Sole mio...Το τραγούδι των Θεών! Franco Zeffirelli: "C'erano i tenori... e poi c'era Pavarotti''

Στον αγαπημένο μου δίσκο Ρavarotti and friends 2, το καλύτερο ντουέτο μακράν, είναι αυτό με τον επίσης υπέροχο, από κάθε άποψη Bryan Adams. Δεν υπάρχει φορά να το ακούσω και να μην κλάψω, με τη γλύκα του Adams και το μεγαλείο του Pavarotti. Το έχω πει κι άλλοτε, μια τρανή απόδειξη της μη ύπαρξης Θεού είναι ο πρόωρος θάνατος του Pavarotti. Σιγά που θα άφηνε να πεθάνει ο Pavarotti, αν υπήρχε... εκτός κι αν είναι τόσο κτητικός που θέλει όλους τους εκλεκτούς δίπλα του. Όποια εκδοχή κι αν πάρω, δε μ' αρέσει. :) Το χαμόγελο του Pavarotti είναι το πιο γλυκό χαμόγελο, το πιο παιδικό, το πιο ειλικρινές που έχω δει σε καλλιτέχνες του διαμετρήματός του. Υποκλίνεται ο Θεός των τενόρων συγκινητικά στον Bryan Adams πριν... πάρει σκυτάλη.

Franco Zeffirelli: "C'erano i tenori... e poi c'era Pavarotti'' Υπήρχαν οι τενόροι... και μετά υπήρξε ο Παβαρότι! Τέλος! :)