Συγκλονιστική!
Αριστούργημα! Κινηματογραφικό κομψοτέχνημα, με φωτογραφία πραγματικά ασύλληπτης τέχνης! Στα σκοτεινά πλάνα ο φωτισμός είναι εκπληκτικός, και αν και ο Ταρκόφσκι δεν επαναλαμβάνεται σαφώς, δίκαια του αφιέρωσε ο Τρίερ την ταινία. Είχε κάθε λόγο να το κάνει.
Συμφωνώ λοιπόν απόλυτα με τις διθυραμβικές κριτικές και επαυξάνω. Χρόνια είχε να με συγκλονίσει έτσι ταινία και ο Δανός δικαιώνει πανηγυρικά το ξεκίνημά του. Την θεωρώ πιο ώριμη από το Δαμάζοντας τα κύματα.
Οι ήρωες, άντρας - γυναίκα, μέσα από τον πόνο, πέρασαν από την εδέμ τους στην κόλαση που τους οδήγησαν οι σκοτεινές πλευρές του υποσυνείδητου.
Καθόλου και πουθενά δεν είδα ματιά μισογύνη, αντίθετα η εξαίρετη ερμηνεία της Γκένσμπουργκ έδειξε ότι η ηρωίδα-γυναίκα, μαθημένη έτσι, φορτώθηκε τις ενοχές του κόσμου όλου.
Κι επίσης καταδεικνύει τα βασανιστικά ερωτήματα των ηρώων, όπου εκτός από τον αριστουργηματικό τρόπο που τα έχει θίξει ο Ταρκόφσκι, ο Στρίντμπεργκ, ο Μπέργκμαν, ο Ίψεν, μόνο στην αρχαία τραγωδία έχουν καταδειχτεί.
Η απόλυτη εξάρτηση του θηλυκού από το αρσενικό, όπου καταλήγει σε παρανοϊκή ανασφάλεια και προσωπική κόλαση και που δίκαια το αρσενικό την εισπράττει ως τον απόλυτο Εφιάλτη.
Τα ασπρόμαυρα πλάνα της αρχής με το χιόνι και η σκηνή του φινάλε με τις αμέτρητες γυναίκες να τον κυκλώνουν στο βουνό, δείχνοντάς του ότι η κόλαση είναι ακόμα εκεί, είναι στ' αλήθεια ποίηση.
Το soundtrack της ταινίας είναι εδώ.
Οι αγαπημένες μου εκτελέσεις όμως είναι οι παρακάτω:
Philippe Jaroussky "Lascia ch'io pianga" Rinaldo
Becky Jane Taylor "Lascia ch'io pianga" Rinaldo
.jpg)
.jpg)
9 σχόλια:
Κατ'αρχάς ευχαριστώ για την ''αναδημοσίευση''.
όσον, τώρα, αφορά την ταινία, δεν είχα διαβάσει το boskο τότε. Μου διέφυγε. Η αλήθεια είναι ότι διαφωνώ με τη στάση του, διότι προφανώς δεν υποχρεώνει κανείς κανένα να αρέσκεται σε κάτι ή όχι. Έχουν ειπωθεί τόσες φορές που καταντούν φθαρμένα και κοινότυπα τα περί της υποκειμενικότητας στην τέχνη και την ανάγνωσή της.
Νιώθω, επίσης, την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, καθώς κάθε άλλο παρά '' τα κατεβάζω'' μπροστά σε καθετί μεγαλόσχημο με εξωτερική προέλευση. Όλα μπορούν -δεν ξέρω αν πρέπει, όμως- να υποβληθούν σε κριτική εξέταση.
Εγώ πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να νιώθεις την τέχνη και στη συνέχεια, αν αυτό σου προσφέρει κάτι και μόνο τότε, να τη σχολιάζεις.
Και επειδή αυτό, διαβάζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι ακούγεται σα μπηχτή, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι.
Βέβαια, πρέπει να θυμηθώ να του τα πω ένα χεράκι του κυρίου που ΤΟΛΜΗΣΕ να θίξει τον αγαπημένο!!!!!!!!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω...
Με την animatronic φωνή της αλεπούς να απειλεί "Chaos reigns!"η ταινία εντάσσεται στο πάνθεον της Υψηλής Τέχνης. Το ζευγάρι He (Willem Dafoe) και She (Charlotte Gainsbourg)κάνει έρωτα υπό τον ήχο της άριας του Handel ενώ το μωρό τους σκοτώνεται πέφτοντας από το παράθυρο:ο ορισμός της Τραγωδίας! Ο θεραπευτής σύζυγος επιμένει η γυναίκα του να βιώσει τη Θλίψη της ως πρώτο απαραίτητο στάδιο, το οποίο θα διαδεχθούν στο τέλος ο Πόνος και η Απόγνωση.
Με την επιστροφή τους στον αρχετυπικό τόπο των φόβων της(το εξοχικό σπίτι της Εδέμ)αρχίζει η απώλεια ελέγχου, ο αφανισμός της ορθής λογικής, η απανταχού παρουσία του Θανάτου, η κατάδυση στο ασυνείδητο και τους αρχέγονους φόβους μας. Mια διατριβή με θέμα τον βασανισμό του γυναικείου φύλου μένει στη μέση, γιατί οι φοβίες της επίγειας Εδέμ συνίστανται στην απομόνωση από τους καρπούςτης γης, το χώμα, το ρυάκι, το βατόμουρο, τα ζώα. Στη θεραπεία που επιχειρεί ο κόσμος των ανδρών η μόνη απόληξη δεν είναι η επανεύρεση του σεξ με το άλλο φύλο(αυτή είναι ενοχική!), αλλά η απόπειρα αφανισμού κι ευνουχισμού του από τη γυναίκα. Αυτή η απόπειρα δεν αφήνει στον άνδρα άλλο περιθώριο, παρά μόνον την κατάργηση της γυναίκας μέσα του! Πνιγμός, στραγγαλισμός, ένταξη της μέσα του γυναίκας στο σκηνικό της παραμυθένιας χλωροφύλλης, της εμψυχωμένης από γενεές και γενεές σπαραγμένων γυναικών/μαγισσών. Ως άλλος Πενθέας και ως το ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ του βιβλικού Αδάμ/Ιησού, ο άντρας θεραπευτής (σαμάνος) έρχεται λυτρωμένος από το βασανισμό του να συναντήσει τα ζώα, τους καρπούς της γης, τη χλωροφύλλη, καθώς και τις Μαινάδες/Εύες/αφανισμένες γυναίκες της ανθρώπινης ιστορίας, που τελικά τον ΙΚΕΤΕΥΟΥΝ (beggars) να μην τις αφήσει μόνες, να τις ελεήσει με την παρουσία του ως Σωτήρος.
Στον ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟ του Λαρς φον Τρίερ όλος ο ευρωπαϊκός εγκζιστανσιαλισμός αποκαλύπτει την αθλιότητά του πολιτισμού μας. Η πυρηνική μας οικογένεια απομυθοποιείται. Η γυναικεία φιγούρα εκπροσωπεί την φύση στην απόλυτη αντιπαράθεσή της προς τον ορθολογισμό (σύζυγος θεραπευτής που αποποιείται τον Φρόυντ), ενώ σε ένα παιχνίδι ρόλων αποκαλύπτεται η εναλλαγή της πραγματικότητας με την ψευδαίσθηση. Όλος ο ενοχικός δυτικός πολιτισμός παρελαύνει με άξονα τη θεματική του σεξ ως πηγής της ενοχής, πράγμα που ανοιχτά δηλώνεται με τον τελετουργικό ευνουχισμό και την κλειτοριδεκτομή.
Ταινία απόλυτα εγκεφαλική,στην παράδοση του Γκρήναγουέι και με απόηχους του άθεου Υπαρξισμού του δανού Σέρεν Κίργκεγκωρ, αποδοσμένη εκπληκτικά με την κινηματογραφική γλώσσα, με εικαστικές μνήμες από τον Ιερώνυμο Μπος, τον Γκρύνεβαλντ και τους φλαμανδούς και ιταλούς ζωγράφους της αντιμεταρρύθμισης, με μανιέρα δανεισμένη από και αφιερωμένη εις)τον Αντρέι Ταρκόφσκι, με κινηματογραφικές μνήμες του Αντίο Πίθηκε του Φερρέρι και του Μπέργκμαν, καθώς και με σαφείς αναφορές στον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη, ένα αμάλγαμα από τσιτάτα και συμβολισμούς που οριοθετούν την ταινία της ωριμότητας του Τρίερ. Το απαύγασμα της σταθερής προβληματικής του. Ο Αντί-Χριστός εγκαθίσταται, συμφιλιωμένος με τους απαγορευμένους καρπούς της γήινης χλωρίδας, σε μιαν Εδέμ που βρίθει της γυναικείας παρουσίας, μόνος μεταξύ των θυμάτων του. Κι εγκαθίσταται για πάντα και στη συνείδησή μας...
Σ.Π.Ρ.
Εγώ ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες αναλύσεις σου και για τη συζήτηση που παρακολούθησα. Με ισορρόπησε, γιατί μετά τη δόνηση που δέχτηκα βλέποντας την ταινία, μου το προκαλεί αυτό ο Τρίερ πάντα, βγαίνω μαγεμένη, αμέσως σκέφτηκα την κριτική του Αντώνη και του Ηρακλή και μία που είχα διαβάσει στο αθηνόραμα, του Μήτση. Κι έλεγα δεν είναι δυνατόν, ειδικά ο Αντώνης και ο Ηρακλής που γνωρίζω την ευαισθησία τους, να το "είδαν" τόσο διαφορετικά από μένα.
Προσπάθησα να καταλάβω πώς γίνεται να μην κατάλαβαν τους συμβολισμούς και αυτά που με τρόπο αριστοτεχνικό, κατέδειξε ο Δανός μέσα από τα διάφορα στάδια της προσωπικής κόλασης των δύο ηρώων. Για την ακρίβεια του αρσενικού και του θηλυκού.
Πάντως είναι φοβερό το πώς προσλαμβάνεται και πόσο διαφορετικά από τον καθέναν μας, αυτό που εκφράζει ο καλλιτέχνης. Εκεί ακριβώς είναι η μαγεία της τέχνης. Εκεί και η δύναμή της.
Όσο για τον Αντώνη, νομίζω ότι συχνά παίζει ρόλο και η διάθεση της στιγμής. Είμαι σίγουρη πως αν τη δει με τη ματιά μας θα συμφωνήσει. ;)
Καλησπέρα και να 'σαι καλά να χαίρεσαι αυτά που βλέπω ότι αγαπάς τόσο!
flamencologio
Ωωωωωω! Πολύ καλωσόρισες!
Τι απίστευτη χαρά η ανάλυσή σου! Και τι δικαίωση! :) Χωρίς ίχνος ανταγωνισμού με την αντίθετη άποψη, απλά χαίρομαι που πολλοί άνθρωποι κατάλαβαν αυτά που ο Τρίερ τόσο μαγικά έδωσε μέσα από την εξαιρετική αυτή ταινία.
Μια και αναφέρθηκες στον εκλεκτό Δανό φιλόσοφο που αγαπώ πολύ, τον Kierkegaard θα βάλω δυο σκέψεις του που νομίζω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να απαντήσω στην ανάλυσή σου, χωρίς να επαναλαμβάνομαι ανιαρά και χωρίς να πλεονάζω αφού τα είπες όλα και μάλιστα με τρόπο ζηλευτό.
Ο χρόνος και η ιστορία έχουν δικαιώσει εκείνους οι οποίοι
εβάδιζαν αντίθετα προς το ρεύμα και έρχονταν σε
σύγκρουση με τις δοξασίες της εποχής τους.
Soren Kierkegaard
και
"Η απελπισία είναι ασθένεια του πνεύματος, ασθένεια του Εγώ, δυναμένη να λάβει τρείς μορφές (α) απελπισία κατά την οποία δεν συνειδητοποιούμε το Εγώ μας, (β) απελπισία κατά την οποία δεν θα επιθυμούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας και (γ) απελπισία κατά την οποία θα επιθυμούσαμε εκδήλως να είμαστε o εαυτός μας".
Soren Kirkegaard: Sygdommen til Doden, (Ασθένεια προς θάνατον)
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για την κατάθεση και είναι μεγάλη μου η χαρά να σε διαβάζω!
Κι εγώ σε ευχαριστώ και επί τη ευκαιρία συστήνομαι:με λένε Νίκο και είμαι φιλόλογος. Καλή αρχή επικοινωνίας!
flamencologio
Χαίρομαι που σε γνωρίζω Νίκο μου! Έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, όπως διαπίστωσα από μια σύντομη περιήγηση στο ιστολόγιό σου!
Να 'σαι καλά!
Μαριάννα μου μήπως μπορείς να μού πεις πώς μπορώ να έχω πρόσβαση στο ιστολόγιο Federico Garcia Lorca?
Σ΄ευχαριστώ πολύ
Νίκος
Νίκο μου, είναι ακόμα αδιαμόρφωτο. Το χρησιμοποιώ προσωρινά ως αποθηκευτικό χώρο στοιχείων που με ενδιαφέρουν και θα το ανοίξω όταν είναι έτοιμο.
Εν τω μεταξύ ετοιμάζω ένα σάιτ ισπανόφωνης ποίησης, μεταφρασμένης στα ελληνικά, για να μαζέψω τις μεταφράσεις μου και μεταφράσεις άλλων, αγαπημένες. Πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο και θα ενημερώσω.
Καλησπερίζω!
Δημοσίευση σχολίου