Χαρούλα Αλεξίου: Ο άνθρωπός μου...

Ο άνθρωπός μου

Θα 'ερθει μια φορά να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου.
Θα έρθει σαν θεός, άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Θα μου κρατάει σφιχτά-σφιχτά το χέρι,
και λόγια καθαρά μόνο θα μου φέρει.

Θα γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί.
Μες στα μάτια να τον βλέπω να 'χει λόγο, να 'χει μπέσα.
Να νυχτώνει, να χαράζει και να πέφτω πάντα μέσα.

Μες στα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου,
να το λέω να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου.
Κι αν πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει,
δυο λόγια καθαρά στο άδειο μου το χέρι.

Μες στα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.
Να το λέω να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου.
Πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω...
θέλω να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω... αρκεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμογελό του εκεί... εκεί.