Μάτια που κοιτούν αργά,
χείλη που φιλούν χωρίς βιασύνη,
όνειρα που απλώνονται,
κορμιά που πάνε κι έρχονται
αναζητώντας τη μακρινή σκιά
μιας μέρας που πεθαίνει
χωρίς να ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα.
Στόματα που ζουν απ’ τον αέρα,
πρόσωπα που αναζητούν καθρέφτες,
κόσμος στα πρόθυρα του γήρατος
κλείνει το μάτι σ’ ένα φανάρι πορτοκαλί.
Γέλια που κλαίνε απ’ τα γέλια,
κραυγές που δεν λένε τίποτα,
φανοστάτες που χαίρονται
να βλέπουν να πέφτει η νύχτα
σε δρόμους που κρύβονται.
Θόρυβος από καρδιές που απομακρύνονται,
τραγούδια που ταξιδεύουν,
σημάδια στον ουρανό που θυμίζουν
πως η ζωή είναι ένα φιλί
εκεί που δεν το περιμένεις.
Javier Ruiz Taboada (Cuando menos lo esperas)
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου