Μισώ αυτό που θα βλέπω από σήμερα και για πάντα: τα ίχνη σου στο χιόνι της Ρώμης, που ποτέ δεν έχεις πάει.

Κρύο όπως στην κόλαση

Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι αυτή είναι η Ρώμη
κι εσύ δεν είσαι.

Πάω από το ένα μέρος στο άλλο
με τ' όνομά σου,
ακριβώς σαν μια αρκούδα σ' ένα κλουβί·
σημειώνω έναν αριθμό·
βάζω το ράδιο,
ακούω ένα τραγούδι της Patti Smith
στριφογυρίζω μέσα στην Patti Smith
ακριβώς όπως μια γάτα σ' ένα πλυντήριο.
Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι εγώ ψάχνω μαχαίρια·
κοιτάζω το δρόμο·
σκέφτομαι τον Παζολίνι·
αρπάζεις ένα πορτοκάλι με το χέρι μου.

Κι αυτό είναι η Ρώμη.
Το χιόνι μεταμορφώνει την πόλη
σ' ένα μέρος του ουρανού,
λάμπει η νύχτα,
αφήνει πάνω στα σπίτια τον άγγελό της
πολλαπλασιασμένο.

Κι εσύ δεν είσαι.
Κλείνω ένα παράθυρο,
κοιτάζω την τηλεόραση,
διαβάζω Ungaretti, σκέφτομαι ότι η απόσταση είναι γαλάζια,
είμαι το μόνο που υπάρχει
ανάμεσα σε σένα κι αυτό το κρύο.

Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι αυτή η πόλη δεν είναι η Ρώμη
ούτε κανένα άλλο μέρος.
Κοιτάζω πίσω και μπορώ να το δω:
μόλις άναψες μια λάμπα·
Έχεις κλείσει τα μάτια σου κι ονειρεύεσαι σ' ένα δάσος·
ξαφνικά απομακρύνεις το ένα χέρι,
Ψάχνεις ένα μήλο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της κοιμισμένης γυναίκας...

Εν τω μεταξύ,
μισώ αυτόν τον κόσμο τον κρύο όπως η κόλαση
και την κόπωση που κυνηγά αργά τα μάτια μου·
μισώ τον λύκο που έχεις βάλει στη λέξη νύχτα
και τον τρόπο που γεμίζεις το άδειο δωμάτιο.

Μισώ αυτό που θα βλέπω
από σήμερα και για πάντα: τα ίχνη σου
στο χιόνι της Ρώμης, που ποτέ δεν έχεις πάει.

Benjamin Prado, Roma, 1995
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Foto: lapiazzaweb.blogspot.gr