Ο ουρανός στην ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη... Μέσα στον απέραντο ουρανό ο λίγος χρόνος των πουλιών!

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανό...

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου

Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του

Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε

Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε

Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε

Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας

Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε

Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι

Ὄνειρο

Σὰν ἄσπρο σύννεφο

ἡ σκιά σου σκεπάζει τὸν ὕπνο

ποὺ σ᾿ ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι·

ἀκούω πὼς τραγουδᾶς κάτω ἀπ᾿ τὸν ἥλιο,

μὰ μὲς στὴ φωνή σου λιγώνω

καὶ δὲ βλέπω τὸν οὐρανό

Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια...

Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια κελαηδᾶ

Σὰν νὰ ἦταν τὸ νερὸ τῆς βρύσης

Σὰν νὰ ἦταν ὁ βοσκὸς τοῦ παραμυθιοῦ

Ποὺ ἔτρεφε γένια ὁλόασπρα

Καὶ μάζευε παιδιὰ νὰ τὰ στείλει στὸν οὐρανὸ

Νὰ τὰ δεῖ ἐκεῖ πρὶν αὐτὸς ἀποθάνει

Πάλι ὁ οὐρανός...

Πάλι ὁ οὐρανὸς ἀνοίγει ἐδῶ τὴν πύλη.

Πάλι σηκώνει τὴ σημαία

Ἐμεῖς μπαίνουμε χωρὶς φόβο

Τὰ μάτια τὰ πουλιὰ μαζί μας μπαίνουν

Ἀστράφτει ἡ πολιτεία ἀστράφτει ὁ νοῦς μας

Ἡ φαντασία τοὺς κήπους πλημμυράει

Εἶναι παιδιὰ ποὺ στέκονται στὶς βρύσες

Κορυδαλλοὶ στοὺς ὄρθρους ἀκουμπᾶνε

Στὶς λεμονιὲς ἄγγελοι χορτάτοι

Εἶναι ἀηδόνια ποὺ παντοῦ ξυπνᾶνε

Φλογέρες παίζουν ἔντομα βουίζουν

Εἶναι τραγούδια ἡ στάχτη τῶν νεκρῶν

Καὶ οἱ νεκροὶ κάπου ἀναγεννιοῦνται πάλι

Ὁλοῦθε μᾶς μαζεύει ὁ Θεὸς

Ἔχουμε χέρια καθαρὰ καὶ πᾶμε.

Ἔπος

Φύλλα δέντρου

Φτερὰ πουλιοῦ

Ἄνεμος

Ἔπειτα θάλασσα

Κύματα

Χρόνος γαλάζιος

Ὁρίζοντες παντοῦ

Καὶ μπροστά μας

Ὁ οὐρανός

Ὁ ἄνεμος καὶ ἡ ἄνοιξη

Ὁ ἄνεμος ρέει μέσα στὴν καρδιά μας

Σὰν οὐρανὸς ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο

Δέντρα προσπαθοῦν νὰ τοῦ δέσουν τὰ χέρια

Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν

Ὁ ἄνεμος ἀναπνέει μέσα στὴν καρδιά μας

Σὰν στρατὸς ποὺ ὁρμάει στὸν ἀγῶνα

Τὸν καλωσορίζει ἡ ἄνοιξη στὴν κοιλάδα

Τὸν χαιρετᾶνε τ᾿ ἀρώματα τῆς γῆς

H ἄνοιξη εἶναι μία παρθένα ποὺ δὲν τὴν ξέραμε

Καὶ ὅλους μᾶς φίλησε μὲ θάρρος προτοῦ τὸ ζητήσουμε

Τώρα ἀγκαλιάζει τὸν ἄνεμο καὶ κάνει σὰν τρελὴ

Κι ἀναγκάζει κι ἐμᾶς νὰ τὸν ἀγαπήσουμε

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν

Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν

Εἶναι λύπη;

Εἶναι χαρά;

Τὸ φῶς ἔρχεται

Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ

Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει

Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας

Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ

Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ

Μέσα στὸν αἰθέρα.

(24.5.1936)

Πνοή

Ἕνας οὐρανὸς ἀνασαίνει γιὰ σᾶς,

ματάκια μου,

τώρα ποὺ ἀπομείνατε ὀρφανὰ

ἀπὸ κάθε καημό,

καὶ ἀγκαλιάζετε μονάχα ἕνα χρῶμα

Φιλίες

Στὸν Ἀναστάσιο Δρίβα

Ὁ ἀγαπημένος οὐρανὸς

τόσο ἀφελὴς τόσο ἀγαθὸς

μὲ τὸ ἄπλετό του φῶς μᾶς ἐνοχλεῖ·

δὲ συγχωρεῖ

νὰ ἐρωτευτοῦμε τὴ ζωή,

μὲ προθυμία

Γιῶργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941):
ποιητής, φιλόσοφος καὶ δοκιμιογράφος.

Τα ποιήματα είναι από εδώ

Οι φωτογραφίες είναι απ' το μπαλκόνι μου και είναι ο Υμηττός απέναντι, ο Λυκαβηττός, η Καστέλα, η θάλασσα... εκτός από μία που είναι από φιλικό μπαλκόνι στον Πόρο.