Ω, εκείνη η υπέροχη δασκάλα, στην οποία τόσα χρωστώ... Με πόσο θαυμασμό περιέβαλε την πρωτόλεια εκείνη προσπάθεια!

Ένα υπέροχο και νοσταλγικό κείμενο από τον εκλεκτό φίλο Τίτο Χριστοδούλου για τα Πρωτάκια μας! 

ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Τα πρωτάκια μαθαίνουν πώς να είναι "και οι πρώτοι!'

Σαν τα αποδημητικά πουλάκια και σαν σπουργίτια πρωτοπηγαίναμ

ε, πιτσιρικάδες, μπόμπιρες στα σχολεία. Έτσι, με αθώο ρομαντισμό μας χαιρέτιζαν τον Σεπτέμβριο οι εφημερίδες (δεν μιλούμε ακόμη για τηλεοράσεις), καθώς οι μπλε ή χακί ποδιές γέμιζαν τους δρόμους, και το τιτίβισμά μας ανταγωνιζόταν τα αποδημητικά πουλιά που γέμιζαν τα ηλεκτρικά καλώδια, στους φτωχικούς ακόμη δρόμους των πόλεών μας.

Τότε. Τώρα η έναρξη της σχολικής χρονιάς, το άνοιγμα των σχολείων και μάλιστα στα πρωτάκια τους, σημαδεύεται από δεκάδες διαφημίσεις στις τηλεοράσεις, πάντως εδώ στην Κύπρο, για "επώνυμες" (;;;) σάκκες, τετράδια, ακόμη και επώνυμα μολύβια, φτιαγμένα να μην "πονούν" πια τα μικρά καλοπροσεγμένα απο το εμπόριο χεράκια των παιδιών.... Εμείς οι παλιοκαιρινοί, αναίσθητοι, προφανώς, δεν θυμόμαστε να είχαμε τραυματισθεί σωματικά και ψυχικά από τα άπονα μολύβια μας, με τα οποία αρχίζαμε αυτή την υπέροχη περιπέτεια της μάθησης, και δη, στις επιστήμες του ανθρώπου...

Ναι, τα σημερινά παιδάκια μαθαίνουν εξ απαλών ονύχων ότι δεν πάνε στο σχολείο για να τους δείξουν 'πράγματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα'... Πάνε πρώτα από όλα για να δειχθούν, να ξεχωρίσουν με το όνομα της επώνυμης τσάντας, τετραδίου, μολυβιού, κάλτσας, με το σχολείο όχι πια στίβο για ένα ανώτερο ύφος και περιεχόμενο ζωής, το πιο αληθές είναι του ανθρώπου και των πραγμάτων, αλλά για το πιο γλάμ life style, ένα φαίνεσθαι ματαιόδοξο και ματαιόσπουδο, που κατεβάζει το περιεχόμενο των σπουδών σε αφορμή και χρηστικό μέσο, κι όχι για αυτοσκοπό....

Αλλά εμείς, ο ταπεινός σας φίλος, θυμούμαι με παντοτινή ευγνωμοσύνη την καλή κυρά Τασία, την δασκάλα Μητέρα στην Α' τάξη του Δημοτικού, στην Σικίνου της Κυψέλης, πριν κτιστεί το 26' Δημοτικό, στην Φωκίωνος Νέγρη, που "παννίσαμε", εγκαινιάσαμε στην Β' Δημοτικού. Πρώτη δουλειά του μολυβιού να γράψω, ή ζωγραφίσω το 'ο'... Έβαλα τα δυνατά μου, όσο πιιο στρογγυλό, πιο τέλειο να γίνει...

Ω, εκείνη η υπέροχη δασκάλα, στην οποία τόσα χρωστώ... Με πόσο θαυμασμό περιέβαλε την πρωτόλεια εκείνη προσπάθεια! Και με πόσες προφητείες αισιόδοξες και παραινέσεις, για τό πόσο σπουδαίος θα γίνω στα γράμματα, πόσες ελπίδες έδειχνε κι έδινε εκείνο το... ολοστρόγγυλο 'ο'! Είναι να απορεί κανείς πόσο βαθιά ο μικρός σας (τότε), ταπεινός (πάντα) φίλος, το έβαλε μέσα του να γίνει "all rounder", να αφοσιωθεί δια βίου στις εγκύκλιες σπουδές, αναγεννησιακά εγκύκλιος, διαφωτιστικά, πολιτικά εγκυκλοπαιδιστής...

Kαι να ομολογήσω τον πρώτο τότε, πειρασμό... Σκέφτηκα, για μια στιγμή (το ορκίζομαι, όχι για περισσότερο), να χρησιμοποιήσω ένα τάλληρο για να κάνω ακόμη πιο τέλειο, πιο στρογγυλό το 'ο' μου. Για μια στιγμή. Σιχάθηκα, όμως, αμέσως την σκέψη, αμαρτωλή καθώς ήταν. Κι απο τότε, βδελύχθηκα, σιχάθηκα κάθε παρείσφρυση, κάθε μόλεμα της παιδείας, κάθε σχέση της με το χρήμα. Παιδεία και χρήμα έμειναν για πάντα στην ζωή του ταπεινού φίλου σας διεζευγμένα. Για καλό ή για κακό.

Κι ο φίλος σας, όπως κι οι σάκκες του, τα βιβλία και τα μολύβια του, έμειναν χωρίς επώνυμο, να καλλιεργούνται με το μικρό τους. Ακόα πιο μικρά, και πιο ταπεινά, ΠΙΟ αληθινά έτσι, δίπλα στα μεγάλα που οι εγκύκλιες φιλοδοξίες όπου μας διάνοιξε η άδολη αγάπη της κυρά Τασίας, στα πολύ μεγάλα στα οποία μας έφερε ο μακρύς, τόσο πλούσιος, τόσο καρπερός, αυτός δρόμος όπου έκτοτε μας κυλά ο κύκλος του 'ο'... Αναπαύου σε ειρήνη, όπου κι αν είσαι κυρά ΤΑΣΊΑ. Ματαιόσπουδοι δεν γίναμε.
Σε ευχαριστούμε... Μάταια κι εσύ δεν υπήρξες.