν αισθάνονται ότι εξαπατούνται και επανασυνδέονται με τους άλλους.
Έλεγχος:
Να πιέζει κανείς καταστάσεις και ανθρώπους να κινηθούν με τον τρόπο που κινείται ο ίδιος. Ο έλεγχος είναι η κυριότερη μορφή ανασφάλειας. Αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται θανάσιμα να επιτρέψουν στους άλλους να είναι ο εαυτός τους, οπότε θέτουν, εκτός ισορροπίας τα πρόσωπα που προσπαθούν να ελέγξουν.
Αν κάποιος παραπονιέται συνεχώς, επιρρίπτει ευθύνες στους άλλους, επιμένει ότι πάντα αυτός έχει δίκιο επινοεί πάντα μια δικαιολογία προκειμένου να αποδείξει ότι δεν έχει καμιά ευθύνη, τότε έχετε μπροστά σας έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ελέγξει.
Όταν εσύ κύριε ή κυρία σταματήσεις να ελέγχεις τους άλλους, θα τους δεις να γελούν να χαλαρώνουν, να αισθάνονται ελεύθεροι. Να είναι ο εαυτός τους χωρίς την έγκριση σας!!
Άρνηση:
Να παραβλέπεις το πρόβλημα αντί να το αντιμετωπίζεις!
Το άτομο που παρουσιάζει άρνηση αισθάνεται ανίκανο να επιλύσει προβλήματα, όπως ακριβώς ένα παιδί. ΄Οταν ένα παιδί έχει ανάγκη για αγάπη επιζητά την ασφάλεια. Όταν κάποιος έχει το πρόβλημα της άρνησης , φοβάται!
Τα συμπτώματα ?? έλλειψη συγκέντρωσης, αφηρημάδα, αναβλητικότητα, άρνηση να αντιμετωπίσει εκείνους που τον βλάπτουν, ευσεβείς πόθοι, ψεύτικες ελπίδες και γενικώς μια σύγχυση. Κανείς δεν θα στραφεί ούτε θα βασιστεί σ’ αυτούς όταν απαιτείται μια λύση.
Η αμυνά του ? Η τυφλότητα. Πως μπορεί να κατηγορηθεί ότι απέτυχε σε κάτι που δεν βλέπει καν?? Τα κακά δεν εξαφανίζονται αν δεν τα βλέπετε!!!
Η λύση?? Η ειλικρινής έκφραση των συναισθημάτων είναι το πρώτο βήμα.
Ο φίλος μας λοιπόν αντιδρά ίσως και με όλους αυτούς τους τρόπους. Και όλα αυτά εξ’ αιτίας μιας δασκάλας την πρώτη μέρα στο σχολειό…Φυσικά για τον ίδιο είναι πλέον αργά, δεν μπορεί να βρει τη λύση που προτείνει ο κ. CHOPRA. Του είναι πλέον αδύνατον να επικοινωνήσει face to face και να εκφράσει τα συναισθήματα του . Επικοινωνεί μόνο face to monitor, παράνοια???
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, αλλά δυστυχώς με τα περιστατικά που έχω ζήσει τελευταίως δεν έχω πολύ εκτίμηση ούτε στους εκπαιδευτικούς αλλά ούτε και στην επικοινωνία μέσω οπτικών ακτίνων , κατάλαβα ότι ο άνθρωπος ,παρ’ όλα τα χαστούκια που τρώει στη ζωή του, εξ’ αιτίας της συμπεριφοράς του, δεν αλλάζει.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία!1
Pythia of the night
Ευχαριστώ πολύ για την κατάθεση. Το περιστατικό του άντρα της φίλης σου είναι κλασικό παράδειγμα και τρανή απόδειξη, της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ευθύνης που έχουν οι δάσκαλοι.
Μια χαρά τα λέει ο Chopra. Είναι όλα αυτά που εμείς μαθαίνουμε και συζητάμε στις σχολές, αλλά που ο καθένας, ανάλογα με το τί κουβαλάει, εφαρμόζει ή όχι.
Αυτά που έγραψες για τη χειραγώγηση, τον έλεγχο, και την άρνηση ή την παθητική χειραγώγηση είναι θέματα που τα έχουμε χιλιομάθει και χιλιοσυζητήσει σπουδάζοντας και ακόμα και σήμερα τα επαναλαμβάνουμε, σε διάφορα σεμινάρια που οργανώνουν κάθε τρεις και λίγο οι σχολικοί σύμβουλοι.
Πιστεύω πως τουλάχιστον οι πολλοί δάσκαλοι της ΠΕ δείχνουν ευαισθησία και διαρκώς ψάχνονται.
Για την ΔΕ δεν είμαι τόσο αισιόδοξη.
Όπως δεν είμαι αισιόδοξη και για το πως λειτουργεί η πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών. Αν οι γονείς μελετούν πριν φέρουν ένα παιδί στον κόσμο ή αν παραμένουν θύματα της γνωστής ελληνικής ασθένειας. Της παντογνωσίας(κοιν. ξερολίασης) που λέει το γνωστό:
«Άσε μας μωρέ με τις σαχλαμάρες και τις ψυχολογίες. Γιατί εγώ μια χαρά δε μεγάλωσα με τη βέργα και τις τιμωρίες; Έπαθα τίποτα; Αντίθετα. Έγινα άνθρωπος.»
Ένα πολύ απλό μότο που έχουμε εμείς οι δάσκαλοι, είναι το παρακάτω του Ράσσελ. Αν έστω αυτό, διαβάζουν καθημερινά όσοι διδάσκουν παιδιά, ίσως να μεγάλωναν πιο υγιείς ψυχές.
Έλεος πια με τη μέθοδο της τιμωρίας και της εφαρμογής των κανονισμών και των νόμων με δικαστικές μεθόδους, ακόμα και με αποφάσεις, πάνω σε μικρά παιδιά ή σε τόσο ευαίσθητα παιδιά, όπως είναι οι έφηβοι.
ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ...
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο
R. RUSSEL
Καλημέρα! Να είσαι καλά! Και για τη φίλη σου κουράγιο, τί να πω... Ίσως κι αυτό το face to monitor, να είναι μια κάποια λύσις... αν συνδιαλέγεται με ανθρώπους που μπορεί να τον γαληνεύουν και να τον βοηθούν.
* μάχιμη εννοώ... :)
Mε καθυστέρηση, αλλά να συμπληρώσω αυτό στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Άποψή μου είναι ότι πρέπει να τηρούνται οι κανόνες, και όποιος αποφασίσει να τους γράψει στα παπάρια του, πρέπει να είναι και έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη. Διαφορετικά ούτε η οικογένεια, ούτε το σχολείο μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκπαιδεύει υπεύθυνους πολίτες. Και βέβαια καθόλου δεν εννοώ ότι ο μαθητής έπρεπε να τιμωρηθεί σκληρά. Το ζήτημα της ανάληψης των ευθυνών ήθελα να τονίσω και εδώ είδαμε έναν γονιό που ενώ γνώριζε ότι το παιδί του ξεπερνάει το όριο, έκρινε ότι ήταν προτιμότερο να παίξει πίπιζα στην λιτανεία από το να ακολουθήσει τους κανόνες που ήδη είχε παραβεί. Σόρρυ που βρίσκω αντιπαιδαγωγική τη συμπεριφορά του γονιού, αλλά από τις μικρές λεπτομέρειες είναι που κρίνονται τα μεγάλα πράγματα. Και το να βγαίνει να κλαίγεται στα κανάλια και να επιρρίπτει την ευθύνη στους καθηγητές αντί να αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες το βρίσκω πολύ μεσημεριανάδικο για τα γούστα μου.
Το να λέμε "για 4 απουσίες" είναι παραπλανητικό. Δεν είναι τέσσερις απουσίες, είναι 4 παραπάνω από το όριο. Είναι σαν να προκαλέσει ατύχημα ένας οδηγός που έχει ξεπεράσει το όριο ταχύτητας κατά 20 χιλιόμετρα και να ζητάει επιείκια από το δικαστήριο: "Μα είναι δυνατόν κύριοι δικαστές να με δικάζετε για 20 χιλιόμετρα;" Tα υπόλοιπα 120 τι έγιναν;
Υπό αυτή την έννοια και με δεδομένο ότι οι εκπαιδευτικοί είναι άνθρωποι και δεν είναι άλλη ράτσα οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας, άλλη της δευτεροβάθμιας και άλλη της τριτοβάθμιας, όπως και το ότι δεν γνωρίζουμε την ιστορία παρά μόνον από την πλευρά αυτού που είχε το προσωπικό συμφέρον, δεν μπορώ να καταδικάσω τόσο εύκολα ούτε τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας, ούτε να πω ότι ο σύλλογος των διδασκόντων του σχολείου της Λευκίμης αποτελείται από τέρατα που ήθελαν να πιουν το αίμα του μαθητή. Γιατί κάτι τέτοιο φώναζαν οι παπαδάκηδες - σιγά τώρα μην δεχθούμε την σπέκουλα των καναλιών.
Αυτά. Κατά τα άλλα, ακόμα και ως αστείο, το "εσάς" κάπου πρέπει να αναφέρεται. Γι αυτό ρώτησα ποιους εννοείς ως "εσάς", αλλά ok, το δέχομαι ως αστείο - δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που κάνουμε την πλάκα μας. Για την περίπτωση, πάντως, που υπάρχει παρανόηση ή άγνοια από κάποιους αναγνώστες για τις διαδικασίες σε τομείς ή επιτελεία, ας διευκρινήσω ότι στο συγκεκριμένο, εκτός από εκπαιδευτικούς είναι απαραίτητες και άλλες ιδιότητες, που ένας εκπαιδευτικός δεν διαθέτει. Ο καθείς στον τομέα του.
Τέλος, για την Μιστράλ το ξέρω ότι ήταν δασκάλα και όχι μόνον - εκτός των άλλων συνέβαλε στην αναδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος του μετεπαναστατικού Μεξικού. Πριν τρία χρόνια, μάλιστα, είχα γράψει κι ένα βιογραφικό της ΕΔΩ.
Τιμήθηκε με πολλούς τρόπους τόσο ως νομπελίστρια όσο και για την λοιπή προσφορά της. Ένας από τους τρόπους ήταν και η αποτύπωση της εικόνας της σε γραμματόσημο. Με την αφορμή, ένα ενδιαφέρον σάιτ με διάσημες γυναίκες σε γραμματόσημα. Ακολουθώντας την αλφαβητική σειρά εμφάνισης, βλέπουμε και το γραμματόσημο με την Μιστράλ.
.
Κατερίνα σ-Μ.
Στο θέμα της υπέρβασης των απουσιών, να μην ανακυκλώνουμε. Έχουμε εντελώς αντίθετη θέση. Εγώ είμαι υπέρ της εξάντλησης του ορίου των απουσιών ή καλύτερα, υπέρ της ελεύθερης και οικειοθελούς φοίτησης.
Η γνώση δεν μεταλαμπαδεύεται με το στανιό, με το φόβο, με τους νόμους, με τις τιμωρίες. Ας την έκαναν ελκυστική να μην κουνιέται φύλλο.
Είμαι υπέρ της χρήσης ημερολογίου στο οποίο οι μαθητές θα πρέπει να σημειώνουν τις απουσίες τους για να μην κινδυνεύουν και να τις εξαντλούν μέχρις εσχάτης. Όπως κάναμε όλοι οι σοβαροί μαθητές-φοιτητές, που σπουδάζαμε και την ζωή παράλληλα. :ΡΡΡΡ Έχω ψυχολογία μαθητή, πώς να το κρύψωμεν;
Όποιος είναι μάγκας εκπαιδευτικός, να κρατάει τους μαθητές του και το ενδιαφέρον τους. Όπως έκαναν οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι, που ενώ δεν έπαιρναν παρουσίες, ήμασταν ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ. Παραδόξως, όσους δεν γουστάραμε καθόλου, κυκλοφορούσαν με τα απουσιολόγια υπό μάλης κυνηγώντας τους... πελάτες με το τουφέκι!
Συχνά πυκνά ακόμα και οι φιλαρμονικές ή οι λιτανείες είναι διαφυγή για τους... άμοιρους τους μαθητές. :)))) Οι οποίοι δεν χαίρουν του προνομίου της μαθητικής ασυλίας και δικάζονται ως κοινοί πολίτες στα ελληνικά δικαστήρια για τα «φριχτά παραπτώματά τους». Εν αντιθέσει...
Γι αυτό στα δικά μου λέω να κάνουνε κοπάνες τώρα που έχουνε πλάτες, αλλά αυτά τα σπασικλάκια, δεν πάνε πουθενά, εκτός από κανένα τριημεράκι με τους γονείς για ψώνια σε πιο φτηνές ευρωπαϊκές χώρες συνδυαστικά με εκπαιδευτικές βόλτες σε μουσεία, μνημεία και πινακοθήκες. :Ρ
Για την Μιστράλ, ευχαριστώ πολύ για τα λινκς. Θα τα δω με την ησυχία μου. Εκτυπώσαμε σχολείο την προσευχή, την καδράραμε και θα την αναρτήσουμε στις τάξεις μας. ;)
Δημοσίευση σχολίου