Τα «Σταφύλια της οργής»... κι όμως επίκαιρο πάλι.

«Περίμενε να πάω στην Καλιφόρνια. Θα κόβω πορτοκάλια όποτε θέλω. Ή σταφύλια, που ποτέ μου δεν τα χόρτασα. Θα κόψω ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλια και θα τα λιώνω στο πρόσωπό μου και ο χυμός τους θα στάζει απ' το σαγόνι μου...» 

 Αυτά είναι τα απίστευτα και τα παράλογα και τα υπερβολικά όνειρα του παππού μιας πολυμελούς οικογένειας από την Οκλαχόμα που τους ξεριζώνουν με το έτσι θέλω από τον τόπο τους και τους πετάνε στον δρόμο γιατί χρειάζονται τις εκτάσεις τους. Απάνθρωποι και υπάνθρωποι διαφεντεύουν τη ζωή και την τύχη των ανθρώπων... 

 Τα «Σταφύλια της οργής», το αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, οι καταφρονεμένοι της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929. Πιο επίκαιρο από ποτέ. Σπαρακτικό και δραματικό πάντα... Οι εργαζόμενοι και οι δήμιοι(εργοδότες)

 

Τα σταφύλια της οργής (1940) από tvxorissinora

«Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.

Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Θα βρίσκομαι εκεί...»