Ο δημιουργός και το δημιούργημά του, δεν πάνε πακέτο...

Φίλος, μέλος αγαπημένο των Εκφραστών, ο Αθανάσιος, ποστάρισε χθες ένα απόσπασμα από τις Μεγεθύνσεις της Ελευθεροτυπίας, που αφορούσε ένα άρθρο της Όλγας Μπακομάρου την οποία εκτιμώ και διαβάζω, που αναφερόταν στη γυναίκα, λόγω ημέρας και είχε και μια τηλεφωνική συνομιλία με την Κική Δημουλά, την οποία επίσης εκτιμώ και διαβάζω την ποίησή της.

Όπως όμως μου έχει συμβεί και με πολλούς άλλους που θαύμαζα, ποιητές, μουσικούς, ηθοποιούς, ζωγράφους, γλύπτες και συγγραφείς, το ότι μας αρέσουν οι δημιουργίες τους μας παρασύρει και μας οδηγεί στην παγίδα να ταυτίζουμε μέσα μας, τα άτομα με το δημιούργημα. Όπου όταν έρθουμε κοντά, συμβαίνει συχνά να παθαίνουμε σοκ και να νιώθουμε εξαπατημένοι. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν φταίνε εκείνοι. Είναι μέγα λάθος να ταυτίζεις το έργο με το δημιουργό. Μα θα μου πεις δεν αντανακλά την προσωπικότητά του; Δε εκφράζει αυτό που είναι, που σκέφτεται, που νιώθει; Όχι! Όχι! Όχι! Κατηγορηματικά. Αν συμβεί θα είναι σύμπτωση. Έχω γνωρίσει τέρατα στην ψυχή που όμως το έργο τους ήταν υπέροχο.

Λέει τώρα η Μπακομάρου στο άρθρο: «Ενώ η βία στις σχέσεις και κυρίως στο πλαίσιο της οικογένειας διαρρηγνύει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο άγρια τον καμβά της προγραμματισμένης «παραδοσιακής» ευτυχίας... Σε ένα κοινωνικό περιβάλλον ρατσιστικό, ακόμα, όπου ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα χαμόγελο, μια σιωπή από τον -κατά τις φεμινίστριες, που στην ακραία τους έκφραση πάντα με απωθούσαν- «αντίπαλο» μπορεί να γίνει σαΐτα εναντίον της... Κι αναρωτιέμαι αν τα κύματα των αγχωμένων και των μοναχικών γυναικών σήμερα, που τις βλέπουμε μόνες, αλλά και δυο-δυο, τρεις-τρεις κ.λπ., παντού, ήταν τελικά το ζητούμενο αυτής της ιστορίας.»

Χαίρε χάος αμέτρητο... με κάνει τόσο κουρέλι ψυχικά η γυναικεία άγνοια, που το κρίνω άσκοπο να μπω καν σε διαδικασία ανάλυσης ή διαλόγου, αφού τόσα και τόσα χρόνια οι γυναίκες βομβαρδίζονται από παντού με τη γνωστή καραμέλα.

Μιλάει για ακραία έκφραση των φεμινιστριών και ταυτίζει έστω μέρος αυτών, με μερικές βαλτές, προβοκατόρισσες ζουμπουρλούδες. Λες και το φοιτητικό κίνημα απανταχού, είναι οι τρεις βαλτοί κουκουλοφόροι, ή σε όλα τα κινήματα των καταπιεσμένων και των αδικημένων της γης... ευθύνονται οι πέντε αντιδραστικοί εγκάθετοι προβοκάτορες. Έλεος...

Και για τα μοναχικά κύματα γυναικών σήμερα, αυτό θα φταίει. Ότι θέλουν τα δικαιώματά τους στη δουλειά, στην κοινωνία και στην οικογένεια. Και βλέπουν λέει τον άντρα αντίπαλο. Όχι ότι ο άντρας βρίσκει προσφορά απίστευτη νεανικής σάρκας που του παρέχεται σε όποια συσκευασία γουστάρει, κάτι που έχει αποπροσανατολίσει κι αυτόν κι έχει χάσει το μπούσουλα με αποτέλεσμα να διαλύονται οι σχέσεις σε χρόνο μηδέν κτλ κτλ.

Οι γιαγιάδες μας δεν έμεναν με τους παππούδες μας γιατί ήταν φρόνιμες και υποταγμένες. Έμεναν γιατί οι παππούδες δεν είχαν δει άλλον αστράγαλο από αυτόν της γιαγιάς κι αυτόν στο σκοτάδι. Ας τους πέταγαν κι αυτονών μερικές ξεβράκωτες, δίμετρες εικοσάχρονες και θα σου έλεγα εγώ αν θα έβλεπες μοναχικές γιαγιάδες να σκουπίζουν τα δάκρυά τους με κεντημένα δαντελένια μαντιλάκια.

Λες και οι φουκαριάρες της Ανατολής που δεν σηκώνουν ούτε τα βλέφαρα να κοιτάξουν τους άντρες είναι καλότυχες! Αυτοί τις έχουν μπόλικες και με το νόμο. Χαρέμια ολόκληρα. Και τις βασανίζουν και τις εξευτελίζουν! Η γυναίκα από μόνη της ξαφνικά έκανε τον άντρα αντίπαλο; Μα ιστορία απλή να ξέρει κανείς κατανοεί, δε χρειάζεται να έχει εντρυφήσει σε φεμινιστικές σπουδές. Κι οι Δυτικές αν δέχονταν το κέρατο ή το χαρέμι, θα είχαν συμμετοχή στον άντρα, σηκώνοντας κι αυτές τα κόκκινα φανάρια όταν ο αφέντης αποφασίσει να τις επισκεφτεί (Όποιος έχει δει την ταινία του Γιμού «Zhang Yimou», ξέρει τι λέω)...

Τις απόψεις της Δημουλά δε θα τις σχολιάσω. Τη σέβομαι και την εκτιμώ ως ποιήτρια που μας έδωσε πολλά και δε θα σταθώ στην παντελή άγνοια που έχει για τα βάσανα των γυναικών, για τους αγώνες τους, για τη διαφορά των λέξεων ισοτιμία και ισότητα και για το τί γιορτάζουμε και τιμούμε στις 8 του Μάρτη. Ίσως αν τα ήξερε να την είχαν διαπεράσει κι αυτήν οι τοξίνες που ρήμαξαν εμάς και να μην είχε γράψει όλα τα όμορφα που έγραψε... Ας είναι καλά... κι ας είναι στον κόσμο της.

Δείτε το άρθρο: Eλευθεροτυπία, 10.03.2007

Δείτε περισσότερα για την ιστορία των γυναικείων αγώνων: εδώ