Ecos del Rocío-Andalucía
Rebuscando entre las cosas, que guardo con mas cariño.
En un libro me encontre, una foto en blanco y negro de
cuando yo era un niño, mi pantalón de remiendo con mi
aro y mi flequillo.
Hay que ver, como pasa la vida y el tiempo,
Dios mío hay que ver, otra vez he sentio por dentro ganas de volver
ya es tarde y no puede ser.
ya es tarde y no puede ser.
Quien pudiera volver a desandar otra vez el camino,
madre mía, quien pudiera volar y escaparse, quien
pudiera volver y quedarse para siempre en Andalucía.
El jarrito y la tinaja, mi gente y sus buenos días.
Hoy la lluvia en el cristal, del recuerdo me arrancaba que
el panadero venia con su carro y sus canastas pan de leña
repartía.
Ya lo sé, que mis nietos no son de mi tierra, de sobra lo sé,
que me quedo solito en mesa si hablo de volver ya
es tarde y no puede ser.
Cuantas noches me despierto buscando la luz del día.
Que bonito es despertar y asomarse a una ventana con el
sol recién salido, que bonita es la mañana del sitio donde
has nacido.
No pue ser, no te acuerdes de aquella mañana, que no
puede ser, no te acuerdes de aquella ventana y no mires el
té que ya es tarde y no puede ser.
En silencio repasaba las hojas del viejo libro.
En la pagina 110, gastao de tanto cojerlo, que casi no se
veía, un billete en blanco y negro de regreso a Andalucía.
Otra vez, he soñao que estaba despierto, y me desperté,
otra vez cuando iba corriendo y he perdio el tren,
quien pudiera dormirse otra vez.
.png)
.jpg)
4 σχόλια:
flamencoΑυτοί είναι στίχοι... "quien pudiera volver y quedarse para siempre en Andalucía". Έλα ντε... ποιός να μπορούσε;
Είδες πόσο νοσταλγικά τρυφεροί είναι οι στίχοι τους; Συχνά με κάνουν και κλαίω τα τραγούδια τους. Και αυτό, αλλά κυρίως το Algo se muere en el alma που έχω ρίξει τόνους δάκρυα. :)))
Ψαχουλεύοντας ανάμεσα στα πράγματα που φυλάω με πολλή τρυφερότητα, βρήκα σ' ένα βιβλίο μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από τότε που ήμουν παιδί...
Τι υπέροχο κομμάτι αυτό, Μαριάννα! "ποιος θα μπορούσε να γυρίσει για πάντα στην Ανδαλουσία" ή κάτι τέτοιο, ε; Καλά, εγώ είμαι ακόμα με τον καημό τού να πάω για πρώτη φορά.
Πόσα πράγματα δεν βρίσκουμε ψαχουλεύοντας... Κι εσύ τα κρατάς κάτι τέτοια, ε; Ωραίο είναι όμως να σου έρχονται ολοζώντανες κι απρόσμενα τέτοιες αναμνήσεις.
Ώστε ταξιδάκι ήσουνα και χάθηκες τόσον καιρό; :)))
Μια χαρά μεταφράζεις νερένια μου.
Άντε καλή αρχή! Το τραγούδι όντως αυτό λέει. Εκφράζει τη νοσταλγία κάποιου που ζει αναγκαστικά μακριά από τον τόπο του, την Ανδαλουσία.
Ψαχουλεύοντας ανάμεσα στα πράγματα που φυλάει με πολλή τρυφερότητα, βρήκε σ' ένα βιβλίο μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από τότε που ήταν παιδί κι αυτό προκάλεσε τη νοσταλγία του και μια σειρά εικόνων που τις δείχνει το βίντεο.
Και στο τέλος εκφράζει την επιθυμία του να μπορούσε να γύριζε για πάντα στην Ανδαλουσία.
Πολύ τον καταλαβαίνω. Η Ανδαλουσία σε δένει με δεσμούς άρρηκτους γιατί έχει συναίσθημα. Όπως και μεγάλο μέρος της Ισπανίας. Δεν υπάρχουν πολλοί τόποι με συναίσθημα. Ομορφιά μπορεί να βρεις σε πολλά μέρη, ζωντάνια τέτοια όμως που να σε γεμίζει ευφορία όταν είσαι εκεί ή θλίψη όταν φεύγεις, ελάχιστα.
Στο χέρι σου είναι να πας νερένια μου. Οργάνωσέ το. Αξίζει τον κόπο. ;)
Δημοσίευση σχολίου