Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν του ανθρώπου η φύση... Ανθρώπων έργα...



Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
τ' ανθρώπου η φύση.

2 σχόλια:

Vassilis Stranger είπε...

Έχεις μεγάλο δίκιο,
μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.
Πάντα με με μια ελπίδα ζωγραφισμένη, που ποτέ δεν ζωντανεύει.
Ένα πρέπει που μας καταπιέζει κάθε 4 χρόνια, χωρίς αντίκρισμα.

να είσαι πάντα καλά.

μαριάννα είπε...

Βασίλη μου, εύχομαι να μην έχει χαθεί κάθε ελπίδα... Έστω μέσα από τις στάχτες να μαζέψουμε και ν' αναστήσουμε ότι αφήσανε...

Καλό βόλι καλέ μου! Καλησπέρες!