Η ιστορία του Γυναικείου Κινήματος. Τι πραγματικά γιορτάζουμε στις 8 του Μάρτη...

Τα τελευταία χρόνια, έχει έντεχνα διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί, κυρίως από τα ΜΜΕ, η ιστορία του Γυναικείου Κινήματος, σε βαθμό που οι νέοι άνθρωποι έχουν μεσάνυχτα για τους γυναικείους αγώνες,  οι πιο πολλοί τουλάχιστον.

Οι παλαιότεροι αγνοούν ηθελημένα τους αγώνες των γυναικών και παρουσιάζουν την Ημέρα της Γυναίκας σαν μία ευκαιρία ξεσαλώματος και ξεσπάσματος των γυναικών ενάντια στο όμορφο βασίλειο της κουζίνας τους.

Κι αυτό είναι κάτι που πονάει πολύ. Μας πονάει η άγνοια ακόμα και συνομηλίκων μας γυναικών, που έχουν αβασάνιστα καταπιεί την καραμέλα ότι οι φεμινίστριες είναι εξαγριωμένες λεσβίες που φθονούν το περιβόητο και αξιοζήλευτο ανδρικό μόριο!

Και μη βιαστεί κανένας να πει ότι η ισοτιμία της γυναίκας έγινε πράξη σήμερα, γιατί έχω να του αντιπαραθέσω χιλιάδες επιχειρήματα και αποδείξεις για το απολύτως αντίθετο.

Ναι, η γυναίκα βγήκε στην παραγωγή, αλλά και οι δουλειές στο σπίτι εξακολουθούν να είναι άλλη μια πηγή ευτυχίας γι αυτήν. Και φυσικά και η ανατροφή το παιδιών είναι απόλυτα δική της χαρά.

Θα επιχειρήσω μια όσο γίνεται πιο σύντομη αναδρομή στην ιστορία του Γυναικείου Κινήματος, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής σ' αυτές που τόσα υπέφεραν και τόσο αγωνίστηκαν για να μπορούμε σήμερα εμείς, ακόμα κι από δω να μιλάμε ελεύθερα, ακόμα κι αν έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Ότι όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι, επιστήμονες, διανοητές, ποιητές, καλλιτέχνες και κυρίως οι "Άγιοι Πατέρες" εδιακατέχοντο από έναν απίστευτο μισογυνισμό, το ξέρουμε όλοι.

Οι κληρικοί της Μεσαιωνικής Γαλλίας ταύτιζαν τη γυναίκα με το σατανά. Την εποχή της Αναγέννησης η υπόσταση της γυναίκας, ήταν ακόμα σε αμφισβήτηση.

Γυναίκες με προσωπικότητα και άποψη τις χαραχτήριζαν μάγισσες και τις έκαιγαν στην πυρρά.

Στην Αγγλία κατά την "Βικτωριανή" εποχή, αρκετές γυναίκες τις θεωρούσαν τρελές. Για να διαπιστώσουν αν ήταν, έβαζαν τα κεφάλια τους μέσα σε μια λεκάνη ή μπανιέρα με νερό. Εάν πέθαιναν, δεν ήταν μάγισσες. Εάν δεν πέθαιναν, θεωρούνταν μάγισσες και τις έκαιγαν ζωντανές...

Στην καλύτερη δε των περιπτώσεων, τους έβαζαν κάτι σαν βδέλλες, στα γεννητικά τους όργανα για να "ρουφήξουν το τρελό αίμα"..

Τον καιρό των ζυμώσεων της Επανάστασης στη Γαλλία άρχισαν να αναπτύσσονται κάποια φεμινιστικά ρεύματα, από την Ολυμπία ντε Γκουζ και τον Κοντορσέ που το 1788 ζητούσε πολιτικά δικαιώματα για τις γυναίκες.

Έτσι η Συντακτική Συνέλευση συνέταξε το 1791 τη διακήρυξη των δικαιωμάτων της γυναίκας και πολίτιδος, απ' όπου το περίφημο άρθρο 10:

"Η γυναίκα έχει δικαίωμα ν' ανεβαίνει στο ικρίωμα, πρέπει λοιπόν να έχει το δικαίωμα ν' ανεβαίνει και στο βήμα".

Και είναι αλήθεια πως η Ολυμπία ντε Γκουζ εξασφάλισε για τον εαυτό της μόνο το πρώτο δικαίωμα και πέθανε το 1793 στις 3 του Νοέμβρη στη γκιλοτίνα.

Στην Αγγλία η κατάσταση ήταν παρόμοια. Το 1857 η Μπάρμπαρα Λέι Σμιθ έστειλε μια επιστολή στους Τάιμς με τίτλο"λευκές σκλάβες" και περιγράφει τη φοβερή εκμετάλλευση των γυναικών που δούλευαν σαν γκουβερνάντες.

Σύμφωνα με μια απογραφή του 1841 υπήρχαν 100.000 μοδίστρες που δούλευαν 15 ώρες την ημέρα και σε περίοδο μεγάλης δουλειάς και όλη τη νύχτα.

Τα νηματουργεία μια κόλαση. Οι έγκυες γεννούσαν στα εργοστάσια την ώρα της δουλειάς και πολλές απ' αυτές απέβαλαν.

Στα ανθρακωρυχεία της Σκωτίας και της Ουαλλίας, καθώς και στα ορυχεία χαλκού της Κορνουάλης δούλευαν χιλιάδες νέες κυρίως κοπέλες, με μεροκάματα πολύ μικρότερα από εκείνα των αντρών.

Γερμανία ίδια κατάσταση. Στη ζωή της γυναίκας κυριαρχούν τα τρία κάπα: kinder, kuche, kirche...που σημαίνει παιδιά, κουζίνα, εκκλησία.

Στη Ρωσία την ίδια εποχή η κατάσταση της γυναίκας ήταν αξιοθρήνητη όπως την παρουσιάζουν συγγραφείς σαν τον Γκόρκι και τον Τσέχωφ. Ο μέσος όρος ζωής των γυναικών το 1913 ήταν τα 33 χρόνια!!!

Η τεράστια πλειοψηφία των γυναικών ήταν αναλφάβητη. Μετά την Επανάσταση του Οκτώβρη και από την πίεση των γυναικείων σωματείων δημιουργήθηκαν οι πρώτοι νόμοι που παραχωρούσαν δικαιώματα και σημαντικά προνόμια στις γυναίκες.

Στην Κίνα ίδια και χειρότερα. Τις έβαζαν να περπατούν με δεμένα πόδια και τις έπειθαν ότι αυτό ήταν στοιχείο ομορφιάς, ενώ ήταν η απόλυτη υποταγή.

Στην Αμερική το 1854 η Βουλή της Νέας Υόρκης εναντιώθηκε στη γυναικεία ψήφο με την παρακάτω απόφαση:

"Αν οι γυναίκες ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με τον άντρα τους, δε χρειάζεται να ψηφίσουν. Αν όχι, διασπάται η οικογένεια, οπότε ας μην ψηφίσουν.Αν είναι ανύπαντρες είναι φοβερά άτυχες, ας ξαναπροσπαθήσουν".

Στην Ελλάδα το φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησε με την Αιμιλία Κτενά και την Καλλιρόη Κεχαγιά.

Το 1897 η Καλλιρόη Παρρέν, δημοσιογράφος από το Ρέθυμνο της Κρήτης, άρχισε έντονη κοινωνική δράση, δημοσιεύοντας άρθρα για την εκπαίδευση και τη χειραφέτηση της γυναίκας .

Τελικά δικαίωμα ψήφου στις Ελληνίδες δόθηκε το 1952 με το Νόμο 2151/52.

Η τελευταία Ευρωπαία που πήρε δικαίωμα ψήφου είναι η Ελβετίδα, μόλις το 1971 και όχι σε όλα τα καντόνια. Μόλις τα τελευταία χρόνια ψηφίζουν οι Ελβετίδες.

Άργησαν όμως πολύ τα δικαιώματα των Ελληνίδων. Το 1982 πήρε η αγρότισσα σύνταξη και άρχισε να συμμετέχει και να ψηφίζει στους αγροτικούς συνεταιρισμούς.

Ψηφίστηκε το νέο οικογενειακό δίκαιο που καθιέρωσε την ισοτιμία στην οικογένεια.

Το 1984 ψηφίστηκε νόμος που ορίζει αυτεπάγγελτη δίωξη για το έγκλημα του βιασμού.

Το 1986 ψηφίστηκε ο νόμος που νομιμοποιεί την άμβλωση. Παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια μια νεοσυντηρητική επίθεση που ξεκινά από την Αμερική του Μπους και καταλήγει στην εκκλησία του Χριστόδουλου, με αντιεπιστημονικές θεωρίες για τα δικαιώματα του εμβρύου και το σλόγκαν "η έκτρωση είναι φόνος", βάλλονται τα κεκτημένα μας.

Στις 25 του Απρίλη του 2004, 1.000.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στην Ουάσιγκτον, για το δικαίωμα στην έκτρωση και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης και ισοτιμίας είναι ένα ζήτημα που δεν εξαντλείται στο μικρό αυτό κείμενο. Θα μπορούσα να γράφω ώρες παραθέτοντας στοιχεία ανατριχιαστικά.

Σήμερα μόλις ανακοινώθηκε επίσημα ότι πρώτη αιτία θανάτου γυναικών στον πλανήτη είναι η βία. Και μάλιστα μέσα στην οικογένεια!

Μερικά στατιστικά στοιχεία από τις εκθέσεις του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μιλούν από μόνα τους:

1.000.000.000 γυναικών έχει ξυλοκοπηθεί και έχει να αναγκαστεί να κάνει σεξ κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Στα 15 κράτη μέλη της ΕΕ το 2000, το 2% των εργαζομένων γυναικών έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, δηλαδή 3.000.000 γυναίκες.

Περισσότερα από 137.000.000 γυναίκες και κορίτσια, με απίστευτα πρωτόγονες μεθόδους, εντελώς ανθυγιεινές, περιγράφει φοβερές καταστάσεις ο πρώην Υπουργός Πολιτισμού και Παιδείας της Γαλλίας, Ζακ Λανγκ, στο βιβλίο του "Αύριο οι Γυναίκες", έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή για να μην απολαμβάνουν το σεξ και να μένουν πιστές στους συζύγους τους.

Στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στη Σουηδία και στον Καναδά ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων είναι παράνομος και κρίνεται από κακουργιοδικείο. Ο εκτελεστής της επέμβασης, αλλά και οι γονείς, τιμωρούνται με φυλάκιση.

Έτσι λοιπόν σήμερα πράγματι δεν γιορτάζουμε. Είναι όμως ημέρα μνήμης η 8η του Μάρτη για τους αγώνες των γυναικών όλου του κόσμου.

Η 8η του Μάρτη καθιερώθηκε ως "Διεθνής Ημέρα των εργαζόμενων Γυναικών" το 1910 με πρωτοβουλία της Γερμανίδας σοσιαλίστριας επαναστάτριας Κλάρα Τσέτκιν,που έκανε την πρόταση στο Παγκόσμιο Συνέδριο Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη.

Στις 8 Μάρτη του 1857 είχε πνιγεί στο αίμα η εξέγερση που είχαν κάνει οι εργάτριες στον ιματισμό.

Αλλά και το 1910 οι υφαντουργίνες στη Νέα Υόρκη έκαναν απεργία που είχε ονομαστεί "η εξέγερση των 20.000".

Από το 1910 μέχρι σήμερα η 8η Μαρτίου αποτελεί ακριβώς το σύμβολο αυτής της πάλης. Δεν είναι ημέρα κούφιων πανηγυρισμών, αλλά ημέρα αγώνων δράσης και προβολής των γενικών και ειδικών γυναικείων αιτημάτων.

Ας θυμηθούμε μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα:

8 Μαρτίου 1911: Τον πρώτο χρόνο μετά την καθιέρωση της γιορτής, οι γυναίκες της Αμερικής και της Γερμανίας, διαδηλώνουν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

8 Μαρτίου 1913: Οι γυναίκες της Τσαρικής Ρωσίας ξεσηκώνονται με την κραυγή "Κάτω η πείνα-Κάτω ο πόλεμος".

Τον επόμενο ακριβώς χρόνο οι γυναίκες των λαϊκών συνοικιών του Παρισιού κάνουν διαδηλώσεις και απαιτούν να ελευθερωθεί η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, που είχε συλληφθεί στη Γερμανία για τους αγώνες της κατά του επερχόμενου πολέμου.

8 Μαρτίου 1917: 200.000 εργάτριες υφαντουργίας της Πετρούπολης, ξεχύνονται στους δρόμους και ζητούν Ειρήνη και Ψωμί, ξεκινώντας πρώτες αυτές την επανάσταση.

8 Μαρτίου 1923: Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει, 5 χρόνια πριν. Αλλά η κατάληξη του Ρούρ απειλεί να ανάψει νέα πολεμική φωτιά. Δύο χιλιάδες Γαλλίδες συγκεντρώνονται και απαιτούν: «Όχι άλλο πόλεμο» .

8 Μαρτίου 1936: Ενώ οι γυναίκες της Ισπανίας διαδηλώνουν στη Μαδρίτη κατά του φασισμού, στη Γερμανία η χιτλερική τρομοκρατία οργιάζει. Χιλιάδες γυναίκες ρίχνονται στις φυλακές. Ο παγκόσμιος πόλεμος προετοιμάζεται για δεύτερη φορά στον ίδιο αιώνα, από τους Γερμανούς

μιλιταριστές.

Πολλές γυναικείες οργανώσεις τάσσονται στο πλευρό εκείνων που αγωνίζονται να σώσουν την Ειρήνη. Ο πόλεμος, όμως, ξεσπά για να προκαλέσει στην ανθρωπότητα αμέτρητη καταστροφή και τελικά να καταλήξει στην ήττα των χιτλερικών υποκινητών του.

Το νικηφόρο τέρμα του πολέμου βρίσκει τις γυναίκες αποφασισμένες να μην επιτρέψουν άλλη φορά το ξέσπασμα πολέμου.

Το Νοέμβριο του 1945 ιδρύεται η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών, που θα συσπειρώσει γύρω της 80 εκατομμύρια γυναίκες και θα γίνει κυριότερος εκφραστής των πόθων τους για την ισοτιμία των δύο φύλων και για την Παγκόσμια Ειρήνη.

8 Μάρτη 2011: Female Genital Mutilation - FGM, Violence, Domestic violence, Dating violence, Psychological abuse, Trafficking in human beings, Sexual slavery, Child sexual abuse, Sexual abuse, Human rights, Sexual harassment in education, Prostitution, Comfort women...

Ένα θέμα ανεξάντλητο που για να το αναλύσουμε χρειάζονται τόμοι.

Θα τελειώσω με τα λόγια του Τρότσκι: "Αν θέλουμε να αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια των Γυναικών" και του Μάο: "Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού".