Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά.

Η μητέρα μου στην εκκλησία

Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε 

να πάει στην εκκλησία. 

Καθαρή σαν αστέρι, 

παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα 

σκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου 

και τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μου 

τι είναι ο ήλιος. Τον φαντάζεται αγάπη 

που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου.

Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες, 

δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα. 

Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά. 

Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό 

κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά. 

Δεν ξέρει πώς γίνεται. Γύρω της όλα 

φαίνονται φρέσκα, δείχνουν αλλιώς.

* (η) μπόλια: γυναικείο μαντίλι για το κεφάλι

Νικηφόρος Βρεττάκος