γητευτρια: Ο πιο όμορφος άντρας του κόσμου!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Ο πιο όμορφος άντρας του κόσμου!

Μα δεν είναι υπέροχος ο άντρας ο καθιστός, που χαμογελάει;

18 σχόλια:

agrampelli είπε...: Είναι-είναι,συμφωνώ εκατό τοις εκατό!
Η "σάκκα" στο χέρι...,δάσκαλος ήτανε;
Τα φιλιά μου τα πολλά!; 27 Απριλίου 2010 στις 1:38 μ.μ.
Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...: Υπέροχος! Όντως. Μου θυμίζει τον παππού μου το γέρο-Βασίλη. Πρόσφυγας λεβέντης. Ψυχωμένος άντρας. Ο τρόπος που κρατάει το τσιγάρο, το απόλυτο χαμόγελο στα μάτια του, το λακκάκι στο πιγούνι. 85 χρονών έφυγε, λαμπαδένιος και χαμογελαστός, αφού φούμαρε πρώτα τρία τσιγάρα απανωτά, όλα ως τη γόπα. « το αυτόνο ήρθε» είπε και μου ‘κλεισε πονηρά το μάτι. Έγειρε στο προσκέφαλο και … γειά σας.
Όμορφοι άνθρωποι, θεριακλήδες, γαλαντόμοι σ’ όλα τους. «Τζάνεμ» έλεγε κι έλαμπε ολόκληρος.
Γειά σου ρε Μαριάννα, με τα ωραία σου! Κοριτσάκι με ξανάκανες.; 27 Απριλίου 2010 στις 3:38 μ.μ.
μαριάννα είπε...: agrampelli

Όχι δεν ήταν δάσκαλος, ήταν πολύ νοικοκύρης. Όταν πήγαινε στα Χανιά για δουλειές γραφειοκρατικές, είχε τα χαρτιά του σ' αυτή την τσάντα. Ζούσε κοντά στη θάλασσα σ' ένα χωριό 14χμ μακριά από τα Χανιά και η ζωή του ήταν πραγματικό παραμύθι.
Ο εντιμότερος και ο πιο ηθικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου...

Φιλιά πολλά κι από μένα Ντινάκι μου!; 27 Απριλίου 2010 στις 7:59 μ.μ.
μαριάννα είπε...: Sταυρούλα

Ααααα... από τον παππού πήρε ο Βασίλης όνομα και χάρες; Με τέτοιο λεβέντη πρότυπο μεγαλώσατε; Πολύ τυχεροί υπήρξατε κι εσείς κι εμείς. Ζήσαμε σε εποχές που υπήρχαν αληθινοί παππούδες. Άρχοντες στην ψυχή και στα αισθήματα. Μόνο που μεγαλώνοντας με τέτοιους ανθρώπους, παραδείγματα αυτοθυσίας, ήθους, παλικαριάς, συνέπειας, υπευθυνότητας, τα πρότυπά μας ανεβαίνουν στα σύννεφα.
Άθελά μου πάντα σύγκρινα τον παππού μου... και οι πάντες ήταν ελλιπείς. Τραγικά ελλιπείς. ;)

Σε φιλώ πολύ!; 27 Απριλίου 2010 στις 8:11 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Και μονο που ειναι ο μοναδικος χαμογελαστος τον κανει τον ομορφοτερο της φωτογραφιας!

Τους δικους μου παππουδες οπως και την συνονοματη γιαγια μου τους γνωρισα δυστυχως μονο μεσα απο φωτογραφιες.

Και στο Δημοτικο το 'χα καημο που δεν ειχα επειδη ολα τα αναγνωστικα ειχαν μεσα ιστοριες για παππουδες-Αισωπους-Ροβινσωνες!

-ΑΤΠ-; 28 Απριλίου 2010 στις 12:26 π.μ.
μαριάννα είπε...: -ΑΤΠ-

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω! Είναι πολύ σκληρό για ένα παιδί να μεγαλώνει χωρίς παππούδες κι ακόμα χειρότερο να τους χάνει, όταν βρίσκεται σε τρυφερή ηλικία. Έχω ζήσει τον θρήνο παιδιών, με διάφορα ξεσπάσματα τους στην τάξη κι έχει πονέσει η ψυχή μου. Έχω ρίξει κλάμα μαζί τους... ουουου!
Κι εγώ στα 24 τον έχασα και ευτυχώς που είχα ήδη γεννήσει κι αυτό βοήθησε στο να το αντέξω καλύτερα. Στον τάφο του βέβαια κατάφερα να πάω μετά από πέντε χρόνια, όπου και λιποθύμησα απ' το σοκ και τους λυγμούς. Γεννήθηκα στα χέρια του, ο πατέρας μου φαντάρος τότε, οπότε με μεγάλωσε εκείνος μέχρι τα δύο. Καταλαβαίνεις. Είχαμε σχέση λατρείας. Μεγάλη πια, όταν κατέβαινα στα Χανιά, θυμάμαι που όσο μιλούσαμε καθιστοί κάτω απ' την κληματαριά πίνοντας καφέ, του κρατούσα τα χέρια και τα φιλούσα συνέχεια, λες και ένιωθα πως θα τον χάσω νωρίς... Ο καημός μου δε πάντα, ήταν ότι δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα παιδιά μου, που τόσο λαχταρούσε να με δει να αποκτώ, ξέροντας τη μούρλα που είχα με τα παιδιά από μικρή. Ίσα που έμαθε ότι είχα γεννήσει το πρώτο.
Θυμάμαι κάθε φορά που ερχόταν στην Αθήνα τις βόλτες μας και το πόσο δεν αποχωριζόμουν τα δώρα του. Ότι ρούχο μου χάριζε εκείνος, έλιωνε πάνω μου. Άσε... σταματάω, γιατί είμαι ικανή να μιλάω γι αυτόν ως το πρωί... :)))

Σε πεθύμησα βρε! ;); 28 Απριλίου 2010 στις 1:03 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αυτο που λες για τον πονο των μικρων παιδιων το βιωσα με τ' ανηψια μου στην απωλεια των γονιων μου-παππουδων τους.

Και το πιο δυσκολο ηταν οταν επρεπε να ξαναερθουν στο σπιτι διοτι και τις δυο φορες ηταν περιοδος διακοπων. Για μενα ηταν σχεδον τρομακτικο που επρεπε να αντιμετωπισω τις αντιδρασεις τους. Προσωπικα ημουν πολυ ψυχραιμη με την νεα κατασταση αλλα για να ξαναντικρυσω τα παιδια, μου φαινοταν βουνο. Ευτυχως ολα κυλησαν οσο πιο ομαλα γινοταν για μια τετοια περιπτωση.

Οι δικοι μου, κι αυτο ειναι μεγαλη χαρα, γνωρισαν τουλαχιστον τα δυο απο τα τρια εγγονια τους αλλα υπαρχει παντα μια πληγη μεσα μου (οχι απλα καημος) που δεν τα γνωρισε η θεια μας ο πιο ξεχωριστος ανθρωπος, για μενα και τον αδελφο μου, μεσα στα μικρα πλαισια της οικογενειας μας.

Και για να το ελαφρυνουμε λιγο. Τις προαλλες η τριχρονη ανηψια μου τσιμπολογουσε ενα κομματακι ψωμι, σκαλιζοντας την ψυχα και αφηνοντας στην ακρη την κορα.
Περισσοτερο επαιζε με το ψωμι παρα το ετρωγε.
Τοτε θυμηθηκα τη μαμα μου που το ψωμι το θεωρουσε κατι ιερο και της ειπα πως αν την εβλεπε η γιαγια της δεν θα της αρεσε καθολου αυτο που κανει.

Εκεινη νομισε πως εννοουσα την μια και μοναδικη γιαγια που γνωριζει το παιδι και ζει και βασιλευει η γυναικα, αλλα της ειπα "οχι αυτη η γιαγια η Π., η άλλη, η Α."

Και μου απανταει με υφος:"Αυτη δεν την ξερω, δεν ειναι φιλη μου!"

Αμ εγω, δε σε πεθυμησα;

-ΑΤΠ-; 28 Απριλίου 2010 στις 2:10 π.μ.
Rena Fan είπε...: Πολύ όμορφη φωτογραφία. Επειδή είναι εκείνος όμορφος, βεβαίως!; 28 Απριλίου 2010 στις 10:26 μ.μ.
Μελίτη είπε...: Μαριάννα μου,
έχεις δίκιο να λες πως είναι πανέμορφος. Ένας άνθρωπος γεμάτος αρχοντιά και ξάστερο βλέμμα, με λάμψη στα χαμογελαστά μάτια του και στο πρόσωπό του!
Ένας υπέροχος παππούς κι εσύ η πολύ τυχερή εγγονή του, που τον έζησες από κοντά!

Την πιο γλυκιά μου καλησπέρα, αγαπημένη μου φίλη!; 29 Απριλίου 2010 στις 12:20 π.μ.
μαριάννα είπε...: -ΑΤΠ-

Πάντως τα ανηψάκια είναι πολύ τυχερά, στην ατυχία τους να μην έχουν όλους τους παππούδες.
Έχουν την καλύτερη θεία απ' όλες... μακράν. Μία τέτοια θεία πολύ την ονειρευόμουνα, αλλά δεν έκατσε. :)
Να μου τα φιλήσεις!; 29 Απριλίου 2010 στις 9:58 μ.μ.
μαριάννα είπε...: Rena Fan

Ελπίζω να μην με παρεξηγείτε για το «όμορφος». :)

Έτσι τον έβλεπα πάντα εγώ. Αυτό ήθελα να τονίσω. Η ομορφιά της ψυχής του, τον έκανε στα μάτια μου τον ωραιότερο άντρα...; 29 Απριλίου 2010 στις 10:40 μ.μ.
μαριάννα είπε...: Σ' ευχαριστώ πολύ Μελιτάκι μου, που με συμμερίζεσαι και με καταλαβαίνεις.:)
Όπως είπα και πριν στον Απόστολο, το ωραίος ήταν για τα παιδικά μου μάτια και βεβαίως έτσι παρέμεινε κι όταν γέρασε πολύ. Πάντα κούκλο τον έβλεπα, όπως τότε που με πήγαινε βόλτες με το άλογο στα δάση με τις χαρουπιές και στα ποτάμια με τις μυρτιές στις όχθες.
Μυρωδιές και εικόνες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και στην ψυχή μου, συνδεδεμένες με το χαμόγελο και την αγαπημένη φωνή του, που μου διηγόταν τις πιο όμορφες ιστορίες και μου μάθαινε τις αλήθειες της ζωής και του κόσμου...

Σε φιλώ πολύ Μελίτη μου; 29 Απριλίου 2010 στις 10:48 μ.μ.
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...: Έχετε γράψει τόσα σχόλια και ακόμα δεν είπατε αυτό που είναι φως φανάρι.

Μα καλά, ακόμα δεν παρατηρήσατε πόσο μοιάζει η Μαριάννα στον παππού της;

Για παρατηρείστε προσεκτικά τις φωτογραφίες... βγάζει μάτι η ομοιότητα. Εντυπωσιακό...; 30 Απριλίου 2010 στις 12:49 π.μ.
μαριάννα είπε...: Κατερίνα σ-Μ.

Είναι το πιο όμορφο κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει στη ζωή μου. Έμμεσο ή άμεσο. :)
Ξέρεις βέβαια ότι με τους ανθρώπους που αγαπάμε μοιάζουμε. Αν είναι συγγενείς μας εξ αίματος, μοιάζουμε και λόγω γονιδίων, αλλά κυρίως γιατί ταυτιζόμαστε, αν είναι εξ' αγχιστείας, γιατί επιλέγουμε τους όμοιους και γιατί με τα χρόνια ταυτιζόμαστε επίσης.
Γι αυτό πολλά ζευγάρια μοιάζουν σαν αδέρφια.
Εγώ φυσικά δεν μπορώ να διακρίνω ομοιότητα με τον παππού μου, αφού βρίσκω να έχω χαρακτηριστικά του πατέρα μου, όμως η μάνα μου, της οποίας έχω την έκφραση, έμοιαζε στον πατέρα της(ο παππούς αυτός είναι πατέρας της μάνας μου).
Αν λοιπόν του μοιάζω(πολύ θα το ήθελα), είναι γιατί του είχα τέτοια αδυναμία που προφανώς ταυτίστηκα μαζί του.
Να σου πω δε να γελάσεις, ότι οι δυο μας συμφωνούσαμε πάντα και στα πάντα, σε σημείο σκανδάλου. Όπου οι άλλοι όλοι μας δούλευαν:« Α μάλιστα, αφού το είπε ο παππούς σου είναι σωστό!» ή «Η εγγονή σου σε έπεισε;» :))))))
Δες εδώ, μια φωτό που είχαμε βγάλει στην τότε πλατεία Δαβάκη της Καλλιθέας. Θα πρέπει να ήμουνα 2 και κάτι. ;); 30 Απριλίου 2010 στις 1:27 π.μ.
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...: Δεν έκανα φιλοφρόνηση, διαπίστωση ήταν. Αν με γέλασαν οι φωτογραφίες, δεν φταίω.

Eίδα και την φωτογραφία της Καλλιθέας, είδα και πίσω από τα πρόσωπα της φωτογραφίας, και θυμήθηκα ότι κάποτε οι άνθρωποι της πρωτεύουσας έμεναν σε σπίτια. Κόντευα να το ξεχάσω.; 30 Απριλίου 2010 στις 7:19 μ.μ.
μαριάννα είπε...: Κατερίνα σ-Μ.

Κι εγώ ταξίδεψα στο χρόνο και παράλληλα οργίστηκα με τη φωτογραφία αυτή, που την είχαμε βγάλει σε πλανόδιο φωτογράφο και ήταν της στιγμής, γι αυτό και ποιοτικά είναι χάλια.

Έκανα αναπόφευκτα τη σύγκριση. Το τότε και το τώρα. Τότε, μια πλατεία ροτόντα, πανέμορφη, γεμάτη λουλούδια και παγκάκια, με το άγαλμα του Δαβάκη στη μέση. Γύρω γύρω σπίτια χαμηλά με κεραμίδια, καλόγουστα, με κήπους και μυριστικά, με μαγαζιά και ανθρωπιά.

Τώρα, μια φριχτή διασταύρωση, με φανάρια μιας περιοχής κόλασης, που περνάς αναγκαστικά και φεύγεις τρέχοντας.

Όλα χάθηκαν... κι ο παππούς κι η πλατεία και τα σπιτάκια με τους κήπους και το κοριτσάκι με τα άσπρα ακόμα ψάχνει να βρει ποιός κερατάς τα έκανε όλα ρημαδιό... ;); 30 Απριλίου 2010 στις 10:42 μ.μ.
Unknown είπε...: Μέρα πρώτη του Μαγιού και τι μου θυμίζεις, Μαριάνα!

Τον παππού μου. Δεν μιλούσε πολύ, δεν είχε πάει καν σχολείο, αλλά η κάθε του λέξη ήταν μετρημένη και σοφή. Στα 17 του χρόνια, εκεί κάπου στις χαμένες πατρίδες (που τόσο όμορφα περιγράφονται στη Γαλήνη, του Ηλία Βενέζη), τον πήραν πρόωρα φαντάρο και πολέμησε με τον Λευκό Στρατό στη Ρωσία. Εκεί, έσκασε μια νάρκη και σκτώθηκε όλος ο λόχος του και ο, πραγματικά όμορφος νεαρός τότε άνδρας, θεωρήθηκε από όλους νεκρός. Αλλά, το ωστικό κύμα της νάρκης, έριξε λιπόθυμο τον παππού μου σε μία λακούβα και από πάνω του ένα νεκρό λευκό άλογο, του οποίου το σώμα προστάτευε επί τρία 24ωρα.
Να, έτσι, σαν τη φωτό του όμορφου άνδρα της ανάρτησής σου, είναι και ο δικός μου παππούς. Τον καμαρώνω πραγματικά, σε μια παρόμοια φωτογραφία που έχω κι εγώ.
Καλά, περιττό να πω εδώ, ότι το μετάλλιο ανδροσύνης του το κληρονόμησε ο συνωνόματός του εγγονός και εκ Γερμανίας ξαδερφός μου...
Εθιμα και παραδόσεις είναι αυτά!!!!
Μα με τη δεξιά, με βασιλικούς, αριστερούς ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο παππούλης μου πιστός καραμανλικός θα ήταν.

Να είσαι πάντα καλά, για το χαρούμενο και νοσταλγικό χαμόγελο που μου χάρισες, αυτό το μυρωμένο πρωινό του Μαίου.

Σ' ευχαριστώ πολύ, ε;; 1 Μαΐου 2010 στις 8:05 π.μ.
The Hawk είπε...: Μία φωτό με κάποιον από τα παλιά χρόνια όλο και κάτι θα θυμίζει σε κάποιον.
Εγώ δεν θα αποτελέσω εξέρεση.
Ο προ-παππούς μου έμοιαζε πολύ στον εν λόγω κύριο.
Το μαλί, τα γένια, έτσι άσπρα και φαρδουλά με τσι μουστάκες πλούσιες κι αγέρωχες μιας και προερχόμενος από την ίδια περιοχή, Μουρί Κισσάμου (Νομός Χανίων).
Δυστυχώς δεν τον είχα δει από κοντά αλλά η φωτό του ήταν must στη κουζίνα του σπιτιού.; 3 Μαΐου 2010 στις 10:05 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Εμεις, για παντα εκδρομεις, παντου εκκρεμεις...

Ταξίδια μαγικά. Ταξίδια ονείρου... σε σύννεφα γαλάζια κι απαλά. Μα και ταξίδια αλαργινά σε τρικυμίες και βαθιά, μαύρα νερά...

Η μανία του ταξιδιού προέρχεται από τοποφοβία και όχι από φιλοτοπία. Όποιος ταξιδεύει πολύ, το κάνει για ν' αποφεύγει τον τόπο που αφήνει.

Καταχνιά, Miguel de Unamuno

Γητεύτρια:

Γητεύω σημαίνει θεραπεύω, γλυκαίνω, ησυχάζω, ηρεμώ δια του λόγου και όχι γοητεύω... προς αποκατάστασιν του κύρους της λέξης! :)

Με λάσπη γήτευε τις πληγές,
ο αέρας,
...
Κι είσαι αέρας
και γήτεψες τις πληγές μου,
και των ματιών τα αίματα
τ' απώθεσες στην καρδιά
της πρώτης ανεμώνας.

Σοφία Φίλντιση

Είπε πάνσοφος φίλος κάποτε και το επιβεβαιώνω διαρκώς:
« Το Κρητικός και το Μανιάτης, δεν αποτελεί καταγωγή, αποτελεί... διάγνωση! » ;)

γητευτρια

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Ο πιο όμορφος άντρας του κόσμου!

18 σχόλια:

Η λίστα ιστολογίων μου

Εμεις, για παντα εκδρομεις, παντου εκκρεμεις...

Κι εμεις, εραστες της στιγμης, εκφραστες της ζωης. Ναι, εμεις...

Ενδιαφέρουσες βόλτες...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πρόσφατα σχόλια

Μου αρεσουν και παρακολουθω

Ετικέτες

Βολταρω συχνα στα φιλοξενα

FEEDJIT Live Traffic Feed