Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Στέφανος Δάφνης



ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΑΚΙ

Το πράσινο αδερφέ μου κυπαρίσσι
που στης αυλής εφύτεψες τη μέση
το μάτι μου θερμά, τόχει αγαπήσει
κι όλη η ψυχή μου απάνω του έχει πέσει.

Πέρσυ η λιγνή κορφή του είχε μπορέσει
στο μέτωπο απαλά να με φιλήσει
ψηλότερη είναι εφέτο, μ’ έχει αφήσει
και πάει κορώνα τ’ άστρα να φορέσει…

Κι όταν για μένα έρθη ο καιρός οπού όντας
παραδομένος άτολμα στα χρόνια
φιλί δε θα προσμένω ούτε και χάδι,

θα χωριστούμε πλέον μια μέρα αιώνια:
Εκειό θα πάη το φώς αποζητώντας
κι εγώ θα κατεβαίνω στο σκοτάδι.

Στέφανος Δάφνης (1882-1947)

 Η δάφνη που φύτεψε ο ποιητής

Στέφανος Δάφνης (1882-1947)

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή, πεζογράφου και θεατρικού συγγραφέα Θρασύβουλου Ζωιόπουλου. Γεννήθηκε στο Άργος από Αργείτισσα μητέρα και αναπλιώτη πατέρα. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ναύπλιο και σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Σε ηλικία 25 ετών (το 1907) εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών και αργότερα ως τμηματάρχης στην εθνική βιβλιοθήκη. Ήταν παντρεμένος με την αξιόλογη ποιήτρια Αιμιλία Κούρτελη (1881-1941). Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Αθήνα, όπου και πέθανε.

Ο Στ. Δάφνης δημοσίευσε αρκετά διηγήματα σε διάφορα περιοδικά της εποχής του, στα οποία υπάρχουν πολλά ηθογραφικά στοιχεία και κατάλοιπα ρομαντισμού. Πολλά από αυτά είναι αναπλιώτικα ( Ο ονειροκρίτης, Αίμα στον κάμπο, Το αγρίμι, Ο ξένος των Χριστουγέννων, Φρυκτωρία, Ο Αρχάγγελος, Το μυστικό των Λοδεράνων, μια τουρκοβενετσιάνικη ιστορία). Επίσης, έγραψε αρκετά μονόπρακτα (Της φυλακής, όπου ζωντανεύει τη βασανισμένη ζωή των κρατουμένων στο Παλαμήδι, Το πατρικό σπίτι, Ο σπαραγμός, που βραβεύτηκε από την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων, Το αγριογούρουνο, Το τραγούδι της καρδιάς, ερωτικό δράμα). Αν και είναι γνωστός ο Σπ. Δάφνης περισσότερο ως πεζογράφος, εν τούτοις η ποίησή του είναι ανώτερη από το πεζογραφικό και θεατρικό του έργο. Σημειώνουμε την πρώτη του ποιητική συλλογή Ο ανθισμένος δρόμος (1911), Το ανοιχτό παράθυρο (1920), που τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του Φιλαδέλφειου Ποιητικού Αγώνος, κ.ά.

7 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Σ' ευχαριστούμε Μαριάννα που μας θύμισες άλλες, ρομαντικές εποχές, τότε που οι ποιητές είχαν πάθος για την λέξη
και πάθος για την ομοιοκαταληξία που ωραία και μουσικά κυλούσε!
Στην απλότητα πάντως είναι η ποίηση..στην απλότητα..
Πολύ το κουράσαμε το σώμα της με την βαρύγδουπη ρητορία μας που φτιάχνει τελικά μια "φαντασμαγορία του τίποτα" που θα λεγε ο φίλος μου ο Καρούζος..
Καλό βράδυ!

μαριάννα είπε...

Γεια σου Στρατή μου.
Συμφωνώ απόλυτα, το ξέρεις. Λατρεύω τα σονέτα και τα θαυμάζω πολύ, αγαπώ την ποίηση την έμμετρη και πιστεύω ότι αυτό που είναι ποιοτικό διαρκεί, ασχέτως φόρμας.
Είχα πάει Ναύπλιο εχθές και καθώς απολάμβανα τον περίπατο στα πανέμορφα σοκάκια της πόλης, έπεσα πάνω στην καλόγουστη πανσιόν που είδες στη φωτό και μια ευγενική κυρία, η ιδιοκτήτρια, μου έδειξε τη δάφνη που είχε φυτέψει ο ποιητής και μιλήσαμε λίγο για τη ζωή του και για την Αιμιλία Δάφνη την εξαίρετη επίσης ποιήτρια και γυναίκα του.
Να 'σαι καλά!

Ελένη Μπέη είπε...

Να 'σαι καλά, Μαριάννα!
Μέχρι πριν λίγο, ντρέπομαι που το λέω, δεν ήταν παρά ένα όνομα από το πάλαι ποτέ σχολικό μας βιβλίο.

Τι όμορφο σονέτο! Αξιολάτρευτο.

μαριάννα είπε...

Ελένη μου χαίρομαι που σου άρεσε. Δες και το άλλο που έβαλα στην Υπεράσπιση της Ποίησης, με τίτλο «Η σκάλα» που είναι αφιερωμένο στη μητέρα του, να δεις πόσο τρυφερό και συγκινητικό είναι.

Μελίτη είπε...

Μαριάννα μου,
χαίρομαι ιδιαίτερα που δημοσιεύεις θέματα με ποιητές αγνώστους στο ευρύ κοινό.
Είναι εξαιρετικός ο Στέφανος Δάφνης, ένας από τους πιο λεπταίσθητους και ρομαντικούς ποιητές της παλιάς Αθήνας.
Μπράβο για την υπέροχη ανάρτηση και το αφιέρωμα !!

Φιλιά πολλά και καλό σου βράδυ.

μαριάννα είπε...

Γεια σου Μελιτάκι μου!
Χαίρομαι που σου αρέσει αυτή η ποίηση. Εξαίρετη ποιήτρια επίσης υπήρξε και η γυναίκα του η Αιμιλία Δάφνη. Θα αναρτήσω και κάποιο δικό της.

Πολλά φιλιά και καλή βδομάδα!

flamencologio είπε...

Δες τις αναρτήσεις μου για την παιδεία και το χάλι της...θα σε ενδιαφέρει
φιλιά