Federico García Lorca: Τ' όνομά σου...πιο μακρινό απ' όλα τ' αστέρια και πιο οδυνηρό απ' την απαλή βροχή

Πίνακας του Νταλί όπου εμφανίζεται το πρόσωπο του Λόρκα του 1938

Αν τα χέρια μου μπορούσαν να ξεφυλλίσουν
Προφέρω τ' όνομά σου
στις σκοτεινές νύχτες
όταν έρχονται τ' άστρα
να πιουν στο φεγγάρι
και κοιμούνται τα κλαριά
στις κρυμμένες φυλλωσιές.
Αισθάνομαι κενός
από πάθος και μουσική.
Τρελό ρολόι που τραγουδάει
τις παλιές μας ώρες.

Προφέρω τ' όνομά σου,
αυτή τη σκοτεινή νύχτα,
και τ' όνομά σου μού ηχεί
πιο μακρινό από ποτέ.
Πιο μακρινό απ' όλα τ' αστέρια
και πιο οδυνηρό απ' την απαλή βροχή.

Θα σ' αγαπήσω όπως τότε
κάποια φορά; Τι ευθύνη
έχει η καρδιά μου;
Αν η ομίχλη εξαφανιστεί,
ποιο άλλο πάθος με περιμένει;
Θα είναι ήρεμο και αγνό;
Αν τα δάχτυλά μου μπορούσαν
να ξεφυλλίσουν το φεγγάρι!

Federico García Lorca
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη