«Χριστέ, μην κράξει ο πετεινός και μη χαράξ’ η μέρα, γιατί ‘χω στην αγκάλη μου την άσπρη περιστέρα».

Πίνω το, μάνα, το κρασί, πίνω το να μεθύσω

Πίνω το, μάνα, το κρασί, πίνω το να μεθύσω,
Να μ’ ευρ’ η νύχτα κι η αυγή στσ' αγάπης μου την πόρτα.
Ήπια κι οψές κι ευρέθηκα στην πόρτα τση καλής μου,
Βρίσκω την πόρτα σφαλιχτή και τα κλειδιά παρμένα
Και τα πορτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Σκύφτω φιλώ την κλειδωνιά αντίπυτος τση κόρης:
«Άνοιξε, πόρτα τση ξανθής, πόρτα τση μαυρομάτας,
πόρτα τση γαϊτανόφρουδης, τσ’ αλυσιδοπλεμένης».
«Ποιος είσ’ εσύ και πως σε λεν και θες ν’ ανοίξω να μπεις;»
«Εγώ ‘μ ο τις κι ο τάδε τις κι εκείνος απού ξεύρεις.
Εγώ ‘μ’ απού σου τά ‘στειλα τα ρόδα στο μαντήλι,
Τα ρόδα, τα δαμάσκηνα και το γλυκό σταφύλι».
«Τούτα τα λόγια ξεύρεις τα γη η γειτονιά σου τα ‘πε;
Τσ’ αυλής σημάδια να μου πεις, να γείρω να σ’ ανοίξω».
«Έχεις μηλιά στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου,
κάνει σταφύλι ραζακί, κάνει κρασί μοσκάτο,
κι όποιος το πιει μαραίνεται και πάλι αναζητά το».
«Ψόματα λες, μαριόλου γιε, κι η γειτονιά σου τά ‘πε.
Πέ μου σημάδια του σπιθιού, ν’ ανοίξω να μπεις μέσα».
«Χρυσή καντήλα κρέμεται στη μέση του σπιθιού σου
και φέγγει σου να γδύνεσαι, να στρώνεις να κοιμάσαι».
«Ψόματα λες, μαριόλου γιε, κι η γειτονιά σου τά ‘πε.
Πέ μου σημάδια του κορμιού, ν’ ανοίξω να μπεις μέσα».
«Έχεις ελιά στο μάγουλο κι ελιά στην αμασκάλη,
κι ανάμεσα στα δυο βυζιά τ’ άστρα και το φεγγάρι».
«Βάγιες, αμέτ’ ανοίξετε του ξένου να μπει μέσα,
κι εσείς, βαγίτσες, στρώσετε του νιου γαμπρού την κλίνη».
Τρία κρεβάτια ράισαν ως να χαράξ’ η μέρα
Και τρία άλλα ράισαν ώστε να βγει ο ήλιος.
«Χριστέ, μην κράξει ο πετεινός και μη χαράξ’ η μέρα,
γιατί ‘χω στην αγκάλη μου την άσπρη περιστέρα».

Ριζίτικο από το kritikoi.gr
Φωτό: Chania Crete by Nikos